ΚΥΡΙΑΚΗ
28
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) One song στη Στέγη: Εμμονική ωδή στην προσπάθεια
Κάνουν προθέρμανση και διατάσεις σαν να ετοιμάζονται να βγουν στο γήπεδο. Στις κερκίδες οι φίλαθλοι επευφημούν ενισχύοντας αυτήν την εντύπωση. Κι όμως, επί σκηνής, βρίσκονται αραδιασμένα μουσικά όργανα: Βιολί, τύμπανα, πλήκτρα, μπάσο. Τι δουλειά έχουν όλα αυτά σε μια αθλητική διοργάνωση; Οι περφόρμερς της Miet Warlop δεν έχουν σαφή ταυτότητα: Δεν είναι αθλητές, αλλά θα ιδρώσουν στα όρια της αφυδάτωσης. Δεν είναι χορευτές αλλά θα κινηθούν σαν σε χορογραφία. Είναι μουσικοί, αλλά φοράνε αθλητικές εμφανίσεις. Μπορεί οι περφόρμερς της Miet Warlop να μην έχουν σαφή ταυτότητα, μα έχουν σαφή σκοπό: Να προσπαθήσουν ξανά και ξανά να λειτουργήσουν ως μια άρτια συντονισμένη μπάντα, να δώσουν τη συναυλία της ζωής τους σαν να είναι η τελευταία, να προβάρουν το ένα και μοναδικό τραγούδι του ρεπερτορίου τους σε άλλο ύφος, ρυθμό ή τέμπο κάθε φορά· κάθε φορά με περισσότερο ενθουσιασμό, αλλά και περισσότερη κούραση και αγωνία. Μέχρι να καταρρεύσουν από εξάντληση. Μέχρι το τραγούδι να γίνει το πρώτο και το τελευταίο τους.
«Run for your life till you die» μας καλεί ο frontman (τρέχοντας πάνω σε ένα διάδρομο γυμναστικής) σε κάθε επανέναρξη της αλλόκοτης αυτής τελετουργίας. Συνοψίζοντας τη διαύγεια της Βελγίδας εικαστικού που κατασκευάζει μια εμμονική ωδή στην ανθρώπινη λειτουργία. Τι είναι ο άνθρωπος; Ένα σώμα το οποίο μέχρι έσχατης πνοής προσπαθεί και πάσχει. Διόλου τυχαίο που η Miet Warlop εμπνεύστηκε την περφόρμανς, μετά την απώλεια του αδερφού της. Μόνο ως υπαρξιακή τραγωδία μπορείς τελικά να δεις αυτή την ατέρμονη επανάληψη του αγώνα που, νομοτελειακά, θα συναντηθεί με το τέλος. Περιττό να πούμε πως η ομάδα του «One song» εκτέλεσε μια από τις κοπιαστικές παραστάσεις που έχω δει ever. Η παράσταση παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Onassis Dance Days στη Στέγη, κλείνοντας, ιδανικά, τις δύο τελευταίες μέρες του φεστιβάλ.
Στέλλα Χαραμή
Πρέπει οπωσδήποτε να δακρύσεις για να είναι μια ταινία βαθιά συγκινητική; Πρέπει να απευθύνεται σε γκέι κοινό μια ταινία με ένα γκέι ήρωα; Αυτά τα στερεότυπα προσπερνάει με δεξιοτεχνία η τελευταία ταινία του Άντριου Χέιγκ καθώς θίγει το μέγα ζήτημα της μοναξιάς στην εποχή μας. Ο ‘Ανταμ ζει στο Λονδίνο, σε έναν από τους απρόσωπους πύργους του, που κάνουν τη μοναξιά του να μοιάζει ακόμα πιο εκκωφαντική. Ομοφυλόφιλος, μοναχικός και ενοχικός για τη φύση του, αναπολεί τα παιδικά του χρόνια και τους γονείς του καθώς ανασκαλεύει παλιά αντικείμενα σε μια κούτα. Είναι το ίδιο βράδυ, που ένας εξίσου μοναχικός γείτονας του, ο Χάρι, θα επιχειρήσει να τον προσεγγίσει ευγενικά αλλά ερωτικά. Και τα δύο αυτά γεγονότα θα μετακινήσουν δυναμικά το Χάρι προς έναν άλλο δρόμο ζωής, ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην ψευδαίσθηση.
Η αβάσταχτη μοναξιά, η ανάγκη για αγάπη και αποδοχή – τα μεγάλα τραύματα που αναζητούν θεραπεία σε χιλιάδες, εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές – τροφοδοτούν το σενάριο του Χέιγκ βασισμένο στο βιβλίο «Strangers» του Ταίτσι Γιαμάντα. Και επουλώνονται, καθώς δεν υπάρχει άλλη διέξοδος, μέσα από τους εσωτερικούς μηχανισμούς του πάσχοντα. Η αφήγηση διογκώνει αυτό το τραύμα αφού τα στερεότυπα, ο ρατσισμός, ο αποκλεισμός για τα γκέι άτομα είναι, ακόμα και σήμερα, παράγοντας εγκλωβισμού και απομόνωσης· και η δίψα για μια παρηγορητική αγκαλιά μεγαλώνει. Ποιος/ποια, όμως, δεν έχει βρεθεί ακριβώς στην ίδια θέση ακόμα κι αν δεν τίθεται ζήτημα ετερότητας;
Ρεαλισμός και όνειρο μπλέκονται σε μια τρυφερή, λιτή, μελαγχολική αφήγηση που βρίσκει ικμάδες λύτρωσης και φωτός στο, γεμάτο ψυχικές δονήσεις, φινάλε της. Ο Άντριου Σκοτ σε μια πολύ εσωτερική ερμηνεία και ο Πολ Μεσκάλ – πρωταγωνιστής του περσινού βρετανικού masterpiece «Aftersun» – προσφέρει λόγους για να τον λατρέψουμε. Και κάτι ακόμα: Οι γονείς με γκέϊ παιδιά ή οι γκέϊ γονείς με παιδιά έχουν έναν παραπάνω λόγο για να μην χάσουν το «Άγνωστοι μεταξύ μας».
Στέλλα Χαραμή
View this post on Instagram
Ένα από τα αγαπημένα μου πλέον μυθιστορήματα θρίλερ, με ένα από τα πιο ανατρεπτικά plot twists που λατρεύω. Η Σιωπηλή Ασθενής του Άλεξ Μιχαηλίδη, αποτελεί μια ιδιάζουσα περίπτωση βιβλίου. Από το 2019 που κυκλοφόρησε πρώτη φορά, σκαρφάλωσε κατευθείαν στην κορυφή της λίστας των best-seller, ενώ ακόμα και σήμερα σε όποιο μεγάλο ή μικρό βιβλιοπωλείο κι αν βρεθώ, το βλέπω πάντα στα μπροστινά ράφια. Ρίχνοντας μια γενναία ματιά στις κριτικές σε goodreads και άλλες πλατφόρμες, οι απόψεις διίστανται και με έχουν φέρει στο συμπέρασμα ότι είτε θα αγαπήσεις το τέλος, είτε θα το θεωρήσεις προβλέψιμο και απογοητευτικό. Εγώ, πάντως, το βρήκα εντελώς αναπάντεχο. Αν δεν το έχεις διαβάσει ακόμα, φίλε βιβλιοφάγε, ακολουθούν σημαντικά spoiler! Κράτα, όμως, αυτό: αν βρίσκεσαι σε reading slump, σε περίοδο ξηρασίας και τίποτα δεν σου κινεί το ενδιαφέρον ή βαριέσαι εύκολα, η Σιωπηλή Ασθενής είναι το ιδανικό βιβλίο για να σε απεγκλωβίσει!
Η ιστορία ακολουθεί τον Theo, έναν ψυχίατρο, ο οποίος παίρνει μετάθεση σε μια ψυχιατρική κλινική, στην οποία νοσηλεύεται μια γυναίκα, η οποία κατηγορείται για την δολοφονία του συζύγου της. Η Alicia, από την ημέρα που βρέθηκε πλάι στο αιμόφυρτο, άψυχο σώμα του άνδρα της, δεν έχει βγάλει άχνα. Δεν επικοινωνεί με τους γύρω της, ενώ δεν έχει κάνει την παραμικρή προσπάθεια να υπερασπιστεί τον εαυτό της, ή να παραδεχθεί το ειδεχθές έγκλημα. Τον πρωταγωνιστή και αφηγητή μας, φαίνεται να τον ιντριγκάρει αυτό και βάζει πεισματικά τον στόχο να την αναλάβει και να την βοηθήσει να βρει την φωνή της, καθώς πιστεύει ακράδαντα στην αθωότητά της.
Το βιβλίο σε μαγνητίζει σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Νιώθεις πως βλέπεις ταινία, μια πολύ εθιστική, κι έτσι για δυο-τρεις μέρες δεν μπορείς παρά να τα παρατήσεις όλα και όλους και να αφεθείς στο ανατριχιαστικό και μυστηριώδες σύμπαν του Μιχαηλίδη. Η αφήγηση γίνεται σε δύο timeline, αργά και σταθερά και πάνω που αρχίζεις να πιστεύεις πως καταλαβαίνεις που το πάει, ανατρέπονται όλα και συνειδητοποιείς πως ο συγγραφέας με εντυπωσιακή μαεστρία σε έχει εξαπατήσει. Τα δύο timeline εναρμονίζονται και κάπου στο βάθος ηχεί στα αυτιά σου, το χαρακτηριστικό theme song του «Εφιάλτης στον Δρόμο με τις Λεύκες». Δεν θα πω περισσότερα, για να μην σας το χαλάσω κι ας θέλω διακαώς να βροντοφωνάξω το φινάλε. Πάντως, μια φοβέρα την πήρα, δεν θα πω ψέματα. Ο Άλεξ Μιχαηλίδης ξέρει πολύ καλά πως να δημιουργεί την πιο ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, και να την εμπλουτίζει με μια καλοκουρδισμένη ιστορία. Από εκείνες που μέχρι το τελευταίο λεπτό, αναλώνεσαι δεκάδες πιθανές εξελίξεις, που εν τέλει καμία από αυτές δεν σε προετοιμάζει για αυτό που θα ακολουθήσει! I will back, με το δεύτερο best-seller του «Οι Κόρες», αλλά και το πιο πρόσφατό «The Fury» και μπόλικο κους κους.
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Φωτογραφία: Ειρήνη Μωραΐτη
Είναι πραγματικά λίγα τα βιβλία που μπορούν από τις πρώτες κιόλας λέξεις τους να σε αγγίξουν και να σε κάνουν να «παλέψεις» με τις σκέψεις σου. Ένα από αυτά, είναι σίγουρα ο «Αβαρής» της Χρυσοξένης Προκοπάκη, συγγραφέως και εκδότριας των εκδόσεων Στίξις, με την οποία είχα μάλιστα τη χαρά να συνομιλήσω πρόσφατα με αφορμή τόσο το νέο της αυτό λογοτέχνημα, όσο και την υπόλοιπη σειρά μικρών βιβλίων των εκδόσεων, με τίτλο «Μικρή Στίξις», η οποία θα παρουσιαστεί την επόμενη Παρασκευή, 8 Μαρτίου, στον Ιανό της Σταδίου.
Στις λίγες, αλλά εξαιρετικά περιεκτικές σελίδες του βιβλίου, βρήκα τρεις γενναίους θεατρικούς μονολόγους τριών γυναικών, ωδή στις σκέψεις που συχνά τριβελίζουν το μυαλό μας, και συντροφεύουν τις… υπαρξιακές αναζητήσεις μας. Πόσο άραγε μας επηρεάζουν καθημερινά οι άμεσες αλλά και έμμεσες προσταγές της κοινωνίας, ακόμα και αν δεν το συνειδητοποιούμε; Πόσο ελεύθερα ζούμε τη ζωή μας τελικά; Αυτό το πεζογράφημα, δεν είναι φυσικά ένα ακόμα βιβλίο αυτοβελτίωσης, όμως πολύ εύκολα μπορεί να λειτουργήσει ως ένα βιβλίο που θα καταφέρει να ελαφρύνει τους προβληματισμούς μας, εντείνοντάς τους βέβαια πρώτα, και να μας θυμίσει πως το ταξίδι της αναζήτησης του εαυτού μας έξω από τα όρια της κοινωνίας μπορεί να βρει πολλά εμπόδια, αλλά στο τέλος, η ολοκλήρωσή του είναι στο χέρι μας.
Ο «Αβαρής», καταφέρνει να δώσει στους αναγνώστες την ιδανική τροφή για σκέψη, με έναν ανεπιτήδευτα ειλικρινή τρόπο, και αυτό τον κάνει ένα βιβλίο που θα πρότεινα με κλειστά τα μάτια, σε όσους καθημερινά επιλέγουν να αναμετρηθούν με τα θέλω και τα πρέπει των άλλων…
Ειρήνη Μωραΐτη
Η ομάδα της Offbeat Records μονοπωλεί κανονικά τις playlist μας τις τελευταίες εβδομάδες, αφού πριν καν προλάβουμε να “χορτάσουμε” από την επιστροφή του Saske με το Deluxe, έχουμε δύο νέα κομμάτια από τον Sidarta να απολαύσουμε. Το πρώτο είναι το “Xrono” και ο Sidarta ή αλλιώς Πάνος, σκέφτεται όλα όσα έχουν αλλάξει σε έναν χρόνο. Πράγματι δεν έχουν γίνει λίγα από τότε που έκανε την πρώτη του εμφάνιση του 2022 με το “Akomi” – ένα μικρό απόσπασμα ήταν αρκετό τότε για να γίνει viral και να μας κάνει να καταλάβουμε ότι ήρθε για να γράψει τη δική του ιστορία στην ελληνική μουσική σκηνή. Σίγουρα, η μοναδικότητά του κρύβεται στο γεγονός ότι κατάφερε και συνδύασε το νέο κύμα της ραπ-τραπ μουσικής σκηνής με το ερωτικό στοιχείο, πράγμα που προσέχει κανείς από τις πρώτες γραμμές των στίχων του. Με τον έρωτα να είναι κυρίαρχο στοιχείο στα περισσότερα κομμάτια του, μας αποδεικνύει ότι η τραπ σκηνή έχει και μια άλλη πλευρά – ίσως πιο ευαίσθητη. Την ίδια ευαισθησία θα βρεις και στο “Xrono”, αλλά και στο ακόμα πιο φρέσκο (και ακόμα πιο μελαγχολικό) “Vrohi”, άλλη μια συνεργασία με τον υπερταλαντούχο Beyond. Με στίχους που σου αγγίζουν την ψυχή σε κάθε νέο κομμάτι που βγάζει, ο Πάνος μάς παρασέρνει μαζί του κάθε φορά σε διαφορετικά μονοπάτια. Νιώθεις να βγαίνεις από την πραγματικότητα και να βιώνεις την κάθε στιγμή – καλή ή κακή – λίγο πιο έντονα, λίγο πιο συναισθηματικά. Άλλωστε αν δεν είναι αυτό το νόημα της ζωής, τότε δεν ξέρω ποιο είναι.
Μαργαρίτα Ψυχή
Μια από τις αγαπημένες μου παραδόσεις πριν τα Όσκαρ είναι να βλέπω όσες περισσότερες υποψήφιες ταινίες μπορώ, έτσι ώστε να μπορώ να έχω άποψη όταν ανακοινωθούν οι νικητές, να ξέρω δηλαδή αν θα γκρινιάξω ότι έχουν χαλάσει τα Όσκαρ ή να νιώσω δικαίωση, να πω ότι “ναι είχα δίκιο” – φέτος βέβαια είμαστε όλοι Lanthimos Hools για αυτονοητους λόγους, δεν χρειάστηκε καν να δω τις υπόλοιπες ταινίες για να ξέρω ότι θα στηρίξω το Poor Things. Για να επιστρέψω στο θέμα μου, όμως, φέτος δεν πρόλαβα να δω όλες τις υποψήφιες ταινίες, δεν ήθελα όμως να βγω και από το κλίμα των Όσκαρ. Η λύση λοιπόν ήταν μια: να δω ταινίες που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στα Όσκαρ προηγούμενων ετών.
Έτσι, το καθιερωμένο pop up κανάλι της COSMOTE TV για την οσκαρική σεζόν ήταν μονόδρομος. Βράδυ Παρασκευής λοιπόν και εγώ κάθισα αναπαυτικά στον καναπέ μου, έφτιαξα ποπ κορν και πέρασα το βράδυ μου με τον καλύτερο δυνατό τροπο: με μαραθώνιο Αλμοδόβαρ στο COSMOTE CINEMA OSCARS. Η βραδιά ξεκίνησε δυναμικά από τις 19:00 με τις “Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης” μια από τις καλύτερες ταινίες του Ισπανού σκηνοθέτη, ενώ σειρά είχε το “Μίλα μου” – ίσως η μοναδική ταινία του που με είχε αφήσει με τόσο άβολα, ανάμεικτα συναισθήματα, τα οποία δεν αλλάζουν όσες φορές και να τη δω. Το φινάλε έδωσε μια από τις λίγες ταινίες του Αλμοδόβαρ που δεν είχε τύχει να δω, το “Γύρνα πίσω” με την Πενέλοπε Κρουζ, υπέροχη οπως και σε κάθε άλλη συνεργασία της με τον Πέδρο Αλβοδοβαρ. Αν με ρωτάτε το βράδυ μου στέφθηκε με επιτυχία και όσο γράφω αυτό εδώ το “hot”, περιμένω με ανυπομονησία να έρθει το βράδυ της Κυριακής, για να δω άλλη μια αλμοδοβαρική ταινία που δεν έχω δει ακόμα και ήθελα πολύ! Το “Μια Ζωή Ταλαιπωρία” στο COSMOTE CINEMA 2HD αυτή τη φορά, στις 22:00. Έτσι, για να κλείσει καλά η εβδομάδα μου.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Την εβδομάδα που μάς πέρασε κατάφερα, επιτέλους, να παρακολουθήσω μια παράσταση που επιθυμούσα πολύ να δω από την αρχή της χειμερινής θεατρικής σεζόν. Τον «Συρανό», στο Θέατρο Αλκυονίς, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη. Ευτύχησα, λοιπόν, να έρθω ξανά σε επαφή με το έργο Εντμόν Ροστάν και την διαχρονική αντιπαράθεση ανάμεσα στην τρυφερότητα του ανιδιοτελούς έρωτα, την ποιητικότητα των αγνών συναισθημάτων και την «ψυχή» κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων από τη μια και την βιαιότητα και κυνικότητα ενός κόσμου με ροπή προς τα καπρίτσια, τις εφήμερες απολαύσεις, τις μάταιες επιδιώξεις και την προσκόλληση στο «φαίνεσθαι» από την άλλη. Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τις υπέροχες ερμηνείες των Μιχάλη Σαράντη (Συρανό), Λένας Παπαληγούρα (Ρωξάνη), Νικόλα Χανακούλα (Ντε Κις) και Ιάσονα Παπαματθαίου (Κριστιάν), ιδιαίτερα για το πως ανταπεξήλθαν στις κωμικές και δραματικές απαιτήσεις των ρόλων τους. Θα σταθώ στον Συρανό του Μιχάλη Σαράντη. Ο ηθοποιός για εμένα ενσαρκώνει, με τον πιο συγκινητικό τρόπο και ένα αξιοθαύμαστο ερμηνευτικό βάθος μια ηρωική και γενναία φιγούρα, απλόχερη, πιστή, ανεξάρτητη και ασυμβίβαστη, με το πνευματώδες χιούμορ και την ευφράδεια της, τη μοναξιά της, τον πόνο της που την οδηγεί να «κρύβεται» στο σκοτάδι, εκείνη την αγάπη που κουβαλάει μέσα της -σαν «θείο δώρο» που τον ανυψώνει στα ουράνια και ταυτόχρονα σαν «κατάρα» που τον συντρίβει- με την περηφάνεια, της αρχές και τις αξίες που τον κάνουν να στέκεται όρθιος και μόνος απέναντι όλων. Θα σταθώ, επίσης, στη σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη, τον τρόπο που για ακόμη μια φορά αποδεικνύει πως, πάνω στη σκηνή, δεν χρειάζεται κανείς πολλά για να πει ακόμη περισσότερα. Για τον τρόπο που χειρίζεται το φως για να δημιουργήσει ένα αισθητικά άρτιο οπτικό αποτέλεσμα που δίνει τον απαραίτητο χώρο στον λόγο και τους ηθοποιούς να λάμψουν. Για το παιχνίδι ανάμεσα στο φως και τη σκιά. Για τα απλά και λιτά μέσα που χρησιμοποίησε για να μας υπενθυμίσει πως βρισκόμαστε στην πόλη του φωτός, του έρωτα, της τέχνης, της ζαχαροπλαστικής, των παθών και των ηρωικών πράξεων. Με τον «Συρανό» έκλαψα, γέλασα, ονειρεύτηκα και έφυγα από το Θέατρο Αλκυονίς με την πεποίθηση πως όταν αγαπάς κάνεις θυσίες και αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι κακό.
Αριστούλα Ζαχαρίου
Ο Παύλος Ασλανίδης, συμβολικά με κόκκινη μπογιά, γράφει το όνομα του 27χρονου γιου του που χαθηκε στο #Τέμπη_έγκλημα. Τα ονόματα των 57 νεκρών μπροστά από τη Βουλή των Ελλήνων, εδώ όπου συντελείται η συγκάλυψη για το μεγαλύτερο έγκλημα της νεότερης Ελλάδας #Τεμπη_συγκάλυψη pic.twitter.com/w4rpaJz8rQ
— Eleni.Karanikola (@EleneKaranikola) February 28, 2024
Αρκετά φορτισμένη ήταν αυτή η εβδομάδα στα μέσα της, αφού στις 28 Φεβρουαρίου συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους – στην πλειοψηφία τους νέους. Σήμερα, έναν χρόνο αργότερα, ο πόνος και η οργή δεν έχουν ξεθυμάνει κι αυτό γιατί οι οικογένειες αυτών των αδικοχαμένων ανθρώπων ψάχνουν ακόμη για δικαίωση. Δικαίωση για ένα ‘ΕΓΚΛΗΜΑ, καθώς περί τέτοιου μιλάμε. Και ακόμη επίλογος δεν έχει μπει. Οι οικογένειες των θυμάτων σχεδόν «παρακαλούν» για να κάνει η δικαιοσύνη το απόλυτα προφανές, το αναμενόμενο για κάθε πολιτισμένη χώρα που θέλει να λέει πως έχει κράτος δικαίου. Και ό,τι έχει συμβεί μέχρι στιγμής γίνεται μετά από πίεση αυτών των ανθρώπων που ζητούν να γίνει άρση της βουλευτικής ασυλίας και να καταλογιστούν οι ευθύνες. Κι εν μέσω του συλλογικού αυτού πένθους για τη «μαύρη» επέτειο της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας, και στο πλαίσιο διαδηλώσεων που πραγματοποιήθηκαν στο Σύνταγμα, τα 57 ονόματα των θυμάτων γράφτηκαν με κόκκινη μπογιά μπροστά από τη Βουλή, ως μια συμβολική κίνηση για να μη ξεχαστούν ποτέ. Και σαν να μην έγινε ποτέ – όπως σαν να μην έγινε ποτέ αντιμετωπίζουν κάποιοι και το ίδιο το δυστύχημα – τα συνεργεία του δήμου, το ίδιο κιόλας βράδυ, πέρασαν από το σημείο και καθάρισαν τις μπογιές, σβήνοντας και τα ονόματα. Φυσικά αυτό έφερε τις αναμενόμενες αντιδράσεις με τους φοιτητές να επιστρέφουν την επόμενη ημέρα και να τα ξαναγράφουν, κρατώντας ένα πανό που έγραφε το σύνθημα «Το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί – Η οργή μας θα σάς πνίξει». Πόσο άβολο να βλέπεις σε βίντεο τη στιγμή που τα ονόματα των αδικοχαμένων νεκρών των Τεμπών σβήνονται; Πώς μπορείς να αισθανθείς μετά γι΄αυτή την επιλεκτική – και με τρομερά αντανακλαστικά – συνέπεια των μηχανισμών; Η μνήμη όμως, είναι εδώ. Και επιμένει…
Ευδοκία Βαζούκη
