Στο διαδίκτυο, μπορείτε να διαβάσετε πολλά αστεία για μαέστρους. Τουλάχιστον, αυτό λέει ο Βρετανός αρχιμουσικός Mark Wigglesworth, ο οποίος μετρά σχεδόν μισό εκατ. λογοπαίγνια στο βιβλίο του «The Silent Musician: Why Conducting Matters».
Ενώ υπερασπίζεται το πόντιουμ και τη μπαγκέτα στην κλασική μουσική σκηνή, το βιβλίο είναι επίσης ένας κριτικός προβληματισμός για την πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα της ορχήστρας, που συνδέεται τόσο με τη δύναμη όσο και με το μυστήριο.
Ο Wigglesworth αστειεύεται με το διάσημο στερεότυπο του μαέστρου ως κακομαθημένου μεγαλομανή… Κάποιου που δεν παράγει ήχο, αλλά που προχωρά σε υπερβολικές χειρονομίες μπροστά στην ορχήστρα, με τη μαγική μπαγκέτα του, και που στη συνέχεια δέχεται το χειροκρότημα του κοινού.
Η δύναμη και η αίγλη που συνδέονται με τη μπαγκέτα έχουν, για άλλη μια φορά, ξυπνήσει το ενδιαφέρον του κινηματογραφικού κόσμου. Το «Tár» του Τοντ Φιλντ, έφτασε στις αίθουσες τον Ιανουάριο, με την Κέιτ Μπλάνσετ να μετατρέπεται σε μια εγωπαθή και φανταστική μαέστρο ορχήστρας. Τον Μάιο ακολούθησε η γαλλική ταινία «Maestro(s)», του Bruno Chiche. Και, μόλις πρόσφατα, η βιογραφική ταινία αφιερωμένη στον Λέοναρντ Μπερνστάιν -με τον Μπράντλεϊ Κούπερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο- έφτασε επιτέλους στο Netflix.
Διαβάστε περισσότερα στο SKAI.GR
