Τα στρέμματα, τα σπίτια και οι περιουσίες καίγονται, οι ζωές και οι ψυχές μας μαυρίζουν και μέσα στο σκοτεινό σκηνικό ξεπηδούν φλόγες μισανθρωπιάς. Ο κόσμος γίνεται στάχτη και μαζί του εξαφανίζονται τα ελάχιστα βλαστάρια κοινωνικής συνοχής έχουν απομείνει σε μια κοινωνία που συντηρητικοποιείται πιο γρήγορα απ’ όσο αντέχει.
Και τι θα μείνει στο τέλος; Καμένη γη, καμένες συνειδήσεις, που ψάχνουν φταίχτες για το κακό το ριζικό τους, που νιώθουν ανήμποροι και αφημένοι στην μοίρα τους. Πόσο παράδοξο να νιώθουμε τόσο ανασφαλείς, όταν ακούμε απ’ όλους του ιθύνοντες πως η «ασφάλειά σας είναι το πρώτο μέλημά μας»;
Ο φόβος είναι ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα του μίσους. Κι αυτό το τελευταίο πλέον έχει ποτίσει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που ψάχνει εχθρούς σε θεούς και δαίμονες, σε ανθρώπους αθώους ή και ενόχους. Δίχως όμως αποδείξεις, απλά γιατί υπάρχουν. Τους τσουβαλιάζει σε καρότσες φορτηγών σε ζωντανή μετάδοση για να ζητούν στα σχόλια σφαίρες, φλόγες και θάνατο.
Ένα διαδικτυακό Κολοσσαίο, όπου άνθρωποι απαιτούν τον θάνατο ανθρώπων. Χωρίς αιδώ, μόνο με μίσος, ρίχνουν στη βορά ψυχές και θέλουν να τις δουν να καίγονται. Και όταν πράγματι απανθρακώνονται παιδάκια, πανηγυρίζουν γιατί νιώθουν… Βασικά δεν ξέρω τι νιώθουν. Δικαίωση; Ευχαρίστηση; Δεν μπορώ να το καταλάβω.
Διαβάστε περισσότερα στο gazzetta.gr.
