Ο Dustin Hoffman γίνεται 86 κι εμείς θυμόμαστε τις πιο αριστουργηματικές ερμηνείες του

Ο Dustin Hoffman ανήκει στην ολιγομελή κατηγορία ηθοποιών που σημείωσε μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία και έγινε σταρ του Χόλυγουντ σχεδόν κατευθείαν μετά το ξεκίνημα της καριέρας του το 1967. Στις χρυσές δεκαετίες 1960-1980 σημείωσε τις μεγαλύτερες επιτυχίες τις καριέρας του, χαρίζοντάς μας ταινίες που μέχρι σήμερα χαρακτηρίζονται ως “κλασικές”. Κάθε ταινία και απο μια (τουλάχιστον) υποψηφιότητα στα βραβεία Όσκαρ, BAFTA και Χρυσές Σφαίρες, αποδεικνύει την ποιότητα και το ταλέντο της υποκριτικής του περσόνας.

Ο χαρισματικός ηθοποιός δεν κατατάσσεται σε ένα μόνο κινηματογραφικό είδος. Πειραματίζεται συνεχώς, δεν φοβάται να στοιχηματίσει και να ρισκάρει, ερμηνεύοντας απαιτητικούς και αντισυμβατικούς ρόλους – κάτι που τον έχει δικαιώσει από την αρχή της καριέρας του. Έχει παίξει σε πάνω από 61 ταινίες, ρόλους τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους· από τον νεαρό Benjamin στο Graduate, τον τρομακτικό πειρατή Captain Hook, μέχρι και τον σοφό δάσκαλο Shifu, στις animated ταινίες Kung Fu Panda. O Dustin Hoffman δηλώνει περίτρανα μέσα από τους πολυδιάστατους χαρακτήρες του, πως δεν περιορίζεται και δεν φοβάται διόλου να «τσαλακωθεί».

Ο ηθοποιός, σήμερα γιορτάζει τα 86α γενέθλιά του κι εμείς εξερευνούμε μερικές από τις καλύτερες ταινίες στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει.

Λίγους μόλις μήνες μετά το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, με την κωμωδία “The Tiger Makes Out”, ο Dustin Hoffman έγραψε ιστορία με μια ταινία που σήμερα, 56 χρόνια αργότερα, συμπεριλαμβάνεται σε επίσημες λίστες με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Η ταινία, σε σκηνοθεσία Mike Nichols, αποτέλεσε το κινηματογραφικό φαινόμενο της χρονιάς του 67′, καθώς εκτός από το γεγονός ότι σημείωσε την μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς, ύψους 104.9 εκατομμυρίων δολαρίων, έλαβε επτά υποψηφιότητες στα βραβεία Όσκαρ, κερδίζοντας μάλιστα αυτό του καλύτερου σκηνοθέτη. Η ταινία – ορόσημο στην καριέρα του ηθοποιού, τον κατέταξε στα δυνατά χαρτιά του Hollywood και του προσέφερε το κύρος ενός πραγματικού σταρ της εποχής. Τόσο η «πιασάρικη», αλλά και τολμηρή για την εποχή πλοκή, όσο και πρωτοποριακή τότε σκηνοθετική πρακτική, αποτέλεσαν τα συστατικά της επιτυχίας του The Graduate. Η ταινία θίγει το μεγάλο ηλικιακό φάσμα ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, την αποξένωση από τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά και την αποκρυστάλλωση των προσδοκιών για την ζωή μας. Όλα αυτά, μέσα από την ιστορία του νεαρού Benjamin, ο οποίος έχοντας τελειώσει με τις σπουδές του, δεν έχει ξεκάθαρα πλάνα και φιλοδοξίες για το μέλλον του. Στην πορεία γοητεύεται από μία πολύ μεγαλύτερή του, φίλη των γονιών του, την κυρία Robinson και μπλέκεται σε έναν θυελλώδη και παράνομο δεσμό μαζί της. Στην πορεία ερωτεύεται την κόρη της, Elaine και η υπόθεση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο.

Δύο χρόνια αργότερα, συναντάμε άλλη μια οσκαρική ερμηνεία του ταλαντούχου ηθοποιού. Το Midnight Cowboys ήταν η πρώτη X-rated (ακατάλληλου περιεχομένου) ταινία η οποία κέρδισε όχι μία, αλλά έξι υποψηφιότητες για βραβείο Όσκαρ και κατάφερε να κερδίσει τρία. Με συμπρωταγωνιστή τον Jon Voight, ο Hoffman στην ταινία υποδύεται τον Joe Buck, ο οποίος μετακομίζει στη Νέα Υόρκη με σκοπό να εκπορνευτεί, ενώ στην πορεία αναπτύσσει μια ιδιόρρυθμη φιλία με ένα φιλάσθενο, απατεώνα καλλιτέχνη. Η ταινία, διερευνά της βαθύτερες και σκοτεινότερες πτυχές της αμερικανικής νυχτερινής ζωής. Μέσα από την τελείως ωμή παρουσίαση των πραγμάτων, αλλά και του μη συμβατικού τρόπου αφήγησης των γεγονότων, καταφέρνει να ρίξει φως στο αμερικανικό όνειρο και στο πώς αλληλοσυνδέονται η φιλία με την αβάσταχτη μοναξιά.

Ξεφεύγοντας για λίγο από τις κωμικές και κοινωνικές ταινίες, καταγράφοντας άλλο ένα απαιτητικό είδος στο οποίο έσκισε, ο Hoffman επέστρεψε με το πολιτικό θρίλερ, “All the President’s Men”, βασισμένο στο βιβλίο των Bob Woodward και Carl Bernstein. Το βιβλίο εξιστορεί τα πραγματικά γεγονότα που πλαισίωσαν το σκάνδαλο Watergate στις ΗΠΑ, την ιστορία μιας ομάδας δημοσιογράφων που διερευνούσαν στενά τη υπόθεση, καταφέρνοντας να την λύσουν τα οποία εν τέλει οδήγησαν στην παραίτηση του προέδρου Richard Nixon. Με τεταμένο ρυθμό που ανυψώνει το σασπένς και την αγωνία, η ταινία αναπαριστά εξαιρετικά τον αυστηρό και απαιτητικό της δημοσιογραφικής και πολιτικής σκηνής. Οι ερμηνείες του Hoffman, καθώς και του συμπρωταγωνιστή του, Robert Redford, σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον storytelling και την στοχευμένη σκηνοθετική ματιά του Alan J. Pakula, συνέθεσαν μια αριστουργηματική και οσκαρική ταινία. Μια από τις must-watch του Dustin Hoffman!

Σε σκηνοθεσία του Robert Benton, το “Kramer vs. Kramer” χάρισε στον πολυμήχανο ηθοποιό το πρώτο πολυπόθητο Όσκαρ, μετά από πλήθος υποψηφιοτήτων που είχε στο δυναμικό του. Στο πλευρό της απολαυστική Meryl Streep, παρά τα παρασκηνιακά προβλήματα και τις διαμάχες μεταξύ τους, κατάφεραν να φέρουν εις πέρας κάτι παραπάνω από άρτιο αποτέλεσμα. Ο Hoffman υποδύεται έναν πατέρα, ο οποίος είναι εθισμένος στη δουλειά και την καριέρα του. Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον ίδιο και την σύζυγό του, οι οποίοι παίρνουν διαζύγιο, όχι υπό πολιτισμένες συνθήκες και βρίσκονται σε μια συνεχή διαμάχη για την κηδεμονία του ανήλικου γιου τους. Στο πέρας του φιλμ, αποτυπώνονται οι δυσκολίες του γονεϊκού ρόλου σε συνδυασμό με την προσωπική εξέλιξη και ωρίμανση. Επιπλέον, θίγει πολύ ρεαλιστικά τις δυσκολίες ενός διαζυγίου και το πώς αυτό επηρεάζει την οικογένεια στον πυρήνα της. Το Kramer vs. Kramer αποτελεί ένα από τα highlights τόσο της καριέρας του Hoffman, όσο και εκείνης της Streep. Εκτός από το ότι απέσπασε πέντε ακαδημαϊκά βραβεία (συμπεριλαμβανομένων αυτό του Α ανδρικού κι Β’ γυναικείου ρόλου), παρουσιάζει απτά και ρεαλιστικά τις συναισθηματικές ευαισθησίες και τις εσωτερικές μάχες των χαρακτήρων και συνακόλουθα το αξιοσημείωτο character development προς το τέλος, απενοχοποιώντας το διφορούμενο κοινωνικό θέμα, με το οποίο ασχολείται. Μάλιστα, ο ηθοποιός έχει παραδεχθεί ότι επηρεασμένος από την κατάρρευση του γάμου του και το επικείμενο διαζύγιό του στην πραγματική ζωή, το 1980, υπήρξε παραπάνω έντονος στα γυρίσματα, σε βάρος κυρίως της συμπρωταγωνίστριάς του.

Το “Tootsie” είναι κάτι παραπάνω από ένα κλασικό κωμικό δράμα του ’80. Αποτελεί έναν ύμνο προς την φυλετική ταυτότητα, αλλά και στον ρόλο της γυναίκας, τόσο στον επαγγελματικό χώρο, όσο και στον κοινωνικό. Εδώ ο ταλαντούχος ηθοποιός, υποδύεται έναν άνεργο ηθοποιό, ο οποίος προκειμένου να εξασφαλίσει έναν ρόλο σε μια σαπουνόπερα, μεταμφιέζεται σε γυναίκα. Η ταινία, καταρχάς, σατιρίζει έντονα την βιομηχανία του Hollywood, όσον αφορά στις υπερβολικές προσδοκίες και τα στερεότυπα σε βάρος των ηθοποιών. Εξερευνά ζητήματα γύρω από φυλετικές διακρίσεις και σεξουαλικότητα, μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις, σε φιλικό, ερωτικό και επαγγελματικό επίπεδο. Μέσα από την απολαυστική ερμηνεία του, ο Dustin Hoffman καταφέρνει να αποτυπώσει άριστα την πολυπλοκότητας των ρόλων των φύλων, αλλά και της φυλετικής ταυτότητας ενός ατόμου, το οποίο βρίσκεται σε μια έντονη σύγχυση προσπαθώντας να κρατήσει σε ισορροπία την διπλή του ταυτότητα· άνδρας στην πραγματική ζωή, γυναίκα στην επαγγελματική.

Αποτυπώνει, παράλληλα τις προκαταλήψεις, αλλά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει μια γυναίκα στην συγκεκριμένη βιομηχανία. Ο ίδιος ο ηθοποιός έχει δηλώσει, πως η συγκεκριμένη ταινία, άλλαξε την κοσμοθεωρία του για τις γυναίκες. Σε μια συνομιλία με την γυναίκα του ξέσπασε σε κλάματα, καθώς του ήρθε μια ξαφνική επιφοίτηση: «Nομίζω ότι είμαι μια ενδιαφέρουσα γυναίκα όταν βλέπω τον εαυτό μου στην οθόνη. Και ξέρω ότι αν συναντούσα τον εαυτό μου σε ένα πάρτι, δεν θα της μιλούσα ποτέ, επειδή δεν πληροί σωματικά τις απαιτήσεις που μας έχουν μεγαλώσει να πιστεύουμε, ότι πρέπει να έχουν οι γυναίκες για να τους ζητήσουμε να βγούμε. ‘Υπάρχουν πάρα πολλές ενδιαφέρουσες γυναίκες που δεν είχα την εμπειρία να γνωρίσω σε αυτή τη ζωή, επειδή μου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου. Αυτό (το “Tootsie” δεν ήταν ποτέ μια κωμωδία για μένα)».

Το “Rain Man” είναι η ταινία που έβαλε τον Hoffman στη χρυσή λίστα με τους 44 έως τώρα ηθοποιούς που έχουν κερδίσει 2 ή περισσότερα βραβεία Όσκαρ. Το κινηματογραφικό αυτό project, έχει λάβει πολλούς επαίνους και έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίες του 1980, καθώς έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης ανά τα χρόνια για πολλά τηλεοπτικά ή κινηματογραφικά εγχειρήματα. Ο λόγος; Η ρεαλιστική και γεμάτη ευαισθησία παρουσίαση ενός χαρακτήρα που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού. Η ταινία ακολουθεί την ιστορία του Charlie Babbitt, τον οποίο υποδύεται σε μία καταπληκτική, επίσης, ερμηνεία, Tom Cruise. Ο Charlie είναι ένας εγωκεντρικός επιχειρηματίας, ο οποίος μαθαίνει ότι μετά τον θάνατό του, ο πατέρας του, έχει αφήσει ολόκληρη την κληρονομιά του σε ένα αδερφό, για τον οποίο δεν έχει ιδέα. Ο Raymond (Dustin Hoffman), είναι ένας ευφυέστατος άνθρωπος, με καταπληκτική μνήμη και αξεπέραστές μαθηματικές ικανότητες. Στο πέρας της ιστορίας, βλέπουμε τους δύο αδερφούς να γνωρίζονται, να προσπαθούν να αντέξουν και να καταλάβουν ο ένας τον άλλον και να λύσουν όποια διαφορά τους χωρίζει. Πρόκειται για μια συγκινητική ιστορία που εξερευνά την σημασία των αδελφικών σχέσεων, της οικογένειας, αλλά και τις προκλήσεις που μπορεί να φέρει το να ζεις με αυτισμό. Ο ηθοποιός αντιμετώπισε με μεγάλο σεβασμό, αλλά και αφοσίωση τον απαιτητικό ρόλο, καταφέρνοντας να μάς χαρίσει μια πραγματικά αριστουργηματική ερμηνεία, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την ευρεία γκάμα των δυνατοτήτων του.

Ταινία με Dustin Hoffman, είναι σίγουρα πολύ καλή. Ταινία με Dustin Hoffman και Robert De Niro, είναι άπιαστη. Ένα αχτύπητο κινηματογραφικό δίδυμο, με εξαιρετική χημεία στην μεγάλη οθόνη. Σε σκηνοθεσία Barry Levinson, η σατιρική μαύρη κωμωδία του 1997, ακολουθεί την ιστορία ενός τηλεοπτικού παραγωγού, ο οποίος καλείται από την κυβέρνηση, να δημιουργήσει έναν ψεύτικο πόλεμο, ώστε να τραβήξει την προσοχή από ένα πολιτικό σκάνδαλο, τις κρίσιμες μέρες πριν από τις εκλογές. Σε αυτήν την ερμηνεία, ο Hoffman υπηρετεί επάξια και ελαφρώς διαφοροποιημένα το κόνσεπτ της κωμωδίας, δίνοντας παράλληλα ένα ιδιαίτερο βάθος στον ρόλο. Η κινηματογραφική συνύπαρξή του με τον Robert De Niro, πετυχαίνει, γεμάτη από κοφτερούς διαλόγους και έξυπνο χιούμορ. Η ταινία εμφανώς κριτικάρει και σατιρίζει έντονα την πολιτική, αλλά και την χειραγώγηση των μέσων από πολιτικούς παράγοντες. Η ερμηνεία του ηθοποιού απέσπασε μια υποψηφιότητα Χρυσής Σφαίρας, καθώς και άλλη μια για βραβείο Όσκαρ καλύτερου ηθοποιού.