Κατερίνα Στεφανίδη: «Μετά από 11 μετάλλια, δεν χρειάζεται να αποδείξω κάτι»
Οι στιγμές που σταμάτησε το επί κοντώ, αυτές που μας χάρισε και αυτές που αποφάσισε να αγνοήσει τα σχόλια. Η χρυσή Ολυμπιονίκης, Κατερίνα Στεφανίδη, μίλησε στο Gazzetta για… μία ολόχρυση πορεία.
Κάποιες φορές τα κλισέ είναι αναγκαία, είναι τόσο αναγκαία που γι’ αυτό έχουν καταντήσει να είναι κλισέ. Δεν μπορείς να τα παραλείψεις, δεν μπορείς να μην τα αναφέρεις, δεν γίνεται να τα προσπεράσεις. Το βράδυ της 20ής Αυγούστου του 2016 είναι ένα από αυτά, όπως είναι και από μόνο του το να μιλάς για αυγουστιάτικα βράδια και όνειρα θερινής νυκτός. Όμως ήταν πράγματι ένα όνειρο θερινής νυκτός, με όλη τη σημασία αυτής της τόσο κλισέ φράσης.
Πώς είναι δυνατόν να ακούσει κανείς το όνομα της Κατερίνας Στεφανίδη και να μην σκεφτεί το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο που είχε κατακτήσει στο Ρίο; Τι νύχτα! Κάθε άλμα σε εκείνον τον τελικό ήταν ένας μικρός πανηγυρισμός. Συγκρατημένος στα πιο χαμηλά ύψη, λίγο πιο έξαλλος όσο ανέβαινε ο πήχης και ξανά συγκρατημένος αφού ήρθε το πρώτο άκυρο. Μία κάλτσα μπλε, μία κάλτσα λευκή, ένα βλέμμα γεμάτο εξυπνάδα και το γνωστό σούφρωμα στα χείλη, λίγο πριν εκτελέσει το άλμα. Περνάει τον πήχη, χοροπηδά στο στρώμα και χαιρετάει. Και εμείς από τον καναπέ του σπιτιού την χαιρετούσαμε πίσω, λες και ήμασταν εκεί. “Θα το πάρει”, σκεφτόμασταν και όσο έφτανε εκείνη η ώρα φαινόταν όλο και πιο φοβερό. Για την Ελλάδα το Ολυμπιακό μετάλλιο έχει διαφορετική αξία, είναι κάτι τόσο μοναδικό, κάτι ανυπέρβλητο. Είναι αυτό που σε τοποθετεί για πάντα στο πάνθεον της αθλητικής ιστορίας, σε μία κορυφή από την οποία δεν μπορεί να πέσεις ποτέ, παρά μόνο να αποκτάς συνεχώς νέα παρέα γιατί η κορυφή είναι όμορφη αλλά η μοναξιά κλέβει από την αξία της.
Ο πήχης στα 4.90μ. Η Στεφανίδη έχει εξασφαλίσει μετάλλιο, είμαστε όλοι περήφανοι. Τι μεγάλη επιτυχία! Ρίχνει τον πήχη τρεις φορές, έχει απογοητευτεί που δεν κατάφερε να το περάσει αλλά τι πειράζει; Έχει εξασφαλίσει μετάλλιο. Η Αμερικανίδα Σάντι Μόρις έχει δύο άκυρες στο 4.90μ., η Στεφανίδη στην άκρη τυλιγμένη με τη σημαία περιμένει με αγωνία, ο Μιτς Κρίερ (σ.σ. σύζυγος και προπονητής της) στα κάγκελα έτοιμος να μπει μέσα στο στάδιο να πανηγυρίσει ένα μετάλλιο του οποίου ακόμη “ψάχναμε” το χρώμα. Η Μόρις τρέχει για το χρυσό, βάζει κοντάρι, ανεβαίνει και… το πέρασε; Ο πήχης έπεσε. Η Κατερίνα είχε κερδίσει.
«Στην πραγματικότητα δεν άλλαξε τίποτα μετά το χρυσό», θα πει αν τη ρωτήσει κανείς.
Διαβάστε περισσότερα στο Gazzetta
