MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΤΡΙΤΗ
19
ΜΑΡΤΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ
ΠΗΓΑΜΕ / ΕΙΔΑΜΕ

Hot or Not #17: Όσα μας άρεσαν και όσα μας “χάλασαν” αυτή την εβδομάδα

Η ομάδα του Monopoli κάνει έναν απολογισμό της εβδομάδας που πέρασε και συγκεντρώνει όλα όσα της τράβηξαν το ενδιαφέρον.

Monopoli Team | 26.06.2022

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, δοκιμάσαμε νέες γεύσεις, είδαμε παραστάσεις, σειρές και πολλά άλλα και θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Όλα όσα μάς άρεσαν

(+) Η επιστροφή ενός μπεκετικού Ζίμερμαν

H περσινή του εμφάνιση στην Πειραιώς 260 έγινε γρήγορα talk of the town – με τον γνωστό τρόπο που λειτουργούν οι παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών. Κι έτσι (παρότι έρχεται στα μέρη μας εδώ και μια δεκαετία) η φετινή επανεμφάνιση του Μάρτιν Ζίμερμαν ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Δικαίως, όπως αποδείχθηκε. Ο πολυτάλαντος Ελβετός με το «Danse Macabre» έστησε ένα θλιμμένο χορο-τσίρκο, αεικίνητο και θεότρελο, αστείο μα και βαθιά υπαρξιακό, με τέσσερις  εκπλητικούς περφόρμερς (συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου) που δεν σταμάτησαν λεπτό να αλληλοεπιδρούν μεταξύ τους μα και με το εντυπωσιακό σκηνικό: Μια παράγκα στο γκρεμό ενός άθλιου σκουπιδότοπου. Μια μπεκετική ποίηση διέτρεχε το «Danse Macebre» που δεν το άφηνε να τοποθετηθεί ούτε στο χορό, ούτε στο τσιρκολάνικο θέαμα, αλλά κάπου ανάμεσα και σίγουρα με αγάπη προς το θέατρο.
Στέλλα Χαραμή

(+) Το Λοκάλι: Ένα εναλλακτικό στέκι στου Ψυρρή

Photo Credits: Το Λοκάλι

Στο κέντρο της Αθήνας, χωμένο μέσα στα στενά της γειτονιάς του Ψυρρή, βρίσκεται «Το Λοκάλι», ένα bohème πρωτότυπο στέκι, ιδανικό για να χαλαρώσεις κάθε στιγμή της ημέρας, από νωρίς το πρωί έως αργά το βράδυ. Αυτοσυστήνεται ως «ελληνική pub, cup, tap, tavern» που προσφέρει καφέ, ελληνικό brunch με αυγά, sandwich και pancakes, ενώ επίσης περιλαμβάνει ένα δημιουργικό μενού με ελληνικές-μεσογειακές συνταγές αλλά και δροσιστικά cocktail. Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς μόλις μπαίνεις στο «Λοκάλι» είναι η σύγχρονη αρχιτεκτονική και η διακόσμηση -των «Cluster architects»- με πέτρα και ξύλο του ατμοσφαιρικά φωτισμένου εσωτερικού χώρου, ο οποίος τα πρωινά φωτίζεται με φυσικό φως από τα παράθυρα. Η ψηλοτάβανη σάλα με τους πέτρινους τοίχους, τα φυτά εσωτερικού χώρου, μία τοιχογραφία και οι ζωγραφιές εμπνευσμένες από την ελληνική παράδοση συμπληρώνουν την εναλλακτική αισθητική του χώρου. Στα δεξιά παρατηρείς το καμπυλωτό σε σχήμα bar και τα αναρχικά καυστικά σκίτσα -του καλλιτέχνη The Rabbit Knows, ο οποίος δημιούργησε και το πρωτότυπο logo και character design του «Λοκάλι». Προχωρώντας στον επάνω όροφο ανακαλύπτεις μία όμορφη ταράτσα που θυμίζει αστική αυλή με θέα όλη την Αθήνα. Οι μουριές, τα πλατάνια, τα πολύχρωμα λαμπάκια που στολίζουν περιμετρικά την ταράτσα, τα μεγάλα ξύλινα τραπέζια και οι καρέκλες σε συνδυασμό με τη reggae μουσική που παίζει από πίσω δημιουργούν ένα καλοκαιρινό σκηνικό που σε ταξιδεύει νοητά σε κάποιο εξωτικό νησί. Τα διαρκώς ανανεωμένα cocktails, μία μεγάλη λίστα από κρασιά, μπύρες και ελληνικά αποστάγματα, όπως τζιν, βερμούτ, μαστίχα, τσίπουρο, ούζο και απόσταγμα από φραγκόσυκο -για τα οποία μάς ενημέρωσε το ευγενικό προσωπικό- σε συντροφεύουν με την παρέα σου στο όμορφο καλοκαιρινό σκηνικό. Εάν είστε λάτρεις των γλυκόξινων ποτών, τότε τα cocktails που δοκιμάσαμε, «Buena Vibra» με τριαντάφυλλο, λεμόνι, τσίλι, κάρδαμο, σοκολάτα και tequila και το «It’ s a Sin» με αγαύη, μοσχολέμονο, σύκο και tequila, θα σας καταπλήξουν. Παρόλο που επισκεφτήκαμε βράδυ, το «Λοκάλι» μάς έπεισε σίγουρα να πάμε ξανά για να δοκιμάσουμε το κυρίως μενού των μαμαδίστικων φαγητών -για τα οποία φημίζεται-, τα νόστιμα γλυκά και το brunch του. Θα βρείτε το «Λοκάλι» στη διεύθυνση Σαρρή 44, Ψυρρή. Γίνονται παραγγελίες μέσω efood και wolt.
Ναταλία Βουρλιωτάκη

(+) Lost: Μια υποτιμημένη πλέον, αλλά αξιόλογη σειρά

Ακόμα και αν έχετε αργήσει σχεδόν δύο δεκαετίες να παρακολουθήσετε την περίφημη σειρά του J. J. Abrams, Lost, αξίζει να το κάνετε ακόμα και τώρα. Ίσως δεν την παρακολουθήσατε στο παρελθόν επειδή ήσασταν πολύ νέοι ή δεν σας ενδιέφερε το θέμα. Με βάση τα τρέιλερ και τη φήμη του, μπορεί να φαίνεται ότι το Lost είναι απλώς μια φανταστική σειρά επιβίωσης. Η αλήθεια όμως είναι πως είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Μιλά για τη μοίρα, την απώλεια, την αποδοχή, την αγάπη και τη συγχώρεση. Όπως πολλοί θα ξέρετε, η πλοκή ξεκινά απλά, με ένα αεροπλάνο να πέφτει σε ένα απόμερο νησάκι, με τους επιβάτες που επιβίωσαν να ψάχνουν διαφορετικούς τρόπους να εντοπιστούν, να επιβιώσουν και να καταλάβουν τι συμβαίνει σε αυτό το περίεργο νησί. Ξεκινώντας αυτή την σειρά είναι σίγουρο πως θα επενδύσετε στους χαρακτήρες, θα παρακολουθήσετε και τις έξι σεζόν και θα προβληματιστείτε για την ανθρώπινη κατάσταση, για το πόσο εύκολα ο άνθρωπος μπορεί να χάσει την ελπίδα, τις αρχές και τις αξίες του. Ταυτόχρονα, αυτό το νησί έχει κάποιες ικανότητες, και όλο και πιο αξιοπερίεργα πράγματα έρχονται στο φως. Θα έλεγα πως φέτος είναι η ώρα να του δώσετε μια ευκαιρία, και να δείτε εάν έχω δίκιο!
Νάνσυ Δεληγιώργη

(+) Ένα άκρως ενημερωτικό και fun τριήμερο στο Athens Music Week
φωτογραφία: Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Photo Credits: Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Την Τετάρτη, την Πέμπτη και την Παρασκευή που πέρασε πραγματοποιήθηκε στην Τεχνόπολη το καθιερωμένο Athens Music Week, ένα τριήμερο αφιερωμένο στη μουσική -και μόνο στη μουσική. Η ημέρα ξεκινούσε δυναμικά από το πρωί, με ενδιαφέρουσες ομιλίες, παρουσιάσεις και workshops, που αφορούν το “σήμερα” της μουσικής βιομηχανίας. Εγώ παρακολούθησα μερικές πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις για τον ρόλο των καλλιτεχνών σε περιόδους κρίσης, όπως η τωρινή (με την Δήμητρα Γαλάνη και τον Στάθη Δρογώση μεταξύ άλλων), ένα πάνελ για την εξέλιξη της ελληνικής ραπ, που περιλάμβανε δημοσιογράφους, αλλά και δύο από τους πιο διάσημους μουσικούς παραγωγούς στην ελληνική ραπ σκηνή αυτή τη στιγμή, αλλά και μία παρουσίαση για την απαραίτητη συμβολή των social media στη μουσική βιομηχανία με τον media specialist Γιάννη Παπαδημητρίου. Το highlight της βραδιάς βέβαια ήταν οι live συναυλίες, με αποκορύφωμα τη μεγάλη συναυλία με τους εκρηκτικούς Θραξ Πανκc, την αγαπημένη μας Μαρία Παπαγεωργίου, το ρουμανικό συγκρότημα Zimbru και τον ανερχόμενο Z.E.N – το τέλειο κλείσιμο για ένα πολύ ενδιαφέρον τριήμερο.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

(+) Μια συναρπαστική βραδιά με την Πάτι Σμιθ στο Ηρώδειο που θα μου μείνει αξέχαστη

Photo Credits: Lorenzo Montanelli Gallery

Όταν άκουσα ότι η σπουδαιότερη εν ζωή σταρ του Rock and Roll επρόκειτο να έρθει στην Αθήνα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα αμέσως ήταν ότι η συγκεκριμένη συναυλία αποτελεί ένα σημαντικό καλοκαιρινό μουσικό γεγονός το οποίο δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να χάσω. Μπορεί η Πάτι Σμιθ να έχει έρθει ξανά στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, δεν είχα καταφέρει να την απολαύσω ποτέ live. Αυτό άλλαξε χθες, όταν και βρέθηκα, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο για να παρακολουθήσω ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά highlights του φετινού καλοκαιριού. Η χθεσινή συναυλία της εμβληματικής τραγουδίστριας, τραγουδοποιού και ποιήτριας τα είχε όλα. Αξέχαστες επιτυχίες όπως το «Dancing Barefoot» ή το «People Have the Power», μια εκπληκτική και γεμάτη ενέργεια και τσαγανό Πάτι Σμιθ πάνω στη σκηνή να τραγουδά, να παίζει μουσική, να μοιράζεται ιστορίες -ανάμεσα σε αυτές μια για την επίδραση που είχε η αλησμόνητη Μαρία Κάλλας πάνω της-  να αστειεύεται με το κοινό, να απαγγέλει ποίηση. Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς όταν, με αφορμή την επέτειο 25 χρόνων από τον θάνατο του σπουδαίου ποιητή της γενιάς μπιτ και φίλου της Άλλεν Γκίνσμπεργκ, η Σμιθ απήγγειλε με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο το ποίημα του «Footnote to Howl». Ενώ δεν δίστασε να δηλώσει τη δυσαρέσκεια της επί σκηνής για την πρόσφατη αποτρόπαια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να καταργήσει το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση. Από την βραδιά στο Ηρώδειο δεν έλειπε ούτε και η βροχή, αν και ελάχιστη και προς το τέλος, ωστόσο, δεν πτόησε σε καμία περίπτωση την εμβληματική Αμερικανίδα η οποία έκλεισε τη συναυλία υπενθυμίζοντας μας ότι «Εμείς Έχουμε τη Δύναμη!». Και μετά από μια τόσο υπέροχη βραδιά δεν θα μπορούσαμε παρά μόνο να την πιστέψουμε.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Και κάτι που δεν μας άρεσε…

(-) Η μουσική ενώνει, αλλά η ασέβεια και η μαγκιά χωρίζουν
Το γεμάτο με 10.000 άτομα στάδιο του Tae Kwon Do, λίγο πριν ξεκινήσουν τα βραβεία Mad VMA.

Το γεμάτο με 10.000 άτομα στάδιο του Tae Kwon Do, λίγο πριν ξεκινήσουν τα βραβεία Mad VMA. Photo Credits: Ειρήνη Μωραΐτη

Όσο και να προσπάθησε η διοργάνωση των Mad VMA να “μπαλώσει” τα απαράδεκτα περιστατικά των φετινών βραβείων λέγοντας πως η μουσική ενώνει και η βία δεν είναι λύση, το κοινό είχε άλλη άποψη – και αυτό είναι το μόνο θετικό. Ούσα χρόνια εθελόντρια σε events, είπα να «καλύψω» και τα φετινά βραβεία μιας και επέστρεφαν σε μία κανονικότητα μετά από δύο χρόνια. Και παρόλο που όλα ξεκίνησαν ομαλά, βλέπουμε ξαφνικά την Τάμτα να “φυγαδεύεται” κατά τη διάρκεια του act της και όλη την κερκίδα των artists να βρίσκεται σε σύγχυση. Με τα πολλά, μαθαίνουμε πως δύο τράπερ αποφάσισαν να λύσουν τις διαφωνίες τους παίζοντας ξύλο, έτσι… χαλαρά, δίπλα σε όλους και με τα μικρά παιδιά που τους έχουν θεοποιήσει να τα βλέπουν όλα. Όμως φυσικά και δεν έμειναν μόνο εκεί και αποφάσισαν να ξανά μετατρέψουν το artist’s lounge σε ρινγκ και να διακόψουν για ακόμη μία φορά τη ροή των βραβείων, βάζοντας πάλι σε κίνδυνο άλλους “άμαχους” καλλιτέχνες, οι οποίοι είχαν πάει για να γιορτάσουν τη μουσική και παραλίγο να φύγουν με μώλωπες.
Ενώ λοιπόν το κοινό φώναζε με την ψυχή του να διώξουν αυτά τα δύο άτομα από τα βραβεία, η διοργάνωση επέλεξε να κάνει σαν να μη συνέβη τίποτα. Λυπάμαι, αλλά συνέβη κάτι και είναι εξαιρετικά τραγικό, καθώς στο 2022 που όλοι οι λογικοί άνθρωποι ζούμε, η βία δεν έχει χώρο και αυτά τα “οπαδικά” κόλπα είναι απαράδεκτα. Το γεγονός δε ότι οι εν λόγω “καλλιτέχνες” επιτράπηκε να εμφανιστούν στη σκηνή σύμφωνα με τη ροή και με μία “απολογία” τους η οποία έλεγε σε ελεύθερη μετάφραση “έτσι είμαστε εμείς, βράζει το αίμα μας, στη βία απαντάμε με βία”, το θεωρώ ακόμη πιο τραγικό. Αποκορύφωμα βέβαια της βραδιάς ήταν και μία μερίδα του κοινού που ενώ είχε δει τα πάντα, φώναζε ότι αγαπά τους τράπερ αυτούς, αφήνοντάς με να απορώ για το μέλλον της ανθρωπότητας για ακόμα μία φορά. Ευτυχώς όμως, ο (λογικός) κόσμος όχι μόνο γιούχαρε τους δυο τους, αλλά έκρινε αυστηρά και τη διοργάνωση των Mad VMA, η οποία δεν στάθηκε σε καμία περίπτωση σωστή απέναντι στα περιστατικά βίας που βιάστηκε να πει ότι κατακρίνει. Ας πούμε λοιπόν ένα «μπράβο» στην Έλενα Παπαρίζου, η οποία ενώ είχε προετοιμαστεί για ένα τέλειο act, επέλεξε να φύγει σαν κυρία, καταδικάζοντας όσα έγιναν εκείνη τη βραδιά. Όσοι δείτε τα βραβεία την Παρασκευή 1 Ιουλίου στο Mega, το οποίο έχει ήδη ανακοινώσει πως δε θα προβάλει τις εμφανίσεις των δυο αυτών καλλιτεχνών, μην εκπλαγείτε με το αριστουργηματικό μοντάζ που επιλέχθηκε να γίνει για να κρυφτούν κάτω από το χαλί αυτά τα αίσχη και ας “ευχαριστήσουμε” όλοι για ακόμα μία φορά τα social media που χωρίς λογοκρισία έφεραν στην επιφάνεια τις πραγματικές εικόνες της βραδιάς, για να κρίνει ο κόσμος τα συμβάντα χωρίς μοντάζ και συγκαλύψεις, ακριβώς επειδή η βία είναι πράγματι καταδικαστέα και με το να σιωπούμε δεν θα αλλάξει τίποτα.
Ειρήνη Μωραΐτη

(-) Οι Χιλιανοί θ’ αργήσουν να ξανάρθουν

Δεν κατάφερα να δω τον  θίασο των La Re Sentida πέρυσι, όταν παρουσίαζαν μια παράσταση-ντοκουμέντο για την βία που βιώνουν οι νεαρές γυναίκες στη Χιλή. Αλλά η μέθοδος της χιλιανής ομάδας εκτιμήθηκε ιδιαίτερα και η επάνοδος της στα φεστιβαλικά μας λημέρια έμοιαζε αναπόφευκτη. Παρότι, το θέμα δεν απείχε πολύ από το περσινό – πιάνεται ξανά από την διαλεκτική της βίας, αυτή τη φορά με αφορμή την αιματηρή αστική εξέγερση της Χιλής το 2018 – η παράσταση «Όαση ατιμωρησίας» δεν κατάφερε να επικοινωνήσει τις ιδέες της. Αισθητικά παράξενη, με διαρκή και σε στιγμές πρωτότυπη σωματικότητα, έπασχε δραματουργικά, ξεχείλωνε τα επεισόδια, δημιουργώντας μια στριφνή και μακρόσυρτη αφήγηση. Από τις φορές που το φεστιβαλικό προφίλ μιας παράστασης δοκίμασε τις αντοχές μας.
Στέλλα Χαραμή

(-) Μία…αμήχανη προσέγγιση του «Ματωμένου Γάμου» του Λόρκα

Το λογοτεχνικό φαινόμενο «Ματωμένος Γάμος» γράφτηκε το 1932 από τον Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, ο οποίος εμπνεύστηκε την ιστορία από ένα άρθρο που διάβασε στην εφημερίδα σχετικά με ένα έγκλημα στην ανδαλουσιανή πόλη Nijar. Δεν είχα παρακολουθήσει κανένα ανέβασμα του εμβληματικού αυτού και κλασικού έργου, όμως μπορώ να αντιληφθώ τη δυσκολία του να προσπαθήσεις δώσεις μια πιο “φρέσκια” πνοή και να κοιτάξεις το έργο με μια πιο σύγχρονη και διαφορετική ματιά, θέλοντας να αποφύγεις το τετριμμένο. Κι αυτή ίσως είναι καμιά φορά η παγίδα…Ένα έργο που βρίθει από λυρισμό, συμβολισμούς, έναν ρεαλισμό (με ηθογραφικά και λαογραφικά στοιχεία, κοινωνικές και πολιτικές αναφορές) που «συνομιλεί» την ίδια στιγμή με έναν εμφανή σουρεαλισμό εξαιτίας του έντονου μεταφυσικού στοιχείου, σχεδόν σε καθοδηγεί να ακολουθήσεις για την ανάγνωσή του έναν και μόνο δρόμο. Και ο ποιητικός λόγος του Λόρκα δύσκολα μπορεί να καταστεί «εύπεπτος» για ένα μαζικό κοινό. Προσωπικά αυτό που με παρακίνησε να πάω να παρακολουθήσω την παράσταση ήταν το γεγονός πως ο αγαπημένος μου Αλκίνοος Ιωαννίδης «ντύνει» μουσικά την παράσταση, έχοντας αναλάβει τη σύνθεση, την ενορχήστρωση καθώς και τη μουσική διδασκαλία (μαζί με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο) της πρωτότυπης μουσικής και των τραγουδιών, που ερμηνεύονται επί σκηνής από τους ηθοποιούς. Αν και βρήκα υπέροχο το γεγονός της «ζωντανής» μουσικής – αφού πολλές φορές η μουσική για εμένα έχει «σώσει» παραστάσεις – ένιωσα πως στη συγκεκριμένη περίπτωση η συμβολή της μάλλον έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που η τραγική ατμόσφαιρα του έργου επιτάσσει. Και σε αυτή την ατμόσφαιρα, την τραγική, την κατανυκτική δεν κατάφερα δυστυχώς να μπω. Ακόμη και στη σκηνή που το Φεγγάρι συνομιλεί με τη Ζητιάνα – που και οι δυο μαζί προοικονομούν τον θάνατο των δύο πρωταγωνιστών – ένιωσα μια αμηχανία. Παρ’ όλα αυτά επειδή βρέθηκα στην πρεμιέρα της παράστασης, δεν θέλω να είμαι αυστηρή, καθώς πολλές φορές οι πρεμιέρες αποτελούν αμήχανη συνθήκη ακόμη και για τους ίδιους τους ηθοποιούς. Η παράσταση θα «ταξιδέψει» ανά την Ελλάδα όλο το καλοκαίρι, οπότε θα έλεγα να της δώσετε μια ευκαιρία.
Ευδοκία Βαζούκη

Περισσότερα από Στην Πόλη
VIMA_WEB3b