Ευσταθία Ματζαρίδου: Η συγγραφέας μάς συστήνει το νέο της βιβλίο «Φτερά στο τσιμέντο»

Η Ευσταθία Ματζαρίδου σπούδασε φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας. Για κάποια χρόνια έζησε και εργάστηκε στη Γερμανία, ενώ από το 2006 ζει στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα «Ένας κόμπος όλα» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και «Τα ρούχα» από τις εκδόσεις Σμίλη, το οποίο διασκευάστηκε για το θέατρο.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τρίτο της μυθιστόρημα «Φτερά στο τσιμέντο» – ένα βιβλίο για τη διεκδίκηση της ελευθερίας και τις οικογενειακές παθογένειες με έναν τίτλο που για την ίδια τη συγγραφέα εμπεριέχει όλη την ουσία του.

Έγραφα από πολύ νέα, αλλά σοβαρά ασχολήθηκα μετά τα 30 κι ένιωσα έτοιμη να στείλω το πρώτο μου χειρόγραφο σε εκδότη μετά από 15 χρόνια (το πρώτο μου μυθιστόρημα). Είχαν μεσολαβήσει δεύτερες σπουδές και μητρότητα, αλλά ήθελα να πάρω και τον ψυχικό μου χρόνο. Τότε ένιωσα ότι μπορώ να εκτεθώ με μια έκδοση βιβλίου.

Πριν πάρω θετική απάντηση από εκδότη, υπήρξε ο φόβος της απόρριψης φυσικά και, όταν είχε βγει πια το βιβλίο, φοβόμουν να παρουσιάσω το βιβλίο. Παρόλο που δίδασκα για πολλά χρόνια σε Πανεπιστήμιο και σε κοινό ενηλίκων μάλιστα, το αναγνωστικό κοινό με τρόμαζε.

Απίστευτα ψύχραιμη. Το αποδίδω στο γεγονός ότι ήμουν αρκετά μεγάλη και είχα κατακτήσει ήδη έναν επαγγελματικό στίβο.

Το νέο μυθιστόρημα της Ευσταθίας Ματζαρίδου, «Φτερά στο τσιμέντο», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Περισπωμένη.

Μια νέα γυναίκα σωματικά ανάπηρη, πολύ ακμαία πνευματικά και δυναμική, ζει σε μια δυσλειτουργική οικογένεια που όχι μόνον δεν κατανοεί τις ανάγκες της για μεγαλύτερη ελευθερία και καλύτερη ποιότητα ζωής αλλά αντιθέτως την αντιμάχεται. Αρωγός στις δυσκολίες της είναι η γυναίκα που την προσέχει, ο συμπαραστάτης της και το συναισθηματικό της στήριγμα, υποκαθιστά σε μεγάλο βαθμό τους γονείς της. Οι ισορροπίες αλλάζουν όταν ο πατέρας της, σκληρός, νάρκισσος και ρατσιστής ασθενεί πολύ σοβαρά. Ένα βιβλίο για τη διεκδίκηση της ελευθερίας και τις οικογενειακές παθογένειες.

Νομίζω ότι αυτό που με απασχολεί και με τρομάζει πάρα πολύ είναι η σωματική και πνευματική ανελευθερία που συνεπάγεται εξάρτηση από τους άλλους. Στην αναπηρία αυτό είναι ο κανόνας.

Έπλασα μια ηρωίδα σε πλήρη σωματική εξάρτηση, πλην όμως πολύ δυναμική και έξυπνη που διεκδικεί διαρκώς να διευρύνει τα όρια της ελευθερίας της και δεν κάμπτεται καθόλου από τη σωματική της κατάσταση.

Η ανθρώπινη φύση έχει την τάση να ξεχνά γρήγορα και να την απασχολεί η χαρά της ζωής

Ενδεχομένως άτομα με υψηλή ενσυναίσθηση, λόγω μιας τέτοιας ασυνήθους κατάστασης, να ευαισθητοποιούνται και να κατανοούν ανάλογες δυσκολίες, αλλά θα είναι σίγουρα πολύ πρόσκαιρο. Η ανθρώπινη φύση έχει την τάση να ξεχνά γρήγορα και να την απασχολεί η χαρά της ζωής.

Από μια σκηνή του βιβλίου που η ηρωίδα παρομοιάζοντας τα πόδια της με φτερά λέει ότι βούτηξαν σε φρέσκο τσιμέντο κι αυτό πάγωσε κι έτσι ακινητοποιήθηκαν για πάντα. Με το «φτερά στο τσιμέντο» φαντάζεται κανείς μια δυνατή πρόσκρουση στο τσιμέντο, κάτι πολύ σκληρό δηλαδή, επομένως τα φτερά τσακίζονται ή τραυματίζονται ανεπανόρθωτα κι είναι έτσι κανείς σε πλήρη εξάρτηση απ’ τους άλλους, με λίγα λόγια ανελεύθερος. Εμπεριέχει ο τίτλος όλη την ουσία του βιβλίου.

Επειδή πρωτίστως είναι ένα βιβλίο για την ελευθερία, τη διεκδίκησή της, τον αγώνα για την επίτευξη κάποιου στόχου και δευτερευόντως ένα βιβλίο για την αναπηρία, ο αναγνώστης θα ήθελα να έχει λίγο μπολιαστεί απ’ το ακμαίο πνεύμα αυτής της γυναίκας, τη δύναμή της και την επιμονή της.

Κάθε συγγραφέας θα ευχόταν κάθε του βιβλίο να «ζωντάνευε» στη θεατρική σκηνή. Πιστεύω όμως ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί, το γεγονός ότι ήδη συνέβη μια φορά (καίτοι δεν παίχτηκε το έργο), είναι μεγάλη τύχη. Ωστόσο η ζωή δεν παύει να μας εκπλήσσει.

Αν και όπως δείχνει η συγγραφική μου πορεία, δεν ανήκω στους τολμηρούς, θα συμβούλευα να τολμήσει, αφού όμως έχει γράψει αρκετά, και αφού έχει διαβάσει ακόμα περισσότερο.

Η πεζογραφία αποκλειστικά και μάλιστα το ψυχογραφικό μυθιστόρημα.

Η ανθρώπινη κατάσταση της Hanna Arendt, Φρίντριχ Νίτσε: Δεν είμαι άνθρωπος, είμαι δυναμίτης, της Sue Prideaux, Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά, του Robert Penn Warren. Διαβάζω πολλά βιβλία παράλληλα, ανάλογα με το χρόνο και τη διάθεσή μου.