Έργο, που συμπυκνώνει,όλες εκείνες τις «ιερές» αφηγήσεις ανυπέρβλητης ανδρείας και επιβολής του ανθρώπου στον συνάνθρωπό του, από ανάγκη να δικαιολογήσει τη βία, τον θάνατο, την αδικία και την ιστορία του.
Ο ηθοποιός Παναγιώτης Γεωργούλας στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο γοητεύεται από το ρηξικέλευθο κείμενο του Τριαρίδη και δημιουργεί, μια παράσταση διαδραστική, με επιρροές από τη multimedia εποχή, βάζοντας στο επίκεντρο τον καταγγελτικό λόγο του συγγραφέα, μέσα από την ερμηνευτική ματιά, δύο νέων και ταλαντούχων ηθοποιών: της Κέλλυς Νικηφόρου και της Μαρίτας Τζατζαδάκη.
Μετά το τέλος κάποιων παραστάσεων θα ακολουθεί κουβέντα με τον συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη και εκλεκτούς καλεσμένους πάνω σε διάφορες θεματικές, μ’αφορμή το έργο. Σύντομα θα ανακοινωθούν οι ημερομηνίες και οι θεματικές των συζητήσεων.
Μέσα στις έξι παραστάσεις που θα πραγματοποιηθούν στο Θέατρο ΜΠΙΠ, θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την σκέψη και των ίδιων των συντελεστών καθώς θα πραγματοποιηθούν δύο συζητήσεις που θα συντονίσει ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης, με καλεσμένους, πάνω σε διαφορετικές θεματικές, αφορμισμένες πάντα από το έργο, και οι οποίες θα λάβουν χώρα στο Θέατρο μετά την παράσταση.
Η παράσταση ξεκινάει στις 19:00 και τελειώνει στις 20:00, λίγα λεπτά αργότερα, θα ξεκινήσουν και οι τρεις συζητήσεις.
Θέμα: «Μπορούμε να θίγουμε τα “ιερά και όσια” του άλλου;». Μια συζήτηση με τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Ηλία Μαγκλίνη και τον Θανάση Τριαρίδη.
Θέμα: «Υπάρχουν δίκαιοι ύμνοι;» Μια συζήτηση των νέων θεατρικών συγγραφέων Κατερίνας Λουκίδου και Μάνου Κουνουγάκη με τον Θανάση Τριαρίδη.
«Σε γνωρίζω από τους οδηγούς που πατάνε σκυλιά στις εθνικές οδούς, από τους μποντιμπιλντεράδες που δουλεύουνε πόρτα στα μαγαζιά, από τους εφήβους που χειροκροτάνε μέσα στο σινεμά την τελική σπαθιά, την τελική μπουνιά, την τελική πιστολιά που στέλνει τον κακό στην άβυσσο για πάντα. Σε γνωρίζω από τα αγοράκια που ντύνονται λοκατζήδες τις απόκριες, από τα παιχνιδάδικα που πουλάνε αυτόματα οπλάκια, από τις μανάδες που γράφουν τα παιδιά τους στο καράτε, συναντιούνται στην αίθουσα αναμονής, «κι εσείς εδώ – κι εμείς εδώ» λένε, όλοι εδώ, στο τρομοστάσιο. Σε γνωρίζω από όσους φορούν κράνη, κουκούλες, καουμπόικα μαντήλια, από όσους έχουν κρατημένη θέση πάρκινγκ, από όσους έχουν κρατημένο βομβαρδιστικό, από όσους έχουν φόλα στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου.»
