Liederabend με την Φανή Αντωνέλου και τον Γεράσιμο Χοϊδά στο Μέγαρο

Η εμφάνισή τους στο Μέγαρο εντάσσεται στον Κύκλο Lied: Φωνή και πιάνο. Για την καλύτερη κατανόηση του ποιητικού κειμένου των τραγουδιών έχει προβλεφθεί προβολή ελληνικών υπερτίτλων. Πριν από το μουσικό μέρος, θα υπάρξει σύντομος σχολιασμός του προγράμματος από τον Τίτο Γουβέλη.

Το πρόγραμμα της βραδιάς περιλαμβάνει τέσσερις ενότητες με έργα για φωνή και πληκτροφόρο καθώς και σόλο πληκτροφόρο. Σε κάθε μέρος, τέσσερα ιστορικά μουσικά όργανα μας φέρνουν πιο κοντά στον αυθεντικό ήχο κάθε εποχής, από το Μπαρόκ έως τον Ρομαντισμό. Πρόκειται για ένα τσέμπαλο, δύο φορτεπιάνα (Neupert / Dulcken 1795 & Stodart 1820) και ένα πιάνο Pleyel (περ. 1870).

Σκοπός της Φανής Αντωνέλου και του Γεράσιμου Χοϊδά, καλλιτεχνών γνωστών για την πολύπλευρη ενασχόλησή τους με την ιστορικά ενήμερη ερμηνεία και τα όργανα εποχής, είναι να δημιουργήσουν το «ηχητικό ιδεώδες» για τον κάθε συνθέτη. Όπως αναφέρει ο Γ. Χοϊδάς στο σημείωμά του για το πρόγραμμα της βραδιάς: «Ερμηνεύοντας το κάθε τραγούδι με το όργανο της εποχής του, βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά σε ευχάριστες εκπλήξεις: δεν είναι μόνο η ισορροπία που γίνεται αυτονόητη, αλλά η φωνή και η συνοδεία […] αποκαλύπτουν όλες τις αποχρώσεις της μουσικής και του λόγου σε ένα αρμονικό ηχητικό δέσιμο που συναρπάζει […]».

Το τσέμπαλο στην εποχή του Μπαρόκ, αλλά και αργότερα, ήταν το κύριο πληκτροφόρο μουσικής δωματίου. Με τη συνοδεία του θα απολαύσουμε τραγούδια του Πέρσελ, του Εκλς και του Μότσαρτ.

Στα μέσα του 18ου αιώνα, ένα νέο τσέμπαλο με σφυριά (φορτεπιάνο) κέντρισε το ενδιαφέρον των συνθετών. Έπρεπε όμως να περιμένουν έως τα τέλη του αιώνα για να τελειοποιηθεί μηχανικά, ώστε να το αξιοποιήσουν. Το 1795 ο Ντούλκεν [Dulcken] κατασκεύασε ένα πληκτροφόρο, αντίγραφο του οποίου θα ακούσουμε σε έργα Χάυντν, Μότσαρτ, Ράιχαρντ και Τσέλτερ.

Η μετάβαση στον 19ο αιώνα θα γίνει μέσω ενός αυθεντικού Stodart του 1820, ιδανικού πληκτροφόρου για την ερμηνεία των γεμάτων πάθος και λυρισμό συνθέσεων του Μπετόβεν και του Σούμπερτ, στις οποίες η μουσική συνοδεία ισορροπεί απόλυτα με τη φωνή.
Η επικράτηση του Ρομαντισμού στην ποίηση και τη μουσική ήθελε τον ήχο του πιάνου περισσότερο «απόκοσμο», ταιριαστό δηλαδή στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα του ρομαντικού λιντ. Το πιάνο Pleyel του 1870 είναι από τα καταλληλότερα για την ερμηνεία της μουσικής των Μπραμς και Βάγκνερ, με την οποία θα ολοκληρωθεί το πρόγραμμα της βραδιάς.