«Φωτιές ανάβανε μες τα δυο της μάτια…»

Τα πάντα πάνω της ξεπερνούσαν το μέτρο. Από το χαμόγελο μέχρι το μήκος των άκρων της. Σε αυτό συγκλίνουν όσοι τη γνώρισαν και προσπάθησαν να την περιγράψουν.

Τα μάτια της; Μεγάλα, υγρά, πυρετώδη, ατίθασα, εξέφρασαν τη θέλησή της για τη ζωή. Κοίταζαν τον συνομιλητή τους κατάματα, με ζέση, και τον καθήλωναν. Έλεγαν πως σπινθηροβολούσαν όταν μιλούσε για ό,τι παθιαζόταν. Ένα μοναδικό βλέμμα, προκλητικό και άγριο όταν έπαιζε. Το στόμα της; Τεράστιο σε πλάτος, φαινομενικά αντικινηματογραφικό. Όταν γελούσε, τη μεταμόρφωνε σ’ έναν ασυγκράτητο ηχητικό χείμαρρο – μνημειώδη σε όσους τον έζησαν. Τα χείλη της; Μονίμως αξεδίψαστα. Η φωνή της; Λάγνα, βραχνή, με εμφανή τα σημάδια από τον καπνό που εισέπνεε αχόρταγα, αψηφώντας τις συνέπειες. Τα χέρια της; Έμοιαζαν με φτερά ενός μεγάλου πουλιού, έτοιμου να αγκαλιάσει όλον τον κόσμο. Τα μαλλιά της; Στο χρώμα του μελιού. Κατά έναν μοιραίο τρόπο, στο ίδιο χρώμα με εκείνα των ματιών της. Σχεδόν πάντα χυτά και ακατάστατα. Το πρόσωπό της; Άλλοτε δραματικό, κι άλλοτε φωτεινό και ακτινοβόλο. Το σώμα της; Λυγερό και αισθησιακό. Απέπνεε μια σπάνια ερωτική αύρα και προκαλούσε την έλξη…

Η φύση της; Πρωτόγονη και ανυπότακτη. Η φαινομενική αδεξιότητά της δεν ήταν ψεγάδι αλλά βασικό στοιχείο της γοητείας της. Όλοι τη θυμούνται σήμερα ξυπόλυτη, καθιστή πάνω στα διπλωμένα της πόδια. Μια γυναίκα που δεν μπορούσε να υπακούσει σε νόρμες και να χωρέσει πουθενά ως ημίμετρο. Όπως είχε γραφτεί, ήταν ολόκληρη μπροστά σου ή απουσίαζε. Ποτέ κάτι ενδιάμεσο. Στην ουσία της, αναγνωριζόταν ως η πιο χαρακτηριστική εκδοχή του δαιμονισμένου θηλέος…

Η προσωπικότητα της; Αδύνατον να περιγραφεί! Είχε ένα ειδικό βάρος που παντού και πάντα επιβαλλόταν, μαγνητίζοντας τον περίγυρο. Δεν είναι τυχαίο ότι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τη συγγραφή νέων έργων από θεατρικούς ογκόλιθους, όπως ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και ο Τέρενς Μακ Νάλλυ. Τα θεατρικά έργα «Η Στέλλα με τα Κόκκινα Γάντια», «Master Class» και «Cuba Si» γεννήθηκαν για εκείνη, όπως ομολόγησαν εκ των υστέρων οι συγγραφείς τους.

Αν έπρεπε να ειπωθεί μία φράση μόνο, η Μερκούρη ήταν η απόλυτη ενσάρκωση της Ελλάδας. Αν βαφτιζόταν ξανά σήμερα, θα είχε κάθε δικαίωμα να επιλέξει το «Ελλάδα» για μικρό της όνομα αντί το «Μελίνα». Προσωποποίησε, εκτός από την ίδια τη ζωή, τα ιδανικά της πατρίδας μας. Την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη. Με το πάθος που χαρακτηρίζει το ελληνικό γονίδιο…

Διαβάστε όλο το αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη στο http://apotimiseis.blogspot.gr/2016/03/blog-post.html

• ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ
«Αγαπημένη Ίλυα…»

• ΘΕΑΤΡΟ
«Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία…»

• ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
«Στέλλα, φύγε!»

• ΤΡΑΓΟΥΔΙ
«Αγάπη που ’γινες δίκοπο μαχαίρι…»

• ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
«“Ελευθερία ή θάνατος” το λάβαρό μας γράφει…»

• ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
«Η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας…»

• ΜΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ
«Φωτιές ανάβανε μες τα δυο της μάτια…»

• Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ
«Από μικρό παιδί με σιχαινόντουσαν ή με λάτρευαν…»

• ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ
«Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς…»