Τι και τι το κατιτί στο Θέατρο Αθήναιον

Μια παράσταση-εμπειρία, όχι μόνο για τα βρέφη αλλά και για τους δημιουργούς της, και για τις δύο ηθοποιούς που συμμετέχουν. Είναι μια απόπειρα να συνομιλήσει το θέατρο με τα πολύ μικρά παιδιά, σε μια γλώσσα, που δεν βασίζεται στη λογική της αρχής, της μέσης και του τέλους, αλλά στην επαφή με το αθώο υποσυνείδητο.

Οι συντελεστές της παράστασης κατά τη διαδικασία της δημιουργίας της, περπάτησαν στους δρόμους για την πρώτη επαφή του ανθρώπου
με τον κόσμο – τις αισθήσεις. Άκουσαν, είδαν, άγγιξαν, μύρισαν… Έπαιξαν με τις αντιθέσεις, με το θόρυβο και την απέραντη μαγική ησυχία.

Όλα αυτά τους συνέβησαν. Δεν προετοιμάσθηκαν. Οι δύο ηθοποιοί είναι έκπληκτες συνεχώς. Σαν παιδιά. Με την ίδια έκπληξη, που είναι η πρώτη έκπληξη του ανθρώπου μπροστά στον κόσμο.

Η παράσταση αυτή δεν είναι θέατρο. Είναι απλά μια απόπειρα του θιάσου και των νέων γονιών να μοιραστούμε με τα πολύ μικρά παιδιά, μια θέαση. Δεν ξέρουμε πoιά θα είναι η αντίδραση των παιδιών. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα μπορούν να γίνουν εξ αρχής για τους συντελεστές καινούριο υλικό για την ίδια τη δουλειά. Η γκρίνια τους, η φασαρία, η έκπληξη, ο φόβος, η επικοινωνία.

Δεν περιμένουμε τίποτα. Απλά να προσπαθήσουμε, τα παιδιά για πρώτη φορά να παρακολουθήσουν κάτι μαζί με κάποιους άλλους, έστω και για πολύ λίγο. Οι ηθοποιοί δε θυμούνται αυτή τους την ηλικία παρά ελάχιστα, αλλά χρησιμοποιούν μηχανισμούς που θα εγείρουν αυτή τη μνήμη ξανά. Διευρύνουν τη φαντασία τους. Στην ανακάλυψη αυτής της νέας γλώσσας, θα είμαστε όλοι μέτοχοι.

Η παράσταση δεν είναι διαδραστική. Είναι μόνο αντιδραστική. Μία αντίδραση των αισθήσεων σε ερεθίσματα. Και γι’ αυτό μπορούμε όλοι να γίνουμε θεατές της. Παρατηρητές του ελάχιστου που είναι η ζωή.