Είδαμε το «Οι συνένοχοι» στο Vault- Συνένοχοι είμαστε όλοι στην τρέλα
Τον μεγάλο λογοτέχνη Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε τον ξέρουμε κυρίως για τα δράματά του και ιδιαίτερα από τον Φάουστ. Έτσι, το ανέβασμα μιας κωμωδίας του είναι κάτι το εξαιρετικά ενδιαφέρον. Η κωμωδία του Γκαίτε «Οι συνένοχοι», σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου ανεβαίνει στο θέατρο Vault.
Το έργο αυτό είναι ένα από τα πρώιμα έργα του Γκαίτε και το έγραψε κατά τα έτη 1768–1769. Διαδραματίζεται στο πανδοχείο η «Μαύρη Άρκτος» και εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια μιας αποκριάτικης νύχτας. Οι τέσσερις χαρακτήρες του έργου είναι η ξενοδόχα, η κόρη της Σοφία, ο σύζυγος της κόρης Ζέλλερ και ο Αλτσέστ, ένας πρώην εραστής της κόρης. Όμως όλοι τους είναι έτοιμοι να εξαπατήσουν, να κλέψουν, να παραπλανήσουν ο ένας τον άλλον και να ψευδομαρτυρήσουν. Σε μία εποχή που η μοιχεία και η κλοπή τιμωρούνταν με απαγχονισμό, ο κάθε ένας από τους ήρωες είναι πρόθυμος να καταγγείλει τον άλλον, ενώ δικαιολογεί όποια δική του ανηθικότητα. Όλοι τους γίνονται συνένοχοι.
Τα περισσότερα πράγματα γίνονται στο δωμάτιο του πλούσιου και λάγνου Αλτσέστ, όπου αυτός έχει κρυμμένα τα χρήματά του. Διάφορες παρεξηγήσεις, απόπειρες κλοπής και σύναψης παράνομων δεσμών φέρνουν αρκετά μπερδέματα και δημιουργούν κωμικές καταστάσεις.Παρά τον χιουμοριστικό χαρακτήρα του έργου, οι πρωταγωνιστές βρίσκονται αντιμέτωποι με ηθικά διλήμματα. Αλλά σε μακροσκελείς μονολόγους που υποτίθεται μας αποκαλύπτουν τη σκέψη τους, θεωρούν τους εαυτούς τους τελείως αθώους και απολύτως δικαιολογημένους για τις παρανομίες τους. Το έργο και το χιούμορ του θυμίζει κάπως όπερες εκείνης της περιόδου, με τις μπαγαμπόντικες συγκρούσεις ανάμεσα σε υπηρέτες και ευγενείς, σε άτομα της ανώτερης και της λαϊκής τάξης.
Η παράσταση του Αυγουστίνου Ρεμούνδου είναι αρκετά ευφάνταστη και χρησιμοποιεί δύο χώρους του θεάτρου. Το πρώτο μέρος διαδραματίζεται στο ισόγειο, που είναι και το ισόγειο του πανδοχείου. Στη συνέχεια, οι θεατές ανεβαίνουν στην θεατρική αίθουσα, όπου παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο δωμάτιο του Αλτσέστ. Τα σκηνικά και τα κοστούμια παραπέμπουν στην εποχή του έργου, ενώ έχουν μια ικανοποιητική αισθητική.
Οι ερμηνείες των τεσσάρων ηθοποιών κινούνται σε ικανοποιητικά επίπεδα. Η Βάνα Παρθενιάδου ερμηνεύει μια ώριμη και πονηρή ξενοδόχα, η Αναστασία Χατζάρα την ανικανοποίητη με το γάμο της και αρκετά παιχνιδιάρα νεαρή Σοφία. Ο Κωνσταντίνος Κυριακού το ρεμάλι σύζυγο Ζέλλερ της χαμηλής κοινωνίας. Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος, που σκηνοθετεί και το έργο, παίζει τον αλαζονικό «Δον Ζουάν» αριστοκράτη Αλτσέστ.
Γενικά, είναι ένα χαριτωμένο έργο, το οποίο σου τραβάει το ενδιαφέρον με την ευφάνταστη σκηνοθεσία, κυρίως ως προς την αξιοποίηση του θεατρικού χώρου, ενώ είναι ένα άγνωστο έργο του Γκαίτε. Πάντως δεν είναι κάποια ξεκαρδιστική κωμωδία, ούτε έχει τα πολύ βαθιά νοήματα του Φάουστ.
Γιώργος Σμυρνής
