Aτάκες που θ’ ακούσετε στο Misterro Buffo
Το 1969 ο Ντάριο Φο παρουσίασε για πρώτη φορά το Mistero Buffo, ένα έργο που αποτελείται από διάφορες ιστορίες, εμπνευσμένες από μεσαιωνικά λειτουργικά δράμματα. Τα κείμενα αυτά, όπου το θείο και το ανθρώπινο δράμα ξαναδιαβάζονται με τραγικωμικό τρόπο και με έντονο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, του χάρισαν το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.
Το έργο Mistero Buffo που παρουσιάζεται από τις 23 Οκτωβρίου για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Θησείον, παίζεται ακριβώς με τον τρόπο που επιθυμεί και ο ίδιος ο συγγραφέας του: χωρίς σκηνικά, κοστούμια και φωτισμούς και βασίζεται μόνο στην ερμηνεία των ηθοποιών. Παρ’ όλα αυτά η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος ήταν η μεγάλη έκπληξη της περσινής χρονιάς και κέρδισε φανατικούς θεατές πολλοί απ’ τους οποίους είδαν το έργο περισσότερες από μία φορές καθώς κάθε βραδιά παρουσιάζονται διαφορετικές σκηνές. Για να πάρετε απλά μια γεύση από το κορυφαίο κείμενο του Ντάριο Φο, συλλέξαμε μόνο λίγες από τις ατάκες που ακούγονται σε καταιγιστικούς ρυθμούς…
Ακόμα και τον τρόμο σου να τον κάνεις γέλιο. Φέρνε τα πάνω κάτω στους παμπόνηρους που πάνε να σας ευνουχίσουν με τα λόγια και με τις κομπορρημοσύνες τους! …Και κάνε τους όλους να σκάνε απ’ τα γέλια… με το γέλιο χάνονται όλοι οι φόβοι!
Άλλα λόγια γίνονται ταμπούρλα για να ξυπνάνε απ’ τον ύπνο τους μυαλά που αποκοιμήθηκαν!
ΤΡΕΛΟΣ: Α… ώστε για τον Χριστό ήρθες! Γαμώτο! Κι εγώ στεναχωρήθηκα τώρα! Ο κακομοίρης… αρρώστια ή ατύχημα …
ΘΑΝΑΤΟΣ: Σταυρός.
Πάμε να χωθoύμε κάπου που να είναι αδύνατον να μας πιάσει αυτή η συμπόνια για όσα τραβάει ο Χριστιανός! Ξέρω ένα ταβερνάκι…
Υπερθέαμα θα τον κάνουν τον πόνο σου! Ωραία σωτηρία! Καρφωμένο έτσι σα πουλάκι με ανοιχτά φτερά θα σε βάλουν οι άνθρωποι πάνω σε ασπίδες και σε λάβαρα πολέμου! Σε σημαίες και παντιέρες θα ζωγραφίζουν τον σταυρό σου με λαμπερά χρώματα
Σου φαίνεται η κατάλληλη στιγμή να ζητήσεις νερό, ρε φίλε; Αφού βλέπεις ότι ο άλλος πάει να κρεμαστεί.
Σιγά, κυρία μου! Μη σπρώχνετε! Τι σημασία έχει που είσαι γυναίκα!
Εγώ βασικά δεν έρχομαι εδώ για το θαύμα, για τον χαβαλέ έρχομαι!
Ακούστε τούτη η σιωπή τί θόρυβο που κάνει…
Χαίρομαι που δεν είσαι εδώ μαζί μου για λόγους επαγγελματικού συμφέροντος… ότι δεν μ’ επέλεξες για να με ξεψυχήσεις απλώς…
Κι έπειτα είναι κάτι καθάρματα του κερατά, που τρυγυρνάνε εδώ κι εκεί και λένε στον κοσμάκη ότι το κρασί είναι αμαρτωλό και είναι λέει εφεύρεση του διαβόλου! Έχεις δηλαδή την εντύπωση ότι αν το κρασί ήτανε αμαρτία και εφεύρεση του σατανά θα ‘δινε ο Ιησούς στη μανούλα του να πιεί; Στην ίδια του τη μανούλα; Που όσο την αγαπάει αυτός τη μανούλα του δεν αγαπώ εγώ ούτε καν τη ρακή του κόσμου όλου!
Μη μου στεναχωριέσαι! Και για τούτη εδώ τη σφαγή ένα σωρό ωραία λόγια θα πουν οι ανώτεροι!
