Σύμφωνα με την υπόθεση της ταινίας, η γριά Λολότα μεγαλώνει ένα παιδί, τον Τοτό, που το ‘χε βρει νεογέννητο κάτω από ένα λάχανο. Μετά το θάνατο της, ο Τοτό οδηγείται σ’ ένα ορφανοτροφείο, απ’ όπου βγαίνει μετά από πολλά χρόνια, για να καταλήξει σε μια παραγκούπολη. Ο καλός και αθώος Τοτό κερδίζει τη συμπάθεια των φτωχών και τους πείθει να προσπαθήσουν να βελτιώσουν την κατάσταση τους. Η δραστηριότητα των αθλίων για ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μετατρέπει τη μίζερη παραγκούπολη σε αξιοπρεπή κοινότητα.
Μια μέρα, ενώ σκάβουν, πετάγεται απ’ τη γη ένας πίδακας πετρελαίου.Ο πλούτος και η ευμάρεια που θα μπορούσαν να προκύψουν για όλους, απειλούνται από τον πλούσιο Μόμπι, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους διώξει από τη γη τους. Η ταινία αφηγείται την περιπέτεια των φτωχών ανθρώπων να γλιτώσουν από τις παγίδες του πλούσιου.
Το Θαύμα στο Μιλάνο κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών του 1951, ενώ απέσπασε πολλά ακόμα ιταλικά αλλά και διεθνή κινηματογραφικά βραβεία. Δεν εξαντλείται στον ρεαλισμό, αλλά ξεφεύγει προς έναν ποιητικό ονειρικό ρεαλισμό που επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει τον παγκόσμιο κινηματογράφο.
Ποιός ήταν ο Βιττόριο ντε Σίκα
Ο Βιτόριο ντε Σίκα ήταν Ιταλός κινηματογραφικός σκηνοθέτης και ηθοποιός. Γεννήθηκε το 1901 μέσα στην φτώχια και ακολούθησε από μικρός καριέρα θεατρικού ηθοποιού, μέχρι να τον κερδίσει ο κινηματογράφους.
Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ιταλικού νεορεαλισμού και από πολλούς θεωρείται ο πατέρας του είδους. Άλλωστε, ο “Κλέφτης ποδηλάτων” του μαζί με το “Ρώμη ανοχύωτη πόλη” του Ροσελίνι είναι οι δύο ταινίες που ουσιαστικά εισήγαγαν το είδος του ιταλικού νεορεαλισμού, που τόσο πολύ επηρέασε το μεταπολεμικό σινεμά της Ευρώπης, αλλά και όλου του κόσμου
Ο ντε Σίκα σκηνοθέτησε τέσσερα κινηματογραφικά αριστουργήματα στη σειρά («Ο κλέφτης των ποδηλάτων», «Sciuscia», «Θαύμα στο Μιλάνο», «Ουμπέρτο Ντ.»), θεωρούνται κορυφαία έργα του ιταλικού νεορεαλισμού, καθώς εκφράζουν με πόνο και ανθρωπιά τη δραματική κοινωνική κατάσταση της μεταπολεμικής Ιταλίας (εγκαταλειμμένα παιδιά, άνεργοι, άστεγοι). Από τους επικριτές του, ωστόσο, κατηγορήθηκε για θεματική ρηχότητα και συναισθηματική «ευκολία» στην προβληματική και στην προσέγγιση των θεμάτων του.
Το 1974, μετά από μία εγχείρηση στο Παρίσι, ο Ιταλός σκηνοθέτης απεβίωσε σε ηλικία 73 ετών, περνώντας πια στην ιστορία της τέχνης.
