Με το μικρό όνομα, Ρίτα στο θέατρο Εν Αθήναις

Το έργο αυτό θα συστήσει για πρώτη φορά στο κοινό το κορίτσι που αργότερα μεταμορφώθηκε στην μεγάλη λαϊκή ντίβα, τη γυναικεία ανεξάρτητη ψυχή που γεννήθηκε σε μία φτωχή οικογένεια και κέρδισε την ζωή και τη φήμη της δουλεύοντας σκληρά και ασταμάτητα. Κυρίως όμως, θα αποκαλύψει την εσωτερική πάλη μιας γυναίκας που έζησε τις πιο σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές αναταράξεις του 20ου αι., και υπήρξε ταυτόχρονα μητέρα, διάσημη τραγουδίστρια, σύζυγος και ερωμένη αλλά πάνω απ’όλα αρχηγός του εαυτού της. Όλες οι πράξεις εκτυλίσσονται στο ίδιο δωμάτιο και το χρονικό πλαίσιο είναι μία ημέρα: η τελευταία μέρα της ζωής της. Η αφήγηση της Ρίτας έχει έναν παραλήπτη: τον Λάκη, τον πιστό και αφοσιωμένο μπάτλερ της και όλους εμάς ως θεατές.

Σημείωμα συγγραφέα

Για την γυναίκα με το μικρό όνομα Ρίτα
Μεγάλωσα στον Πειραιά της δεκαετίας του ’60, ’70. Διάβαζα αρχαίους κλασικούς, για το σχολείο, και τα τζουκ-μποξ παίζανε λαϊκά τραγούδια που είχανε αντικαταστήσει τα ρεμπέτικα. Μεγαλειώδεις φωνές, μουσικές και στίχοι που συναγωνίζονταν ότι είχαμε διαβάσει για το μάθημα.
Τα λούνα παρκ – στους αγίους Αναργύρους, στον Πειραιά πάντα, δίπλα στο σπίτι του Μάρκου Βαμβακάρη, έπαιζαν τα ίδια και άλλα τραγούδια όπου η λέξη “αμαρτία” μαλάκωνε στα χέρια του θεού.

Μεγάλωσα, άλλαξα γειτονιές, τόπους αλλά το μυαλό μου γύριζε πάνω εκεί. Όταν μπήκα στην τέχνη, με ποιήματα, το 1973, όλα αυτά βρέθηκαν μέσα της. Οι εικόνες του σινεμά – Δαμιανός, Παζολίνι, Φελίνι και οι άλλοι έδεσαν μαζί τους. Η Ρίτα (Σακελλαρίου) ήρθε αργότερα στο μύθο των πορτραίτων που ήθελα να αφοσιωθώ.  Είχε προηγηθεί η αυτοβιογραφία της Καίτης Γκρέυ (1983), στην Αθήνα, η Σεβάς Χανούμ, στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη (1984). Η γυναίκα της Πάτρας, (1985) στο μεγάλο λιμάνι της Πελοποννήσου έλεγε τα δικά της που την έκαναν μεγάλη σαν τον Ηράκλειτο στα μάτια μου. Τα ποιήματά μου – Τα μαύρα τακούνια, το 1979, είχαν προηγηθεί όπου όλα αυτά και άλλα ήταν σημαντικά. Είδα τι σημαίνει – λαϊκός και αυτόματα μετέτρεψα το επίθετο σε – αριστοκρατικός.

Όταν μου σύστησαν τον άνθρωπό της Ρίτας Σακελλαρίου, τον Λάκη Κορρέ, και μου είπε την ιστορία της έπεφτα πάλι στον ίδιο λάκκο της μαγείας της τέχνης, είδα τη ζωή το πάθος της, την τρέλα της για τραγούδι, ζωή, έρωτα, οικογένεια, παιδιά. Δούλευε στη χωματερή από παιδί όπως τα παιδιά του κόσμου στο Πακιστάν, στο Μπαγκλαντές, στην Αφρική, στο Ίλιον και παντού. Προηγήθηκε. Όλα στη ζωή της γινόντουσαν μοιραία. Τίποτα τυχαίο. Τραγούδι, γέννες, γεγονότα εδώ και έξω. Και η ζωή να τραβά την ανηφόρα. Κι αυτή να περιγράφει την κατηφόρα. Τραγούδησε με τα μεγαλύτερα ονόματα. Σε πάλκα και πανηγύρια. Αμερική. Αυστραλία. Γύρισε όλη την Ελλάδα. Παντού. Τραγούδησε την αμαρτία, την υπερασπίστηκε, την νύχτα, τον έρωτα, την αρρώστια, την υγεία. Την φτώχεια. Ότι περιέχει το λαϊκό τραγούδι, δηλαδή. Το τραγούδι των ανθρώπων.  Έγραφα σαν να ήταν μια ηρωίδα του Τένεση Ουίλιαμς με τόνομα Ρίτα που περιείχε όλα αυτά που γράφω. Αδιάφορη, βιαστική, με βλέμμα που καίει πίνοντας ποτά,  ακαθορίστου χρώματος, σε κέντρα με ψηλά σκαμπώ. Κοιτώντας τον κόσμο που φεύγει. Όπως έφυγε 62 χρονώ κι η ίδια χτυπημένη από τον καρκίνο.

Η τελευταία της φράση – στον μπάτλερ της ήταν – Αχ Λάκη, κι  είχα τόσα ακόμη να κάνω! Αναπαύεται στο Α΄  Νεκροταφείο. Στο έργο περνάει όλη η ζωή της. Μέχρι το τελευταίο ταξίδι της. Γεμάτο εικόνες και αυστηρά συναισθήματα. Όπως αρμόζει.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Στις οικογενειακές γιορτές, στην αυλή που μέναμε στου Ψυρρή… δεκαετία του εξήντα, εκεί πρωτάκουσα για τη Ρίτα. Η θεία Τζένη “αστεφάνωτη” έπιανε τη βούρτσα των μαλλιών και άρχιζε η παράσταση. Ύστερα εγώ, διάλεγα δίσκους στα διαλείμματα του θερινού κινηματογράφου  ΗΒΗ…Έψαχνα δυτικότερα ακούσματα, αλλά το κοινό πολλές φορές γιουχάιζε..Θέλανε να ακούνε τη Ρίτα, τα στακάτα ζειμπέκικα..τις αμαρτίες της ζωής τους..ή εκείνες τις αμαρτίες που δεν τολμούσαν να διαπράξουν.

Στα χρόνια της χούντας την άκουσα απο την ηχητική μπάντα της ταινίας “Ο Εξορκιστής” από ένα τρανζίστορ. Η ελληνίδα μητέρα του Εξορκιστή, άκουγε “ιστορία μου, αμαρτία μου”. Αργότερα όταν στο λαϊκό τραγούδι προστέθηκαν ρυθμοί μπιτ και ηχοχρώματα δυτικά, εγώ παρέμεινα πιστός στους ρεμπέτες και τα μπλουζ. Βρέθηκα στην Αστόρια κάποτε στο “χρυσό” Cave. Ένα μπουζουξίδικο. Σπάζανε ακόμη πιάτα αρχές ενενήντα!  Χρόνια μετά συναντάω τη Ρίτα σε ένα γύρισμα. Δύο νεαρές δημοσιαγράφοι την έχουν “στριμώξει” για τα ακούσματά της και άλλες τέτοιες “τάσεις” στην μουσική της. Βλέπω τη Ρίτα να δυσκολεύεται, να μιλάει σαν μικρό κορίτσι με κάποια συστολή. Εκνευρίζομαι. Διακόπτω το γύρισμα.

-Στοοπ..τι κοτσάνες ρωτάτε τη Ρίτα…δεν τα “μπενάβει” αυτά, ακούει τη λέξη της πιάτσας η Ρίτα..κι αφήνει μια κραυγή ενθουσιασμού..
-Ώπα..αυτός ειναι δικός μου…καλώστονε!!!!
Αυτό ήτανε..η συνέντευξη κύλησε με γέλια και χαρές.

Το 2011 ο Θανάσης Παπαδάς είχε μια ιδέα. Να συναντηθούμε εγώ, ο Λάκης Κορρές,ο αγαπημένος βοηθός της Ρίτας και ο ποιητής Γιώργος Χρονάς. Οι μνήμες ήταν εδώ βούρκωναν τα μάτια του Λάκη. Οι λέξεις ακριβές στην πένα του Χρονά. Κι εγώ ελεύθερος να αγγίξω την ψυχή της Ρίτας, να ρίξουμε φως στην μέσα της πλευρά.. Η Ειρήνη Βελιμαχίτη θα ‘βγάλει” τα ρούχα της Ρίτας θα κατέβει απο τις ψηλές της γόβες και θα αναπολήσει ταξίδια, έρωτες. Λίγο πριν σβήσει θα ζητήσει μόνο ένα χυμό πορτοκαλιού.

Συντελεστές
Κείμενο: Γιώργος Χρονάς
Καλλιτεχνική Επιμέλεια και σκηνοθεσία: Νίκος Σούλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ελεάνα Παπασπύρου
Παίζουν: Ειρήνη Βελιμαχίτη – Ρίτα,  Bασίλης Λέμπερος – Λάκης

Διεύθυνση
Ιάκχου 19, Γκάζι

Τηλέφωνο
210 3425170