Η Μαρία Πρωτόπαππα επιστρέφει στο ιστορικό Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, για να σκηνοθετήσει και να ενσαρκώσει τη θρυλική «Γέρμα» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα. Μαζί της επί σκηνής ένας σπουδαίος θίασος: ο Γιάννος Περλέγκας με τον οποίο συνυπογράφουν και τη δραματουργική επεξεργασία, ο Σίμος Κακάλας που συναντιούνται πρώτη φορά σκηνικά, η Ηλέκτρα Μπαρούτα που βρίσκονται ξανά μετά την «Αντιγόνη» του Ανούιγ και ο Νώντας Δαμόπουλος, μια συνεργασία που συνεχίζεται μετά την επιτυχημένη «Ανδρομάχη». Πρεμιέρα Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2025.

Τριάντα τρία χρόνια μετά το ανέβασμα του έργου από τον Μίμη Κουγιουμτζή, στη μνήμη του οποίου αφιερώνεται και η παράσταση, η τραγική ηρωίδα του Λόρκα ζωντανεύει ξανά στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης, με νέα σκηνοθετική ματιά της Μαρίας Πρωτόπαππα.

Η «Γέρμα» – ένα από τα σημαντικότερα έργα του ισπανικού θεατρικού ρεπερτορίου – πραγματεύεται την αγωνιώδη αναζήτηση της μητρότητας ως εκπλήρωση ενός εαυτού  γεννημένου από την καταπίεση των κοινωνικών συμβάσεων και το τίμημα της επιθυμίας. Μέσα στο έργο του ο Λόρκα φυτεύει την αγωνία της δικής του ανεκπλήρωτης πραγματικότητας σε μια χρονική περίοδο, όταν γύρω του τα στηρίγματα έχουν όλα καταρρεύσει.

Μία γυναίκα που δεν περιμένει από τον άντρα που την οδήγησαν να παντρευτεί ούτε έρωτα ούτε χρήμα, περιμένει παιδιά. Εκείνος δεν έχει την φλόγα να ανάψει μέσα της μια καινούρια ζωή. Από την άλλη, ένας ταπεινός βοσκός, παιδικός της φίλος που θα μπορούσε να της χαρίσει την μητρότητα, δεν είναι δικός της. Κι εκείνη δεν καταδέχεται να γίνει μοιχαλίδα. Ο άντρας της, καχύποπτος φέρνει τις αδελφές του να την περιφρουρούν. Η αγωνία της γυναίκας την οδηγεί σε άκρα. Έτσι, μια νύχτα, που βρίσκονται με τον άντρα της στο ξωκλήσι του Αγίου της Γονιμότητας, σε μια σχεδόν παγανιστική γιορτή, (η τελευταία της ελπίδα) εκείνος της ομολογεί πως επιλέγει να μείνει άτεκνος κι εκείνη σε μια έκρηξη απόγνωσης τον πνίγει. Πνίγοντας τη μοναδική ελπίδα της για εκπλήρωση των πόθων της, επιζητώντας το τέλος της αγωνίας.

«Ο Λόρκα φτιάχνει μια ηρωίδα, γεμάτη αντινομίες και αντιφάσεις, ακριβώς όπως ο ίδιος, πολύ μακριά από την αγιότητα, όπου μέσα της παλεύουν το πανάρχαιο γονιμικό αίτημα της ζωής και η απαγόρευση του απόλυτου θρησκευτικού και κοινωνικού «πρέπει».

Η Γέρμα ως μνημείο ασυμβίβαστων υψώνεται για να υμνήσει  «το τραγικό αίσθημα του να ζεις»  (Μ. Ουναμούνο).

Η εσωτερική ανάγκη του ανθρώπινου όντος να ορίσει το ανορίωτο, το απομακρύνει από την Φύση, κι εκείνη εκδικείται.

Να ζήσει πειθαρχημένη σε αυστηρά και ασφαλή πλαίσια; Ή να αφεθεί στον υπαρξιακό ίλιγγο του έρωτα προς θάνατον»;