Ο «Άγριος Σπόρος» του Γιάννη Τσίρου, ένα από τα σημαντικότερα και πιο αιχμηρά έργα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, επιστρέφει από τον Οκτώβριο στο Θέατρο Μικρό Χορν, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη, για να αποτυπώσει με κοφτή γλώσσα και σπαρακτική τρυφερότητα, έναν κόσμο που υποτάσσει, ταξινομεί και αποκλείει τον αδύναμο.

Σ’ ένα παρακμιακό επαρχιακό τοπίο, η αγωνία της ύπαρξης προηγείται από την εφαρμογή των διατάξεων, και η ανυπακοή στους νόμους γίνεται καθημερινή άσκηση επιβίωσης. Μέσα σε μία μόνο μέρα, σε μια μικρή ερημική παραλία, μια παράνομη καντίνα και η μυστηριώδης εξαφάνιση ενός νεαρού Γερμανού παραθεριστή πυροδοτούν έναν αδυσώπητο μηχανισμό καχυποψίας, κοινωνικού αποκλεισμού και ηθικής καταδίκης, πριν καν διατυπωθεί οποιαδήποτε κατηγορία.

Ένα θεατρικό έργο δεν είναι μόνο η δράση και η πλοκή, οι χαρακτήρες και η ιστορία που αφηγείται, αλλά και ο αόρατος περίγυρός του. Αυτός ο περιβάλλοντας κόσμος που ποτέ δεν θα δούμε, αλλά που θα έχει τη δύναμη να υποβάλει τα πρόσωπα του έργου σε μια σειρά δράσεων, αντιδράσεων και αναγκών. 12 χρόνια λοιπόν μετά από το πρώτο ανέβασμα του «Άγριου Σπόρου», αυτός ο περιβάλλοντας κόσμος παραμένει σκληρός, απαιτητικός και, επιπλέον, περισσότερο απειλητικός και άδικος. Κυρίως άδικος. Το θέατρο μπορεί να μην έχει τις δυνάμεις ν’ αποτρέψει τα δεινά του κόσμου, αλλά διαθέτει τη δύναμη να συντηρήσει στις συνειδήσεις των Ανθρώπων άσβεστη την προσδοκία για επίγνωση και δικαιοσύνη, σ’ έναν κόσμο που την στερείται.

Στον Άγριο Σπόρο, όλα θυμίζουν μια τελετουργία που οδηγεί στη σφαγή. Η παραλία είναι τόπος εξορίας, η καντίνα ένα αυτοσχέδιο καταφύγιο, κι ο κεντρικός ήρωας, ο φορέας μιας ενοχής που δεν του ανήκει, αλλά του αποδίδεται. Γύρω του, μια κοινωνία που θυμίζει τον χορό της αρχαίας τραγωδίας, εκεί όπου η τιμωρία προηγείται του εγκλήματος και η Δικαιοσύνη μετατρέπεται σε όργανο εκτόνωσης.
Ο κεντρικός ήρωας γίνεται ένας σύγχρονος αποδιοπομπαίος τράγος, όχι επειδή έφταιξε, αλλά επειδή κάποιος πρέπει να φταίει για να συνεχίσει να λειτουργεί το σύστημα. Ο Τσίρος δεν τον εξαγνίζει· τον προσφέρει. Κι εμείς, μέσα από την παράσταση, παρακολουθούμε αυτή τη σιωπηλή, σχεδόν ιεροτελεστική προσφορά, όπου η ανάγκη για κάθαρση καθαγιάζει τη βία, βαφτίζοντάς την «δίκαιο».
Η σφαγή δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή μιας συνθήκης που επαναλαμβάνεται, σε κάθε κοινωνία που για να νιώσει ασφαλής, πρέπει πρώτα να στιγματίσει, να απομονώσει, να εξορίσει. Στήνοντας την παράσταση, δεν αναζητήσαμε τον ένοχο, ούτε το δίκαιο· αναρωτηθήκαμε πώς το δίκαιο χάνεται μέσα στον θόρυβο των μηχανισμών και στη σιωπή των μαρτύρων.