Κατερίνα Παπουτσάκη: Άργησα πολύ να πιστέψω σε μένα

Η μέρα που συνάντησα την Κατερίνα Παπουτσάκη σε ένα καφέ στο Νέο Ψυχικό ήταν από εκείνες τις χειμωνιάτικες μέρες που, με έναν ανεξήγητο τρόπο, σε κάνουν να νιώθεις πως βρίσκεσαι μέσα σε ταινία. Έκανε αρκετό κρύο, αλλά ο ήλιος ήταν γενναιόδωρος, και στη διαδρομή μου προς το καφέ προσπέρασα έναν κύριο που έκοβε έλατα για να γίνουν χριστουγεννιάτικα δέντρα – σαν σκηνή βγαλμένη από αμερικανική χριστουγεννιάτικη ταινία. Κάπως έτσι φανταζόμουν και τη ζωή της Κατερίνας: σαν ένα κινηματογραφικό σκηνικό.

Ανάμεσα στα Δευτερότριτα στο Θέατρο Ακροπόλ, όπου πρωταγωνιστεί στο «Hotel Amour» του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη, σε σκηνοθεσία της Σμαράγδας Καρύδη, στα 16ωρα γυρίσματα για τη σειρά «Άγιος Έρωτας», όπου υποδύεται τη Χριστίνα, στους δύο γιους της που υπερ-αγαπά και στον προσωπικό της χρόνο, η μόνη πιθανότητα όλα αυτά να συνυπάρχουν αρμονικά είναι να αποτελούν μέρος μιας ταινίας σούπερ ηρωίδας.

Χάρηκα ιδιαίτερα, η αλήθεια είναι, όταν καταφέραμε να βρούμε τον χρόνο να τα πούμε από κοντά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τη συναντούσα· είχε προηγηθεί η φωτογράφιση του Art Meets Fashion, κατά τη διάρκεια της οποίας περάσαμε αρκετές ώρες μαζί στο στούντιο της φωτογράφου Μαρίας Χατζιαθανασιάδη, παίζοντας στην ουσία με το φως, τα ρούχα και την εικόνα. Εκεί κατάλαβα πως στην Κατερίνα Παπουτσάκη δεν αρέσει καθόλου να περιορίζεται σε μία μόνο ιδιότητα – και δεν νομίζω πως θα μπορούσε κιόλας. Δεν ξέρω αν αυτό οφείλεται στο ταλέντο της, στην εμπειρία και τις γνώσεις της, ή απλώς στην ανθρώπινη ανάγκη που έχουν πολλοί από εμάς να μη χωρέσουμε σε κανένα κουτάκι που οι άλλοι προσπαθούν να μας επιβάλουν.

Ήρθε στο καφέ εκείνη τη μέρα λίγο αργοπορημένη, καθώς, όπως μου είπε, «η ψυχολόγος μου με κράτησε παραπάνω». Δεν είχε, ωστόσο, καμία απολύτως σημασία. Η μία ώρα και κάτι που περάσαμε μαζί, μιλώντας για τη δουλειά και τη ζωή (της), μου έδωσε όλα τα εφόδια για να καταλάβω τι άνθρωπο είχα απέναντί μου. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, όλοι αναζητούμε απαντήσεις, αλλάζουμε και αναγεννιόμαστε διαρκώς – κάθε λεπτό, όπως μου είπε χαμογελώντας και η ίδια. Δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι όλα όσα θέλεις, να υπάρχεις σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο σύμπαν και να επιμένεις να εξελίσσεσαι· εκείνη, όμως, το καταφέρνει εξαιρετικά. Ή, τουλάχιστον, δεν θα πάψει ποτέ να προσπαθεί.

Φόρεμα DIMITRIS PETROU. Kολιέ και σκουλαρίκια CHRISTINA BRAMTI. Μακιγιάζ WABI

Δεν ξέρω να σου απαντήσω ακριβώς· απλώς συνέβη. Δουλεύω πάρα πολλά χρόνια – ξεκίνησα πολύ μικρή, στα 19 – οπότε βρίσκομαι 27 χρόνια μέσα σε αυτή τη δουλειά. Αυτό που κάνω μου αρέσει πάρα πολύ. Δεν το ένιωσα ποτέ ως δουλειά και, ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να κάνει κάτι άλλο. Το ήθελα από πολύ μικρή· ήταν το όνειρό μου. Και όχι για την προβολή ή για το αποτέλεσμα, που άλλες φορές έρχεται κι άλλες όχι. Ήταν μια βαθιά εσωτερική ανάγκη, σχεδόν υπαρξιακή. Μια αίσθηση ότι αυτό είναι που οφείλω να κάνω.

Θέλω να έχω τη δυνατότητα να μπορώ να παίζω με τον εαυτό μου, την εικόνα μου, με τις δυνατότητές μου, να μπορώ να εξελίσσομαι και να μαθαίνω

Πραγματικά νιώθω ότι ανακουφίζομαι μέσα από αυτή τη δουλειά σε πολλά επίπεδα. Οπότε μου κάνει καλό και συναισθηματικά και η επικοινωνία με τους ανθρώπους και η δημιουργικότητα. Επειδή κιόλας στο ίδιο το κομμάτι της υποκριτικής δεν μου αρέσει να παγιώνομαι σε ένα συγκεκριμένο είδος ή σε ένα συγκεκριμένο τύπο ρόλου, θέλω πραγματικά να έχω τη δυνατότητα να μπορώ να παίζω με τον εαυτό μου, την εικόνα μου, με τις δυνατότητές μου, να μπορώ να εξελίσσομαι και να μαθαίνω.

Βασικά, με τράβηξαν ο Καραμουρατίδης, ο Ευαγγελάτος και η Σμαράγδα (γέλια). Ας ξεκινήσουμε από εκεί, γιατί αρχικά δεν υπήρχε καν κείμενο. Υπήρχε η πρόταση της Σμαράγδας να συμμετέχω στο έργο. Είχε προηγηθεί, βέβαια, η «Απλή Μετάβαση» που είχαν κάνει τα παιδιά με τόσο μεγάλη επιτυχία, ενώ γενικά τους γνωρίζω χρόνια. Με τον Γεράσιμο έχουμε ξαναδουλέψει – είχε γράψει στίχους στην «Αυλή των Θαυμάτων» – και με τον Θέμη έχουμε συναντηθεί επαγγελματικά και πάντα υπήρχε μια αμοιβαία συμπάθεια. Το ίδιο ισχύει, φυσικά, και με τη Σμαράγδα. Είναι, πάνω απ’ όλα, πολύ εντάξει άνθρωποι. Εκτός από εξαιρετικά δημιουργικοί και πάρα πολύ ταλαντούχοι, δεν έχουν ίχνος έπαρσης, κακεντρέχειας ή ανάγκης για εξουσία – κάτι που, δυστυχώς, συναντάμε συχνά γύρω μας. Εκείνοι απλώς κάνουν αυτό που αγαπούν, όσο καλύτερα μπορούν, με έναν ευθύ και αυθεντικό τρόπο. Και αυτό σε μένα ταιριάζει πάρα πολύ.

Φόρεμα Liu Jo SHOP & TRADE. Kολιέ και δαχτυλίδια CHRISTINA BRAMTI

Η Σμαράγδα είναι φανταστική, είναι μαγεία. Εκτός του ότι είναι φοβερά ταλαντούχα ως ηθοποιός, είναι και πάρα πολύ καλή συνεργάτιδα και έχουμε παίξει μαζί στην «Εθνική Ελλάδος». Είχαμε φανταστική συνεργασία, έχει απίστευτο χιούμορ, είναι απίστευτος «καραγκιόζης», αυτοσαρκάζεται, δεν είναι κομπλεξική, δεν είναι καθόλου ανταγωνιστική. Δεν βλέπει τα φύλα με φαλοκρατικό τρόπο, ούτε τα υπερτιμά ούτε τα υποτιμά. Αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ισότιμα, κι αυτό την κάνει, πιστεύω, τον ιδανικό άνθρωπο για να σκηνοθετήσει ένα έργο σαν το «Hotel Amour».

Θεωρώ ότι η κοινωνία έχει μία τάση να ανοίξει την καρδιά της στη διαφορετικότητα, στους ανθρώπους, στην αγάπη. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να το βλέπω

Νομίζω πως σήμερα είναι πιο εύκολο απ’ ό,τι παλιότερα – και αυτό το βρίσκω ελπιδοφόρο. Πιστεύω πολύ στους νέους ανθρώπους· είναι λιγότερο κομπλεξικοί, λιγότερο λαβωμένοι από την πατριαρχία. Βλέπω να αναπτύσσεται περισσότερο η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη και η αποδοχή της διαφορετικότητας. Σε ένα γενικό πλαίσιο θεωρώ ότι η κοινωνία έχει φτιάξει, βέβαια, πολλά περιστατικά θα μας πούνε ότι όχι, δεν έχει συμβεί. Αλλά θεωρώ ότι έχει μία τάση στο να ανοίξει τα μάτια της και να ανοίξει την καρδιά της στη διαφορετικότητα, στους ανθρώπους, στην αγάπη. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να το βλέπω.

Επειδή συναναστρέφομαι πολλούς νέους ανθρώπους – και λόγω δουλειάς και λόγω ιδιοσυγκρασίας – παρατηρώ ότι γενικά οι άνθρωποι είναι πιο αφυπνισμένοι. Αυτό φαίνεται και στον χώρο της δουλειάς: η «παλιά γενιά», που συχνά κουβαλούσε ένα δύσκολο, σχεδόν συμπλεγματικό βάρος, αρχίζει σιγά σιγά να αλλάζει, και τα πράγματα γίνονται πιο φρέσκα, πιο ανθρώπινα και πιο ειλικρινή. Χωρίς, βέβαια, να θεωρώ ότι όλοι της «παλιάς γενιάς είχαν πρόβλημα». Απλώς έχουμε δει πως πολλά από τα πολύ άσχημα περιστατικά προέρχονταν από συγκεκριμένες γενιές ανθρώπων.

Τούλινο τοπ και Ζακέτα DIMITRIS PETROU. Kολιέ και σκουλαρίκια CHRISTINA BRAMTI

Είναι πολύ σημαντικό, γιατί οι 40άρηδες του σήμερα είναι κάπως οι 30άρηδες του παρελθόντος. Έχει αλλάξει το τι σημαίνει ηλικία. Παλαιότερα αυτό συνέβαινε επειδή οι άνθρωποι είχαν διαφορετικό mindset: ήταν αλλιώς «προγραμματισμένοι», λιγότερο ενημερωμένοι, χωρίς ουσιαστική επαφή με νεότερους ανθρώπους, σχεδόν αποκομμένοι από τη νεανική τους πλευρά. Σήμερα αυτό δεν ισχύει. Οι άνθρωποι θέλουν να ζουν στο 100%, να αισθάνονται ζωντανοί, ποθητοί, αγαπητοί – να αισθάνονται, γενικά.

Όσο ενδιαφέρον κι αν είναι ένας ρόλος, αν το σύνολο δεν έχει τη δυναμική, το υπόβαθρο ή τη χημεία που χρειάζεται, τότε δεν έχει κανένα νόημα. Αλλιώς, κάθεσαι σπίτι σου και παίζεις τον ρόλο

Όντως και δεν έχει εποχή αυτό! Η μία ιστορία διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’60 και η άλλη στο σήμερα. Κι όμως, οι γυναίκες αυτές κουβαλούν την ίδια πολυπλοκότητα. Είναι μαγικό να μπαίνεις στον ψυχισμό ενός άλλου ανθρώπου και να τον «χτίζεις» μέσα από το κείμενο και τη σκηνοθετική ματιά. Για μένα, το πιο συναρπαστικό είναι ότι τίποτα δεν είναι ποτέ μονοδιάστατο. Κάθε ρόλος έχει αποχρώσεις, επίπεδα, αντιφάσεις. Και το να παίζεις τα πάντα με μία μόνο ανάγνωση είναι εξαιρετικά βαρετό.

Ναι. Ακόμα και πέρυσι, που η Χριστίνα ήταν ένας πολύ αρνητικός χαρακτήρας, φρόντισα να φωτίζονται οι ευαίσθητες πλευρές της, οι αδυναμίες και ο πόνος της. Γιατί κανείς δεν είναι ένα μόνο πράγμα – και αυτό που είμαστε είναι αποτέλεσμα εμπειριών. Κανείς δεν γεννιέται κακός, ούτε ξυπνά ένα πρωί και αποφασίζει να γίνει αρνητικός χαρακτήρας· κάτι πάντα τον οδηγεί εκεί. Αυτή η πεποίθηση, τώρα που το συζητάμε, νομίζω ότι έχει καλλιεργήσει και τη μεγάλη μου ανοχή απέναντι στους ανθρώπους, αλλά και την ανάγκη μου να βρίσκω τα θετικά τους.

Γούνινη κάπα DIMITRIS PETROU. Σορτς και κάλτες ADIDAS. Κολιέ και βραχιόλια CHRISTINA BRAMTI. Μακιγιάζ WABI

Τα patterns είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν, ακόμη κι όταν υπάρχει βαθιά επιθυμία να συμβεί αυτό. Κάποιες φορές οι άνθρωποι πιστεύουν ότι άλλαξαν εν μία νυκτί, συνήθως επειδή πιέστηκαν από τις συνθήκες, αλλά στην πραγματικότητα αυτό δεν είναι ειλικρινές. Για να αλλάξει πραγματικά κάποιος, χρειάζεται απόλυτη συνειδητότητα, ουσιαστική δουλειά με τον εαυτό του, ψυχοθεραπεία ή οποιαδήποτε μορφή βοήθειας και αυτοβοήθειας – ακόμη κι αν δεν λέγεται ψυχοθεραπεία. Δεν είναι εύκολο, ειδικά όσο μεγαλώνει κανείς, γιατί πολλά από αυτά λειτουργούν πια αυτόματα. Δεν είναι θέμα «δεν θέλω», αλλά «δεν μπορώ». Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια, ωριμότητα και συνείδηση. Δεν πιστεύω, όμως, ότι είναι αδύνατο.

Ναι, σίγουρα, αλλά δεν είναι μόνο ο ίδιος ο ρόλος. Εξίσου σημαντικό είναι και το πλαίσιο. Μπορεί να με ενδιαφέρει βαθιά το σύνολο ενός έργου και να το επιλέξω για την ομάδα, για όλο αυτό που συμβαίνει, επειδή πιστεύω στο αποτέλεσμα. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να με εξιτάρει αποκλειστικά ο δικός μου ρόλος· μπορεί να με εξιτάρει το σύνολο, και μέσα από αυτό να ανθίζει και αυτό που κάνω εγώ. Αυτό είναι και το ζητούμενο, άλλωστε. Γιατί όσο ενδιαφέρον κι αν είναι ένας ρόλος, αν το σύνολο δεν έχει τη δυναμική, το υπόβαθρο ή τη χημεία που χρειάζεται, τότε δεν έχει κανένα νόημα. Αλλιώς, κάθεσαι σπίτι σου και παίζεις τον ρόλο.

Δεν πιστεύω ότι θα έπρεπε να υπάρχουν τέτοια όρια. Μπορεί, όμως, σε μια δεδομένη στιγμή η κοινωνία να μην είναι έτοιμη. Ακριβώς επειδή κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ μοναδικοί και αυθεντικοί – και αυτό, καμιά φορά, δεν το αντέχει η κοινωνική συνείδηση, ρε παιδί μου! (γέλια). Το ότι κάτι «κλοτσάει» κοινωνικά ή είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνεται. Στην περίπτωση της Αλίκης Βουγιουκλάκη, για παράδειγμα, πιστεύω πως αν συνέβαινε σε άλλη χρονική στιγμή – ίσως σήμερα – δεν θα συνέβαινε όλο αυτό.

Τούλινο τοπ DIMITRIS PETROU. Κολάν ADIDAS. Kολιέ και σκουλαρίκια CHRISTINA BRAMTI. Μακιγιάζ WABI

Φαντάσου τι γίνεται αλλού! (γέλια) Νομίζω ότι, κατά κάποιον τρόπο, είμαστε τυχεροί που κινούμαστε σε αυτούς τους χώρους, γιατί πιστεύω ειλικρινά πως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα σχεδόν παντού αλλού. Ναι, έχουμε προχωρήσει, αλλά παραμένουμε ακόμη πολύ, πολύ πίσω. Απλώς παλιότερα ήμασταν στο βαθύ πηγάδι· τώρα είναι σίγουρα καλύτερα. Καμία σχέση με το παρελθόν. Υπάρχει πια περισσότερη αποδοχή, περισσότερος χώρος για τους ανθρώπους. Σίγουρα όχι από όλους, αλλά από ένα πολύ μεγάλο ποσοστό – και αυτό είναι πραγματικά πολύ ωραίο.

Συνέχεια ένιωθα ότι έπρεπε να δικαιολογούμαι. Όμως από ένα σημείο και μετά – ειδικά όταν κάνεις παιδιά – αλλάζει η αίσθηση της σημαντικότητας

Κοίτα, παλιότερα τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Γύρω στα 30, όταν τόλμησα να εκφράσω και αυτή την πλευρά μου – τη μουσική- κόντεψαν να με «φάνε». Οπότε έκανα λίγο πίσω, γιατί δεν είχα καμία διάθεση να μετρηθώ και με αυτό· είχα ήδη μετρηθεί αρκετά με το προηγούμενο, με τον ρόλο της Αλίκης. Είπα, λοιπόν, «δεν βαριέσαι», θα κάνω πως δεν τραγουδάω, θα τραγουδάω σε κανένα μιούζικαλ, στο μπάνιο μου, και τέλος. Μετά, στα 40, είπα: εντάξει, ας βγάλω και κανένα τραγούδι – δεν είναι και τόσο κακό τελικά. Έτσι ξεκίνησα να κυκλοφορώ κάποια singles, αλλά για μένα αυτό λειτουργεί περισσότερο σαν χόμπι, δεν είναι ακριβώς επάγγελμα. Όταν τραγουδάω σε ένα μιούζικαλ ή live σε μια μουσική σκηνή, το κάνω επαγγελματικά, φυσικά, αλλά με την ίδια χαρά. Το να βγάλω ένα σινγκλάκι το βλέπω σαν παιχνίδι. Δεν θα μπω σε δισκογραφικές, θέλω να το κάνω μόνη μου – ένας φίλος με ένα κινητό, όλα πολύ ανεξάρτητα. Είναι για μένα μια εναλλακτική μορφή έκφρασης.

Κολάν ADIDAS. Βραχιόλι CHRISTINA BRAMTI

Συνέχεια ένιωθα ότι έπρεπε να δικαιολογούμαι. Όμως από ένα σημείο και μετά – ειδικά όταν κάνεις παιδιά – αλλάζει η αίσθηση της σημαντικότητας. Το βάρος φεύγει από τον εαυτό σου και πηγαίνει αλλού. Αυτό σε χαλαρώνει και σου επιτρέπει να βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά, λιγότερο περίπλοκα. Τα πραγματικά δύσκολα βρίσκονται αλλού. Παίζει ρόλο και το ότι άργησα να αποκτήσω αυτοπεποίθηση· άργησα πολύ να πιστέψω σε μένα. Παρότι ήμουν τυχερή και δούλεψα από νωρίς σε πολύ ωραία πράγματα, μου πήρε χρόνο να πω «το θέλω και θα το κάνω όσο καλύτερα μπορώ – και δεν με νοιάζει τι θα πουν». Ιδίως παλιότερα, γιατί ήμουν ένας άνθρωπος που ήθελε πολύ να είναι αποδεκτός και αρεστός.

Νομίζω πως μεγαλώνοντας μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου. Οι εμπειρίες και η συνεχής τριβή με τη δουλειά σου σε κάνουν να νιώθεις ότι «είμαι εντάξει, το ’χω, είμαι επαγγελματίας». Παράλληλα, δουλεύω πολύ και συνειδητά με τον εαυτό μου – δεν είναι κάτι που αφήνω ποτέ. Κάνω φωνητική εδώ και άπειρα χρόνια και γενικά μου αρέσει να δουλεύω, να διαβάζω και να κάνω πράγματα που με βοηθούν να εξελίσσομαι.

Τούλινο τοπ και ζακέτα DIMITRIS PETROU. Κολάν ADIDAS. Kολιέ και σκουλαρίκια CHRISTINA BRAMTI

Είναι διαφορετικά πράγματα, γιατί και τα δύο μού αρέσουν πάρα πολύ. Τα live, όμως, είναι πιο δύσκολα, γιατί εκεί είσαι ο εαυτός σου πάνω στη σκηνή. Αυτό άργησα πολύ να το συνηθίσω – και δεν ξέρω αν το έχω συνηθίσει ακόμη. Είναι άλλο να τραγουδάς ως ηθοποιός σε ένα μιούζικαλ, όπου κρύβεσαι πίσω από έναν ρόλο και έχεις την ασφάλειά του· ξέρεις ότι τραγουδάει ο χαρακτήρας, όχι εσύ. Στο live, όμως, είσαι εσύ: κρατάς όλο το πρόγραμμα, έχεις την ευθύνη της μπάντας, της φωνής σου, του να κρατήσεις το ενδιαφέρον του κόσμου ζωντανό, να φτιάξεις μια ωραία βραδιά, να έρθει κόσμος. Όλο αυτό.

Θα ήθελα να κάνω σινεμά. Να συμμετέχω σε κάτι που να με τσαλακώνει περισσότερο ή να είναι πιο εναλλακτικό

Είναι πάρα πολύ σημαντικό. Έχουν φτάσει στα χέρια μου αρκετά πράγματα, αλλά αν δεν αισθανθώ σιγουριά ότι με εκφράζουν, δεν μπορώ να προχωρήσω και να τα τραγουδήσω. Θέλω να νιώθω ότι αυτό που λέω είναι δικό μου. Οι στίχοι που έχω πει μέχρι τώρα είναι της Σεμέλης Παπαβασιλείου και μου αρέσουν πολύ. Έχουν τρυφερότητα και αθωότητα, κάτι από τα παλιά, αλλά ταυτόχρονα έναν ρομαντισμό που «δένει» με το πιο ηλεκτρονικό στοιχείο του Γιώργου Λαιμού, δίνοντας μια σύγχρονη πινελιά. Αυτή την περίοδο συζητάω διάφορα και νομίζω πως ετοιμάζουμε κάτι καινούργιο που θα προχωρήσει.

Ολόσωμη φόρμα DIMITRIS PETROU. Kολιέ CHRISTINA BRAMTI

Θα ήθελα να γράφω, πρέπει να κάτσω να το κάνω. Αν και δεν είμαι πολύ καλή ούτε στο να γράφω ούτε στο να κρατάω ημερολόγιο. Δεν είναι αυτή η περιοχή μου ακριβώς (γέλια).

Σινεμά. Έχω κάνει στο παρελθόν, αλλά θα ήθελα να συμμετέχω σε κάτι που να με τσαλακώνει περισσότερο ή να είναι πιο εναλλακτικό. Για παράδειγμα να συνεργαστώ με νέους σκηνοθέτες. Παρ’ όλα αυτά, χρειάζομαι μια ισορροπία, γιατί είμαι μητέρα και οι επιλογές μου καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από τον χρόνο. Το αν θα κάνω μια δουλειά εξαρτάται πολύ από το αν ταιριάζει με τη ζωή των παιδιών και από το πώς μπορώ εγώ να είμαι ουσιαστικά παρούσα. Οπότε ναι, το ότι είμαι μαμά παίζει καθοριστικό ρόλο. Ευτυχώς, όμως, μπορώ να τα συνδυάζω.

Η κριτική έχει σταματήσει να είναι τόσο αμείλικτη απέναντί μου. Είναι πολύ πιο επιεικείς οι άνθρωποι, σαν να μην είμαι τόσο ενοχλητική πια

Είναι δελεαστικό. Είναι πολύ ωραίο, ως γυναίκα – έχοντας ζήσει, πάθει, δει και παρατηρήσει – να συμβάλλεις στο να διαμορφωθεί ένας άνθρωπος με ενσυναίσθηση, συμπερίληψη και σεβασμό προς όλους: άντρες, γυναίκες, ανθρώπους γενικά. Να σέβεται τις ιδιαιτερότητες, αλλά ταυτόχρονα να ξέρει να βάζει όρια. Αυτό το κομμάτι, το πώς μεταλαμπαδεύεις τα όρια, δεν ξέρω αν το κάνω τέλεια – ενώ όλα τα υπόλοιπα τα έχω (γέλια). Είναι όμως πολύ σημαντικό για μένα. Γιατί για να έχουμε μια υγιή κοινωνία, πρέπει πρώτα να μεγαλώνουμε υγιείς ανθρώπους.

Ολόσωμη φόρμα DIMITRIS PETROU. Kολιέ CHRISTINA BRAMTI. Μακιγιάζ WABI

Ναι, γιατί έχει επιρροή. Βέβαια, όλοι έχουμε ευθύνη για τη στάση μας – ως άνθρωποι και ως μέλη του κοινωνικού συνόλου. Οι πράξεις μας είναι το στίγμα μας και, αθροιστικά, διαμορφώνουν την κοινωνία. Οι καλλιτέχνες, όμως, έχουν λίγο παραπάνω ευθύνη, ακριβώς επειδή επηρεάζουν περισσότερο τον κόσμο. Και σήμερα, με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτό είναι ακόμη πιο εμφανές.

Έχει αλλάξει. Πρώτα απ’ όλα έχω ηρεμήσει πολύ σε αυτό το κομμάτι, γιατί έχω «φάει» πολύ πράγμα – οπότε ό,τι κι αν ακούσω τώρα, σε σχέση με τότε, μου φαίνεται λίγο. Είμαι πια εξασκημένη. Έχει σταματήσει όμως να είναι και τόσο αμείλικτη η κριτική απέναντί μου γενικά. Είναι πολύ πιο επιεικείς οι άνθρωποι, σαν να μην είμαι τόσο ενοχλητική πια (γέλια).

Φόρεμα Liu Jo SHOP & TRADE. Κάλτσες ADIDAS. Πέδιλα STEVE MADDEN, NAK. Δαχτυλίδια CHRISTINA BRAMTI

Νομίζω ότι συνολικά έχει βελτιωθεί το κομμάτι των εκπομπών και της τηλεοπτικής κριτικής, ειδικά των μεσημεριανών. Όταν εγώ μεγάλωνα μέσα σε αυτό το σύστημα, τα πράγματα ήταν πολύ πιο έντονα και σκληρά. Δεν τολμούσες να κάνεις ρούπι. Εμένα με κυνηγούσαν συνέχεια, παπαράτσι παντού. Κριτίκαραν το βλέμμα μου, το πώς κοίταξα, τι έκανα ή τι είπα, με έναν πολύ άσχημο τρόπο. Αυτό κορυφώθηκε στην περίοδο της Αλίκης.

Παλαιότερα ένιωθα ότι ο εαυτός μου «βιαζόταν»: σε φυλλάδια, σε συνεντεύξεις όπου άλλα έλεγα κι άλλα γράφονταν, ή σε καταστάσεις τόσο πιεστικές που έβγαζα άμυνα και φαινόμουν πολύ διαφορετική από αυτό που πραγματικά είμαι

Πριν από 20 χρόνια η τηλεόραση ήταν πολύ περίεργη. Τώρα υπάρχει και το Instagram – αν και κι εκεί άργησα να μπω, γιατί δεν είμαι ιδιαίτερα καλή σε αυτά και, για να είμαι ειλικρινής, βαριέμαι κιόλας. Παρ’ όλα αυτά, είναι ένα μέσο μέσα από το οποίο μπορεί κάποιος να σε γνωρίσει. Να γνωρίσει αυτό που πραγματικά είσαι, όχι αυτό που φτιάχνουν οι άλλοι για σένα. Παλαιότερα ένιωθα ότι ο εαυτός μου «βιαζόταν»: σε φυλλάδια, σε συνεντεύξεις όπου άλλα έλεγα κι άλλα γράφονταν, ή σε καταστάσεις τόσο πιεστικές που έβγαζα άμυνα και φαινόμουν πολύ διαφορετική από αυτό που πραγματικά είμαι. Γιατί δεν μπορείς να είσαι ο εαυτός σου όταν κάποιος σε βομβαρδίζει με τόσο άσχημο και προκατειλημμένο τρόπο. Έτσι, ο κόσμος σχημάτιζε μια εικόνα για μένα εντελώς ξένη προς την αλήθεια – και αυτό είναι πάρα πολύ άδικο.

Αυτό μου έλεγαν τότε: «Τι σε νοιάζει; Είσαι γνωστή σε όλη την Ελλάδα, σημασία έχει να λένε σωστά το όνομά σου». Κι εγώ απαντούσα: παιδιά, τι λέτε; Δεν με αφορά αυτό. Δεν έγινα ηθοποιός για να γίνω γνωστή. Θα ήθελα τουλάχιστον έναν στοιχειώδη σεβασμό για το ποια είμαι. Ας μη με σέβονται – αλλά ας μη διαστρεβλώνουν την προσωπικότητά μου. Αισθανόμουν πραγματικά σαν βιασμό. Σήμερα, όμως, δεν υπάρχει πια τόσο μεγάλο περιθώριο για κάτι τέτοιο. Ο καθένας μπορεί να βγει και να πει αυτό που θέλει, έστω σε ένα στόρι, και να είναι ο εαυτός του. Να έχει το προσωπικό του βήμα.

Τούλινο τοπ και ζακέτα DIMITRIS PETROU. Kολιέ και σκουλαρίκια CHRISTINA BRAMTI

Ναι, εδώ μπορώ να βρω ένα θετικό, παρότι υπάρχουν πολλά αρνητικά. Το καλό είναι ακριβώς αυτό: ότι με την εμφάνιση των social media άρχισε να εξαφανίζεται εκείνη η παράξενη πλευρά των media. Δεν είχε πια τόσο νόημα, από τη στιγμή που ο καθένας μπορεί μόνος του να δείξει αυτό που θέλει.

Ναι, αλλά έχουν συμβεί και άσχημα πράγματα. Έχω ακούσει να μετράνε followers για να πάρουν κάποιον σε μια δουλειά. Συνάδελφοι μού έχουν πει ότι προτιμήθηκε κάποιος άλλος επειδή είχε περισσότερους followers, ακόμη κι όταν μιλάμε για έναν ηθοποιό απέναντι σε κάποιον που δεν είναι καν ηθοποιός. Το θεωρώ τραγικό. Δεν μου έχει συμβεί εμένα, γιατί βρισκόμουν ήδη σε άλλη θέση, αλλά το έχω ακούσει και δείχνει ξεκάθαρα ότι κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις.

Ναι, σε πολύ μεγάλο ποσοστό πάμε προς τα εκεί. Το ακούω παντού – και από νεότερους ανθρώπους, και γενικά από όσα συμβαίνουν στο YouTube, στα βίντεο που κυκλοφορούν. Είναι σαν όλοι ξαφνικά να θέλουν να γίνουν YouTubers, να έχουν τον πιο επιτυχημένο λογαριασμό στο TikTok. Μου φαίνεται τρελό.

Τούλινο τοπ και ζακέτα DIMITRIS PETROU. Kολιέ και σκουλαρίκια CHRISTINA BRAMTI

Με πολλή κουβέντα με τη νέα γενιά. Αν και αυτό που παρατηρώ είναι πως το πράγμα έχει ξεφύγει – οι περισσότεροι είναι ήδη πολύ μέσα σε αυτό. Υπάρχει, βέβαια, και η ελπίδα ότι ίσως κάποια στιγμή το σιχαθούν, ότι αυτή η υπερβολή είναι απλώς ένα στάδιο. Μπορεί να είναι μια έξαρση, μια φάση που θα περάσει και μετά όλο αυτό θα ενσωματωθεί στην πραγματικότητα, αφήνοντας χώρο για πιο ουσιώδη πράγματα. Το να εξαφανιστούν δεν γίνεται· είναι πια μέρος της ζωής μας. Το ζήτημα είναι πώς τα χρησιμοποιούμε, ώστε να μην μας χρησιμοποιούν εκείνα. Να μη γίνουμε υπόδουλοι αυτής της κατάστασης και να μη χάσουμε την κρίση μας.

Ξέρεις τι γίνεται; Ευτυχώς, η δουλειά που κάνω είναι από μόνη της μια μορφή αποσυμπίεσης – παρότι παραμένει δουλειά. Σε μεγάλο βαθμό καλύπτει την ανάγκη μου για δημιουργία και χαρά: συναντώ ανθρώπους, περνάω όμορφα, νιώθω ότι εκφράζομαι. Είμαι πολύ τυχερή, γιατί και οι δύο δουλειές μου είναι καλές και πλαισιώνονται από ανθρώπους συμπαθητικούς και ουσιαστικούς. Φυσικά έχω και τους φίλους μου, τον χρόνο με τα παιδιά. Βρίσκω τον τρόπο – ίσως όχι όσο θα ήθελα, αλλά είμαι καλά με αυτό.

Δαχτυλίδια CHRISTINA BRAMTI

Δεν ξέρω πραγματικά. Νομίζω πως είναι ένας συνδυασμός του ανικανοποίητου της ανθρώπινης φύσης – που δεν ησυχάζει ποτέ και θέλει διαρκώς κάτι καλύτερο – και του γεγονότος ότι δεν ασχολούμαστε ουσιαστικά με τις σχέσεις μας. Δεν τις «ποτίζουμε», δεν χτίζουμε σωστές βάσεις, δεν έχουμε πάντα την ωριμότητα να διαχειριστούμε όσα προκύπτουν. Έτσι, η πτώση έρχεται γρήγορα και ψάχνουμε απ’ έξω τρόπους να σωθεί κάτι που δεν φροντίσαμε από μέσα. Υπάρχουν πάρα πολλές προσλαμβάνουσες, εικόνες, ερεθίσματα· μπερδευόμαστε και δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα. Οι ερωτικές σχέσεις δεν βρίσκονται στην καλύτερή τους φάση. Αντίθετα, στο φιλικό κομμάτι τα πράγματα δείχνουν να πηγαίνουν καλύτερα. Οι φιλίες δυναμώνουν, ίσως και ως αποτέλεσμα της έλλειψης σταθερών σχέσεων. Αυτό τουλάχιστον παρατηρώ – και βλέπω όλο και περισσότερες γυναίκες να επιλέγουν συνειδητά να είναι μόνες τους.

Δεν έχουμε εκπαιδευτεί πραγματικά στην ισότητα

Φόρεμα Liu Jo SHOP & TRADE. Κάλτσες ADIDAS. Πέδιλα STEVE MADDEN, NAK. Kολιέ και Δαχτυλίδια CHRISTINA BRAMTI

Πολύ ενδιαφέρον αυτό! Ωστόσο, δεν ξέρω αν το ζήτημα είναι ο άντρας αυτός καθ’ αυτός. Ίσως μιλάμε για τον άντρα όπως υπάρχει σήμερα, με όλα τα κατάλοιπα που εξακολουθούν να μας συνοδεύουν. Το «επόμενο είδος» δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί – εκείνο που θα έχει απαλλαγεί από πράγματα τα οποία ούτε εμείς οι ίδιες δεν έχουμε πλήρως αντιληφθεί. Νιώθω πως υπάρχει και μια γενικότερη σύγχυση: από τη μία τον θέλουμε δυνατό, από την άλλη δεν τον θέλουμε πολύ δυνατό. Είναι περίεργο, σαν να μην έχουμε εκπαιδευτεί πραγματικά στην ισότητα. Και δεν έχουμε. Έτσι όλα «κλωτσάνε». Όταν δεν υπάρχει κοινός τόπος, δημιουργούνται μπερδέματα και συμπλεγματικές συμπεριφορές, και φυσικά δεν υπάρχει ηρεμία. Είναι πολύ δύσκολο – όπως δύσκολη είναι και η αποδοχή. Ταυτόχρονα, ο κόσμος είναι κουρασμένος, μπουχτισμένος. Δεν θέλει άλλο. Δεν κάνει πια υπομονή, δεν το ψάχνει, δεν θέλει να χάνει χρόνο, δεν θέλει να μην είναι καλά. Πλέον ξέρουμε τι είναι τοξικό και τι όχι. Ο κόσμος είναι πιο αφυπνισμένος, κάτι που είναι πολύ θετικό, απλώς η ισορροπία δεν έχει έρθει ακόμη.

Νομίζω πως στις σκανδιναβικές χώρες αυτό υπάρχει σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι σε εμάς. Από όσα έχω ακούσει – χωρίς να έχω προσωπική, βιωματική εμπειρία – οι άνθρωποι, τα ζευγάρια και οι σχέσεις εκεί φαίνεται να λειτουργούν με περισσότερη ισορροπία, ισότητα και ισοτιμία. Μου δίνει την αίσθηση ότι πολλά από τα ζητήματα που μας απασχολούν εδώ δεν τίθενται ακόμα με τον ίδιο τρόπο. Ίσως, τελικά, χρειάζεται απλώς να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον γι’ αυτό που πραγματικά είναι, χωρίς να τον ορίζουμε μέσα από το φύλο. Ίσως γι’ αυτό υπάρχει και η ανάγκη των ανθρώπων να ερωτευτούν ανεξαρτήτως φύλου. Δεν θέλουμε πια τίποτα στερεοτυπικό που να θυμίζει την τοξικότητα του παρελθόντος – την τοξική αρρενωπότητα, την τοξική θηλυκότητα. Νιώθω πως υπάρχει μια ανάγκη να το “μηδενίσουμε”. Κάπου εκεί, ίσως, θα βρεθεί και η ισορροπία. Γι’ αυτό και οι άνθρωποι δεν ψάχνουν πια την επιφάνεια, αλλά αυτό που θα τους φέρει ησυχία μέσα τους.

Μακιγιάζ WABI