Heated Rivalry: Η σειρά που κατακτά τα social media ανοίγει ξανά μια σημαντική συζήτηση

Τις τελευταίες ημέρες επικρατεί ένας πρωτοφανής πανικός γύρω από μια σειρά που, από «τι είναι αυτό;», με ταχύτητα φωτός έγινε «το είδες;» μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο — και κάπως έτσι το Heated Rivalry κατέλαβε τα timelines.

Το Heated Rivalry, η νέα queer παραγωγή του Crave, ξεκίνησε ως μια χαμηλού budget καναδέζικη σειρά, βασισμένη σε βιβλίο, με νεαρούς και σχεδόν άγνωστους ηθοποιούς. Κι όμως, μέσα σε ελάχιστο χρόνο μετατράπηκε στο πιο hot πράγμα που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην τηλεόραση.

Η επιτυχία της ήταν τόσο άμεση και έντονη, που πλατφόρμες από όλο τον κόσμο άρχισαν να «μάχονται» για τα streaming δικαιώματά της. Στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές άλλες χώρες, τη μάχη την έχει ήδη κερδίσει το HBO Max. Το ερώτημα, όμως, παραμένει: πώς μια “μικρή” καναδέζικη queer σειρά κατάφερε να γίνει παγκόσμιο φαινόμενο; Και ποιες συζητήσεις έφερε μαζί της;

Αφού παρακολουθήσαμε τα πρώτα τέσσερα επεισόδια, η εικόνα αρχίζει να ξεκαθαρίζει.

Heated Rivalry

Το Heated Rivalry βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Rachel Reid, το οποίο αποτελεί μέρος μιας σειράς έξι βιβλίων. Κάθε βιβλίο εστιάζει σε διαφορετικούς χαρακτήρες, αλλά όλα συνδέονται μέσα από το ίδιο σύμπαν: τον κόσμο του επαγγελματικού χόκεϊ. Ένα είδος queer hockey cinematic universe, όπου χαρακτήρες εμφανίζονται σε περισσότερες από μία ιστορίες, δημιουργώντας μια αίσθηση συνέχειας.

Η ιστορία των Shane Hollander και Ilya Rozanov είναι ξεκάθαρα το αγαπημένο «παιδί» της συγγραφέα. Δεν είναι τυχαίο ότι η σχέση τους εκτείνεται σε δύο βιβλία. Με την επιτυχία των βιβλίων να είναι ήδη δεδομένη, ο Jacob Tierney κινήθηκε γρήγορα για να εξασφαλίσει τα δικαιώματα της μεταφοράς τους στην τηλεόραση.

Στο επίκεντρο της σειράς βρίσκονται δύο νεαροί και ανερχόμενοι αστέρες του χόκεϊ: ο Καναδός/Κορεάτης Shane Hollander και ο Ρώσος Ilya Rozanov. Οι δρόμοι τους διασταυρώνονται νωρίς, για να τους οδηγήσει το draft σε δύο αντίπαλες ομάδες. Από εκείνη τη στιγμή, κάθε συνάντησή τους στον πάγο είναι μια μάχη επιθετική, σχεδόν καταστροφική. Αυτό είναι το «rivalry» του τίτλου. Όμως πίσω από τα αποδυτήρια και τα φώτα των αγώνων, η ένταση μετατρέπεται σε κάτι πολύ πιο προσωπικό. Εκεί βρίσκεται το «heated».

Τα πρώτα δύο επεισόδια κινούνται με γρήγορους ρυθμούς, καλύπτοντας ένα μεγάλο χρονικό διάστημα: από την πρώτη τους συνάντηση το 2008 έως το 2014. Η χρονική αυτή συμπύκνωση μπορεί αρχικά να μοιάζει απότομη, αλλά εξυπηρετεί τη λογική της αφήγησης. Η σχέση τους εξελίσσεται μόνο στις στιγμές που συναντιούνται σε αντίπαλα στρατόπεδα.

Η σειρά δεν διστάζει να αγκαλιάσει τον ερωτισμό της ιστορίας, αποδεικνύοντας από νωρίς ότι δεν πρόκειται να «λογοκρίνει» τον queer πόθο για να γίνει πιο εύπεπτη.

Heated Rivalry

Το τρίτο επεισόδιο αλλάζει εστίαση και παρουσιάζει μια άλλη queer ιστορία: αυτή του Scott Hunter και του Kip Grady, βασισμένη στο πρώτο βιβλίο της σειράς. Μέσα από τη δική τους σχέση, το Heated Rivalry ανοίγει μια πιο σκληρή συζήτηση γύρω από τον χώρο του επαγγελματικού χόκεϊ, έναν χώρο βαθιά συντηρητικό και συχνά ανοιχτά ομοφοβικό.

Η αφήγηση δείχνει πόσο δύσκολο είναι για έναν queer άνδρα να υπάρξει αυθεντικά μέσα σε ένα άθλημα που επιβραβεύει την «ανδρικότητα» με στερεοτυπικούς όρους. Για πολλούς, το coming out φαντάζει εφικτό μόνο μετά την αποχώρηση από την ενεργό δράση. Το επεισόδιο αυτό λειτουργεί σαν υπενθύμιση ότι, όσο fun κι αν είναι η σειρά, δεν ξεχνά τις πραγματικότητες που την περιβάλλουν.

Το τέταρτο επεισόδιο επιστρέφει στους Shane και Ilya, εμβαθύνοντας στη συναισθηματική τους σύνδεση. Αν η έλξη υπήρχε από την πρώτη στιγμή, το συναίσθημα έρχεται αργότερα και αυτό είναι που περιπλέκει τα πάντα. Η κατάστασή τους παύει να είναι απλώς μυστική και γίνεται υπαρξιακή.

Με τη δημοσιότητα της σειράς να εκτοξεύεται και τα social media να μετρούν τις μέρες μέχρι το επόμενο επεισόδιο σαν κρατούμενοι που χαράζουν γραμμές στον τοίχο του κελιού τους, ξεκίνησαν και οι αναπόφευκτες συζητήσεις. Το πιο γνώριμο από όλα τα debates έκανε ξανά την εμφάνισή του: μπορούν στρειτ ηθοποιοί να υποδύονται queer ρόλους; Και ακόμη πιο έντονα: είναι δικαίωμα του κοινού να γνωρίζει τη σεξουαλικότητα των ηθοποιών;

Στην περίπτωση των δύο νεαρών ηθοποιών της σειράς, Connor Storrie και Hudson Williams, η προσωπική τους ζωή έγινε ένα παιχνίδι bingo. Οι ερωτήσεις ξεπέρασαν τα όρια της περιέργειας και έφτασαν στην πίεση. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης της σειράς (ο οποίος είναι ανοιχτά queer) παρενέβη για να θέσει όρια, υπενθυμίζοντας ότι κανένας δεν οφείλει δημόσια δήλωση ταυτότητας.

Heated Rivalry

Παρά την αγάπη που λαμβάνει η σειρά, δεν έλειψαν και οι κριτικές. Ο Jordan Firstman ηθοποιός από την σειρά I Love LA, για παράδειγμα, επιτέθηκε ανοιχτά στη σειρά. Όταν του επισημάνθηκε ότι οι ηθοποιοί δεν έχουν δηλώσει τη σεξουαλικότητά τους, απάντησε πως «ένας gay άνδρας θα το έλεγε».

Η δήλωση αυτή άνοιξε μια μεγαλύτερη συζήτηση. Ζητάμε εκπροσώπηση, αλλά συχνά μετατρέπουμε τη συζήτηση σε έλεγχο ταυτότητας. Είναι ένα επικίνδυνο σημείο: η πρόοδος δεν μπορεί να βασίζεται στο outing ή στην πίεση.

Δεν είναι μυστικό ότι πολλοί στρειτ ηθοποιοί έχουν υποδυθεί queer ρόλους και έχουν βραβευτεί για αυτούς, συχνά με την υψηλότερη δυνατή αναγνώριση. Την ίδια στιγμή, οι ανοιχτά queer ηθοποιοί που φτάνουν σε αυτά τα επίπεδα είναι ελάχιστοι. Η εκπροσώπηση δεν είναι θεωρία… είναι δουλειές, ορατότητα και ασφάλεια.Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η λύση είναι το κυνήγι μαγισσών.

Η υπόθεση του Kit Connor από το Heartstopper λειτούργησε ως ξεκάθαρη προειδοποίηση για τα όρια της σύγχρονης συζήτησης γύρω από την εκπροσώπηση. Ο ηθοποιός βρέθηκε αντιμέτωπος με επίμονες πιέσεις από κοινό και social media να δηλώσει δημόσια τη σεξουαλικότητά του, επειδή υποδυόταν έναν queer χαρακτήρα. Τελικά, έκανε coming out χωρίς τους δικούς του όρους. Το περιστατικό ανέδειξε πόσο εύκολα η απαίτηση για «σωστή» εκπροσώπηση μπορεί να ξεφύγει και να μετατραπεί σε outing, μια μορφή βίας, έστω και συμβολικής.

Heated Rivalry

Το Heated Rivalry δείχνει τι μπορεί να συμβεί όταν οι queer ιστορίες δεν αντιμετωπίζονται ως εξαίρεση, αλλά ως κομμάτι του παρόντος. Η επιτυχία του δεν είναι απλώς τηλεοπτική: είναι ένδειξη ότι το κοινό είναι έτοιμο για αφηγήσεις πιο ελεύθερες και πιο ανθρώπινες. Μαζί τους, ίσως μαθαίνουμε κι εμείς να είμαστε πιο προσεκτικοί, πιο γενναιόδωροι και πιο ώριμοι στη συζήτηση γύρω από την εκπροσώπηση. Γιατί η πραγματική πρόοδος δεν χτίζεται με απαιτήσεις, αλλά με χώρο. Χώρο για ιστορίες και για ανθρώπους που μπορούν να υπάρξουν με τους δικούς τους όρους.