Θεατής: «Η Εκδίκηση του Φώτη» στο Βijoux de kant HOOD art space

Πιστεύετε πως η ελληνική τηλεόραση μάς κατέστρεψε; Σας έχουν φιλήσει ποτέ; Πιστεύετε πως η εικόνα και η αντιμετώπιση των διαφορετικών, μη λευκών, gay ανθρώπων σε αυτή τη χώρα –και στον κόσμο– θα ήταν καλύτερη χωρίς την τηλεόραση; Σας έχουν φιλήσει ποτέ; Έχετε ιδέα πόσα πράγματα έχουν χαθεί εξαιτίας της ελληνικής τηλεόρασης; Σας έχουν φιλήσει ποτέ; Έχετε πάρει εκδίκηση για όσα σας έχουν κάνει; Για όσα δεν σας έχουν κάνει; Σας έχουν φιλήσει ποτέ;

Αυτές οι ερωτήσεις είναι οριακά ολόκληρο το κείμενο που θα ήθελα να γράψω σήμερα για μία από τις πιο γλυκές, δύσκολες και αστείες παραστάσεις που έχω δει τον τελευταίο καιρό. Θα πω όμως περισσότερα (σοκ και δέος, ξέρω), όσο μαζί ψάχνουμε τις απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις. Μέσα στον γοητευτικό και γεμάτο χαρακτήρα χώρο του Bijoux de Kant HOOD artspace λοιπόν, σαράντα άνθρωποι γελάσαμε με την ψυχή μας, δακρύσαμε αβίαστα και φωνάξαμε «ΝΑΙ ΜΩΡΗ!!» τη Δευτέρα (1/12) το βράδυ, με την «Εκδίκηση του Φώτη», την οποία κάθε Δευτερότριτο παίρνει με θάρρος ο Βασίλης Βηλαράς.

Το πιο πρόσφατο έργο του Βασίλη Βηλαρά ήταν ο λόγος που ένιωσα λίγο περισσότερο (και περισσότερα) και λίγο πιο έντονα αυτή την εβδομάδα που μας πέρασε. Ο Βασίλης συνηθίζει στα έργα του να μιλά για όλα όσα τον πνίγουν, τον πλήγωσαν, τον έκαναν να ερωτευτεί ή να μεγαλώσει· μιλά στο κοινό μέσα από τα δικά του βιώματα και, όπως μου είχε πει η Ευδοκία – που έχει δει όλες τις προηγούμενες δουλειές του – και όπως διαπίστωσα κι εγώ η ίδια, τα καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία.

Αυτή τη φορά έρχεται μόνος του πάνω στη σκηνή, στέκεται μπροστά μας, μας κοιτά στα μάτια και μας μιλά. Σε μια παράσταση όπου ο τέταρτος τοίχος μάλλον είναι αόρατος, «Η Εκδίκηση του Φώτη» δεν ξέρω αν είναι για μένα θεατρική παράσταση, μια αναγκαία εμπειρία, μία εξομολόγηση ή ακόμα και μια δύσκολη ανακάλυψη: πως οι comfort σειρές της παιδικής και εφηβικής μας ηλικίας μάς διέλυσαν σαν κοινωνικά όντα και ίσως ακόμα μας διαλύουν.

Ο Βασίλης κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο για τις ανάγκες της ιστορίας του Φώτη, ενός αγοριού που μεγαλώνει στα ’90s. Και ποιος είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός, διασκεδαστικός και νοσταλγικός τρόπος να θυμηθείς τα παλιά – ή καλύτερα να περιγράψεις τη ζωή ενός διαφορετικού αγοριού, ενός gay εφήβου που δεν ξέρει ακόμα ότι είναι gay – στη δεκαετία του ’90; Μα φυσικά η ελληνική τηλεόραση!

Για ένα παιδί που δεν ήξερε πού ταιριάζει, πού χωράει, τι θέλει, ποιος είναι – και κανείς δεν τον ρώτησε και ποτέ – οι τέσσερις τοίχοι του δωματίου του και η τηλεόραση ήταν μάλλον η μόνη συντροφιά που υπήρχε τότε. Και τώρα, βέβαια, με διαφορετική μορφή.

Να εκμυστηρευτώ κάπου εδώ πως ένα από τα (πολλά) πράγματα με τα οποία ταυτίστηκα σε αυτά τα 80 λεπτά της παράστασης ήταν αυτό το δέσιμο με την τηλεόραση· σαν μια σχέση που κουβαλούσε όλες τις μοναξιές που υπήρχαν μέσα μου μεγαλώνοντας, αλλά και σαν ένας προτζέκτορας της πραγματικότητας που ζούσα, αλλά δεν βίωνα. Όλοι εκείνοι οι χαρακτήρες που τώρα εξυμνούμε, ταυτιζόμαστε και θεωρούμε cult, ήταν τα πρότυπα που έχτισαν την «κανονικότητα» για παραπάνω από μία γενιές.

Ο «κουνιστός» Γιάννης Μπέζος στους Απαράδεκτους, ο «άγριος» άντρας που βαράει και δέρνει και δεν κλαίει (σε κάθε ελληνική σειρά), και φυσικά η «δολοφονία χαρακτήρα» που υπέστησαν όσοι από τους χαρακτήρες υπονοούνταν gay. Αμνηστευμένη ελληνική τηλεόραση, σε λατρεύουμε, αλλά μας κατέστρεψες πριν ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε!

@Ευστράτιος Γιαννίκος

Ο Βασίλης λοιπόν κάθεται μπροστά από μια τηλεόραση, μάς δείχνει τις σκηνές και τα αποσπάσματα, γελάει, τραγουδάει, μάς προτρέπει να κάνουμε το ίδιο – και το κάνουμε – και τα χρόνια περνούν για τον Φώτη μέσα στο παιδικό του δωμάτιο. Η στεναχώρια, η λύπη και κυρίως η ωμή πραγματικότητα της συνθήκης, μάς περιμένουν στη γωνία σε αυτή την παράσταση, και κάπου ανάμεσα στη Μαρίνα Κουντουράτου και τις Τρεις Χάριτες κάνουν την εμφάνισή τους· μέχρι που στο τέλος πιάνουν την ευαισθησία, την ευαλωτότητα και τη χαρά αγκαλιά και συνυπάρχουν για λίγο, για ένα φιλί, για μία στιγμή – για την στιγμή της εκδίκησης του Φώτη.

@ Ευστράτιος Γιαννίκος

Ένιωσα δικαιωμένη τη Δευτέρα το βράδυ, ένιωσα οριακά πως φιλήθηκα εγώ. Αισθάνθηκα αυτό το πρώτο φιλί που αμέτρητα gay αγόρια, κορίτσια, trans, άτομα – δεν πρόλαβαν να δώσουν ποτέ – να ακουμπά το ίδιο μου το δέρμα. Ο Βασίλης Βηλαράς για 80 λεπτά κεντά ένα ιδιοφυές σχέδιο «εκδίκησης» για όλα τα γκέι φιλιά που δεν δώσαμε ποτέ, με soundtrack τις ελληνικές σειρές που μας μεγάλωσαν. Αυτή είναι μία εκδίκηση που έχουμε αργήσει να πάρουμε· αυτά τα φιλιά δεν μας τα έχουν ξεπληρώσει, γιατί μερικοί πέθαναν πριν καν φιληθούν.

Ας μην πάψουμε ποτέ να παίρνουμε εκδίκηση για όσα μας στέρησαν: το πάθος, τον έρωτα, το στιγμιαίο πυροτέχνημα ενός πρώτου φιλιού. Ο Βασίλης Βηλαράς πάντως, μαζί με τον Φώτη, δεν θα πάψουν να παίρνουν εκδίκηση με φιλιά για 10 ακόμη παραστάσεις. Gay, straight, queer, asexual, ό,τι κι αν είστε – όποιο κι αν είστε – πηγαίνετε να δείτε την «Εκδίκηση του Φώτη» στο Bijoux de Kant HOOD art space.

Σας ορκίζομαι: είναι η πιο αναίμακτη και γλυκιά και long overdue εκδίκηση που έχει υπάρξει ποτέ.

Η μπλούζα του Βασίλη Βηλαρά στην παράσταση «Η εκδίκηση του Φώτη» την Δευτέρα (1/12)