Μόλις πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το τρέιλερ του νέου prequelτου The Hunger Games, και μέσα σε μόλις 24 ώρες κατάφερε να συγκεντρώσει 109 εκατομμύρια views σε όλες τις πλατφόρμες, ένα από τα μεγαλύτερα νούμερα που έχει πετύχει ποτέ η Lionsgate για ένα τρέιλερ. Κι όλα αυτά ενώ η αρχική τριλογία κλείνει ήδη μια ολόκληρη δεκαετία από την πρεμιέρα της.
Μια δεκαετία που επιβεβαίωσε κάτι πολύ ξεκάθαρο: το franchise ήταν και παραμένει τεράστια επιτυχία. Ανέδειξε τη Jennifer Lawrence σε μία από τις πιο δημοφιλείς ηθοποιούς του Hollywood, έκανε την Katniss πολιτισμικό φαινόμενο (η κοτσίδα, το τόξο, η καρφίτσα Mockingjay πλέον φέρνουν μια εικόνα στο μυαλό) και χάρισε στην ποπ κουλτούρα memes-σύμβολα όπως το «I volunteer as tribute». Από Effie-level φορέματα μέχρι αναλύσεις για την κοινωνική ανισότητα, το Hunger Games έχει αφήσει το αποτύπωμά του με τρόπο που δεν ξεθωριάζει.
Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson και Elizabeth Banks στην δεύτερη ταινία The Hunger Games: Catching Fire.
Και η επιτυχία δεν έμεινε στο παρελθόν. Το 2023 το Ballad of Songbirds and Snakes έφερε στο προσκήνιο τον νεαρό Snow: το «τέρας πριν γίνει το τέρας» και τα πήγε αρκετά καλά στο box office. Κι αυτό γεννά την πιο ενδιαφέρουσα ερώτηση: Πώς γίνεται, σε μια εποχή που οι δυστοπίες δεν είναι πια το κυρίαρχο ρεύμα – όπως στις αρχές του 2010 -, το Hunger Games να παραμένει τόσο ζωντανό;
Για να καταλάβουμε πώς συνδέονται τα prequels με την ορίτζιναλ τριλογία, αξίζει μια μικρή αναδρομή στο χρονολόγιο του Panem. Η ιστορία ξεκινά με το Ballad of Songbirds and Snakes (2023), όπου βλέπουμε τον νεαρό Coriolanus Snow στους 10ους Αγώνες Πείνας, προσπαθώντας να γίνει μέντορας της αμφιλεγόμενης Lucy Gray από την District 12 και ταυτόχρονα παρακολουθούμε τη γέννηση του «τέρατος» πριν γίνει πρόεδρος.
Ο Tom Blyth ως νεαρός Coriolanus Snow στο prequel The Hunger Games: Ballads of Songbirds and Snakes
Ακολουθεί το Sunrise of the Reaping (2026), που μας πάει στους 50ούς Αγώνες Πείνας και εστιάζει στον Haymitch, τον μελλοντικό μέντορα της Katniss. Οι tributes διπλασιάζονται, η αρένα γίνεται πιο απρόβλεπτη και επικίνδυνη, και βλέπουμε πιο καθαρά πώς η Κάπιτολ παίζει με ζωές για να κρατήσει τον έλεγχο. Αυτή η ιστορία δείχνει ότι η πολιτική εκμετάλλευση και η ψυχολογική πίεση δεν είναι μόνο θεωρία, είναι κομμάτι του παιχνιδιού.
The Hunger Games: Sunrise of the Reaping, το 2026 στους κινηματογράφους.
Τέλος, φτάνουμε στους 74ους και 75ους Αγώνες, όπου ξεκινά η ιστορία που όλοι γνωρίζουμε: οι τελευταίοι Αγώνες Πείνας και η ανάδειξη της Katniss ως σύμβολο αντίστασης.
Πώς η Suzanne Collins δημιούργησε το διαχρονικό πλέον PanemΗ Suzanne Collins έχει εξηγήσει πως η ιδέα για το Hunger Games γεννήθηκε μια μέρα που έκανε zapping: από τη μία ένα reality με νέους ανθρώπους, από την άλλη ζωντανές εικόνες από πολεμικά ρεπορτάζ. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στη «διασκεδαστική» βία και την πραγματική βία την συντάραξε… και κάπως έτσι έγινε ο πυρήνας της ιστορίας ενός κόσμου που μετατρέπει την ανθρώπινη ζωή σε θέαμα.
Παράλληλα, μεγάλη επίδραση είχε και η ελληνική μυθολογία. Η Collins έχει πει ότι ο μύθος του Θησέα και του Μινώταυρου την είχε συγκλονίσει από τότε που ήταν παιδί. Η ιδέα μιας πόλης που στέλνει τα παιδιά της ως φόρο αίματος στην Κρήτη της φαινόταν τρομακτική αλλά και βαθιά συμβολική. Αυτό το μοτίβο της αναγκαστικής «θυσίας» μεταφέρθηκε ουσιαστικά στον κόσμο των Hunger Games, όπου οι περιφέρειες προσφέρουν τα tributes τους στο Κάπιτολ σαν ένα σκοτεινό, τελετουργικό χρέος.
Ο Joseph Zada στον ρόλο του νεαρού Haymitch στο καινούργιο prequel του The Hunger Games.
Και κάτι ακόμη σημαντικό: η Collins έχει πει επανειλημμένα ότι δεν γράφει βιβλία απλώς για διασκέδαση. Αν αποφασίσει να δημιουργήσει νέα ιστορία, σημαίνει ότι έχει κάτι να πει: ένα κοινωνικό σχόλιο που θεωρεί πως υπάρχει ακόμη, κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην αδιαφορία μας. Τα βιβλία της λειτουργούν σαν προβολέας: φωτίζουν όσα ίσως προσπερνάμε.
Το Hunger Games παραμένει τόσο επιτυχημένο γιατί συνδυάζει όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν μια ιστορία να αντέχει στον χρόνο. Πρώτα απ’ όλα, διαθέτει ένα κοινωνικό σχόλιο που δεν παλιώνει: ανισότητα, ΜΜΕ που χτίζουν (και γκρεμίζουν) αφηγήσεις, πολιτική καταπίεση και άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν σε συστήματα που τους ξεπερνούν. Είναι ένας κόσμος που κάθε εποχή μπορεί να κοιτάξει και να δει μέσα του ένα κομμάτι της πραγματικότητάς της.
Έπειτα, υπάρχει η Katniss. Μια ηρωίδα που δεν προσποιείται ότι είναι τέλεια και γι’ αυτό μένει αξέχαστη. Με αντιφάσεις, φόβους και τραύματα, γίνεται ένας βαθιά ανθρώπινος χαρακτήρας. Η Jennifer Lawrence, με την ερμηνεία της, ενίσχυσε αυτή την εικόνα, κάνοντας την Katniss όχι απλώς πρωταγωνίστρια, αλλά σύμβολο.
Η Jennifer Lawrence στην τρίτη ταινία The Hunger Games: Mockingjay part 1
Το franchise ξεχωρίζει επίσης επειδή δεν ρομαντικοποιεί τη βία ή την επανάσταση. Αντί να κρύβει το κόστος, το αναδεικνύει: τις συνέπειες, την ψυχολογική φθορά, αλλά και την πολιτική εκμετάλλευση που μπορεί να προέρχεται απ’ όλες τις πλευρές. Αυτή η ωριμότητα δίνει στη σειρά ένα βάθος που δεν συναντάς συχνά σε δυστοπικές ιστορίες.
Τα prequels έδωσαν νέα πνοή στο σύμπαν. Το Ballad of Songbirds and Snakes και το επερχόμενο Sunrise on the Reaping ανοίγουν νέο ορίζοντα στο Panem, φωτίζουν τα κενά της ιστορίας και το κάνουν με σεβασμό, όχι με φτηνό fan service. Έτσι, το franchise αποκτά ξανά ζωή, με τρόπο οργανικό και ουσιαστικό.
Και φυσικά, οι ταινίες με την αισθητική τους, τη δυναμική αφήγηση και την εμβληματική εικόνα της Katniss, βοήθησαν το Hunger Games να γίνει παγκόσμιο φαινόμενο που συνεχίζει να συγκινεί. Νέοι θεατές ανακαλύπτουν τις ταινίες, επιστρέφουν στα βιβλία, και έτσι ο κύκλος του ενδιαφέροντος ανανεώνεται συνεχώς.
Στο τέλος, το Hunger Games δεν έμεινε ζωντανό επειδή ακολούθησε μια τάση, έμεινε ζωντανό επειδή κατάφερε να την ξεπεράσει. Είναι μια δυστοπία που πατάει γερά στην πραγματικότητα, που έχει πολιτικό βάρος αλλά και χαρακτήρες με αληθινό βάθος, ενώ μιλάει για θέματα που δεν παλιώνουν. Είτε τα βλέπουμε σε αρένες είτε στις δικές μας οθόνες. Γι’ αυτό και συνεχίζει να διαβάζεται, να συζητιέται, να εμπνέει νέες γενιές και να επιστρέφει κάθε τόσο πιο δυναμικά από πριν. Το Panem μπορεί να είναι φανταστικό, αλλά η επιρροή του; Aπολύτως πραγματική.
