Θεατής: «Annie» στο Θέατρο Παλλάς

Η Θέμις Μαρσέλλου σκηνοθετεί στο Θέατρο Παλλάς το εμβληματικό μιούζικαλ των Thomas Meehan και Charles Strouse «Annie» σε μια feel good παράσταση για όλη την οικογένεια με άρωμα Χριστουγέννων και την ισχυρή πίστη ότι η αγάπη θα επικρατήσει.

Στη Νέα Υόρκη του 1933, η Annie, ένα ασυνήθιστα αισιόδοξο μικρό κορίτσι, ζει σε ένα ορφανοτροφείο θηλέων υπό τη σκληρή δεσποτεία της διευθύντριας Μις Χάνιγκαν. Η Annie ονειρεύεται ότι μια μέρα θα σμίξει ξανά με τους γονείς της, η μοίρα της, ωστόσο, αλλάζει όταν επιλέγεται να περάσει τις γιορτές των Χριστουγέννων, ως φιλοξενούμενη, στο αρχοντικό του δισεκατομμυριούχου Όλιβερ Γουόρμπακς. Η Annie, με τη ζεστασιά, την καλοσύνη και το θάρρος της, θα καταφέρει να κερδίσει την καρδιά του απόμακρου και αυστηρού κυρίου Γουόρμπακς, ο οποίος επιθυμεί να την υιοθετήσει. Ωστόσο, επιθυμία της Annie είναι να ξαναβρεί τους πραγματικούς της γονείς. Ύστερα, από μια εθνική καμπάνια αναζήτησης, ένα αποτυχημένο σχέδιο εξαπάτησης από την Μις Χάνιγκαν, τον απατεώνα αδερφό της Ρούστερ και την σύντροφο του Λίλι και την αποκάλυψη της αλήθειας για την τύχη των πραγματικών γονιών της Annie, το μικρό κορίτσι βρίσκει, τελικά, την οικογένεια που αναζητούσε, στον Όλιβερ Γουόρμπακς και τους ανθρώπους που την αγαπούν πραγματικά.

Η «Annie» έκανε πρεμιέρα στο Alvin Theatre, στο Broadway το 1977. Το μιούζικαλ σε μουσική του Charles Strouse, κείμενο του Thomas Meehan και στίχους του Martin Charnin, βασίζεται σε ένα αμερικάνικο κόμικ του Χάρολντ Γκρέι με τίτλο «Little Orphan Annie» (1924 ). Το έργο κέρδισε 7 βραβεία Tony συμπεριλαμβανομένου και του Καλύτερου Μιούζικαλ.

Το έργο αποτελεί έναν ύμνο στην αγάπη, την ελπίδα και την ανθεκτικότητα. Την αγάπη, στην πιο ατόφια της μορφή, που σε βρίσκει εκεί που δεν το περιμένεις, απρόσμενα, γλυκά. Την ελπίδα που μεταμορφώνεται σε ακλόνητη πίστη πως το όνειρο δεν χάνεται ποτέ· πως το αύριο μπορεί να είναι καλύτερο, και όσο δύσκολα κι αν μοιάζουν τα πράγματα, τελικά όλα αλλάζουν. Την ανθεκτικότητα του να συνεχίζεις να παλεύεις παρά τις αντιξοότητες και τον φόβο.

Πυρήνας του έργου είναι η μικρή Annie: η φωνή και ο φορέας της ελπίδας, της αγάπης και της ανθεκτικότητας που μεταμορφώνει τα πάντα και τους πάντες γύρω της. Η Annie που δεν τα παρατάει μόνο και μόνο επειδή οι άλλοι της το λένε· που στα δύσκολα και στα εύκολα -πάντα δοτική και γενναιόδωρη- έχει ως πρώτη σκέψη τα υπόλοιπα κορίτσια του ορφανοτροφείου, θέλοντας να μοιραστεί μαζί τους χαρές και λύπες. Η συμπονετική, παρηγορητική και προστατευτική Annie, ακόμη και στις πιο μοναχικές και αγωνιώδεις στιγμές της.

Η θετική Annie, που ακόμη και μπροστά σε μια απρόσμενη δυσκολία ή μια ανεπιθύμητη έκβαση βρίσκει την αισιόδοξη πλευρά. Η Annie που, μέσα από την αθωότητά της, βλέπει τον κόσμο με μια καθαρότητα που αγγίζει την απλότητα μιας βαθιάς, άμεσης σοφίας. Η Annie που αναζητά την σταθερότητα και κατακλύζεται από την ανάγκη του “ανήκειν”.

Και όλα αυτά με φόντο την Νέα Υόρκη της Μεγάλης Ύφεσης, των “ξεχασμένων” παιδιών στα ορφανοτροφεία, της παιδικής εργασίας και εκμετάλλευσης, των περιθωριοποιημένων ανθρώπων του μόχθου κάτω από τις γέφυρες, της αστυνομικής καταστολής που “στοχεύει” τη φτώχεια, των ταξικών ανισοτήτων, της ματαίωσης των ονείρων, των αθετημένων υποσχέσεων, της αποτυχίας του συστήματος. Ωστόσο, το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο δεν είναι παρά μια πλευρά αυτής της ιστορίας. Σε αυτό το σύγχρονο “χριστουγεννιάτικο” παραμύθι η αλήθεια, η καλοσύνη, η ανθρωπιά και η δικαιοσύνη θριαμβεύουν, η αισιοδοξία υπερισχύει, η οικογένεια γεννιέται εκεί που κάποιος ανοίγει την καρδιά του, το όνειρο βρίσκει τον δρόμο του, το φως διαπερνά το σκοτάδι.

Η Θέμις Μαρσέλλου παρουσιάζει στη σκηνή του Θεάτρου Παλλάς μια feel-good, αισιόδοξη, αστεία, συγκινητική και τρυφερή παράσταση για όλη την οικογένεια· μια προσεγμένη παραγωγή που συνδυάζει τον παραδοσιακό τρόπο ανεβάσματος ενός Broadway μιούζικαλ -με πολυπληθή θίασο, λαμπερά σκηνικά και κοστούμια, live ορχήστρα και τις καλοστημένες χορογραφίες της Άννας Αθανασιάδη- με μια σύγχρονη σκηνική προσέγγιση που αξιοποιεί με φειδώ και μέτρο τις δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας. Μια νοσταλγική εμπειρία που “ταξιδεύει” τους μεγαλύτερους από εμάς μέσα από αγαπημένα, εμβληματικά τραγούδια, με τους ελληνικούς στίχους —σε απόδοση της Θέμιδος Μαρσέλλου— να παραμένουν πιστοί στο φωτεινό μήνυμα του έργου: «Το αύριο πλησιάζει, ο ήλιος χαράζει και διώχνει το χθες μακριά». 

Πρόκειται για μια παράσταση ισορροπημένων αντιθέσεων. Η σκηνογραφία αξιοποιεί τις φυσικές σκηνικές κατασκευές και αντικείμενα, καθώς και τις βιντεοπροβολές -τα σκηνικά είναι του Μανόλη Παντελιδάκη και η video art του Κάρολου Πορφύρη– παραδίδοντας ένα οπτικά πλούσιο αποτέλεσμα γεμάτο λεπτομέρειες και χρώματα που μας “ξεναγεί” στα πολλά πρόσωπα της Νέας Υόρκης του 1933: Στη μουντή σκληρή, πραγματικότητα των ορφανοτροφείων, στη σκοτεινή, απειλητική, παγωμένη πόλη όπου ένα μικρό ορφανό κορίτσι περιδιαβαίνει μόνο του, στις παράγκες – σύμβολο της φτωχοποίησης και της καταστροφής που το κραχ άφησε πίσω του – και από εκεί στις μεγαλοπρεπείς επαύλεις και στις λαμπερές χριστουγεννιάτικες βιτρίνες της 5ης Λεωφόρου – η τελευταία σε βάζει για τα καλά στο εορταστικό κλίμα που κοντοζυγώνει.

Με τον φωτισμό της Στέλλας Κάλτσου και του Γιώργου Τέλλου να οξύνουν αυτές τις αντιθέσεις παραδίδοντας μας μια πόλη, όπου τα όνειρα καταφθάνουν για να πραγματοποιηθούν ή να πεθάνουν, και τα κοστούμια της Παναγιώτας Κοκορού να αναπλάθουν με καθαρή αισθητική γραμμή και συνέπεια μια ολόκληρη εποχή.

Η Μυρτώ Φαραζή, στον ρόλο της Annie, δίνει μια αληθινή, ζεστή ερμηνεία, γεμάτη ενέργεια και ζωντάνια —ιδίως στα τραγουδιστικά μέρη— που συνδυάζει την παιδική ευαλωτότητα με μια βαθιά εσωτερική αντοχή. Στοιχεία που αποκαλύπτουν τη δύναμη της ηρωίδας, τη μελαγχολία που κρύβεται πίσω από το παιδικό χαμόγελό της.

Ο Γιάννης Στάνκογλου, στον ρόλο του Όλιβερ Γουώρμπακς, αφήνει να φανεί η μοναχική καρδιά ενός άντρα που, παρά τα χρήματα, τα πλούτη και την πολυτέλεια, αισθάνεται ανολοκλήρωτος — έως ότου η αγνή αγάπη στο πρόσωπο της μικρής Annie μπει στη ζωή του για να της δώσει νόημα, να τον απελευθερώσει από την “απομόνωση” και να τον απομακρύνει από την αυστηρή “τάξη” του ψυχρού επιχειρηματικού του κόσμου.

Η Δανάη Παππά στον ρόλο της Γκρέις Φάρελ -ιδιαιτέρας γραμματέα του  Γουώρμπακς- μεταμορφώνεται στην προσωποποίηση της γυναικείας τρυφερότητας, της συναισθηματικής ασφάλειας και της υποστηρικτικής παρουσίας που λειτουργεί ως καταλύτης στη συγκρότηση της “νέας οικογένειας”. Ενώ η Μαρία Κατσανδρή ως Μις Χάνιγκαν, ο Αργύρης Αγγέλου ως Ρούστερ και η Κατερίνα Σούσουλα ως Λίλι —το τρίο των “villains” του έργου— αξιοποιούν τη θεατρική υπερβολή και τον αναγκαίο σαρκασμό των ρόλων τους ως comic relief, ταυτόχρονα αφήνουν να φανεί πως και οι ίδιοι οι χαρακτήρες τους είναι προϊόντα ενός συστήματος που τους απογοήτευσε, θύματα μιας κοινωνίας που δεν τους έδωσε ποτέ πραγματικές ευκαιρίες.