Στην πρόβα – “Λήθη” του Δημήτρη Δημητριάδη στο Bios (video)

Μπήκαμε στα παρασκήνια της χοροθεατρικής παράστασης «Λήθη», εμπνευσμένης από το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη. Με την κάμερα καταγράψαμε το επίπονο σωματικό ταξίδι των τριών ηθοποιών – μια διαδικασία που δοκιμάζει τις αντοχές τους πέρα από τον ρόλο – και «ξεκλέψαμε» λίγο από τον χρόνο τους για να μας μιλήσουν για αυτή την ιδιαίτερη εμπειρία και τη δύναμή της να σε φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο σου τον εαυτό.

@monopoligr To #behindthecurtain μπαίνει ξανά #bios όπου η Εύα Σταυρογιάννη μάς οδηγεί σε ένα χοροθεατρικό ταξίδι στα όρια της Μνήμης και της Λήθης, εκεί όπου ο λόγος, η μουσική και η κίνηση συναντιούνται για να διεκδικήσουν τη λύτρωση. 🖤 – LINK IN THE BIO 🔗 #monopoligr #αθηνα #θεατρο ♬ Sexo, Violencia y Llantas – ROSALÍA

Τα φώτα στη σκηνή του Bios φωτίζουν τέσσερις κρατήρες, περιβαλλόμενους από χώμα σαν λάσπη. Πίσω, γκρεμισμένα τείχη, χαλάσματα – ένας έρημος τόπος. Η Μαγδαληνή Σπίνου και η Λένα Μποζάκη βρίσκονται ήδη στη σκηνή, «ζεσταίνοντας» τον λόγο τους. Ο λόγος έχει, όπως πάντα, τη σημασία του· ιδιαίτερα όταν είναι εμπνευσμένος από κείμενα του Δημήτρη Δημητριάδη. Δεν αφηγείται απλώς μια ιστορία, αλλά γίνεται το έδαφος πάνω στο οποίο πατούν τα σώματα.

Η χορεύτρια και χορογράφος Εύα Σταυρογιάννη αντλεί υλικό από το έργο του Δημητριάδη και στήνει μια χοροθεατρική εμπειρία, ή μάλλον μια σωματική και ψυχική κατάβαση που διερευνά τη σχέση μας με τον χρόνο. Και μαζί με τον χρόνο, αγγίζει ό,τι τον περιβάλλει: τον έρωτα, τη ζωή, τον θάνατο, τη Μνήμη – όλα μέσα στην αέναη ροή του.

H Νίκη Σερέτη, η Λένα Μποζάκη και η Μαγδαληνή Σπίνου σε μια σωματική και ψυχική κατάβαση, εμπνευσμένη από τη «Λήθη» του Δημήτρη Δημητριάδη.

Ο λόγος εδώ μπλέκεται αρμονικά με την κίνηση και τη μουσική. Τα σώματα των δύο γυναικών φέρουν το βάρος των λέξεων· κινούνται και πάλλονται ανάμεσα σε χώματα και χαλάσματα, σε μια συνεχή ροή που αποπνέει αλληλοσυμπλήρωση. Το τραύμα από όσα έχει βιώσει το σώμα σε μια εποχή κρίσης και παρακμής παραμένει ανοιχτό. Η μνήμη λειτουργεί σαν βάρος που τα τραβάει προς τα κάτω, κι όμως αυτά τα σώματα παλεύουν να επουλώσουν την πληγή, να αποτινάξουν το βάρος.

«Έχετε μπει ποτέ μέσα σε μάτια; Σας έχουν τραβήξει ποτέ μάτια μέσα τους; Να σας πάρουν και να σας κρατήσουν εκεί, χωρίς να σας αφήσουν να βγείτε ποτέ;». Η φράση αυτή επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά στη σκηνή. Την προσέχω και τυπωμένη πάνω στη μπλούζα της Εύας Σταυρογιάννη, καθώς εκείνη κινείται στον χώρο – που μόνο θεατρικός δεν μοιάζει – δίνοντας τις σκηνοθετικές της οδηγίες.

Η χορεύτρια και χορογράφος Εύα Σταυρογιάννη αντλεί υλικό από το έργο του Δημητριάδη και στήνει μια χοροθεατρική εμπειρία που διερευνά τη σχέση μας με τον χρόνο.

Οι δύο γυναίκες βουτούν ξυπόλυτες μέσα στους κρατήρες. Οι κινήσεις τους είναι αλληλένδετες, σχεδόν συντονισμένες με την ανάσα. Ως θεατής, δεν προσπαθείς να ερμηνεύσεις νοήματα, αλλά αφήνεσαι και βιώνεις. Ο λόγος, η κίνηση και η μουσική λειτουργούν ως ενιαίο, αρμονικό σύνολο. Ακόμη και η σιωπή κάνει “θόρυβο”.

Στη σκηνή μπαίνει και η Νίκη Σερέτη. Οι τρεις, πλέον, γυναίκες, όλες μαζί πια, μάχονται, θρηνούν, αναζητούν τη λύτρωση· αποζητούν να αναγεννηθούν.

Το σώμα φέρει και τη Μνήμη και τη Λήθη – δύο δυνάμεις που, αν και φαινομενικά αντίθετες, πυροδοτούν την ανάγκη το παρελθόν να βγει στο φως, να μη θαφτεί.

Η Λήθη είναι το στάδιο στο οποίο φτάνεις όταν έχεις υπερβεί όσα έχεις ζήσει, όταν αποκτάς την εποπτεία της ζωής σου, λέει ο ίδιος ο Δημητριάδης. Το σώμα, ωστόσο, φέρει και τη Μνήμη και τη Λήθη – δύο δυνάμεις που, αν και φαινομενικά αντίθετες, πυροδοτούν την ανάγκη όσα έχεις ζήσει να βγουν στο φως, να μη θαφτούν. Και τότε, σώμα και νους δοκιμάζουν τις αντοχές τους, ώσπου η σιωπή μεταμορφώνεται πια σε κραυγή…