Στην πρόβα – “Το καταραμένο παιδί” του Honoré de Balzac στο Θέατρο Arroyo (video)

Μπήκαμε στα παρασκήνια της θεατρικής παράστασης «Το καταραμένο παιδί» του Honoré de Balzac, που κάνει πρεμιέρα στις 3 Νοεμβρίου στο Θέατρο Arroyo. Ένα έργο σκοτεινό που κοιτά κατάματα τις πληγές του παρελθόντος και δοκιμάζει τους ήρωες, οι οποίοι παλεύουν με την κληρονομιά της βίας, την ανάγκη για αποδοχή και τη δύναμη της λύτρωσης.

@monopoligr Το #behindthecurtain μπήκε στο Θέατρο Arroyo, εκεί όπου «Το καταραμένο παιδί» του Honoré de Balzac 💔 ζωντανεύει για πρώτη φορά επί σκηνής στην Ελλάδα, σε διασκευή και σκηνοθεσία των @Lazaros Vartanis και Στέφανου Παπατρέχα – LINK ΣΤΟ BIO🔗 #monopoligr #θεατρο #αθηνα #παρασκηνια ♬ original sound – monopoligr

Οι Λάζαρος Βαρτάνης, Βασιλική Γεωργικοπούλου, Θωμάς Θάνος, Ιωάννα Παπακωνσταντίνου και Στέφανος Παπατρέχας φορούν τις κάπες και τις μπότες τους. Τα κοστούμια εποχής κρέμονται στο πλάι της σκηνής, έτοιμα να φορεθούν, μα ακόμη και με τα δικά τους ρούχα της πρόβας, η ατμόσφαιρα είναι αρκετή για να σε μεταφέρει στην ιστορία – μόνο από τρεις σκηνές.

Ο χώρος του Arroyo, που τοποθετεί τους θεατές αντικριστά και τη δράση στο κέντρο, δημιουργεί μια αίσθηση συμμετοχής. Δεν παρακολουθείς απλώς· βρίσκεσαι μέσα στον πύργο του κόμη ντ’ Ερουβίλ, εκεί όπου η σκοτεινή νουβέλα του Honoré de Balzac ανασαίνει επί σκηνής. Μία κατάρα, ένας πατέρας, ένα παιδί που μεγαλώνει στη σκιά της απόρριψης, η κοινωνική υποκρισία. Τα πάντα φανερώνονται εκεί, μπροστά σου.

Ο Λάζαρος Βαρτάνης, η Βασιλική Γεωργικοπούλου, ο Θωμάς Θάνος, η Ιωάννα Παπακωνσταντίνου και ο Στέφανος Παπατρέχας στην αριστουργηματική νουβέλα του Honoré de Balzac, «Το καταραμένο παιδί».

Λίγο μετά τον Μεσαίωνα, μέσα στη δίνη των Θρησκευτικών Πολέμων της Γαλλίας, ο πανίσχυρος κόμης ντ’ Ερουβίλ παντρεύεται την Ιωάννα. Επτά μήνες αργότερα γεννιέται ο Ετιέν, ένα παιδί που ο κόμης αρνείται να αποδεχτεί. Αμφισβητεί τότε τη γυναίκα του, καταριέται το παιδί του και το απομακρύνει. Από εκείνη τη στιγμή, η βία περνά σαν κληρονομιά· μια αόρατη σκιά που στοιχειώνει γενιές. Ο μικρός Ετιέν μεγαλώνει στην απομόνωση και τον φόβο, έως ότου το παρελθόν επιστρέψει για να ζητήσει λογαριασμό…

Η πρόβα κυλά σαν ανάσα που κόβεται. Οι ηθοποιοί δουλεύουν πάνω στη γλώσσα του Balzac, την πυκνή και ρυθμική, που κουβαλά τη βαρύτητα του ίδιου του χρόνου αλλά και αλήθειες που ζητούν ειπωθούν. Η σκηνική αφήγηση μπλέκει το ιστορικό με το ψυχολογικό στοιχείο, φέρνοντας στο φως τα πάθη, τις εμμονές και τα φαντάσματα μιας εποχής που – παρά τη χρονική απόσταση – μοιάζει επικίνδυνα γνώριμη με τη δική μας.

Η σκηνή μετατρέπεται σε τόπο εξομολόγησης και αναμέτρησης με το σκοτάδι – όχι μόνο των ηρώων, αλλά και του θεατή.

Η μισαλλοδοξία, η κοινωνική υποκρισία, η πατριαρχία που καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων χωρίς έλεος· όλα όσα ο συγγραφέας τολμά να αποκαλύψει, μεταφέρονται στη σκηνή με ειλικρίνεια. Ο Λάζαρος Βαρτάνης και ο Στέφανος Παπατρέχας στήνουν έναν κόσμο όπου η αγάπη, ο φόβος και το καθήκον συνυπάρχουν σε ένα εκρηκτικό μείγμα· εκεί όπου οι ήρωες παλεύουν με το ίδιο τους το αίμα, εγκλωβισμένοι στα τείχη του ονόματος και της καταγωγής τους.

Τα λόγια, η μουσική, ακόμη και οι σιωπές, δοκιμάζονται ξανά και ξανά στην πρόβα, ώσπου να ακουστούν αληθινά.

Η σκηνή μετατρέπεται σε τόπο εξομολόγησης και αναμέτρησης με το σκοτάδι, όχι μόνο των ηρώων, αλλά και του ίδιου του θεατή. Το θέατρο γίνεται πράξη αυτογνωσίας και το ίδιο το κείμενο ένας καθρέφτης που φανερώνει τις διαφορετικές πλευρές της κοινωνίας υπεράνω εποχών και τη βαθιά, διαχρονική ανάγκη για αλήθεια και λύτρωση.

Τα λόγια, η μουσική, ακόμη και οι σιωπές, δοκιμάζονται ξανά και ξανά στην πρόβα, ώσπου να ακουστούν αληθινά και οι ηθοποιοί αναμετρώνται με τους ρόλους τους, με τον καθένα να ψάχνει να βρει τη δική του θέση μέσα σε ένα σύστημα πατριαρχίας και κοινωνικών ιεραρχιών.

Η πρόβα μοιάζει περισσότερο με τελετουργία – ένα σκηνικό ταξίδι μέσα στο σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής.

Όλα είναι έτοιμα μέχρι το «Καταραμένο παιδί» να πάρει σάρκα και οστά επί σκηνής και να μιλήσει ανοιχτά για την κληρονομιά που δεν επιλέγεις, για τις πληγές που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά και για τη βία που συχνά φορά τον μανδύα της αγάπης. Φεύγεις με την αίσθηση πως μόλις παρακολούθησες ένα μελαγχολικό ποίημα, σκοτεινό, αλλά αναγκαίο γιατί σε φέρνει αντιμέτωπο με εκείνο το παιδί μέσα σου που ζητά απλώς να το δουν, να το καταλάβουν, να το αγαπήσουν.