6ο KinoFest Φεστιβάλ Γερμανόφωνου Κινηματογράφου: Με δύναμη από την Πάτρα

Τι μπορεί να συνδέει την Πάτρα με την Γερμανία και το κρασί με το σινεμά; Όσοι δεν το γνωρίζετε, βάλτε το στον προγραμματισμό σας για τον επόμενο πια Σεπτέμβρη: Το 6^ο Kinofest Φεστιβάλ Γερμανόφωνου Κινηματογράφου μόλις ολοκληρώθηκε στον κατάφυτο λόφο του επιβλητικού Κάστρου Κλάους, το παλαιότερο εν ενεργεία – και πανέμορφο – οινοποιείο στην Ελλάδα.

Τιμώντας τον Βαυαρό Γουστάβο Κλάους, που πριν 163 χρόνια ίδρυσε την Achaia Clauss, προβάλλονται στο μαγευτικό προαύλιο χώρο του οινοποιείου γερμανόφωνες ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους τελευταίας παραγωγής από Γερμανία, Ελβετία, Αυστρία και Λουξεμβούργο σε συνδιοργάνωση της ABCinema με το Goethe-Zentrum Patras και με την υποστήριξη των αντίστοιχων πρεσβειών.

Στιγμιότυπο από προβολή

Κι έτσι, τα δροσερά βράδια κάτω από τ’ αστέρια απολαμβάνουμε σε ελληνική πρεμιέρα ταινίες που δεν θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε αλλού, καθώς οι περισσότερες δεν θα πάρουν διανομή στην Ελλάδα ούτε θα ταξιδέψουν σε άλλα φεστιβάλ της χώρας. Είναι ιδιαίτερες οι γερμανόφωνες ταινίες, μπορούν να γίνουν ωμές και να σε αιφνιδιάσουν με τον κάπως ακατέργαστο ρεαλισμό τους, μπορεί να έχουν απροσδόκητα πολύ χιούμορ, να είναι σουρεαλιστικές, πολύ ροκ, καταγγελτικές, καθησυχαστικά παλιομοδίτικες, αλλά και progressive ή πειραματικές.

2.000 κόσμος παρακολούθησε τις 42 ταινίες του φετινού φεστιβάλ

Όπως άλλωστε μας λέει ο διευθυντής του φεστιβάλ, Αντώνης Κορκόντζηλας, «Θέλω να έρχεται ο κόσμος για να δει καλό σινεμά και σκοπός είναι όχι να συμφωνούν όλοι, αλλά να προκαλούνται συζητήσεις. Είναι ωραίο να βιώνει ο κόσμος το χώρο της Achaia Clauss που κανονικά τα βράδια δεν είναι επισκέψιμος και παράλληλα να βλέπει σύγχρονο ποιοτικό κινηματογράφο και να κάνει διάλογο, αυτό μετράει».

Στιγμιότυπο από προβολή

Στη φετινή έκτη έκδοση του Kinofest, ανάμεσα στις 9 μεγάλου μήκους ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος, η γυναίκα και η οικογένεια βρέθηκαν νομίζω στο πρώτο πλάνο. Σχέσεις μητέρας-κόρης, #MeToo στον αθλητισμό, ρήγματα στην ανατροφή των παιδιών, διαδρομές αυτογνωσίας, ιστορίες καταπίεσης και απελευθέρωσης.

Vena

Το βραβείο καλύτερης ταινίας της κριτικής επιτροπής απονεμήθηκε ομόφωνα στην γερμανική ταινία Vena της Chiara Fleischhacker (2024). Η ταινία αρχικά ήταν μια πρόκληση για τα νεύρα μου, καθώς βλέπαμε την έγκυο πρωταγωνίστρια να αλλάζει διαρκώς μανικιούρ και να σνιφάρει με τον σύντροφό της. Σιγά σιγά όμως το σκηνικό αλλάζει, καθώς κυρίως η επαφή με μια μαία, την κάνει να σκεφτεί τις συνέπειες των βλαβερών συνηθειών της στο παιδί που κουβαλά μέσα της. Θα πάρει τις αποφάσεις της, αλλά και τις ευθύνες που της αναλογούν από το παρελθόν.

Vena

Όταν το κοριτσάκι με τα νύχια πάει στο νοσοκομείο να γεννήσει και η κάμερα μας δείχνει βήμα βήμα και πλάνο πλάνο μια πραγματική γέννα, συβαίνει αυτό που λέει η κριτική επιτροπή στο σκεπτικό της: «Η ταινία αιχμαλωτίζει με τον ωμό και σοκαριστικό ρεαλισμό της, υποστηρίζεται από δυνατές ερμηνείες και δεξιοτεχνική χρήση της αφαιρετικής αφήγησης, μεταμορφώνοντας τελικά μια ιστορία απόγνωσης και εθισμού σε ένα βαθιά συγκινητικό μανιφέστο αντοχής, ανθρώπινης σύνδεσης και ελπίδας».

Αντώνης Κορκόντζηλας, Χαρά Μάτα Γιαννάτου, Σοφία Σταυριανίδου

Μέλη της κριτικής επιτροπής ήταν οι Σοφία Σταυριανίδου (διευθύντρια Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Βερολίνου), Χαρά Μάτα Γιαννάτου (ηθοποιός) και Ingo Starz (επιμελητής).

Frieda’s Case

Το βραβείο κοινού απέσπασε η ελβετική ταινία εποχής Frieda’s case της Maria Brendle (2024) που βασίζεται στην αληθινή ιστορία της νεαρής μοδίστρας Φρίντα Κέλερ, η οποία το 1904 κατηγορήθηκε για το φόνο του νόθου παιδιού της. Η πολύκροτη δίκη που ακολούθησε φωτίζει τις αδικίες μιας βαθιά πατριαρχικής κοινωνίας και την άνιση μεταχείριση των γυναικών στο νομικό σύστημα της εποχής. Το παιδί ήταν καρπός βιασμού, τον καιρό που οι παντρεμένοι άντρες δεν μπορούσαν να κατηγορηθούν για βιασμό και που οι «χαλασμένες» γυναίκες δεν επρόκειτο ποτέ να βρουν σύντροφο. Η ταινία προκάλεσε αντιφατικά σχόλια κυρίως από το γυναικείο κοινό, σχετικά με την παιδοκτονία, το μητρικό ένστικτο, το τι σημαίνει απελπισία αλλά και βαθμός επιλογής, κι αυτό από μόνο του άξιζε.

Fresh

Είδαμε κι άλλες ενδιαφέρουσες ταινίες, όπως το γερμανικό Fresh, του Damian John Harper (2024) με τα δύο ορφανά αδέρφια, τον Κάι και Μίρκο, ως άλλοι Κάιν και Άβελ, να διαλέγουν διαφορετικούς, αλλά και συνεξαρτώμενους δρόμους επιβίωσης. Ενδιαφέρουσες οι εναλλαγές μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, σε αυτό το σύγχρονο γουέστερν των γερμανικών υποβαθμισμένων προαστίων, να θυμίζουν Καπνισμένες κάνες, Requiem for a Dream και Trainspotting.

Old White Man

Πολύ γέλιο προκάλεσε η γερμανοκαναδική ταινία Old White Man του Simon Verhoeven (2024) που έκανε φύλλο και φτερό όλα αυτά που δυσκολεύουν την Gen X και τους Boomers έναντι της Gen Z. Ο διαφημιστής Χάιντς πρέπει ν’ αποδείξει την πολιτική του ορθότητα και τη σύγχρονη ματιά του για να πάρει την πολυπόθητη θέση στο ΔΣ της εταιρείας που δουλεύει. Έχει όλες τις καλές προθέσεις, αλλά πραγματικά δεν είναι εύκολο. Το ότι η ταινία είναι γερμανική την κάνει ακόμα πιο θαρραλέα, ενώ επίσης προκάλεσε μακριές συζητήσεις μεταξύ διαφορετικών γενιών του κοινού για το τι σημαίνει πολιτική ορθότητα, πώς επιτυγχάνεται η συμπερίληψη, ποιοι γλωσσικοί κώδικες αλλάζουν και γιατί, την ουσία και τη σημασία αυτών, κλπ. Ο δε ηλικιωμένος πατέρας του πρωταγωνιστή έθετε τις πιο απολαυστικές απορίες (πράγμα ίσως ανησυχητικό!).

Riefenstahl

Στο πλαίσιο των μεσημεριανών ειδικών προβολών, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το εξαιρετικό ντοκιμαντέρ Riefenstahl του Andres Veiel (2024). Ο Άντρες Φάιλ παρουσιάζει πώς η Ρίφενσταλ έγινε η σημαντικότερη σκηνοθέτις του Γ΄ Ράιχ και πώς σε όλη της τη ζωή προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από τη ναζιστική ιδεολογία. Σε πολλά σημεία βλέπουμε σκηνές συνεντεύξεων που προορίζονταν για κόψιμο αλλά διασώθηκαν, όπου εμφανίζεται το άλλο πρόσωπο της Ρίφενσταλ, η οποία έγραφε για 10 χρόνια τη βιογραφία της όπως ήθελε να τη θυμούνται.

Riefenstahl πόστερ

Η εικόνα μιας ικανότατης, χαρισματικής αλλά και αδίστακτης και υπερφιλόδοξης φωτογράφου ξεδιπλώνεται συχνά ανατριχιαστικά στο ντοκιμαντέρ. «Δεν ήξερα για τις εξαφανίσεις στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, μου έλεγαν ότι πάνε εκεί κάποιοι κατάσκοποι. Έβλεπα τη θετική πλευρά του Γ΄ Ράιχ γιατί δεν ήξερα, μετά τα έμαθα. Ποια είναι η ευθύνη μου; Το 90% των Γερμανών ήταν τότε συνεπαρμένοι από τον Χίτλερ, ελάχιστες ήταν οι εξαιρέσεις. Μου ζητάτε να είμαι στις εξαιρέσεις;» λέει σε διάφορα αποσπάσματα η Ρίφενσταλ, η σκηνοθέτις της περίφημης «Ολυμπιάδας» για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του ‘36 στο Βερολίνο.

Moria Six

Είδαμε ακόμα το ντοκιμαντέρ Moria Six της Jennifer Mallmann για τον διαβόητο καταυλισμό στη Λέσβο. Το 2020, έξι πρόσφυγες θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τον εμπρησμό και καταδικάστηκαν σε μια αμφιλεγόμενη δίκη. Παρακολουθούμε την ανταλλαγή επιστολών ανάμεσα στον σκηνοθέτη και στον Χασάν, έναν από τους έξι καταδικασθέντες εφήβους, όπου μιλά για την καθημερινότητά του, τις επιθυμίες και τους φόβους του. «Βλέπω τη ζωή να με προσπερνάει. Με πληγώνει η αδικία, σκέφτομαι το θάνατο», λέει. Ακολούθησε συζήτηση για το κλείσιμο των συνόρων και την ποινικοποίηση μεταναστών, προσφύγων αλλά και ακτιβιστών. Μεταξύ των ομιλητών στη συζήτηση που ακολούθησε ήταν ο διευθυντής του Iδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ που μίλησε για στρατιωτικοποίηση των συνόρων. «Δεν αρκεί τα ινστιτούτα να παρατηρούν απλά παραβιάσεις διεθνούς δικαίου και στο μεταξύ νέες προβληματικές στρατηγικές να περνάνε στην Ευρώπη. Τι μπορούμε να κάνουμε; Να κοιτάμε προσεκτικότερα, να γνωρίζουμε τι συμβαίνει για να πιέζουμε τις αρχές», είπε.

Achaia Clauss το βράδυ – Θέα στην πόλη

Στο φετινό Kinofest διοργανώθηκε για πρώτη φορά το διήμερο industry event Bridging Cultures: Cinema Across Borders με στόχο την ενίσχυση των επαγγελματικών διασυνδέσεων μεταξύ Ελλήνων και γερμανόφωνων επαγγελματιών του κινηματογράφου, την ενθάρρυνση συνεργειών, την ανταλλαγή τεχνογνωσίας και την προώθηση της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας ως εναλλακτικού προορισμού για γυρίσματα και συμπαραγωγές. Στην επαγγελματική συνάντηση συζητήθηκαν διεθνείς συνεργασίες, συμπαραγωγές και post-production.

Achaia Clauss το πρωί

Εξετάστηκαν case studies με Έλληνες και Γερμανούς παραγωγούς, ενώ έγιναν επισκέψεις σε τοποθεσίες της Αχαΐας ως πιθανοί τόποι γυρισμάτων, οι οποίες ενθουσίασαν τους παραγωγούς. Αυτό είναι και ένα μεγάλο στοίχημα για τους διοργανωτές. Όπως μας είπε ο Αντώνης Κορκόντζηλας, «Στο τέλος της ημέρας αυτό που βοηθά την οικονομία μιας τοπικής κοινότητας, είναι να κάνουν οι παραγωγοί του εξωτερικού τα γυρίσματά τους εδώ. Προσπαθούμε να συνδράμουμε, δείχνοντας ότι η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας είναι ιδανική ως location και το φεστιβάλ μπορεί να εξυπηρετήσει ως γερμανόφωνος σύνδεσμος».

Στιγμιότυπο από το φεστιβάλ

«Στρεφόμαστε σε χορηγούς και υποστηρικτές και προτιμήσαμε να αναβαθμίσουμε το φεστιβάλ με μικρότερο ποσοστό ζημίας», συνεχίζει. Φέτος το φεστιβάλ επισκέφθηκαν όλοι οι πρέσβεις των συμμετεχουσών χωρών, καθώς και ορισμένοι Γερμανοί σκηνοθέτες και παραγωγοί.

Πρέσβεις και καλεσμένοι της διοργάνωσης

Φέτος επίσης υπήρξε για πρώτη φορά περίπτερο του φεστιβάλ στην πλατεία Αγίου Γεωργίου που φαίνεται ότι είχαν θετικό αποτέλεσμα. «Μεγαλώνουν οι ανάγκες της διοργάνωσης, δημιουργείται υπεραξία από τη δουλειά μας και χρειάζονται περισσότερα άτομα και σωστές βάσεις για να είναι βιώσιμο», μας είπε ο Αντώνης.

Υλικό του φεστιβάλ

Στο πλαίσιο του φεστιβάλ, προβλήθηκαν επίσης ταινίες για παιδιά, κάποιες από τις οποίες ήταν χωρίς λόγια για μικρότερα παιδιά, ενώ πραγματοποιήθηκαν και δημιουργικά εργαστήρια. «Το παιδί είναι η ελπίδα», λέει ο Αντώνης. «Εμείς μπορεί να έχουμε πια λίγο-πολύ παγιωμένες απόψεις. Αν δει όμως το παιδί μια ταινία είναι πολύ πιθανό να του αλλάξει τη ζωή, να του δώσει ίσως κίνητρο να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο και να το κάνει πιο ανοικτόμυαλο. Πέρα λοιπόν από αυτό το φεστιβάλ, οργανώνουμε για δεύτερη χρονιά το Kinder KinoFest σε τοπικό σινεμά στα τέλη Δεκεμβρίου μετά από open call σε σχολεία».

παιδικό animation Glow

Παράλληλα, σε συνεργασία με το Ίδρυμα Χάινριχ Μπελ – Γραφείο Θεσσαλονίκης και το Goethe Zentrum Patras διοργανώθηκε η έκθεση με φωτογραφίες και βίντεο Beyond Destruction – Ρόδος, Θεσσαλία, Έβρος. Η έκθεση που πρωτοείδαμε στο Γκαίτε Αθήνας και τώρα παρουσιάστηκε στην Πάτρα για πρώτη φορά, σε επιμέλεια της Λιάνας Ζωζά, είναι μια προσπάθεια του φωτογράφου Ilir Tsouko και της δημοσιογράφου Anja Troelenberg να καταλάβουν τι συμβαίνει όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήνουν και οι άνθρωποι μένουν μόνοι – ή και αλληλέγγυοι – αντιμέτωποι με τις συνέπειες των καταστροφών.

Φωτογραφία από το πρότζεκτ Beyond Destruction

Οι δυο τους ταξίδεψαν στις πληγείσες περιοχές λίγους μήνες μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες που στοίχισαν ζωές και άφησαν πίσω τους κατεστραμμένα σπίτια, ρημαγμένα τοπία και ολόκληρες κοινότητες βυθισμένες στην απώλεια και την αβεβαιότητα.

Στην έκθεση Beyond Destruction

Η διαδρομή μας προς και από την Πάτρα, με μια φωτιά μάλιστα και πάλι ενεργή, κατέδειξε την καταστροφή που έχει συντελεστεί και μάλιστα μέσα σε οικισμούς, δίπλα σε κατοικημένα σπίτια. Μαυρίλα και αποκαΐδια, μαυρίλα και στην ψυχή, μαυρίλα και στις προοπτικές μας. Όπως μου είπαν χαρακτηριστικά μέλη της διοργάνωσης, «Η μυρωδιά του καμένου και το καρβουνιασμένο τοπίο μας επηρέασαν βαθιά και νιώσαμε ότι έπρεπε να ανοίξει ένας χώρος διαλόγου». Δεν μπορούσε λοιπόν – δυστυχώς – να υπάρξει πιο κατάλληλη περίσταση για τη διοργάνωση της παραπάνω έκθεσης, αλλά και για την πολύ ενδιαφέρουσα δημόσια συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ με τίτλο «Πόλεις και περιαστικά δάση: O ρόλος των κοινοτήτων στην πρόληψη πυρκαγιών».

Στιγμιότυπο από τη συζήτηση

Η Κυριακή Μεταξά, υπεύθυνη προγράμματος Οικολογίας του Ιδρύματος Χάινριχ Μπελ στη Θεσσαλονίκη, επισήμανε ότι ο όρος κλιματική ανθεκτικότητα γίνεται όλο και πιο γνωστός, αλλά χρησιμοποιείται κυρίως για τις υποδομές, παραγνωρίζοντας την τρωτότητα των πολιτών απέναντι στα φυσικά φαινόμενα, με αποτέλεσμα οι πολιτικές που χαράσσονται να μην είναι αρκετά συμπεριληπτικές και αποτελεσματικές. Είναι ενδεικτικό, όπως λέει ο Αλέξανδρος Δημητρακόπουλος, κοσμήτορας Γεωπονίας του ΑΠΘ, ότι η οικονομική σχέση μεταξύ πρόληψης και καταστολής δασικών πυρκαγιών στην Ελλάδα είναι περίπου 1 προς 20. Δηλαδή ξοδεύουμε ένα ευρώ για πρόληψη και 20 για καταστολή!

Φωτογραφία από το πρότζεκτ Beyond Destruction

Ο δε Ανδρέας Καζαντζίδης, Διευθυντής του Εργαστηρίου Φυσικής της Ατμόσφαιρας του Πανεπιστημίου Πατρών, παρουσίασε το δίκτυο «Αιθέρας» για τη μέτρηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης στην Πάτρα, μια πρωτοβουλία φοιτητών με τη στήριξη ενεργών πολιτών, ώστε να υπάρχει μια ακριβέστερη εικόνα για την ποιότητα αέρα στην πόλη, με στοιχεία και από καμένες περιοχές. Συζητήθηκε επίσης ο τρόπος που βλέπουμε το δάσος, σαν πίνακα που θαυμάζουμε με μια όμως παθητικότητα, τα κοινοτικά μοντέλα διαχείρισης κινδύνου με ενδυνάμωση και συνδρομή των μελών της κοινότητας και βέβαια η αξία της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης μαζί με τον πολιτισμό και την τέχνη.

Η νέα καντίνα του φεστιβάλ δίπλα από τις προβολές

Όταν επισκεφθείτε την Πάτρα στο επόμενο Kinofest ή και ανεξάρτητα από αυτό, μην παραλείψετε δύο επισκέψεις σε δύο μεγάλα τοπόσημα της πόλης: Στο Οινοποιείο Achaia Clauss και στο Αρχαιολογικό Μουσείο.

Το κατάστημα στο Οινοποιείο της Achaia Clauss

Το αρχικό όνομα της Achaia Clauss ήταν Gutland, δηλαδή πλούσια και εύφορη γη, και το είχε δώσει η γυναίκα του Βαυαρού Κλάους, η Αμαλία). Ξεκίνησε από τη σταφίδα και έχτισε τελικά το περίφημο οινοποιείο με τη γνωστή μας μαυροδάφνη, γλυκιά ή ξηρή, το μοσχάτο, τους αμπελώνες Αντωνόπουλου και την premium σειρά που παράγεται όπως παλιά, χειρωνακτικά, χωρίς ηλεκτρισμό. Για τα βαρέλια χρησιμοποιήθηκε ξύλο 200 τότε ετών ήδη, οπότε σήμερα πλέον μιλάμε για ξύλο 400 ετών!

Στο χώρο με τα ιστορικά βαρέλια της Achaia Clauss

Στο κελάρι βλέπουμε αφιερώσεις στην πριγκίπισσα Σίσσυ, που επισκέφθηκε το οινοποιείο να πιει γλυκιά μαυροδάφνη όταν υπέφερε από φυματίωση, ενώ σε μια περιήγηση στα δρύινα τεράστια, σκαλιστά βαρέλια θα δείτε ονόματα και αφιερώσεις από διάσημους επισκέπτες, βασιλείς, πολιτικούς, συνθέτες, ηθοποιούς κ.ά. Μην σας ξαφνιάσουν οι πίνακες του Λιστ και του Βάγκνερ – ο Κλάους τους θαύμαζε και τους έστελνε μια φιάλη κάθε χρόνο.

Τα πορτραίτα των συνθετών στο οινοποιείο

Η δε αφιέρωση στον Μπίσμαρκ για τη σοδειά 1873 ήταν ένας από τους λόγους που το οινοποιείο σώθηκε από τους Γερμανούς επί κατοχής, για να μην αναφέρουμε και την τοιχογραφία με τον τηλέγραφο ως δείγμα αντίστασης. Και καθώς το KinoFest είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Achaia Clauss, ας ελπίσουμε να επισφραγιστεί κάποια στιγμή αυτή η σχέση με το αντίστοιχο KinoFest βαρέλι!

Βαρέλι αφιερωμένο στο καρναβάλι της Πάτρας

Το δε Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας άνοιξε για το κοινό μόλις το 2009 και καλύπτει μια περίοδο από το 3000 π.Χ. μέχρι τον 4^ο αι. μ.Χ.. Οι συλλογές του διαρκώς ανανεώνονται αφού, όπως μας είπε χαρακτηριστικά η αρχαιολόγος Ελένη Παρτίδα, «ένα μουσείο δεν σταματά να αναπτύσσεται μετά τα εγκαίνιά του. Βρίσκεις πάντα ενδιαφέροντα αντικείμενα στις αποθήκες του και αν δεν χωράνε, τα δανείζεις σε άλλο μουσείο – πρέπει πάντως να βγαίνουν από τις αποθήκες!».

Ψηφιδωτά και δεξαμενές στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πάτρας

Μιλήσαμε για τον εποικισμό του σημαντικού λιμανιού της Πάτρας από τους Ρωμαίους, που όταν πρωτοπήγαν εκεί λόγω ανασφάλειας για τα ήθη και έθιμα, κουβαλούσαν και τις περίτεχνες τεφροδόχους τους, σε μια χαρακτηριστικά εξοικειωμένη με το θάνατο στάση των αρχαίων. Άλλωστε υπάρχουν κοσμήματα λεπτά σαν αλουμινόχαρτο, ειδικά για τη διακόσμηση των νεκρών, φτιαγμένα σε εργαστήρια ταφικής κοσμηματοποιίας, καθώς και εξαιρετικά εύθραυστα γυάλινα αγγεία μιας χρήσεως σε σφαιρική μορφή ή σε σχήμα πουλιών με αρώματα και έλαια για τους νεκρούς.

Δοχεία για αρώματα ταφής στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πάτρας

Σταθήκαμε να θαυμάσουμε υπέροχα τεράστια ψηφιδωτά, πολλά από τα οποία είναι τοποθετημένα κάθετα, γεγονός σπάνιο για μουσείο, αλλά και ένα εντυπωσιακό κυψελωτό βιτρό με ελεφαντοστό και υαλόφραγμα. Ανακαλύψαμε μια ευχαριστήρια πλάκα σκλάβας που απελευθερώθηκε από αφέντη της. Όταν μάλιστα αυτό γινόταν ενώπιον θεών και δύο μαρτύρων, σήμαινε ότι οι σκλάβοι δεν πρέπει ποτέ ξανά να σκλαβωθούν. Στο μουσείο θα βρείτε εντυπωσιακά συστήματα αποχέτευσης για συλλογή ομβρίων υδάτων, καθώς και λουτρά και πισίνες που θερμαίνονταν από τον ζεστό αέρα της φωτιάς. Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε το λόγο που οι αρχαίοι είχαν θάψει μεγάλα αγάλματα που ανακαλύφθηκαν κάτω από μια γέφυρα στις κοίτες ποταμού. Ίσως να ήταν πολιτικοί και να ήθελαν να σβήσουν τη μνήμη τους, είναι μια εξήγηση.

Η μυθική Μέδουσα σε όρθιο ψηφιδωτό στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πάτρας

Τέλος περνάμε στην πτέρυγα με μονομάχους που φτιάχτηκε στην ‘πολύ παραγωγική’ περίοδο του κόβιντ. Οι αρχαιολόγοι έμαθαν την ιστορία τους από τις επιτύμβιες στήλες που οι μονομάχοι ζήτησαν για την υστεροφημία τους. Οι μονομάχοι έχουν διάφορες ονομασίες ανάλογα με τον εξοπλισμό τους. Πχ αυτός με το φονικό μεταλλικό γάντι λέγεται Χαράκτης, υπάρχει όμως και ο Τρυφερός, ο Δροσερός, ο Καλλίμορφος ή ο Χρυσόπτερος! Τα στεφάνια τους δείχνουν πόσες νίκες έχει πραγματοποιήσει ο καθένας τους, σαν τα μετάλλια. Τους επευφημούσαν, αλλά και τους περιφρονούσαν, ως μιαρά, μολυντικά στοιχεία. Το έθιμο ήρθε από την Ιταλία, αλλά στην Ελλάδα θεωρείται βαρβαρότητα το να χυθεί αίμα – υπάρχει πχ αρχαίος κληροδότης οικοπέδου που έχει θέσει όρο να μην ταφούν εκεί μονομάχοι.

Έκθεση Γλυπτικής στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πάτρας

Στο μουσείο φιλοξενούνται αυτήν την περίοδο πολύ ενδιαφέρουσες περιοδικές εκθέσεις γλυπτικής μεγάλων σύγχρονων καλλιτεχνών, όπως ο Takis, ο Μιχάλης Λεκάκης, ο Πήτερ Βούλκος, ο Κωνσταντίνος Ανδρέου, κ.ά. , καθώς και η έκθεση φωτογραφίας του Robert McCabe, Η Ελλάδα μετά τον πόλεμο.

Έκθεση φωτογραφίας του Robert McCabe στο μουσείο

Το χειμώνα, το KinoFest θα ταξιδέψει στην Αθήνα, ενώ τον Δεκέμβριο, στην Πάτρα, θα διεξαχθεί το παιδικό Kinder KinoFest.