Ηλίας Μουλάς: Χάρη στο θέατρο έμαθα να αγαπώ τη θλίψη μου

Ανήκει στη γενιά των ηθοποιών, το ξεκίνημα του οποίου μπορώ να θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Κι ας έχουν περάσει 13 χρόνια. Ο Ηλίας Μουλάς έκανε το θεατρικό ντεμπούτο του σε μια παιδική παράσταση – σταθμό «Το νησί των θησαυρών» σε σκηνοθεσία του Θωμά Μοσχόπουλου που ανέβηκε στο Μέγαρο Μουσικής το 2012, σημειώνοντας μεγάλη επιτυχία. Την αναπολεί ακόμα, όχι μόνο επειδή ήταν η πρώτη του παράσταση, όχι μόνο γιατί συνεργαζόταν με το Μοσχόπουλο αλλά και γιατί «συνυπήρχα με το δάσκαλο μου, τον Αργύρη Ξάφη, το οποίο ήταν πολύ συγκινητικό». Έκτοτε, «τυχερός» καθώς αυτοχαρακτηρίζεται, συνδέθηκε με πολλούς και καλούς συνεργάτες, συμμετείχε σε επιτυχίες με το καλλιτεχνικό κι εμπορικό πρόσημο να συμβαδίζει ανακουφιστικά (βλέπε τα  «Ξύπνα, Βασίλη», «1821, η επιθεώρηση», «Οι παίκτες», «Ο άσχημος», «Φρανκενστάϊν») και, μοιραία, αναδείχθηκε με συνοπτικές διαδικασίες στα πρόσωπα αιχμής της γενιάς του.

Βέβαια, όταν οι άλλοι αναγνωρίζουν έναν κωμικό ηθοποιό στο πρόσωπο του, εκείνος επιθυμεί διακαώς να απαλλαγεί από τις ταμπέλες, όπως έκανε στο «Merde» που ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Για την ακρίβεια, σ’ αυτήν θεότρελη θεατρική σάτιρα, συναντάει ένα κομμάτι του εαυτού του, από το οποίο ο συγγραφέας του Βασίλης Μαγουλιώτης εμπνεύστηκε για να γράψει ένα ρόλο extravaganza, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Ο Ηλίας Μουλάς το παραδέχεται: είναι ένας θλιμμένος κλόουν, με παιδική καρδιά, που κάτω από τις πολλές στρώσεις make up, έχει πολλά ακόμα πρόσωπα να αποκαλύψει.

Ο Ηλίας Μουλάς επιστρέφει στο “Μerde” σε συν-σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή και Βασίλη Μαγουλιώτη στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.

Έχω καταλάβει περισσότερο τον εαυτό μου. Αυτή η δουλειά συγγενεύει με την ψυχανάλυση. Παρόλα αυτά, για το θέατρο, αισθάνομαι ότι, όσο περνάει ο χρόνος, ξέρω ολοένα και λιγότερα. Αν νιώθω πιο σίγουρος πάνω στη σκηνή, είναι γιατί έχω αποδεχθεί ότι δεν ξέρω πολλά πράγματα. Είμαι πιο ανοιχτός πως ότι είναι να συμβεί, θα συμβεί. Φαίνεται πως έχω ‘ακονίσει’ κάποιες σκηνικές δεξιότητες, οι οποίες με βοηθούν να υπάρχω και να αντιδρώ.

Αν νιώθω πιο σίγουρος πάνω στη σκηνή, είναι γιατί έχω αποδεχθεί ότι δεν ξέρω πολλά πράγματα

Ξεκινώντας στο θέατρο, υπηρετούσα κάτι μεθοδικά, δεν έφευγα από την παρτιτούρα· κι αν χρειαζόταν να παρεκκλίνω, έχανα τη συγκέντρωση μου. Σταδιακά, όχι μόνο μπήκα σε αυτή τη νέα διαδικασία, αλλά πλέον έχω φτάσει στο σημείο να την αποζητώ: ανυπομονώ να πάει κάτι λίγο στραβά, να γίνει ένα λάθος, να βγούμε εκτός τροχιάς γιατί εκεί μπορούν να συμβούν σπουδαία πράγματα.

Το θέατρο με έχει βοηθήσει να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου: να αποδέχομαι και να φωτίζω κομμάτια, για τα οποία παλιά ντρεπόμουν ή τα θεωρούσα πολύ αδύναμα. Πλέον, μπορώ χωρίς ντροπή, ενοχή και χωρίς άμυνα να απελευθερώνω πράγματα που καταπίεζα πολύ. Ας πούμε, έμαθα να αγαπώ τη θλίψη μου – γιατί μέχρι μια ηλικία νόμιζα πως ήμουν ένας πολύ αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος. Αλλά ακόμα δυσκολεύομαι με όλα αυτά.

“Το θέατρο με έχει βοηθήσει να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου: να αποδέχομαι και να φωτίζω κομμάτια, για τα οποία παλιά ντρεπόμουν ή τα θεωρούσα πολύ αδύναμα”, ομολογεί.

Ένα κομμάτι είναι σίγουρα η οκνηρία και η τεμπελιά που εμφανίζω προς κάποια πράγματα. Επίσης, η ανάγκη να είμαι συμπαθής προς όλους, οπωσδήποτε! Σιγά – σιγά, αγάπησα το κομμάτι του εαυτού μου που είχε αυτή την ανάγκη και τώρα βρίσκομαι στο επόμενο στάδιο, όπου λέω πως δεν χρειάζεται να με συμπαθούν όλοι· κι επίσης είναι εντάξει αν κάποιοι με αντιπαθούν. Ίσως κιόλας, θα ήταν καλό να με αντιπαθούν, αφού δεν γίνεται αλλιώς, νομοτελειακά. Ακόμα, έχω αρχίσει να αγαπώ την αφέλεια, τη «χαζομάρα», την αθωότητα μου και αυτό ‘ταιριάζει’ με την έλλειψη σοβαροφάνειας που με χαρακτηρίζει. Παλιότερα, ήθελα να δείχνω πιο σοβαρός καλλιτέχνης, με αποτέλεσμα να καταπιέζω την παιδικότητα μου που ήταν ισχυρή. Νιώθω καλύτερα με τις περιοχές όπου είμαι ημιμαθής, τις εντοπίζω, πασχίζω να μάθω περισσότερα γι’ αυτές και δεν επιχειρώ να διατυπώνω άποψη για όλα – κάτι που διαπιστώνων σε άλλους: όλοι έχουν γνώμη για όλα. Εγώ, πάλι, πιστεύω πως είναι cool να λες «δεν ξέρω», αρκεί η πρόταση να συνεχίζεται με το «αλλά θέλω να μάθω».

Ανυπομονώ να πάει κάτι λίγο στραβά, να γίνει ένα λάθος, να βγούμε εκτός τροχιάς γιατί εκεί μπορούν να συμβούν σπουδαία πράγματα

Έχω πολλή μεγάλη αγάπη για το κόσμο του Διαστήματος κι αν με ρωτούσες ως παιδί τι θα ήθελα να γίνω, θα σου έλεγα σίγουρα αστροναύτης. Διαβάζω για το ηλιακό σύστημα, τους Γαλαξίες, θέλω να ενημερωθώ, όσο περισσότερο μπορώ, για την επιστήμη της Φυσικής και της  Κβαντομηχανικής. Εξάλλου, πιστεύω ότι η μελέτη του Σύμπαντος προέρχεται από μια υπαρξιακή ανάγκη, όπως και το θέατρο. Ηρεμώ όταν κάνω αυτό το zoom out, συνειδητοποιώντας πως η Γη δεν είναι παρά ένας βράχος που επιπλέει.

“Παλιότερα, ήθελα να δείχνω πιο σοβαρός καλλιτέχνης, με αποτέλεσμα να καταπιέζω την παιδικότητα μου που ήταν ισχυρή”, λέει ο Ηλίας Μουλάς.

Μου αρέσει αυτό που λες, σημαίνει ότι είμαι νέος. Από την άλλη, δεν μπορώ να βρω τη στιγμή που άλλαξε κάτι στην πορεία μου. Το σίγουρο είναι πως τα πρώτα χρόνια δεν ήξερα σε τι ήθελα να στραφώ, σε ποιο είδος θεάτρου, σε ποια τεχνική. Έμοιαζε σαν να ήμουν λίγο στο μπουφέ, σαν να δοκίμαζα λίγο από όλα και σταδιακά συνειδητοποίησα ποιες γεύσεις μου αρέσουν. Φυσικά, όσο περνούν τα χρόνια είμαι πιο επιλεκτικός και καταλαβαίνω που νιώθω καλύτερα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα με δεις να επιλέγω και κάτι το οποίο φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, ξένο για μένα. Κι όμως, θέλω μπω σε κάτι το οποίο υποκριτικά δεν είχα φανταστεί. Γιατί αλλιώς θα καταλήξω να φτιάξω ένα πολύ ασφαλές περιβάλλον, θα δουλεύω μόνο με τους φίλους μου – το οποίο παρεμπιπτόντως μου αρέσει πολύ – και θα σταματήσω να είμαι αιχμηρός. Επιθυμώ, λοιπόν, την άγνωστη περιοχή, να υπάρχει ρίσκο.

Χάρη στο θέατρο έμαθα να αγαπώ τη θλίψη μου – γιατί μέχρι μια ηλικία νόμιζα ότι ήμουν ένας πολύ αισιόδοξος και χαρούμενος άνθρωπος

Και η λέξη που εξηγεί όλα αυτά είναι η τύχη. Είναι αναγκαίο το ταλέντο, αλλά η τύχη, η χρονική συγκυρία είναι πολύ σημαντική. Προφανώς για να συνεχίσεις, για να παραμείνεις στη δουλειά, χρειάζεται σκληρή δουλειά και ταλέντο – ή «το αστέρι» που λέει η μαμά μου. Η μητέρα μου λέει, επίσης, πως «το αστέρι μπορεί να χαθεί, πρέπει να το πιάσεις και να το καταπιείς». Γιατί, είναι αλήθεια, υπάρχουν φοβερά ταλέντα εκεί έξω που δεν τα βοήθησε η συγκυρία ή η τύχη να βρεθούν στη σκηνή με τους κατάλληλους ανθρώπους, προκειμένου να αναδειχθούν.

Σχολιάζοντας την έννοια του ταλέντου: “Είναι αναγκαίο το ταλέντο, αλλά η τύχη, η χρονική συγκυρία είναι πολύ σημαντική. Προφανώς για να συνεχίσεις, για να παραμείνεις στη δουλειά, χρειάζεται σκληρή δουλειά και ταλέντο – ή «το αστέρι» που λέει η μαμά μου”.

Πάρα πολύ. Πρέπει να παραδεχτώ πως δεν ήμουν τόσο εργατικός στην αρχή και είναι κάτι που έχω πληρώσει. Το χρεώνω στα λάθη της αφέλειας μου· ίσως επειδή μπήκα 18 χρονών στη δραματική σχολή και στο μυαλό μου τότε όλα ήταν ρευστά. Επίσης, μου προέκυψαν κάπως νωρίς τα πράγματα και επαναπαύθηκα για λίγο, νομίζοντας ότι αυτό θα κρατήσει για καιρό. Συνεπώς, ναι, υπήρξαν στιγμές που δεν δούλεψα όσο όφειλα.

Κι όμως, θέλω μπω σε κάτι το οποίο υποκριτικά δεν είχα φανταστεί

Από τη στιγμή που δεν ήμουν συνεπής, ήρθα σε ρήξη με ανθρώπους που εκτιμούσα και αγαπούσα. Είναι κάτι που με πλήγωσε πάρα πολύ και με έκανε να καταλάβω το λάθος μου. Έδειξα ασέβεια στη δουλειά εξαιτίας μιας παρατεταμένης εφηβείας. Όμως, έκανα μια μεγάλη στροφή, καταρχάς εσωτερική στροφή, και μου επέβαλλα μια σκληρή αυτοπειθαρχία, σε βαθμό που μου ζητούσαν δύο και έκανα δέκα. Πλέον, περιμένω το ίδιο και από τους συνεργάτες μου, ακριβώς επειδή είχα βρεθεί στην άλλη όχθη.

Ξεκάθαρα. Θέλω την αγάπη του σκηνοθέτη ή της σκηνοθέτριας μου και ταυτόχρονα προσπαθώ να τους ‘σκοτώνω’ μέσα μου.

Ασκώντας αυτοκριτική για το ξεκίνημα του: “Από τη στιγμή που δεν ήμουν συνεπής, ήρθα σε ρήξη με ανθρώπους που εκτιμούσα και αγαπούσα. Είναι κάτι που με πλήγωσε πάρα πολύ και με έκανε να καταλάβω το λάθος μου”.

Ο Γιώργος με έβγαλε από το κουκούλι μου, από την πρώτη, κιόλας, συνεργασία μας στους «Παίκτες» όπου έπρεπε να υποδυθώ ένα ρόλο, ο οποίος με δυσκόλεψε πάρα πολύ. Είχα μια τρομερή αντίσταση απέναντι στην κωμική αφέλεια αυτού του ασχημούλη χαρακτήρα και ο Γιώργος με πολύ προσωπική δουλειά, μου έδωσε μια σπρωξιά για να πηδήξω χωρίς αλεξίπτωτο, αφού κατάφερε να ξεκλειδώσει κομμάτια του εαυτού μου και να με βοηθήσει να επαναπροσδιορίσω την εικόνα που θα είχε το κοινό για μένα μέσα από το ρόλο. Κάπως έτσι, ανακάλυψα μια υπέροχη περιοχή, τον αυτοσχεδιασμό, τον οποίο φοβόμουν τρομερά. Ταυτόχρονα, καθώς ο Γιώργος είναι πολύ εργατικός και μεταδοτικός στην καυ… που έχει για τη δουλειά, σε κάνει να φεύγεις από την πρόβα «στα κόκκινα». Είναι ευλογία να έχεις ένα τέτοιο σκηνοθέτη.

Πρέπει να παραδεχτώ πως δεν ήμουν τόσο εργατικός στην αρχή και είναι κάτι που έχω πληρώσει

Ξαναλέω: έχω υπάρξει τυχερός. Γιατί καθώς μοιραζόμαστε ιστορίες με φίλους- συναδέλφους συνειδητοποιώ πως έχω υπάρξει τυχερός και ως προς τους συνεργάτες. Στο δρόμο μου, ήρθαν δύο δύσκολες στιγμές: Να φύγω από μια παράσταση στις πρώτες πρόβες και σε μια άλλη, όπου ήρθα σε ρήξη με τον/την σκηνοθέτη γιατί αναπτύχθηκε μια τοξικότητα στην πρόβα. Υπάρχουν, προφανώς, καλλιτέχνες που στο βωμό της υψηλής τέχνης είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν κάποια πράγματα – πράγμα που δεν με βρίσκει σύμφωνο. Προτιμώ να κάνω κάτι μετριότερο και να περάσω με αγάπη και ομαλότητα στην πρόβα μου.

Ασφαλώς, θέλω να έχω ψυχική ηρεμία, να διατηρώ καλές σχέσεις με τους συναδέλφους μου· δεν ανέχομαι την τοξικότητα. Κι ας στερηθώ ένα φοβερό ρόλο ή μια πρωταγωνιστική παρουσία στην Επίδαυρο. Είμαι εντάξει με αυτό.

Ήταν πολύ λίγα και νομίζω ότι τα έχω απωθήσει από καιρό στη μνήμη μου.

Αποκαλύπτοντας τις άσχημες εμπειρίες του στο θέατρο: “Υπάρχουν, προφανώς, καλλιτέχνες που στο βωμό της υψηλής τέχνης είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν κάποια πράγματα – πράγμα που δεν με βρίσκει σύμφωνο”.

Εννοείται! Με μεγάλη μου χαρά. Δεν θα δίσταζα μπροστά στο λαϊκό, μεγάλο κοινό. Απλώς, διαφωνώ με τη σκέψη ότι πάμε να κάνουμε παραστάσεις με στόχο να τις δουν χιλιάδες θεατές. Αν ερχόταν, λοιπόν, η πρόταση για τον «Μπακαλόγατο», θα μελετούσα και θα εντόπιζα τι με απασχολεί στο ρόλο, για ποιο λόγο ανήκω σε μια τέτοια παράσταση. Κι αν, στην πορεία, έρχονταν εκατοντάδες κόσμου να την δουν, θα ήμουν πολύ χαρούμενος. Οπότε, για να απαντήσω, ναι, θα ήθελα να δοκιμαστώ σε κάτι πιο ανοιχτό, αρκεί να βρω τη θέση που θα ανήκω υλοποιώντας το.

Είναι ιδιαίτερα συγκινητική. Είναι ωραίο να σε αναγνωρίζουν στο δρόμο εξαιτίας ενός θεατρικού ρόλου. Κι επειδή σε όλες τις περιπτώσεις το έζησα μαζί με συνεργάτες – φίλους είχε μεγαλύτερη αξία. Όταν ήρθε η επιτυχία των «Παικτών» κάναμε πλάκα μεταξύ μας ότι, δήθεν, έχουμε γίνει ροκ σταρ. Στ’ αλήθεια, είχε κάτι πολύ γαργαλιστικό το γεγονός πως έρχονταν θεατές από όλη την Ελλάδα αλλά και πολλοί νέοι άνθρωποι για να μας δουν. Βέβαια, υπήρξε και η άλλη όψη του νομίσματος: ήρθαμε και σε επαφή με πολέμιους.

Υπήρχαν άνθρωποι της θεατρικής πιάτσας που μας αμφισβητούσαν, ρωτώντας «ποιοι είναι αυτοί που κάνουν επιτυχία;» ή «τι θα κάνουν μετά από αυτό;». Γι’ αυτό και συνειδητά επιλέξαμε το «Μerde» για να επανασυνδεθούμε, μια παράσταση κωμική, αφού αγαπάμε την κωμωδία.

Θέλω την αγάπη του σκηνοθέτη ή της σκηνοθέτριας μου και ταυτόχρονα προσπαθώ να τους ‘σκοτώνω’ μέσα μου

Δένομαι πολύ. Ειδικά αν λάβω υπόψιν πως κάνω μια δουλειά όπου για έξι μήνες θα μοιράζομαι με κάποιους συναδέλφους τα εσώψυχα μου, τις ντροπές μου και μετά θα πρέπει να χαιρετηθούμε. Ταυτόχρονα, μου είναι εύκολο να αποχωριστώ, γιατί μου αρέσει και η ανανέωση.

Τι συνέβη κατά τη διάρκεια των “Παικτών”; “Υπήρχαν άνθρωποι της θεατρικής πιάτσας που μας αμφισβητούσαν, ρωτώντας «ποιοι είναι αυτοί που κάνουν επιτυχία;» ή «τι θα κάνουν μετά από αυτό;», σημειώνει.

Σε ένα βαθμό, ναι. Εξάλλου, ο ρόλος στο «Merde» γεννήθηκε αποτυπώνοντας αυτή μου την επιθυμία. Σε μια τρελή βραδιά μεθυσιού, μετά τη δημοσίευση μιας κριτικής για τους «Παίκτες» είπα πως «δεν αντέχω άλλο να με χαρακτηρίζουν ‘σαν παλιό κωμικό ηθοποιό’» και εξέφρασα την επιθυμία να βρεθώ κι εγώ σε ένα κανάλι ισορροπίας. Τότε, ο Βασίλης Μαγουλιώτης, ο συγγραφέας του έργου, δεσμεύτηκε πως θα μου γράψει έναν τέτοιο ρόλο: γι’ αυτό και ήρθε ο Ηλίας, αυτός ο λυπημένος κλόουν που όλοι γελούν μαζί του, την ώρα που εκείνος δεν αντέχει άλλο, θέλει να δηλώσει «πως δεν είμαι μόνο αυτό ως ηθοποιός». Συνεπώς, ναι, θέλω να βρεθώ και σε άλλες περιοχές, αλλά αγαπώ πολύ την κωμωδία και επουδενί δεν θα πω ότι τελείωσα μαζί της. Απλώς, με απωθούν οι ταμπέλες – για τις οποίες ευθύνεται αρκετά και η τηλεόραση.

Είναι πολύ τιμητικό κι ευχαριστώ πολύ το Βασίλη για το δώρο που μου έκανε. Έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου αυτό το ρόλο.

Δεν ανέχομαι την τοξικότητα. Κι ας στερηθώ ένα φοβερό ρόλο ή μια πρωταγωνιστική παρουσία στην Επίδαυρο

Όχι μόνο είναι ερεθιστικό, αλλά και εθιστικό. Σα ναρκωτικό. Και κάποιες φορές πρέπει να αποτοξινώνεσαι από αυτό. Το γέλιο σηματοδοτεί μιαν αγάπη, την οποία θέλεις συνέχεια, κάθε βράδυ. Και καμιά φορά μπαίνεις στο τριπάκι του «α, απόψε δεν γέλασαν όπως γέλασαν χθες» και το μεταφράζεις στο «δεν σε αγαπάνε πια το ίδιο».

Για την σχέση του με την κωμωδία: “Αγαπώ πολύ την κωμωδία και επουδενί δεν θα πω ότι τελείωσα μαζί της. Απλώς, με απωθούν οι ταμπέλες – για τις οποίες ευθύνεται αρκετά και η τηλεόραση”.

Απόλυτη ανάγκη. Κι εγώ και όλοι οι ηθοποιοί. Και όποιος ισχυριστεί κάτι άλλο, λέει μπούρδες. Ωστόσο, έχω και μια άλλη ιδιαιτερότητα: όσο ‘ψώνιο’ είμαι πάνω στη σκηνή και ζητάω το χειροκρότημα, τόσο θέλω να φύγω τρέχοντας όταν βγαίνω στο φουαγιέ και με περιμένει κόσμος. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ, ντρέπομαι πάρα πολύ. Έχω τρομερή συστολή.

Είναι ωραία, αλλά και πάλι το βιώνω κάπως άβολα. Από την άλλη, χαίρομαι που η τηλεόραση φτάνει παντού, σε όλους και προσφέρει κάτι σημαντικό σε πολλούς θεατές, το οποίο εμείς δεν φανταζόμαστε. Έχει τύχει να με πλησιάσει ένας άνθρωπος για να μου πει πως στο διάστημα κατά το οποίο νοσηλευόταν στο νοσοκομείο, παρακολουθούσε τη σειρά που έπαιζα «και έπαιρνε δύναμη». Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, μου κόβονται τα πόδια, συνειδητοποιώντας τη δύναμη της τηλεόρασης.

Όχι μόνο είναι ερεθιστικό να κάνεις τους άλλους να γελούν, αλλά και εθιστικό. Σα ναρκωτικό. Και κάποιες φορές πρέπει να αποτοξινώνεσαι από αυτό

Άρχισα να μπλέκομαι με το θέατρο από τα χρόνια του Δημοτικού. Ξεκίνησα σαν ένα αγοράκι που ήθελε να διακρίνεται κάπου· οπότε όταν βρέθηκα για πρώτη φορά πάνω στη σκηνή ένιωσα μεγάλη οικειότητα – την ώρα που όλα τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου έτρεμαν από άγχος. Εκεί συνειδητοποίησα «σε τι είμαι καλός». Σταδιακά, φοιτώντας στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο του παλιού Β’ Πειραματικού Αθηνών, μπήκα σε θεατρικές ομάδες, μαζί κερδίσαμε βραβεία, ταξιδέψαμε στο εξωτερικό. Και γρήγορα κατάλαβα ότι ένιωθα πολύ έντονα συναισθήματα όταν βρισκόμουν στη σκηνή: συναισθήματα που δεν ένιωθα στην καθημερινότητα μου – ένα βίωμα που με ακολουθεί ακόμα. Στη σκηνή, για παράδειγμα, συγκινούμαι πολύ εύκολα, γελάω πιο εύκολα. Κι επίσης πάνω στη σκηνή – παρά το έλλειμμα συγκέντρωσης που έχω – ήμουν και παραμένω πολύ συγκεντρωμένος και ακριβής. Όλα αυτά, μου δημιουργούσαν μια πρωτόγνωρη συναισθηματική αδρεναλίνη, με τραβούσαν να επιστρέψω στη σκηνή· μέχρι που αυτό έγινε μονόδρομος. Ανακοίνωσα στη μητέρα μου ότι δεν θα δώσω Πανελλήνιες – ήμουν εξάλλου κακός μαθητής – και πως θα γίνω ηθοποιός. Η μητέρα μου συμφώνησε με χαρά,  υπό τον όρο ότι – εφόσον δεν θα διαβάζω για τα σχολικά μαθήματα –  θα διαβάζω για το θέατρο. Κι έτσι, στην Α΄ Λυκείου μου αγόρασε τα «Άπαντα του Στανισλάφσκι». Είχα αυτό το βιβλίο δίπλα στα σχολικά βιβλία, πάνω στο θρανίο.

Ο μεγαλύτερος στόχος του: “Θέλω και προσπαθώ πολύ να είμαι καλός άνθρωπος” παραδέχεται.

Το σκυλί μου, όλα τα σκυλιά του κόσμου, όλα τα ζώα του κόσμου – έχω τρέλα με τα ζώα. Γενικά, αγαπώ πολύ τη φύση, το χωριό μου, το νησί μου (την Ικαρία), αγαπώ τη θάλασσα που το βρέχει. Η παιδική μου χαρά είναι να φοράω μάσκα, να κολυμπάω και να χαζεύω το βυθό για ώρες. Στο μυαλό μου, ο βυθός συνδέεται με την αγάπη μου για το Διάστημα. Επίσης, αγαπώ την ευγένεια, την καλοσύνη – όπως αγαπώ και τους ανθρώπους που αγαπούν χωρίς δεύτερες σκέψεις, τους ανθρώπους που είναι δοτικοί. Αν και τελευταία δεν έχω υψηλές προσδοκίες: φασίστας να μην είναι ο άλλος και πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε.

Τελευταία δεν έχω υψηλές προσδοκίες: φασίστας να μην είναι ο άλλος και πιστεύω πως θα τα καταφέρουμε

Θέλω και προσπαθώ πολύ να είμαι καλός άνθρωπος.

Θα αναφερθώ πάλι στην αγάπη μου για τη φύση. Στην Ικαρία, με τον πατέρα μου, φυτεύουμε τα πεζούλια μας και έχουμε μεγάλη αγάπη στις συκιές. Οπότε, θα έστελνα ένα σπόρο συκιάς από την αυλή μας.

[relart 1]