ΤΕΤΑΡΤΗ
24
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Ο Σεπτέμβρης έχει ήδη μπει για τα καλά – και μαζί του ήρθαν και τα πρώτα κρύα. Ήταν η ιδανική στιγμή, λοιπόν, να αποχαιρετήσουμε το καλοκαίρι αυτό, με τον καλύτερο μάλλον τρόπο: μία συναυλία με τη Νεφέλη Φασούλη και την απίστευτη μπάντα της, την Παρασκευή στο Κηποθέατρο Παπάγου.
Ο χώρος, ο οποίος είναι μέσα στη φύση, με έκανε για λίγο να ξεχάσω ότι είμαι στην Αθήνα και μάλιστα στις αρχές του φθινοπώρου. Βέβαια γι’ αυτό ίσως να ευθύνεται και η συναυλία. Η Νεφέλη ξεκίνησε με το μελαγχολικό «Όλες μου οι αλήθειες», και όλες ξεκινήσαμε να τραγουδάμε μαζί της, για να τιμήσουμε το καλοκαίρι που πέρασε.
Από την αρχή, η Νεφέλη Φασούλη με τη μπάντα της έδωσαν στη συναυλία το δικό τους χαρακτήρα, με τα funky ντυσίματα τους, την ενέργεια τους αλλά και τον ιδιαίτερο τρόπο που αντιμετώπιζαν τα τραγούδια. Άφηναν το δικό τους στίγμα πάνω σε όλα τα κομμάτια που έπαιζαν και κατάφερναν μέσω του μοναδικού στιλ τους να δημιουργούν την εντύπωση ότι ακόμα και οι διασκευές ήταν τραγούδια δικά τους. Τα αστεία και οι ιστορίες που έλεγε η Νεφέλη ανάμεσα στο κάθε τραγούδι, δε, σε έκαναν να νιώθεις περισσότερο σαν να έχεις βγει για ένα χαλαρό καφέ με τους φίλους σου (οι οποίοι τυχαίνει να είναι απίστευτα ταλαντούχοι) παρά σε συναυλία.
Η ενέργεια στο live ανέβηκε με τη «Βόλτα», με όλους να χτυπάνε παλαμάκια και την Νεφέλη Φασούλη να χορεύει στη σκηνή. Όποιος την παρακολουθεί μουσικά, ξέρει ότι δεν φοβάται να μιλήσει για τις επιρροές της, να ανακατέψει το ευρωπαϊκό με το ανατολίτικο, αλλά και να διασκευάσει παλιά και κατά προτίμηση κάπως ξεχασμένα λαϊκά τραγούδια, ελληνικά και μη.
Το πρόγραμμα, λοιπόν, είχε και αραβικές μελωδίες, από τις οποίες ξεχώρισε φυσικά το «Ma baquad balaki». Όπως μας αφηγήθηκε η Νεφέλη, η πρώτη της επαφή με το τραγούδι ήταν μέσω της παλαιστίνιας ακτιβίστριας και καλλιτέχνιδος Rola Azar, και στην αρχή για καιρό το θεωρούσε παλαιστινιακό τραγούδι. Τελικά, προέρχεται από το Λίβανο, αλλά το μήνυμα παραμένει: Λευτεριά στην Παλαιστίνη σε όλους τους χώρους, καλλιτεχνικούς και μη. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην αφήσουμε αυτή την πλούσια παράδοση να ξεχαστεί κι ας είμαστε στην Ελλάδα, τόσα χιλιόμετρα μακριά.
Φυσικά, δεν έλειπαν και κομμάτια από τον υπέροχο δίσκο της, “Ο Κήπος”. Μέσα από αυτό μάς οδήγησε μέσα σε ένα μουσικό ταξίδι αποδοχής του τέλους του καλοκαιριού, αρχικά με το γλυκόπικρο «Ραβασάκια», σε στίχους και μουσική του Αντώνη Απέργη, για όσους νοσταλγούν τους έρωτες του καλοκαιριού.
Τα τραγούδια προς τιμήν του καλοκαιριού συνέχισαν με το «Όλα γίναν για ένα καλοκαίρι», αφιερωμένο σε όλους εμάς που πάντα περιμένουμε ένα καλοκαίρι το οποίο ποτέ δεν έρχεται όπως θα το θέλαμε. Η Κατερίνα Λιάκη έλαμψε ιδιαίτερα στα πλήκτρα σε αυτό το κομμάτι, το οποίο απογειώθηκε μέσω του διακριτικού αλλά και βιρτουόζου παιξίματος της. Στη συνέχεια, «Τα μαγικά μπλου τζιν» της Λένας Πλάτωνος μας υπενθύμισαν ότι παρά το γεγονός ότι επιστρέφουμε στη ρουτίνα δεν πρέπει να αφήσουμε τη ζωή μας να περιστρέφεται γύρω από ένα οχτάωρο. Όπως λέει και το τραγούδι άλλωστε, «δε θα πεθάνουμε για τα προς το ζην».
Το κεφάλαιο των τραγουδιών για το καλοκαίρι τελείωσε με το «Batida de Coco», τραγούδι το οποίο έχει σημαδέψει με την εμβληματική ερμηνεία της η Αρλέτα. Η Νεφέλη Φασούλη πέρασε μαζί μας όλα τα στάδια της θλίψης για το τέλος του καλοκαιριού, τη λύπη, τη νοσταλγία, και τέλος την αποδοχή. Η μελωδική φωνή της με την ιδιαίτερη χροιά σα να μας υποσχέθηκε ότι όλα θα πάνε καλά και να μας συμβούλεψε να κουβαλάμε το καλοκαίρι πάντα μέσα μας.
Με το «Ποιος να με περιμένει» που ακολούθησε μπαίνουμε πια στις αμφιβολίες και ανησυχίες που φέρνει μαζί του το φθινόπωρο. Το κομμάτι, που μιλάει για το συναίσθημα που έχουμε όταν όλα γύρω μας τρέχουν και κανείς δε μας περιμένει, ταιριάζει με τη βιαστικότητα του Σεπτεμβρίου, και τους ανθρώπους που νιώθουν ότι πρέπει να τα αρχίσουν όλα τώρα αλλιώς δε θα προλάβουν. Οι νεανικές και μη ανησυχίες συνεχίστηκαν με την απάντηση της Νεφέλης στο φινάλε της «Ιθάκης» του Καβάφη, που μίλησε σε όλους εκείνους που προσπαθούν χρόνια να φτάσουν κάπου, επαγγελματικά ή και γενικά, και νιώθουν αδικημένοι που δεν τα έχουν καταφέρει.
Μία από τις πιο δυνατές στιγμές της συναυλίας ήρθε με το «Κορίτσια», μία συνεργασία της Νεφέλης με τα Καλογεράκια και τη Μάρθα Φριντζήλα. Σε μία αυθόρμητη κίνηση, η Γωγώ Σουμουλίδου ανέβηκε στη σκηνή και χόρεψε μαζί με τη Φασούλη. Ένα όμορφο στιγμιότυπο της αγάπης και αλληλεγγύης μεταξύ των γυναικών ήταν η αγκαλιά που έδωσαν μετά το τέλος του υπέροχου αυτού τραγουδιού, που λειτουργεί σαν υπενθύμιση για τη δύναμή μας. Το μήνυμα για τη γυναικεία αλληλεγγύη κορυφώθηκε με το «Καμία Μόνη», σε στίχους του Σπύρου Γραμμένου – άλλη μια υπενθύμιση ότι δεν είμαστε μόνες.
Μέσα από την αναζήτηση της Νεφέλης Φασούλη να δώσει νέα πνοή σε παλιά λαϊκά κομμάτια, δημιουργήθηκε μία πολύ ενδιαφέρουσα και συνάμα αστεία αλληλουχία τραγουδιών. Το πιο γνωστό «Θα τα κάψω», στο οποίο ο τραγουδιστής ορκίζεται να κάψει τα λεφτά του για να σιγουρευτεί ότι η αγάπη του δεν τον θέλει μόνο για το χρήμα, ακολουθήθηκε από το πιο άγνωστο «Το Καψονάκι». «Το Καψονάκι» είναι μάλλον μία απάντηση στο «Θα τα Κάψω», με την τραγουδίστρια του να “κοροϊδεύει” τον άντρα του πρώτου τραγουδιού και να τον αποκαλεί ψεύτη, αφού σιγά μην κάψει αυτός τα λεφτά του, που είναι τσιγκούνης. Μία ενδιαφέρουσα ανατροπή σε ένα γνωστό κομμάτι, και πολύ πιο ρεαλιστική κατά την άποψη μου.
Όταν μπήκε η «Αχερουσία», αργότερα, πολλοί δεν άφησαν το γεγονός ότι ήμασταν καθήμενοι σε θέατρο, να τους αποτρέψει από το να σηκωθούν να χορέψουν. Τέτοια είναι η δύναμη της μουσικής που παίζει η Φασούλη με την μπάντα της. Η Νεφέλη, στη συνέχεια, τίμησε και τον Πάνο Βλάχο τραγουδώντας το κομμάτι στο οποίο έχουν συνεργαστεί, τα «Συμπτώματα», αλλά και το Παιδί Τραύμα, με «Τα μυστικά». Δεν έλειψαν από το πρόγραμμα βέβαια και οι διασκευές, όπως το «Όχι πια Έρωτες», και προς το τέλος του προγράμματος οι μπαλάντες κυριάρχησαν.
Η Νεφέλη Φασούλη πέτυχε όχι μόνο να δημιουργήσει μία πολύ όμορφη συναυλία, αλλά έχει καταφέρει μέσα στα χρόνια και να δημιουργήσει ένα κοινό που είναι πολύ πιστό σε αυτή. Η βραδιά κύλησε σα μία ανοιχτή συζήτηση με πολλούς έλληνες καλλιτέχνες της εποχής μας, μέσω των συνεργασιών, των τραγουδιών τους που διασκεύαζε, αλλά και του τρόπου που μιλούσε για αυτούς. Ο θαυμασμός αλλά και η αλληλεγγύη που έδειχνε για άλλους μουσικούς αποτελεί ένα ελπιδοφόρο παράδειγμα της αλληλοϋποστήριξης που υπάρχει μεταξύ των καλλιτεχνών ακόμη και σε δύσκολους καιρούς. Η όμορφη φωνή της Νεφέλης και η ταλαντούχα μπάντα της σαν να μας ζέσταναν σε αυτά τα πρώτα φθινοπωρινά κρύα. Στο τέλος της νύχτας αυτό που έμεινε ήταν μία αίσθηση αποδοχής αλλά και παρηγοριάς για το τέλος του καλοκαιριού.
Μετά από αυτή τη συναυλία, μπορώ να πω ότι ναι, νιώθω καλύτερα για την αρχή του φθινοπώρου, γιατί ξέρω ότι όσο τέτοιες συναυλίες συνεχίζουν να υπάρχουν θα μας φέρνουν το καλοκαίρι – ό,τι εποχή και να είναι.
