ΤΕΤΑΡΤΗ
10
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
«Καλό Αποκαλόκαιρο»
Ακούστηκε η φράση γύρω από ένα τραπέζι, όσο πίναμε λευκό κρασί. Κάπως σφίχτηκε η καρδιά μου. Πρώτο Αθήνα τη Νύχτα της νέας σεζόν, με μια γλυκόπικρη γεύση — καθώς πάντα θα νοσταλγώ τη θάλασσα, αλλά ταυτοχρόνως νιώθω τρομερά οικεία στα στενά του κέντρου της πόλης. Το παράδοξο του να νιώθεις «σπίτι σου» σε δύο ακραία διαφορετικές συνθήκες.
Η αλήθεια όμως είναι πως από αυτή εδώ τη στήλη δεν σας αποχαιρέτησα με τον σωστό τρόπο. Σας άφησα λίγο μετέωρους, γιατί κι εγώ ήμουν αρκετά μετέωρη. Χρειαζόμουν ένα διάλειμμα – οπότε οι Νύχτες μου στην Αθήνα κάπως μειώθηκαν, η δουλειά πλήθυνε, και εντάξει, η αλήθεια είναι πως το καλοκαίρι, μακριά από τη θάλασσα, πάντα μου προκαλεί μια δυσκολία. Πήρα τον απαραίτητο χρόνο όμως (έκατσα δίπλα στη θάλασσα σχεδόν ένα μήνα) και γύρισα στην πόλη – που, εντάξει, δεν μου έλειψε και πολύ, αλλά τα βράδια της σίγουρα τα νοστάλγησα.
Ούτε δύο μέρες στην πρωτεύουσα, βρίσκομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, να κουνάω με μανία μια βεντάλια, καθώς λίγες ώρες πριν αποφάσισε να χαλάσει το air condition μου (μια απελπισία). Η ώρα είναι 21:10 και χτυπάει το κινητό μου· η Ε., που μόλις είχε προσγειωθεί στην πόλη και ξαναέφευγε το πρωί της επομένης, μου λέει: «22:00 Δεξαμενή;». Μετά από μια μικρή παύση (γιατί δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να αφήσω το κρεβάτι μου) μου λέει και την υπόλοιπη παρέα που θα μαζευόταν – και από κοινού γελάσαμε γιατί της λέω: «Ε μέσα! Τώρα σηκώνομαι».
Μέσα σε 40 λεπτά είχα κάνει ντους, είχα βρει outfit και είχα κάνει ένα υποτυπώδες make up, το οποίο, η αλήθεια είναι, μου φάνηκε αρκετά ξένο μετά από ένα μήνα που δεν είχα βάλει τίποτα στο πρόσωπό μου. Και κατέβηκα να περιμένω το ταξί.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η Δεξαμενή στο Κολωνάκι φυσικά ήταν γεμάτη – όπως πάντα, άλλωστε. Το μαγαζί με τα τραπεζάκια του απλωμένα στις πλευρές του κάθετου δρόμου που οδηγεί στην πλατεία, εκείνο το βράδυ (που είχε και λίγη δροσιά), είχε πολύ κόσμο. Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό έχω βρεθεί αρκετές φορές εκεί, εξαιτίας της φίλης μου που μένει κοντά, και οφείλω να παραδεχτώ πως διαφέρει αρκετά από τα υπόλοιπα μαγαζιά του Κολωνακίου. Η αίσθηση είναι πολύ πιο παρεΐστικη, αλλά ταυτόχρονα όχι χύμα – και κυρίως, βλέπεις πολύ διαφορετικό κόσμο και τα παιδιά του προσωπικού είναι γλυκύτατα. Συγκεκριμένα, όμως, το λευκό κρασί της Δεξαμενής έχει σταθεί βράχος τον τελευταίο καιρό απέναντι σε διάφορες συζητήσεις. Και αυτή η φορά δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
Όπως λέγαμε και στην αρχή, η επιστροφή στην πόλη — και βασικά στη ρουτίνα — είναι βαριά. Τώρα, αν είστε σαν εμάς, που αυτή η πολύ κοινότοπη συνθήκη συνοδεύεται από άμεση ανάγκη εύρεσης σπιτιού, καινούρια δουλειά και αποθεραπεία από την «ψευδαίσθηση» του καλοκαιρινού έρωτα… welcome to the club και ελάτε να κάνουμε παρέα.
Τι ταλαιπωρία είναι αυτή, ρε παιδιά, ωστόσο; Δηλαδή, εντάξει, πιστεύω είναι ευρέως γνωστό πλέον το χάος που επικρατεί στην αγορά ενοικίων και η κοροϊδία που ακολουθεί αυτό το χάος. Αυτή τη στιγμή έχω πέντε φίλους που ψάχνουν σπίτι, σε διαφορετικές περιοχές, με διαφορετικά κριτήρια και πολύ διαφορετικό budget ο καθένας – και όλοι ταλαιπωρούνται. Φυσικά όμως, είναι και μια συνθήκη που τη ζω κι εγώ από μέσα, καθώς έχει χρειαστεί, μετά από αρκετά χρόνια, να εγκαταλείψω το αγαπημένο μου σπίτι μέχρι το τέλος του Σεπτεμβρίου. Και τέλος του καλοκαιριού μαζί με μετακόμιση; Κάπου όπα!
Περιττό να σας πω πως το συγκεκριμένο ζήτημα απασχόλησε αρκετά την κουβέντα μας, καθώς οι ιστορίες – από μεσίτες που μας βρίζουν στα μούτρα μέχρι παζάρια για λεφτά – ήταν η μόνη κωμική νότα μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη της εύρεσης σπιτιού. Δεν ξέρω δηλαδή τι πρέπει να κάνει κάποιος για να βρει σπίτι σήμερα. Ευχέλαιο; Καθαρισμό; Μια φανουρόπιτα; Παρακαλώ, αν γνωρίζετε, ενημερώστε μας.
Από την απόγνωση για τα ενοίκια απολύτως φυσικά η συζήτηση μετακινήθηκε στον έρωτα και τον ορισμό αλλά και για το τι σημαίνει για τον καθένα μας. Όπως συμβαίνει με αυτές τις συζητήσεις ξεκινούν από μια βιωματική εμπειρία κάποιου, από ένα ραντεβού που δεν πήγε ακριβώς καλά και τι σημαίνει αυτό και blah blah blah. Έχετε και εσείς παρατηρήσει πως περνάμε περισσότερο χρόνο να αναλύουμε αυτά που μας λένε από το να μιλάμε όντως; Δεν νομίζω πως είναι θέμα γενιάς ή ηλικίας γιατί από ό,τι βλέπω υπάρχει παντού. Επίσης εκτός από το γεγονός πως μάλλον θέλουμε να πούμε περισσότερα και δεν τα λέμε, πιστεύετε ξέρουμε τι θέλουμε; Και αν πούμε πως ξέρουμε τι θέλουμε είμαστε αρκετά γενναίοι για να τολμήσουμε να το ζητήσουμε;
Με τη βοήθεια της Ε. (ψυχολόγος βλέπετε) εκείνο το βράδυ έμαθα τη διαφορά ανάμεσα στο υπερεγώ, το εγώ και το εκείνο. Σύμφωνα με την αγαπημένη επιστήμη της ψυχολογίας το υπερεγώ είναι αυτό που οι κοινωνικές νόρμες μας προτρέπουν να κάνουμε (ή ηθικοί φραγμοί), το εκείνο είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε και το εγώ είναι αυτό που εν τέλει συνδυάζει τα δύο και καταλήγουμε να κάνουμε. Ανάμεσα στις αντικοινωνικές φύσεις, στις ανασφάλειες, στο θράσος που δεν έχουμε πάντα και στον φόβο να μιλήσουμε για όσα θέλουμε, μία συζήτηση για το τι σκατά κάνουμε λάθος και δεν βρίσκουμε τον έρωτα όπως στις ταινίες (;) ήταν όλα όσα απασχόλησαν εκείνο το τραπέζι στη Δεξαμενή. Από την άλλη βέβαια, ο έρωτας δεν έχει μόνο ένα πρόσωπο και τα θέλω μας μπορούν να αλλάξουν ανάλογα την ηλικία μας ή τις φάσεις ζωής. Φοβόμαστε πολύ να ζητήσουμε όσα θέλουμε ή ίσως και να μην ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε.
Το πρώτο βράδυ πίσω στην πόλη σίγουρα μου θύμισε πού θέλω εγώ να είμαι και ο χειμώνας που μας περιμένει με κάνει να ανυπομονώ. Παρ’ όλα αυτά, όπως θα έλεγε και η original αρθρογράφος της ζωής μου, η Carrie Bradshaw, «I couldn’t help but wonder…» τι να είναι πιο δύσκολο να βρεις στη σημερινή Αθήνα, σπίτι ή έρωτα;
