Hot or Not #176: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

@Φρεντ Ντέμπροκ

Σε αλληλουχία η μία με την άλλη, δύο παραστάσεις που φιλοξενήθηκαν στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, διεκδικούν ίσως τις καλύτερες στιγμές της αθηναϊκής έκδοσης της διοργάνωσης. Και είναι αλήθεια πως τις περιμέναμε καιρό· όχι μόνο επειδή βασίζονται σε γνωστά βιβλία – «Τα χρόνια» της Γαλλίδας Ανί Ερνό και τη «Χορτοφάγο» της Νοτιο-Κορεάτισας Χαν Κανγκ –  αλλά και επειδή της συνδέει το νήμα της γυναικείας εμπειρίας.

Ομολογουμένως, πιο εξωστρεφή και πιο κοντά στο ευρωπαϊκό βίωμα αποδείχθηκαν «Τα χρόνια» όπως τα ανέβασε η Νορβηγίδα σκηνοθέτρια Ελίν Αρμπό. Με την τεχνική της πολλαπλής αφήγησης και το ενδιάμεσο ζωντάνεμα ρόλων, η βιογραφία της Ερνό  ως γυναικείο σώμα και πνεύμα αναδείχθηκε με ρεαλιστική ευγλωττία και συναισθηματικό πλούτο. Πέντε γυναίκες ηθοποιοί, σε όλο το τόξο ηλικιών της ενήλικης κατάστασης, παίρνουν η μία τη σκυτάλη από την άλλη, διηγούμενες τα χρόνια μιας και μόνο γυναίκας: από την πρώιμη εφηβεία της και την πρώτη σεξουαλική εμπειρία, στην πολιτικοποίηση και τη σεξουαλική απελευθέρωση που ταυτίστηκε με τα γεγονότα του Μάη του ’68, μέχρι το πέρασμα στον επόμενο αιώνα και τις ψευδαισθήσεις κατακτήσεων για την κοινωνία και για το γυναικείο φύλο. Ευαισθησία, χιούμορ, συγκίνηση, παιγνιώδης διάθεση, ποίηση κατοίκησαν στις πολύ ωραίες ερμηνείες των Μαριάνα Απαρίσιο, Νετιέ Μπλάνκεν, Ζακλίν Μπλομ, ΄Ιλκε Πάντενμπουργκ και Τζουν Γιάνεζ, δικαιώνοντας εμμέσως την επιλογή της σκηνοθέτριας να κινηθεί «ασφαλώς» χωρίς ιδιαίτερες σκηνοθετικές εξάρσεις. Ίσως ήταν κι αυτή η απλότητα που γείωσε την ιστορία και την έφερε κοντά στις γυναίκες του σήμερα για να αναγνωρίσουν δικά τους βιώματα ή αφηγήσεις άλλων αγαπημένων γυναικών.

Με διαφορά μιας μέρας διανύσαμε την απόσταση από την Κεντρική Ευρώπη έως τη Νότια Κορέα – τουλάχιστον αναφορικά με το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Αν και Ιταλίδα η σκηνοθέτρια και πρωταγωνίστρια της «Χορτοφάγου», το βιβλίο της Χαν Κανγκ μας μεταφέρει σε μιαν εντελώς διαφορετική κοινωνική κουλτούρα από την καλπάζουσα προοδευτική λογική της Γαλλίας του 20^ου αιώνα, αντλώντας βιώματα από την πατρίδα της δεύτερης, τη Νότια Κορέα.

Η ηρωίδα του βιβλίου είναι μια απολύτως άβουλη και ουδέτερη γυναίκα που ξαφνικά αποφασίζει να διακόψει την κατανάλωση κρέατος – προκαλώντας ντόμινο εξελίξεων στη ζωή της και τη ζωή των συγγενών της. Η αφαιρετική απεικόνιση της Ντεφλοριάν – που υποδύεται την αδερφή της κεντρικής ηρωίδας – καταφέρνει να αποδώσει το ασφυκτικό περιβάλλον που διαβιεί μια γυναίκα, ως παιδοποιητική μηχανή, σεξουαλικό αντικείμενο, ανδρική ιδιοκτησία, διακοσμητική παρουσία ή αποδέκτης οικογενειακής βίας. Μιας γυναίκας που στερείται ακόμα και την ελευθερία της επιλογής του τι θα φάει ή όχι. Μελαγχολικό, εγκεφαλικό, βραδείας καύσεως και με έντονους συμβολισμούς (μέσα σε ένα σκηνικό που παρέπεμπε στον Έντουαρτ Χόπερ – το ανέβασμα του έργου είχε κάτι που σε ακολουθούσε σα στοιχειό σε όλη τη διάρκεια της παράστασης αλλά και μετά από αυτήν.

Άλλες όψεις, ίδιο νόμισμα. Και εκατομμύρια γυναίκες που είτε έχουν γεννηθεί στη «σωστή» πλευρά του πλανήτη και της ιστορίας είτε όχι, θα μπορούσαν να είχαν δει τον εαυτό και να αναγνωρίσουν τα συναισθήματα τους για τους ρόλους που τους ανατέθηκαν· και ίσως ποτέ δεν τους επέλεξαν.
Στέλλα Χαραμή

@monopoligr healing your inner child activities @ErreWayTour 💛❤️ @ErrewayGreece🚸🇬🇷 #monopoligr #mpesfy #erreway #errewaytour #rebeldeway #athens #greece ♬ original sound – Luis Felipe Villanue

Είναι 2004, μεσημέρι.
Μόλις γύρισες από το σχολείο. Είσαι 10 χρονών, και για να φας το μεσημεριανό σου όπως το θέλεις (και να το απολαύσεις) έχεις διαπραγματευτεί σκληρά με τη μαμά σου την ελευθερία του να βλέπεις παράλληλα τηλεόραση. Και το έχεις καταφέρει.

Η τηλεόραση στο σπίτι, για αρκετά χρόνια της παιδικής σου ζωής, θα παίζει nonstop κάθε μεσημέρι, μεξικάνικες σαπουνόπερες· ένα σύμπαν στο οποίο σε μύησε, χωρίς να σε ρωτήσει καν, η γιαγιά σου. Κι έτσι μεγάλωνες μέσα σε δράματα, έρωτες, δολοπλόκους ήρωες, κατατρεγμένες ηρωίδες, φόνους, ίντριγκες — όλα υπεράνω νόμου, φυσικά.

Μέχρι που μια νεανική, αργεντίνικη τηλενουβέλα με τίτλο Ανυπότακτες Καρδιές (Rebelde Way) έκανε πρεμιέρα. Μια παρέα μαθητών σ’ ένα ιδιωτικό κολέγιο που, ξαφνικά, μπορούσες να καταλάβεις λίγο καλύτερα από ό,τι την Παουλίνα τη Σφετερίστρια. Μια σειρά που έφερνε στο προσκήνιο θέματα που άρχιζαν και εσένα τότε να σε καίνε: φιλία, αγάπη, έρωτες. Και είχε και το fun της.

Σύντομα, η βασική τετράδα πρωταγωνιστών έγινε η δική σου παρέα. Τα πρώτα σου αθώα crushes. Έγινε αφίσα στον τοίχο του παιδικού σου δωματίου. Έμαθες απέξω τα τραγούδια τους, σε άπταιστα ψεύτικα ισπανικά.

Τότε, στο πλαίσιο της σειράς γεννήθηκαν οι Erreway, με μέλη τους πρωταγωνιστές της σειράς, Felipe Colombo, Camila Bordonaba, Benjamín Rojas και Luisana Lopilato. Μια μπάντα που ξεκίνησε δυναμικά με τρία άλμπουμ (Señales, Tiempo, Memoria) και έγραψε ιστορία: πλατινένιοι δίσκοι στην Αργεντινή, box-office επιτυχία με την ταινία Erreway: 4 Caminos, περιοδείες παντού και sold out συναυλίες. Στην πορεία, η μπάντα άρχισε να χάνει μέλη, τα νέα τους έσβηναν σιγά σιγά – και μαζί κι εκείνο το κεφάλαιο της παιδικής σου ηλικίας.

2025.
21 χρόνια μετά.
Ποιος θα το περίμενε; Η μπάντα των παιδικών σου χρόνων, στην Ελλάδα, με διπλή sold out συναυλία στον Λυκαβηττό.
Κι εσύ ήσουν εκεί.

Στα 30 σου πια, χωρίς διαπραγματεύσεις με τη μαμά σου, με τα ισπανικά σου βελτιωμένα και τα ίδια lyrics από αγαπημένα κομμάτια να μην έχουν ξεθωριάσει σαν μνήμη στο μυαλό σου.
Τα χρόνια έχουν περάσει, αλλά εκείνο το βράδυ, στον Λυκαβηττό, 5.000 ενήλικες ξαναγίναμε 5.000 χαρούμενα παιδιά.

Feli, Cami, Benja και Lu (έστω και μέσα από βίντεο), σας ευχαριστούμε.
Για τις αναμνήσεις.
Για εκείνα τα μεσημέρια.
Και για το ότι, έστω για λίγο, μας κάνατε να νιώσουμε ξανά όπως τότε. Παιδιά χαρούμενα και ανυπότακτα.
Ευδοκία Βαζούκη

Την τελευταία φορά που είδαμε τον Dexter, ήταν (φαινομενικά) δολοφονημένος, περιτριγυρισμένος από μια λίμνη αίματος (για πρώτη φορά δικού του), από σφαίρα που έριξε ο ίδιος του ο γιος. Δεν θέλω να γίνομαι δυσοίωνη, αλλά πραγματικά πίστευα ότι αυτό θα ήταν το τέλος του αγαπημένου τηλεοπτικού αντι-ήρωα που τόσα χρόνια είχα αγαπήσει. Κοίτα όμως που κάποιοι χαρακτήρες δεν πεθαίνουν τόσο εύκολα (ευτυχώς) και ο Dexter είναι και πάλι πίσω στις οθόνες μας. Το περασμένο Σαββατοκύριακο είδα το πρώτο επεισόδιο της σειράς, με τον (πολύ ταιριαστό) τίτλο Dexter Resurrection και χθες το Σάββατο (19/07) είδα και το δεύτερο επεισόδιο – και ένα θα σας πω: Ένιωσα “όπως παλιά”.

Ίσως γιατί επέστρεψε ο Μάικλ Σ. Χολ στον ρόλο που τον καθόρισε (στο prequel της σειράς είχαμε ένα εξίσου αξιόλογο καστ, αλλά κανείς δεν συγκρίνεται με τον Χολ, ας είμαστε ειλικρινείς). Νομίζω, ότι χάρη στον γιο του – που ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του όπως μάλλον όλοι είχαμε καταλάβει – θα δούμε για ακόμη μια φορά μια άλλη πλευρά του Dexter – και ποιος ξέρει; Μπορεί αυτή τη φορά να υπάρχει ένα είδος πραγματικής λύτρωσης για αυτόν τον χαρακτήρα που ναι, έχει κάνει αρκετά λάθη όλα αυτά τα χρόνια και το αναγνωρίζει και ο ίδιος. Επίσης να πω ότι πολύ χαίρομαι που θα δούμε και την εξαιρετική Ούμα Θέρμαν στην τηλεόραση και μάλιστα σε αυτόν τον ρόλο. Νιώθω ότι στο πρόσωπό της ο Dexter θα βρει τον δάσκαλό του και πολύ ανυπομονώ να το δω αυτό. Οπότε ναι, δεν ξέρω αν το καταλάβατε αλλά το καλοκαίρι μου απέκτησε ένα νέο νόημα. Μου είχε λείψει να περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια μιας σειράς, να δίνω ένα ραντεβού για να δω το επόμενο επεισόδιο στην τηλεόρασή μου. Γενικά, τα επεισόδια θα προβάλλονται κάθε Σάββατο στις 23:30 στο COSMOTE SERIES HD, ενώ αν το χάσεις μπορείς να δεις όλα τα επεισόδια στον δωρεάν on demand κατάλογο της COSMOTE TV.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Ένα απόγευμα αυτής της εβδομάδας, μπήκα τυχαία σ’ ένα μικρό παλαιοβιβλιοπωλείο στη περιοχή μου. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, απλώς ήθελα να βρω ένα βιβλίο που να με βγάλει από το reading slumber. Κάπως έτσι, έπεσε στα χέρια μου «Ο Βασιλιάς με τα Κίτρινα». Δεν το είχα ξανακούσει, αλλά κάτι με τράβηξε. Ίσως ήταν το εξώφυλλο που κυριαρχούσε το κίτρινο και το πορτοκαλί και πάνω του μια επιβλητική, σχεδόν τρομακτική φιγούρα. Διαβάζω το οπισθόφυλλο: Δέκα από τα πιο τρομακτικά διηγήματα που συνέλαβε ποτέ ο ανθρώπινος νους – φρικιαστικά οράματα από τα βάθη της συνείδησης… αξέχαστες εξάρσεις της φαντασίας – αυτή είναι η συνταρακτική ουσία με την οποία ο Robert W. Chambers έπλασε τον Βασιλιά με τα Κίτρινα. Από τις πρώτες σελίδες ένιωσα ότι κάτι δεν πάει «καλά» – με την καλή έννοια. Δεν ήταν τρόμος όπως τον είχα ξαναδιαβάσει, αυτό που με κάνει και «πετάγομαι». Η ατμόσφαιρα ήταν παράξενη, σαν να με κρατούσε κάτω ένα αόρατο βάρος. Διάβασα το βιβλίο μέσα σε τρεις μέρες. Κάθε φορά που προσπαθούσα να το αφήσω, κάτι με «τραβούσε ξανά» μέσα του. Είχα αγωνία να μάθω ποιος ή τι είναι ο Βασιλιάς με τα Κίτρινα και γιατί στον μύθο όσοι το διάβαζαν τρελαίνονταν. Όσο προχωρούσα, καταλάβαινα γιατί αυτό το βιβλίο έχει αφήσει τέτοιο αποτύπωμα. Δεν είναι μόνο ότι επηρέασε τον Lovecraft στα δικά του μυθιστορήματα ή ότι εμφανίζονται μέχρι και σήμερα σημεία του σε ταινίες, σειρές, τραγούδια. Είναι ότι, είναι σαν «κρυφός κώδικας». Τον βλέπεις, και τον ξαναβλέπεις παντού. Μόλις ανοίξεις αυτόν τον κύκλο, δύσκολα κλείνει. Και κάπως έτσι έγινε και για μένα. Από τότε, κάθε τόσο, το «κίτρινο» του βιβλίου, ή με ό,τι συνεπάγεται αυτό, εμφανίζεται συνέχεια. Παρόλο που «Ο Βασιλιάς με τα Κίτρινα» γράφτηκε πριν από πάνω από έναν αιώνα, η ατμόσφαιρά του παραμένει απίστευτα ζωντανή και ανατριχιαστική. Είναι ένα βιβλίο που δεν ένιωθα ότι τι διάβαζα απλώς, ήταν σαν να το ζούσα. Και όταν ζεις κάτι, δεν το ξεχνάς εύκολα…
Κάτια Τριανταφύλλου

Collage: Μαρία Βαλτζάκη

Σκέφτηκα πως αυτή την εβδομάδα θα μπορούσα να γράψω ένα HOT για το πώς «ήταν μια καλή εβδομάδα να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα». Μετά είδα τη γυναικοκτονία στο Βόλο και τον βιασμό μιας 14χρονης στον Πειραιά από 4 άνδρες – εκ των οποίων οι 2 ανήλικοι – και ξανασκέφτηκα την ιδέα μου. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν έχει υπάρξει ποτέ μια καλή περίοδος (είτε μικρή είτε μεγάλη) που να νιώθεις καλά (aka ασφαλής, δικαιωμένη κλπ.) που είσαι γυναίκα.

Θα σταματήσω να είμαι απαισιόδοξη – ή ρεαλίστρια, πείτε το όπως θέλετε – και θα επιλέξω να θυμηθώ τα καλά αυτής της εβδομάδας. Ό,τι και να λέω παραπάνω, αυτή ήταν μια πολύ σημαντική και καλή εβδομάδα για μερικές πολύ σπουδαίες γυναίκες. Ο Πέτρος Φιλιππίδης καταδικάστηκε και για τις δύο απόπειρες βιασμού από το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο. Η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, η Πηνελόπη Αναστασοπούλου και η Λένα Δροσάκη είναι οι ηρωίδες μας. Όχι μόνο για αυτή την εβδομάδα, αλλά για κάθε εβδομάδα. Δεν έχει να κάνει με το ταλέντο τους, την ομορφιά τους, την κοινωνική τους θέση – όχι. Έχει να κάνει με το θάρρος τους, την επιμονή και το φως τους. Έχει να κάνει με κάθε επιζήσασα που είναι ακόμα εδώ, ασχέτως του αν μιλάει για όσα της έκαναν ή όχι. Καμία από αυτές τις γυναίκες δεν πιστεύω πως ήθελαν να γίνουν ηρωίδες μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την σημαντικότητα του θάρρους τους.

Δεν υπάρχουν πολλές φορές στην ελληνική πραγματικότητα που οι γυναίκες – και βασικά το δίκιο – κερδίζουν απέναντι στη φήμη και το «κύρος» ενός γνωστού άνδρα. Και υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για το αν θεωρούμε νίκη τα «τρία χρόνια χωρίς αναστολή, αλλά δεν θα επιστρέψει στην φυλακή». Αλλά αυτή τη φορά δεν νίκησαν απλώς οι γυναίκες· νίκησε η αλήθεια, και ο κόσμος είναι λίγο καλύτερος απ’ ό,τι ήταν χτες – και αυτές οι γυναίκες, σήμερα και αύριο, μπορούν να κοιμηθούν ίσως λίγο πιο άνετα. Ναι, αυτή είναι μια νίκη – και όχι μόνο για τις γυναίκες, αλλά για κάθε άνθρωπο που τον αφορά η ισότητα, η ελευθερία και η ασφάλεια. Ναι, αυτή είναι μια νίκη. Μπορεί να μην είναι δικαιοσύνη, αλλά είναι μια νίκη απολύτως απαραίτητη, η οποία μάλιστα άργησε πολύ.  Ο Πέτρος Φιλιππίδης είναι καταδικασμένος για απόπειρα βιασμού – δεν είναι απλώς ηθοποιός. Αυτό που έχει ενδιαφέρον, ωστόσο, ακόμα και τώρα, είναι πως τα κανάλια όταν αναφέρονται σε αυτόν χρησιμοποιούν τον χαρακτηρισμό «ηθοποιός», δηλαδή το επάγγελμά του, και όχι «καταδικασμένος για απόπειρα βιασμού». Κι αυτό μου κάνει εντύπωση, γιατί δεν θυμάμαι κανέναν άσημο άνθρωπο που έχει καταδικαστεί για βιασμό να τον προσδιορίζουν στις ειδήσεις με το επάγγελμα του – παρά μόνο με την ιδιότητα του καταδικασμένου. Θα κρατήσω τη νίκη, όμως, έχοντας στο μυαλό μου πάντα πως έχουμε ακόμα αρκετό δρόμο μέχρι να επέλθει πραγματική δικαιοσύνη.
Μαρία Βαλτζάκη

(-) Αντίο Γεράσιμε, η “5άδα” που κυνηγούσες δεν θα σε ξεχάσει ποτέ

Ακόμα και τώρα, που κοιτάζω την παραπάνω εικόνα, δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Ίσως γιατί για μένα κάθε ήρωας του “Πάρα Πέντε” παραμένει αναλλοίωτος μέσα στον χρόνο, χωρίς να έχει χάσει στο ελάχιστο τα μοναδικά του χαρακτηριστικά του – τρανή απόδειξη αυτού η αντίδρασή μου, όταν είδα τη Σμαράγδα Καρύδη με τζίντζερ μαλλιά αντί για τον “ξανθό θάμνο” να παρουσιάζει το “Celebrity Game Night”  και πήγα να της φωνάξω, “άη μωρή Πεπίτα, ιτς δεν καταλαβαίνεις;”. Αναπόφευκτα λοιπόν, ο Γεράσιμος Μιχελής θα είναι πάντα στη συνείδησή μου ο “τύπος με τα μαύρα”.

Δεν ξέρω βέβαια αν αυτό είναι καλό ή κακό. Καλό σίγουρα από την άποψη ότι άφησε το στίγμα του στην καλύτερη ίσως σειρά που γνώρισε ποτέ η ελληνική τηλεόραση, “κακό” υπό την έννοια ότι ο Γεράσιμος είχε κι άλλες πλευρές, που πολλοί αγνοούσαν και που πολύ πιθανό να συγκλονίστηκαν όταν τις έμαθαν. Κι αυτές αξίζει στη μνήμη του να αναφερθούν. Θα μπορούσες ποτέ να κάνεις εικόνα τον χαιρέκακο μελαχρινό τύπο, που κυνηγάει μανιωδώς να δολοφονήσει τους αγαπημένους  σου ήρωες, να γράφει ποίηση και να αναζητά τον “Θεό του Αιώνιου Φωτός”; Σίγουρα όχι. Κι όμως. Ο Γεράσιμος εξέδιδε ποιητικές συλλογές, εκκλησιαζόταν στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαβά στην Πλάκα – ακόμη σκέφτομαι πώς και δεν τον είχα γνωρίσει συχνάζοντας εκεί – και έβλεπε την ομορφιά στα πιο απλά πράγματα, καταλήγοντας να παλεύει αθόρυβα και γενναία με τον δικό του “εχθρό”, που του πήρε τελικά τη ζωή, αλλά όχι την ανθρωπιά και την ευγένεια.

Μπορεί να τον οδήγησε και γρηγορότερα εκεί που η ψυχή του διψούσε. Θα πιαστώ λοιπόν από τη δήλωση που έκανε το τηλεοπτικό του ταίρι για να κλείσω. “Εύχομαι να βρήκε το ‘φως’ που τόσο πολύ αναζητούσε…είμαι αισιόδοξος”, είπε ο “κύριος Παυρινός” και – σε συνδυασμό με την τηλεοπτική παρέα που βρέθηκε ξανά ενωμένη – βρήκα μια αφορμή να χαμογελάσω μέσα σε όλη την τραγικότητα του συμβάντος.
Μιλένα Αργυροπούλου 

(+) Η αξέχαστη πρώτη γνωριμία με τα έργα του Jean-Michel Basquiat

Μια ανάσα από το λιμάνι του Πειραιά, στην γκαλερί The Intermission, σε περιμένει η πρώτη έκθεση με έργα του Jean-Michel Basquiat στην Ελλάδα -με ελεύθερη είσοδο! Πριν ακόμη μπεις μέσα, σε υποδέχεται η φωτογραφία του ίδιου που ξεπροβάλει από την πόρτα. Περνώντας στο εσωτερικό, κι αφού προμηθευτείς τα δύο έντυπα με πληροφορίες για την έκθεση, προχωράς στο πρώτο, αυτοσχέδιο δωμάτιο με τοίχους που παραπέμπουν σε μεγάλα τελάρα ζωγραφικής. Εκεί έρχεσαι για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του. Η στιγμή είναι μαγική. Παρατηρείς τις φιγούρες που ζωγράφιζε με κηρομπογιές, μελάνι ή λαδοπαστέλ. Έντονα χρώματα. Ακαθόριστες γραμμές, ζωηρές. Με μια παιχνιδιάρικη διάθεση και μια αίσθηση του ανεπιτήδευτου. Τα χαρακτηριστικά κρανία με τα στέμματα. Βγαίνεις από αυτό το δωμάτιο και προχωράς στο βάθος. Βλέπεις την είσοδο για το δεύτερο και τελευταίο δωμάτιο της έκθεσης αλλά το βλέμμα σου πηγαίνει στον διάδρομο στ’ αριστερά. Έναν διάδρομο που δεν οδηγεί κάπου παρά μόνο στο έργο του Basquiat που έδωσε και το όνομα σ΄αυτή την έκθεση. Ή καλύτερα που δεν το έδωσε. Διότι η έκθεση είναι άτιτλη. Όπως κι αυτό το έργο -κι όλα σχεδόν της έκθεσης- που έχει πάνω στο χαρτί μόνο την υπογραφή του, τη χρονολογία και τη λέξη “Untitled”. Μπαίνεις και στο δεύτερο δωμάτιο. Αντικρίζεις το πορτραίτο του πυγμάχου Joe Louis κι όλο το παραμύθι της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων αλλά μέσα από τα μάτια του ίδιου. Κι άλλες φιγούρες, πυγμάχοι, γραμμές που μοιάζουν λάθος αλλά δεν είναι. Είναι το επαναστατικό, αυθόρμητο πνεύμα του δημιουργού. Που δε δέχεται να «φυλακιστεί» σε καλούπια. Ένα πνεύμα ελεύθερο. Αυτός ήταν ο Jean-Michel Basquiat. Πέρα από ένας απ’ τους επιδραστικότερους καλλιτέχνες του 20^ου αιώνα. Κι αν «επισκεφτήκατε» συνειρμικά αυτή την έκθεση μαζί μου, σας προτρέπω να το κάνετε και στ’ αλήθεια. Μέχρι τις 2 Αυγούστου.
Φωτεινή Νικολίτσα