W.A.S.P. live στο Rockwave Festival: K.Δ.Α. (Κατάφωρα Διασφαλισμένος Απροπροσανατολισμός)

H συζήτηση περί της σημασίας προηχογραφημένων μερών σε μια metal συναυλία έχει πολλές αναλογίες με τη συζήτηση για το στοίχημα στο ποδόσφαριο. Από την στιγμή που εισπράξεις και διασταυρώσεις την είδηση ότι κάποιες φορές, ορισμένοι, έχουν την ευχέρεια το έγκλημα να το διαπράττουν, δηλητηριάζεσαι. Και πλέον, στο εξής, παρακολουθείς με ακατανίκητη δυσπιστία το ποια ομάδα θα κερδίσει από τυχαία στραβοκλωτσιά το πρώτο πλάγιο άουτ, ή σε ποιο λεπτό θα νιώσει ενοχλήσεις και θα ζητήσει αλλαγή το εξτρεμ. Έτσι και στις συναυλίες. Όταν δεις ο ίδιος ότι το χέρι του ντράμμερ πάει στο περίπου, ότι η κιθάρα ακούγεται αλλά δεν την γρατζουνάει καμία πένα, ή ότι με δυό ανθρώπους που βλέπεις μπροστά σου πίσω απ’ τα μικρόφωνα, εσύ ακούς ολόκληρη χορωδία από διαολιασμένα ελοχίμ, τότε είσαι βέβαιος ότι κάτι τρέχει.

@Χριστίνα Αλώση

Ως εφηβάκι των ‘80s είδα τον Φεβρουάριο του ’85, στο τρίτο μόλις τεύχος του νεογέννητου περιοδικού “Heavy Metal”, τη φωτογραφία με τον Blackie Lawless να πετσοκόβει ένα κομμάτι κρέας με τσεκούρι. Στο επόμενο, του Μαρτίου, να χαμογελάει δαιμονισμένα στο εξώφυλλο. Στου Μαΐου να υπάρχει ολόκληρο «Αφιέρωμα» στη μπάντα. Και τον Οκτώβριο, διαβάζοντας την «Αποκλειστική Συνέντευξη» του Blackie, δεν γινόταν να μην παρατηρήσω την ολοσέλιδη φωτογραφία: Πίνει αίμα από ένα κρανίο. Το οποίο, τρομωδώς για την εποχή του «Εφιάλτη Στο Δρόμο Με Τις Λεύκες», δεν έκανε και μπαμ ότι είναι ψεύτικο. Ένιωσα κι εγώ κάπως. Φόβο; Άπωση; Πειριέργεια για το πώς; θα ακούγεται αυτό το συγκρότημα; Κάτι ήθελε να πει ο ποιητής και χρησιμοποιούσε την gore εικονογραφία για να το πει. Αυτό που μέσα στο ’85  καταλάβαμε οι περισσότεροι από τον σαρωτικό ήχο των WA.S.P. είναι η άρση των απαγορεύσεων και των αναστολών, η αναίδεια και η περιφρόνηση απ’ όσους στο όνομα του οποιουδήποτε προσπαθούσε να μας τις επιβάλει.

40 χρόνια αργότερα, η περιοδεία στην οποία οι WA.S.P. παρουσιάζουν ολόκληρο το πρώτο, ιστορικό, εκείνο ντεμπούτο τους πέρασε και από το Rockwave.

@Χριστίνα Αλώση

Έχοντας ήδη απορροφήσει καλά το, κατά τα ως άνω, δηλητήριο, της πεποίθησης ότι μεγάλο μέρος του show των W.A.S.P. έχει προηχογραφημένη ενίσχυση, πήγα στην Μαλακάσσα χωρίς καμία προσδοκία – πλην μίας: Να δω νεύρο, ζωντάνια, «εκτός κειμένου» διάδραση, κάτι που να εξατομικεύει τη βραδιά, προερχόμενο από τον Blackie.

Ελάχιστες φορές ο δίμετρος κάποτε εκφοβιστικός frontman έκανε μερικά βήματα μακριά από την ζώνη ασφαλείας που του παρέχει το μικρόφωνο  – ξεκωλιασμένος σκελετός που αποκαλεί Helldorado.

Δεν μίλησε σχεδόν καθόλου το κοινό, στάση την οποία όσοι την έχουν επιδείξει, από τον Lou Reed ως και τον Bob Dylan, θεωρώ βλακωδώς υπεροπτική, δείγμα ανισορροπίας στη σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό του.

Τα τύμπανα κούφια, η κίνηση του γκρουπ ανύπαρκτη, Στατική παρουσίαση των τραγουδιών, χωρίς ίχνος προσωποποίησης ή επικοινωνίας.

Ο Blackie που κλείνει τα 70 τον Σεπτέμβριο, οχυρωμένος πίσω από προηχογραφημένα τείχη μουσικής και δεύτερων φωνητικών, μας έβαλε στο background να παίζουν τα βίντεο κλιπ των πρώτων πέντε χρόνων, συγχρονισμένα με τα τραγούδια.

Ας βάλει ο καθένας τον αγαπημένο του καλλιτέχνη να εμφανίζεται live χωρίς να αυτοσχεδιάζει στο ελάχιστο, ενώπιον κοινού, και από πίσω του να παίζει ένα ποτ πουρί από τις καλύτερες σκηνές της καρριέρας του: όταν ήταν νέος, όμορφος, επικίνδυνος, γοητευτικός, όταν έκανε τη διαφορά με την κίνηση και την uncut, ενστικτώδη ερμηνεία του. Από την Ζωζώ Σαπουντζάκη ως τον Χοσέ Καρρέας, αυτό είναι μια εντελώς φτηνή, αν όχι κακόγουστη ιδέα.

@Χριστίνα Αλώση

Πράγμα που μας οδηγεί στο ερώτημα γιατί κάποιος να δοκιμάζει μια τόσο κακή ιδέα ενώπιον κοινού. Θα πρέπει να νιώθει πολύ ασφαλής ότι το κοινό δεν καταλαβαίνει την διαφορά, ότι στερείται παραστάσεων ή και μέτρου σύγκρισης, ή ακόμη και ότι έχει κι αυτό… δηλητηριαστεί, αλλά με άλλο δηλητήριο: όλα τα φερτά από μη συναυλιαστές ή συναυλιαστές με μνήμη χρυσόψαρου επιχειρήματα, όπως: «όλες οι συναυλίες έτσι είναι τώρα», «η τεχνολογία βοηθάει, γερνάνε οι τραγουδιστές», «Δηλαδή, καλύτερα ο Άξλ που γίνεται διαρκώς ρεζίλι;», «Εντάξει μωρέ, ορισμένες από τις κραυγές ήταν όντως δικές του», «Εμένα δε με νοιάζει ήρθα να ακούσω τα κομμάτια που γουστάρω».

Όντως λοιπόν, η συντριπτική πλειοψηφία του κοινού, για όλους τους πιο πάνω λόγους, έδειξε να είναι ξέφρενη και να το διασκεδάζει. Οι το πολύ 4.000 είχαν έρθει προαποφασισμένοι να το ζήσουν. Οι περισσότεροι από αυτούς ούτε που θυμούνται την ντροπή του Gagarin, πίσω στο 2012, όταν το ίδιο συγκρότημα έπαιξε 75 λεφτά αφού τους άφησε να περιμένουν δύο ώρες επειδή κάτι συνέβη «στα λεφτά» με τον διοργανωτή. Δεν είναι καθόλου κακό το μέταλ κοινό να είναι φορτισμένο θετικά γι’ αυτό που θα δει. Αντίθετα, αυτό αποτελεί συστατικό κάθε ιστορικής συναυλίας. Κακό είναι όμως να μην κλείνει τα μάτια σ’ αυτό που βλέπει.

Η ξερή, χωρίς ζωντάνια και επαφή του καλιτέχνη με το κοινό, αναπαραγωγή τραγουδιών με φουλ προηχογραφημένη ενίσχυση, δεν είναι μέταλ. Είναι οι Sisters Of Mercy.

@Χριστίνα Αλώση

Όσοι δεν έχουν δει τον Udo το ’93 στο «ΡΟΔΟΝ» να τα δίνει όλα και ενδιάμεσα απ’ τα κομμάτια να υποστηρίζεται από μάσκα οξυγόνου, τον Dickinson να χάνει 3 κιλά ιδρώτα στην σκηνή της Μαλακάσσας το 2008, τον Dio, 8 μήνες πριν το θάνατό του, να ανοίγει το στόμα του και με το λαρύγγι του να καταπίνει το Γήπεδο του Ελληνικού στο “Heaven And Hell”, ας πούμε ότι έχουν το ελαφρυντικό της… μεταλφηβικής ηλικίας.

Αυτοί όμως που μόλις πριν λίγες μέρες είδαν τον 77χρονο Alice Cooper να τα σπάει στην μια από τις τρεις του Rockwave και τον 69χρονο King Diamond να τρυπάει τον ουρανό με τη φωνή του στην άλλη, δεν έχουν ελαφρυντικό. Κανένα.

Ούτε εμείς, όσοι ως έφηβοι είδαμε στον Blackie τον άγριο σηματωρό μιας προκλητικά ντυμένης αμφισβήτησης στην υποκρισία και τον καθωσπρεπισμό, στον Chris Holmes έναν εξώλης και προώλης γίγαντα της κιθάρας, στους Johnny Rod και Randy Piper τους ιδανικούς ασχημομούρηδες sidemen μιας μπάντας – συμμορίας και τον Frankie Banali τον μόνο ντράμμερ που μπορούσε να υποστηρίξει το στυλ του Κηθ Μουν και του Τζων Μπόναμ εξίσου. Παραιτούμαστε όλοι μας από τέτοια ελαφρυντικά.

Αναγνωρίζουμε πάντως ότι η εμφάνιση των WA.S.P. είχε παλμό, μια εφευρετικά ωραία εισαγωγή στο ‘Wild Child” και… ωραία φώτα.

Όπως λέει και κείνο το τραγούδι από το ντεμπούτο τους, το οποίο «ακούστηκε live», η όλη φάση ήταν “B-A-D, Bad”, με τα αρχικά δυστυχώς να σημαίνουν Βlatantly Αssured  Disorientation: Κατάφωρα Διασφαλισμένος Απροπροσανατολισμός.

I Wanna Be Somebody/ L.O.V.E. Machine/ The Flame/ B.A.D./ School Daze/Hellion/Sleeping In The Fire/On Your Knees/Tormentor/The Torture Never Stops/ Inside The Electric Circus-I Don’t Need No Doctor-Scream Until You Like It (medley)/The Real Me/ Forever Free/ Headless Children/Wild Cild/ Blind In Texas

@Χριστίνα Αλώση