ΤΕΤΑΡΤΗ
16
ΙΟΥΛΙΟΥ
Όταν μπαίνεις σε ένα gay club (στην Αθήνα, αλλά νομίζω και παγκοσμίως), υπάρχουν δύο πράγματα που θα συμβούν σίγουρα: θα χορέψεις με αγνώστους και θα ακούσεις Kylie Minogue. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες εκεί έξω, που μία ολόκληρη κοινότητα – ένα πολύ, πολύ μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου – ταυτίζεται μαζί τους και βασικά τους επιλέγει για να την εκπροσωπούν, επειδή την εκφράζουν τόσο βαθιά. Καλλιτέχνες που τους αγγίζουν σε σημεία και με έννοιες που άλλοι δεν κατάφεραν να προσεγγίσουν, σε τέτοιο βαθμό που πλέον να είναι “δικοί τους”. Η Αυστραλή superstar Kylie Minogue είναι όλα αυτά – και πολλά περισσότερα – για την LGBTQI+ κοινότητα.
H Kylie Minogue έρχεται στο Release Athens Festival στην Πλατεία Νερού την Παρασκευή (18/7)
Όταν έμαθα πως θα έρθει στην Αθήνα στο πλαίσιο του Release Athens Festival, αμέσως το μυαλό μου πήγε σε όλα εκείνα τα βράδια που, ιδρωμένοι, χορεύαμε κάτω από χρωματιστά φώτα στα gay clubs του Κεραμεικού. Και όταν αποφάσισα να γράψω για εκείνη, με αφορμή τη μεγάλη συναυλία της την Παρασκευή (18/7) στην Πλατεία Νερού, η ιστορία της ως gay icon με εξίταρε πολύ. Μου δημιουργεί τρομερό ενδιαφέρον το πώς, σε μία περίοδο που το να είσαι gay ήταν παράνομο – και λίγο πριν τη σεξουαλική επανάσταση – οι gay άνδρες, κυρίως, βρήκαν στο πρόσωπο και στους στίχους μίας straight (μάλλον) 20χρονης γυναίκας όλα όσα δεν μπορούσαν να πουν ξεκάθαρα. Με συγκινεί η σχέση που δημιουργεί η queer κοινότητα με συγκεκριμένους καλλιτέχνες, οι οποίοι, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, χωρίς να επιδεικνύουν κάτι ή να φωνάζουν απόψεις, στέκονται δίπλα τους και ρίχνουν φως. Η Kylie Minogue το κάνει αυτό για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Μέχρι, λοιπόν, να χορέψω με μανία το “2 Hearts” στην Πλατεία Νερού, ανάμεσα σε κόσμο κάθε ηλικίας και κάθε σεξουαλικότητας, ελάτε να δούμε πώς και γιατί η Princess of Pop, όπως την χαρακτηρίζουν, καθόρισε την gay κουλτούρα και έγινε ένα αιώνιο gay icon.
Η καριέρα της Kylie Minogue δεν ξεκίνησε από το τραγούδι, αλλά από την αυστραλιανή τηλεόραση και συγκεκριμένα από μία σαπουνόπερα που λεγόταν “Neighbours”. Στη μουσική σκηνή εισέβαλε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ωστόσο η gay κοινότητα – αλλά και γενικά ο κόσμος – την “ανακάλυψαν” και την ανέβασαν στην κορυφή με το single “I Should Be So Lucky”. Ένα τραγούδι που μιλάει για μία αγάπη που δεν θα ευοδωθεί, όσο κι αν και οι δύο πλευρές τη θέλουν πολύ. Αυτή η συνθήκη βρήκε το σπίτι της στις ζωές των gay ανδρών της δεκαετίας του ’80, όταν το AIDS είχε ήδη κοστίσει τη ζωή σε πολλούς ανθρώπους και η ομοφυλοφυλία ήταν παράνομη. Η εμπειρία του να θέλεις κάποιον πολύ και να σε θέλει πίσω, αλλά να μην μπορείτε να είστε μαζί. “You fell in love with me like I’m in love with you, but dreaming is all I do…”
Η gay κοινότητα από την αρχή της ύπαρξής της αντιμετώπιζε τις δυσκολίες, μίσος και διακρίσεις – με φως. Αγωνιζόταν χορεύοντας, φωτεινά και ειλικρινά. Η κουλτούρα του πάρτι, του “η ζωή είναι ήδη αφόρητα δύσκολη αλλά εγώ θα τη χορέψω”, είναι ίσως η απαρχή της LGBTQI+ ταυτότητας. Έτσι, η χορευτική μουσική των ’80s και οι στίχοι που έκρυβαν μέσα τους πόνο και νόημα, όπως τα τραγούδια της Kylie Minogue, αποτέλεσαν το τέλειο πρώτο σημάδι του έρωτα μεταξύ της κοινότητας και της ίδιας. Η gay κοινότητα την είχε επιλέξει. Και όπως είπε και η ίδια σε μία συνέντευξή της στο Grammy.com: “Ναι, πρακτικά με υιοθέτησαν.”
Ωστόσο, ο πρώτος gay ύμνος που τραγούδησε θα ερχόταν λίγα χρόνια μετά, το 1990, στο άλμπουμ της Rhythm of Love. Ενστερνίζεται πλήρως τη χορευτική κουλτούρα και κάπως, τόσο μουσικά όσο και προσωπικά, ενηλικιώνεται μέσα από τα κομμάτια αυτού του δίσκου, μιλάει για σεξ και μεγαλώνει μαζί με την gay κοινότητα. Το “Better The Devil You Know” γίνεται ο πρώτος gay ύμνος και παίζεται σε όλα τα gay club της εποχής, σε Λονδίνο και Αμερική, μόλις το ρολόι δείξει 00:00 και ο κόσμος παραληρεί. Αυτός ήταν και ο δίσκος που, εκτός από παγκόσμια επιτυχία και πρωτιές στα charts, την βοηθάει να κατανοήσει πως είναι πλέον ταυτόσημη με την gay κουλτούρα.
Σε μία συνέντευξή της στο Billboard είχε αφηγηθεί πως βρισκόταν έξω στο Σίδνεϊ και περνούσε από μία πολύ γνωστή οδό με gay clubs, όπως το Albury, και κάποιος στο αμάξι είπε: «Έχει Kylie night σήμερα στο Albury», και εκείνη απάντησε: «Δεν έχω ιδέα τι είναι το Kylie night. Πρέπει να πάμε». Όταν μπήκε στο κλαμπ, είδε πως οι άνθρωποι είχαν ντυθεί ως διαφορετικές βερσιόν της ίδιας – είτε από βίντεο κλιπ, είτε από διαφημίσεις που είχε κάνει (π.χ. κάποιος είχε ντυθεί κουτάκι της Coca-Cola επειδή η ίδια είχε κάνει ένα διαφημιστικό). Το αξιοπερίεργο είναι πως, θεωρητικά, τότε δεν υπήρχαν και πολλές διαφορετικές βερσιόν της. Δεν είχε κάνει τόσες αλλαγές, ούτε είχε επιδείξει όλες τις ικανότητές της ως χαμαιλέοντας. Από τότε όμως έγινε ξεκάθαρο – και για την ίδια – πως ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της gay κουλτούρας. Κάπου εδώ να σας ενημερώσω πως ακόμα συμβαίνουν Kylie Nights.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 κάνει μία μικρή στροφή στην καριέρα της. Αλλάζει δισκογραφική και μαζί και ήχο. Πειραματίζεται και μπαίνει λίγο πιο βαθιά στα indie ακούσματα και ακόμα περισσότερο στην club κουλτούρα. Το άλμπουμ της “Impossible Princess” του 1997 αντιπροσωπεύει πλήρως όλες αυτές τις αλλαγές. Επίσης, κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρη τη στάση της και τη στήριξη προς την LGBTQI+ κοινότητα.
Πλέον χρησιμοποιεί τη φωνή της για την κοινότητα που την ανέδειξε, την πίστεψε και τη στήριξε στις όποιες φιλοδοξίες της. Έτσι, δημιουργεί όλο και περισσότερο και όχι μόνο μουσικά. «Υπάρχουν πάρα πολλές εκδοχές μου», θα πει η ίδια, και με την αρχή του νέου millenium δημιουργεί μερικές ακόμα, καθώς στρέφεται στην pop. Το 2001 σκαρφαλώνει στην κορυφή του κόσμου με το single με τις περισσότερες πωλήσεις – το πιο γνωστό της ίσως κομμάτι – το iconic “Can’t Get You Out of My Head”. Το συγκεκριμένο τραγούδι πούλησε πάνω από 5.000.000 αντίτυπα παγκοσμίως και την επανέφερε για καιρό στο Top 10 των ΗΠΑ.
Μέρος όλης αυτής της έκρηξης που συνέβη στις αρχές του αιώνα ήταν και το ότι η ίδια φαίνεται να έφτασε στην πιο ολοκληρωμένη της μορφή σαν performer. Συνδύασε τη μόδα, την τέχνη της και ένα edgy sexiness με τις πολλές ικανότητές της και άρχισε να παίρνει τη μορφή του icon που αναγνωρίζουμε σήμερα. Η συνεργασία της με τον στυλίστα William Baker την εκτόξευσε σε άλλο επίπεδο – από εκείνο το χρυσό λαμέ καυτό σορτσάκι (hot pants) που φοράει στο βίντεο κλιπ του Spinning Around μέχρι την ολόσωμη πανοπλία με την οποία άνοιξε το KylieFever2002 Tour.
Εκείνη την περίοδο ήταν που ηχογράφησε και το πιο camp τραγούδι της: “Your Disco Needs You”. Ένα τραγούδι που έγραψαν ο Guy Chambers και ο Robbie Williams, και η δισκογραφική θεώρησε πως ήταν “too much” – δεν το κυκλοφόρησε ως single και δεν το προώθησε καθόλου. Για την queer κοινότητα όμως, αυτό ήταν ένα ξεχωριστό τραγούδι. Ήταν το πιο μεγάλο διαμάντι στο στέμμα της ως “Disco Diva”. Σύμφωνα με τους φαν της, μάλιστα, θεωρείται «the greatest No.1 Kylie never had».
Καθώς τα χρόνια περνούν και η μουσική βιομηχανία αλλάζει, τα streaming services μπαίνουν στη ζωή μας – και η ίδια εξελίσσεται μαζί τους. Ειδικότερα μετά την περιπέτεια της υγείας της, έπρεπε να ανταπεξέλθει και να ξεπεράσει δύο ζητήματα: τους προσωπικούς της φόβους και την εποχή (a.k.a. τους επικριτές), ώστε να μη μείνει πίσω. Και αυτό ήταν ένα ακόμα κοινό σημείο που είχε με την queer κοινότητα: οι μάχες που καλείσαι να δίνεις και οι φόβοι που πρέπει να ξεπεράσεις. Φυσικά, και σε αυτή την περίοδο, η κοινότητα ήταν ξανά δίπλα της – αλλά και εκείνη είχε την ικανότητα να προσαρμόζεται και να εξελίσσεται μαζί με την εποχή.
Οι συναυλίες και οι περιοδείες έπαιξαν βασικό ρόλο στη διαχρονικότητα του icon Kylie Minogue. Η σκηνή ήταν πάντα το safe space της, το μέρος στο οποίο πάντα επέστρεφε, όσες αλλαγές κι αν έκανε στον ήχο της ή ό,τι κι αν περνούσε στην προσωπική της ζωή. Πάντα οι συναυλίες ήταν το όπλο της. Ποιος μπορεί να ξεχάσει, για παράδειγμα, την περιοδεία KylieX2008 ή εκείνη του 2011 με τίτλο Aphrodite: Les Folies Tour; Η μόνη λέξη που ίσως να κατάφερνε να χωρέσει όσα συνέβησαν σε εκείνες τις σκηνές είναι: fashion orgasm. Με εμφανίσεις ειδικά σχεδιασμένες για την ίδια από τον Jean Paul Gaultier και τους Dolce & Gabbana, και με βασική πηγή έμπνευσης τα Kylie Nights αλλά και στοιχεία από drag shows, δημιουργούνταν μοναδικές στιγμές. Και δεν θα σας πω ψέματα, όλες αυτές οι πληροφορίες μου δημιουργούν ακόμα μεγαλύτερη ανυπομονησία για όσα θα συμβούν στο Release Athens την Παρασκευή 18/7, καθώς η εμφάνισή της εκεί αποτελεί μέρος της πιο πρόσφατης περιοδείας της, με τίτλο “Tension Tour”…
Η ίδια η Kylie δεν υποστήριξε ποτέ πως είναι πολιτική καλλιτέχνιδα. Δεν εξέφρασε – τουλάχιστον στην αρχή – τις απόψεις της ή τις προτιμήσεις της. Ακόμα και μετά από όλα όσα σας είπα παραπάνω, φαίνεται πως η σύνδεση μεταξύ εκείνης και της LGBTQI+ κοινότητας δεν ξεκίνησε κάπου συγκεκριμένα – απλά πάντα υπήρχε. Ήταν κάτι που συνέβη φυσικά. Η «στέψη» της ως gay icon ήταν ίσως το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Κι ας μην το είχε κυνηγήσει ποτέ. Το κουβάλησε όμως – και το κουβαλάει ακόμη – με περηφάνια και τιμή στους ώμους της.
Το “All The Lovers” του 2010 είναι ένα τέτοιο παράδειγμα – και, πιθανώς, το πιο πολιτικό της τραγούδι. «Breathe, I know you find it hard, but, baby, breathe You’ll be next to me, it’s all you need […] All the lovers that have gone before They don’t compare To you» Τραγουδάει όλα όσα την εκφράζουν. Τραγουδά για την ελευθερία της αγάπης, χωρίς αντωνυμίες και φύλα – χωρίς περιορισμούς. Η ίδια έχει πει σε συνέντευξή της στο The Standard: «Δεν το έκανα επίτηδες αυτό [να είμαι συμπεριληπτική], απλώς έτσι νιώθω φυσικά. Υπάρχει τόσος πολύς λόγος για τη συμπερίληψη, αλλά εγώ ένιωθα ότι το είχα αυτό από την αρχή. Συνήθιζα να λέω ότι μου άρεσε να κοιτάζω το κοινό στις συναυλίες μου και να βλέπω κάθε λογής ανθρώπους. Ποτέ δεν υπήρξε καμία κρίση, καμία προκατάληψη». Και νομίζω πως αυτό ακριβώς είναι που την ξεχωρίζει.
Ευτυχώς, εκεί έξω υπάρχουν πολλά gay/queer icons. Queens, Kings, Princesses και όλα τα ενδιάμεσα. Εκτός από το ταλέντο, τη δυναμική, το θράσος και τη λάμψη, η Kylie Minogue φαίνεται να ξεχωρίζει για έναν ακόμα λόγο: τη ζεστασιά της.
Νομίζω πως ο βασικότερος λόγος που η gay κοινότητα την “υιοθέτησε” και την έκανε μία από τις πιο σημαντικές stars όλων των εποχών, είναι γιατί κατάλαβε από νωρίς (όπως συμβαίνει συχνά) πως, εκτός των άλλων, είχε μία ειλικρινή κατανόηση της μάχης του να “ανήκεις”. Και αυτό το εξέφρασε με γκλίτερ, στρας, κόκκινο κραγιόν και ατελείωτο χορό. Η σχέση της με την LGBTQI+ κοινότητα είναι η πιο μακροχρόνια, ειλικρινής έλξη που έχει βιώσει. Και τελικά δεν έχει σημασία το πώς ή το γιατί. Όπως είπε και η ίδια όταν τη ρώτησαν «πώς έγινες gay icon;»: «Δεν έχω απάντηση σε αυτή την ερώτηση — και δεν θέλω την απάντηση σε αυτή την ερώτηση».
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ, μετα από αυτή την ανάδρομη στην πορεία της Kylie Minogue, απλώς ανυπομονώ να τη δω την Παρασκευή 18 Ιουλίου στο Release Athens για να νιώσω έστω και κάτι από όλα αυτά που μου μετέφεραν οι λέξεις. Εσείς;
