Hot or Not #175: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Φωτογραφία: Ορέστης Νικολαΐδης

Και αν ήσουν κι εσύ στη συναυλία της Δευτέρας (07/07) στο Κατράκειο, τότε ξέρω ότι συμφωνείς μαζί μου. Κι αυτό, γιατί η Ιουλία τα έδωσε όλα, πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, πάντα με την ίδια αστείρευτη ενέργεια και ευγνωμοσύνη για το κοινό της. Και ξέρω ότι από αυτό το live δεν έφυγε κάνεις παραπονεμένος – πολύ απλα γιατί τα είχε όλα: χορό, κέφι, συγκίνηση, ανατριχιλα και δέος μπροστά στην φοβερή φωνή της Ιουλίας, που μπορεί και κάνει “δικά της” ακόμα και τα πιο “ιερά” τραγούδια της ελληνικής δισκογραφίας (από το ανατριχιαστικό “Σώσε με” μέχρι τα “Μεταξωτά”), ενώ με την ίδια μαεστρία ερμήνευσε μερικά από τα πιο αγαπημένα σύγχρονα έντεχνα, όπως “Τα Κβάντα” και το “Νερό στη βάρκα μου”, για να πω λίγα μόνο, χωρίς να ξεχνάμε βέβαια και τα δικά της τραγούδια• εξάλλου εκεί ήταν που γινόταν ο πραγματικός χαμός. Τακούνια για καρφιά, Φύσα Σιωπηλά, Οι Μύστες της Ερήμου, Βροχή είναι λίγες μόνο από τις επιτυχίες, μέσα από τις οποίες την αγαπήσαμε. Καλά κατάλαβες η Ιουλία τα είπε όλα – και ήταν πραγματικά ακούραστη, όπως και το κοινό της. Νομίζω ότι η βραδιά αυτή μου θύμισε ένα τεράστιο γλέντι ή μάλλον μια μεγάλη γιορτή – ίσως επειδή ήταν και τα γενέθλια της εκείνη την ημέρα (χρόνια πολλά, Ιουλία!). Αν κάτι με επιβεβαιώνει είναι το αξέχαστο αυτο encore, που εμένα τουλάχιστον με έκανε να νιώσω (επιτέλους!) καλοκαίρι. Η Ιουλία με την (υπέροχη) μπάντα της κράτησαν το καλύτερο για το τέλος με το viral πλέον “Γλέντι”. Ε, με το πού ακούσαμε το χαρακτηριστικό βιολί και την Ιουλία να τραγουδά “Ωχ αμάν αμάν αμάνι το μεράκι μου με πιάνει” ξέσπασε πόλεμος. Νερα εκσφενδονίζονταν, η πλατεία μεταμορφώθηκε σε ένα τεράστιο γλέντι, όλοι γίναμε μια παρέα – ακόμα κι αν ήμασταν εντελώς άγνωστοι μεταξύ μας – και αρχίσαμε να χορεύουμε κυκλικά σαν να βρισκόμασταν σε κάποιο νησιωτικό πανηγύρι. Νομίζω ότι αυτό ήταν το ιδανικό φινάλε για μια συναυλία που σήμανε και επίσημα την παρουσία του καλοκαιριού. Και έχουμε την Ιουλία Καραπατάκη να ευχαριστήσουμε για αυτό.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Έχοντας την πρόσφατη εμπειρία του «One Song», της απογειωτικής χορογραφίας της Μιτ Βάρλοπ που φιλοξενήθηκε το χειμώνα του 2024 στο Onassis Dance Days της Στέγης, η Βελγίδα δημιουργός μπήκε αυτόματα στην ατζέντα των must see μετακλήσεων της Πειραιώς 260. Ωστόσο, η πρώτη της εμφάνιση ως προσκεκλημένη του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου πολύ απείχε – σε ποιοτικά χαρακτηριστικά – από το περσινό αθηναϊκό της ντεμπούτο.

Φυσικά, το «Inhale delirium exhale» δεν θα μπορούσε να ταυτοποιηθεί ως παράσταση χορού, αλλά ως μια εικαστική περφόρμανς εκτελεσμένη από χορευτές. Ήταν η συνύπαρξη μιας εξαμελούς ομάδας περφόρμερς που αλληλεπιδρούσαν non stop, χωρίς ανάσα με δεκάδες τόπια πολύχρωμων υφασμάτων, κατασκευάζοντας διάφορες συνθέσεις – δυστυχώς άνευ νοήματος, μολονότι η ίδια η δημιουργός ισχυρίζεται πως άντλησε έμπνευση από τις δυναμικές του Χορού της αρχαίας τραγωδίας.

Επί 50 λεπτά και με ελάχιστα ψήγματα χορευτικής δημιουργίας να παρεμβάλλονται, οι πρωταγωνιστές της παράστασης παράδερναν ανάμεσα σε δεκάδες μέτρα σατέν υφασμάτων που τύλιγαν και ξετύλιγαν, ανέμιζαν ή απέσυραν από τη σκηνή. Με εξαίρεση την αισθητικά θαυμάσια εικόνα επιλόγου της παράστασης, έμεινα να αναρωτιέμαι για ποιο λόγο αυτή η παράσταση όχι μόνο συμπεριλήφθηκε στον προγραμματισμό του Φεστιβάλ, αλλά το Φεστιβάλ ήταν και συμπαραγωγός της.
Στέλλα Χαραμή

Από τότε που ήμουν παιδί, παρακολουθούσα κάθε είδος σειράς με σούπερ ήρωες. Λάτρευα και τον Batman και τον Spiderman, όμως πάντα ένιωθα πως, κανένας από αυτούς δεν είχε την αγνότητα και την αισιοδοξία που λαχταρούσα – κάτι που δεν ισχύει για τον Superman του James Gunn, έναν ήρωα που λάμπει από ελπίδα. Ο David Corenswet είναι ένας Superman που μοιάζει άνθρωπος, χωρίς να χάνει τίποτα από το μεγαλείο ενός σουπερήρωα, ενώ σε έναν τόσο απαιτητικό ρόλο, μοιάζει απόλυτα στο στοιχείο του – να πω επίσης ότι η χημεία του με την Rachel Brosnahan ως Lois ήταν από τα highlights της ταινίας. Αντίστοιχα, ο Nicholas Hoult κλέβει τη παράσταση ως Lex Luthor, καθώς καταφέρνει να προσθέτει ακριβώς τη σωστή δόση comic book villain χωρίς να γίνεται απαραίτητα καρικατούρα. Παράλληλα, ο James Gunn δημιούργησε εξαιρετικές σκηνές δράσης με φοβερό visual design και δυναμικό camerawork, ενώ πολύ μου άρεσε και το soundtrack που αποτυπώνει τέλεια τον συναισθηματικό πυρήνα της ταινίας και τη ψυχή του ίδιου του Superman.

Βέβαια, παρά τις καλές προθέσεις, υπάρχουν και σημεία που δεν λειτούργησαν και τόσο καλά. Η πλοκή, αν και γρήγορη, είναι υπερφορτωμένη, σαν να μην υπήρχε αρκετός χρόνος για να καλυφθούν όλες οι πτυχές, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται πολλά plot holes. Βέβαια, το 2-hour cut είναι, πράγματι, πολύ σύντομο για να καλύψει όλους τους χαρακτήρες… όταν εμφανίζεται ένα τόσο τεράστιο cast της DC από cameos, easter eggs και references στα comics, είναι λογικό να είναι επιφανειακοί και να μην υπάρχει χώρος για ουσιαστική ανάπτυξη. Επίσης, ο σχεδόν καρτουνίστικος τόνος της ταινίας, δεν είναι για όλους, αν και η κωμική διάθεση παραπέμπει γενικά στον Superman των comics, με τον οποίο πολλοί fans έχουν μεγαλώσει. Τελικά, το νέο Superman καταφέρνει να φέρει πίσω την πλευρά των comics που έλειπε από τις σημερινές ταινίες με σούπερ ήρωες, τη πολυχρωμία και την αισιοδοξία. Αν είσαι die-hard fan των comics και νοσταλγείς τον ήρωα από τις κλασικές ιστορίες, θα εκτιμήσεις την προσπάθεια του Gunn. Αν όμως ψάχνεις όμως κάτι πιο βαθύ με συγκρατημένη δομή και Superman σαν τον Henry Cavill, ίσως νιώσεις ότι υστερεί….
Κάτια Τριανταφύλλου

Προσπάθησα πολύ να περιοριστώ στον τίτλο, αλλά ταυτόχρονα να είμαι αρκετά συμπεριληπτική ώστε να χωρέσω μέσα σε λίγες λέξεις όλα όσα θέλω να σας πω. Δεν θα τα καταφέρω – το ξέρω και το ξέρετε –  αλλά δεν πειράζει· θα πούμε όσα χωρέσουν και όσα αντέξουμε, με φόντο την αξεπέραστη ελληνική πραγματικότητα.

Βρισκόμαστε σχεδόν στη μέση του 2025 και τα πράγματα, οι εξελίξεις, νομίζω έχουν ξεπεράσει όλα τα αρνητικά σενάρια που είχαμε στο μυαλό μας. Με σκάνδαλα υποκλοπής, προσωπικές ευθύνες για τρένα που συγκρούονται, σωρηδόν παραιτήσεις (ή απολύσεις) υπουργών, η καθημερινότητα δεν μοιάζει πλέον… είναι επεισόδιο του Black Mirror . Τις τελευταίες «μαγικές» εξελίξεις της πολιτικής πραγματικότητας μονοπωλούν, φυσικά, το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕ (λεβεντογέννα παρτίδα), το 13ωρο εργασίας, η μεταναστευτική πολιτική που, σύμφωνα με τον νέο Υπουργό Μετανάστευσης κύριο Πλεύρη, θα πάψει να θυμίζει πεντάστερο ξενοδοχείο (παρακαλώ;) και φυσικά ο τουρισμός, που έχει πάρει την κατιούσα – με τα νησιά άδεια και το ΑΕΠ μάλλον να το ψάχνουμε.

Δεν θέλω να αναλύσω κάθε συμβάν που έγινε στη χώρα το τελευταίο εξάμηνο — δεν έχετε και τον χρόνο, δεν έχω και τα συναισθηματικά αποθέματα. Ο λόγος που κάνω την αναφορά σε όλα αυτά, όμως, είναι πως πριν από λίγες μέρες βρέθηκα σε μια παρέα, που — πάλι — για αυτά μιλούσαμε. Και τότε ένας φίλος γυρνάει και λέει: «Ωραία, συμβαίνουν τώρα όλα αυτά… και μετά τι;» Συμβαίνουν όσα συμβαίνουν, πάμε από το ένα σκάνδαλο στο άλλο, η ζωή και η καθημερινότητα φαίνονται όλο και πιο δυστοπικές, η δυνατότητα επιβίωσης μοιάζει πιο δύσκολη από ποτέ, και εμείς μένουμε να βλέπουμε τα γεγονότα να μας προσπερνούν. Πού μας οδηγεί αυτή η κατάσταση; Όλα αυτά τα σκάνδαλα θα μείνουν (πάλι) ατιμώρητα; Όλα αυτά τα χρήματα ποιος θα τα πληρώσει; Το εργασιακό μας μέλλον πώς μοιάζει – θα δουλεύουμε για πάντα και δεν θα πάρουμε σύνταξη ποτέ;

Όσο τα συζητάω, όσο ακούω – ειδικά τον τελευταίο καιρό – πάντα στο τέλος μια πικρή γεύση μένει στο στόμα μου και ένα βάρος φόβου σε όλο το υπόλοιπο σώμα μου. Γενικά μια μαυρίλα και αυτή την εβδομάδα – και βασικά, μια μόνιμη ερώτηση: «Και μετά τι;»
Μαρία Βαλτζάκη

Πέρασε ήδη μια εβδομάδα από την θρυλική, αποχαιρετιστήρια “Back to the Beginning” συναυλία που έδωσε ο Ozzy Osbourne με τους Black Sabbath στο Villa Park στο Μπέρμιγχαμ και δεν έχω πάψει να τη σκέφτομαι. Με το αυθεντικό line-up των Osbourne, Tony Iommi, Geezer Butler and Bill Ward να επανενώνεται για μια τελευταία φορά, το συγκρότημα που «γέννησε» το heavy metal, είπε το μεγάλο «αντίο» μπροστά σε 45 χιλιάδες άτομα και με 5,8 εκατομμύρια θεατές να το παρακολουθούν online. Μιλάμε για ένα 10ωρο show μεγάλων διαστάσεων, όπου σπουδαίες μπάντες όπως οι Mastodon, οι Anthrax, οι Lamb of God, οι Alice in Chains, οι Gojira, οι Pantera, οι Metallica και οι Guns N’ Roses έπαιξαν από 2-3 δικά τους κομμάτια αλλά και cover των Black Sabbath ενώ, εμφανίστηκαν και δύο supergroups αποτελούμενα από μουσικούς διαφορετικών συγκροτημάτων. Προς το τέλος, εμφανίστηκε ο Ozzy για να πει μερικές από τις μεγάλες επιτυχίες της σόλο καριέρας του. Έπειτα τον πλαισίωσαν οι υπόλοιποι Black Sabbath κι έπαιξαν τους ύμνους “War Pigs”, “N.I.B.”, “Iron Man“ και “Paranoid”.

O Ozzy, στα 76 του και διαγνωσμένος με τη νόσο του Πάρκινσον -ο λόγος που ήταν καθιστός στον θρόνο του καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας- απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι ο “Prince of Darkness”. Διέψευσαι οποιονδήποτε αμφέβαλε για τη φωνή του και έκλεισε μια θρυλική καριέρα με τον πιο αξιαίπενο τρόπο. Το να ακούς την ερμηνεία του στο “Mama, I’m Coming Home” προκαλεί ρίγος και συγκίνηση ενώ, τη στιγμή που τραγουδάει για τελευταία φορά ζωντανά το “Paranoid”, αφήνει το πιο γλυκόπικρο συναίσθημα σε κάθε μεταλά. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς θα ένιωθε κάποιος που βρέθηκε σε αυτή τη συναυλία -αν κάνουμε μια λίστα με ιστορικές στιγμές για την metal σκηνή, αυτή θα βρίσκεται σίγουρα ψηλά στην κατάταξη. Και τα έσοδα που ξεπερασαν τις 140 εκατομμύρια λίρες, θα διατεθούν στο Cure Parkinson, που ερευνά τη θεραπεία της νόσου, στο Παιδιατρικό Νοσοκομείο του Μπέρμιγχαμ και στο Acorns Children Hospice, που φροντίζει παιδιά με σύνθετες ιατρικές ανάγκες. Ένα «αντίο» με νόημα, πολλή συγκίνηση και τεράστια αγάπη για τη μουσική… Ευχαριστούμε Ozzy, ευχαριστούμε Black Sabbath!
Φωτεινή Νικολίτσα

Τι φιγούραρε στις τηλεοράσεις αυτήν την εβδομάδα; Πέρα από όσα φυσικά ανέφερε η συνάδελφος πιο πάνω, μία ακόμη μητροκτόνος – μετά την υπόθεση Πισπιρίγκου – γυρνούσε επί μήνες τα κανάλια σαν άλλος Μπάμπης Αναγνωστόπουλος, υποκρινόμενη την απεγνωσμένη και θλιμμένη μητέρα που έχασε μέσα από την αγκαλιά της τα παιδιά της. Και θα αφήσω στην απέξω για αρχή τη στάση των μέσων ενημέρωσης, που για άλλη μια φορά στο όνομα του κέρδους δίνουν φωνή σε συγκεκριμένα πρόσωπα και άλλα τα αφήνουν στην απέξω, και θα σταθώ απέναντι σε ένα γεγονός που φαίνεται αδιανόητο να συλλάβει ανθρώπινος νους: να στερήσεις τη ζωή στο ίδιο σου το σπλάχνο.

Θα αναρωτηθεί κανείς πώς μπορεί να συμβεί αυτό, η μητρότητα, η ιερότητα και βαθύτερη μορφή αγάπης να εξελιχθεί σε μια τέτοια τραγωδία. Και εδώ είναι που καλό είναι να αφήσουμε στην άκρη εκφράσεις του τύπου “να ψοφήσεις, να σαπίσεις κλπ” – χωρίς βέβαια να αποενοχοποιώ κανένα πρόσωπο – αλλά προσπαθώντας να δω τέτοια φαινόμενα ως ευκαιρία, για να διαπιστώσει κανείς την κτηνωδία που μπορεί να επιφέρει ένας ολοκληρωτικά διαταραγμένος ψυχισμός. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω μια τέτοια πράξη, ως απόρροια μιας νοσηρής ψυχικής κατάστασης – και πάλι τονίζω αυτό δεν σημαίνει ότι η ψυχοπαθολογία είναι δικαιολογία για να αποποιηθεί κανείς κάποιου είδους ευθύνη.

Αλλά ίσως ήρθε η ώρα πραγματικά να κοιτάξουμε βαθιά στη σημασία της ψυχοθεραπείας και στις ευεργετικές της συνέπειες όχι μόνο σε ατομικό, αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. Μια κοινωνία μπορεί να είναι αρμονική μόνο μέσω της σύμπραξης υγιών ψυχικά ανθρώπων. Ζητάμε βοήθεια πριν να είναι αργά, δεν είναι ούτε ντροπή ούτε ταμπού. Μόνο καλό θα κάνουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς και στο σύνολο. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο ρόλος της ψυχικής υγείας στην καθημερινότητα πρέπει να επανεξεταστεί. Και καλό είναι να το συνειδητοποιήσουμε χωρίς να συντελούνται τέτοια ειδεχθή εγκλήματα.

Μιλένα Αργυροπούλου 

Την εβδομάδα που μάς πέρασε βρέθηκα να διαβάζω πολλές ειδήσεις που δεν μου άρεσαν. Είδα το Ελληνικό Κοινοβούλιο να εγκρίνει με 177 υπέρ 74 κατά ψήφους την τρίμηνη αναστολή των αιτήσεων ασύλου για τους μετανάστες που φθάνουν από τη Λιβύη, παρά τις έντονες αντιδράσεις της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, διεθνών οργανισμών αλλά και του Επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Michael O’Flaherty. Μια απόφαση που θέτει σε κίνδυνο και γυρνά την πλάτη σε κατατρεγμένους ανθρώπους -συχνά θύματα πολέμου, βασανιστηρίων και εμπορίας- κανονικοποιώντας την αδιαφορία, ενισχύει το κλίμα απανθρωποίησης προσφύγων και μεταναστών και την ξενοφοβία. Είδα την είδηση πως, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τις τελευταίες 6 εβδομάδες έχουν καταγραφεί 789 δολοφονίες Παλαιστινίων από το Ισραήλ σε σημεία παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα, δεδομένο που αποδεικνύει πως το Ισραήλ χρησιμοποιεί την πείνα ως μέσο εξόντωσης καταρρίπτοντας κάθε έννοια προστασίας αμάχων. Και διάβασα και μια θετική είδηση: Το Συμβούλιο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ψήφισε υπέρ για την ανανέωση της θητείας του ανεξάρτητου ειδικού εμπειρογνώμονα για τη βία και τη διάκριση λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου (SOGI), παρά την ηχηρή απουσία των ΗΠΑ, ενισχύοντας το “δίχτυ” διεθνούς προστασίας για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα ως αντίβαρο στην οπισθοδρόμηση που παρατηρείται σε παγκόσμιο επίπεδο και στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα αλληλεγγύης.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Την περασμένη Τρίτη βρέθηκα να περπατώ στην πανέμορφη (αν και ασφυκτικά τουριστική) Πλάκα με προορισμό το Θέατρο Μπέλλος. Εκεί θα έβλεπα μια πολύ καλή μου φίλη να συμμετέχει στην παράσταση “Miracoli a caso (μια βλάσφημη πράξη αγάπης)” που προέκυψε από το τμήμα υποκριτικής του Αλέξανδρου Βάρθη, στο Generale Acting Studio. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήξερα τι να περιμένω – εγώ πήγαινα για να στηρίξω τη φίλη μου και αυτή ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθούσα παράσταση από κάποια θεατρική σχολή/εργαστήρι. Έκατσα λοιπόν στο (γεμάτο) θέατρο και με ανυπομονησία περίμενα να ξεκινήσει η παράσταση. Το έργο, είχα ενημερωθεί, ήταν βασισμένο στο Μιστερο Μπούφο του Ντάριο Φο, ο δάσκαλος και σκηνοθέτης Αλέξανδρος Βάρθης είχε επενέβη αρκετά στο έργο, κάνοντας το άκρως σημερινό. Από την πρώτη κιόλας σκηνή με την “γελωτοποιό” ενθουσιάστηκα. Οι δύο ηθοποιοί που είχαν αναλάβει τον δύσκολο αυτό ρόλο ήταν εξαιρετικές τόσο στις δραματικές, όσο και στις κωμικές στιγμές του έργου και σε λίγο θα διαπίστωνα ότι όλος ο θίασος, χωρίς καμία εξαίρεση, ήταν εξίσου φοβερός! Φυσικά η ιστορία και οι συμβολισμοί του Ντάριο Φο είναι από μόνοι τους μια πολύ καλή βάση, όμως δεν μπορούν όλοι να ακολουθήσουν τον γρήγορο ρυθμο, την εναλλαγή κωμικού και τραγικού του απαιτητικού αυτού έργου. Κι όμως, όλα τα κορίτσια της ομάδας ήταν ικανότατες, κατάφεραν να αντεπεξέλθουν καταπληκτικά και το αποτέλεσμα ήταν τελικά φοβερά καλοκουρδισμένο. Τελικά, αυτό που είδαμε δεν υστερούσε σε τίποτα από “επαγγελματικές” παραστάσεις. Αν μπορούσα να μιλήσω για κάθε μία ηθοποιό θα το έκανα, γιατί πραγματικά αξίζουν όλα τα εύσημα. Αφού εξέφρασα από κοντά τον ενθουσιασμό μου στις περισσότερες, εδώ θα ήθελα να σταθώ στο ότι είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις ανθρώπους που πραγματικά αγαπούν αυτό που κάνουν να τα δίνουν όλα, να μεταμορφώνονται στη σκηνή, να αντιμετωπίζουν με αφοσίωση ακόμα και τον πιο κωμικό ρόλο – και ίσως γι’αυτό ήταν τόσο άρτιο και το αποτέλεσμα. Εγώ ξέρω, ότι μετά από αυτό, και έχοντας μιλήσει με την καλή μου φίλη σχετικά θα πρότεινα, αφενός σε οποιονδήποτε έχει αυτό το όνειρο να το ακολουθήσει και να επιτρέψει στον εαυτό του να δοκιμαστεί, αφετέρου στο κοινό να δίνει περισσότερες ευκαιρίες σε τέτοιες παραστάσεις, γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί αυτό που θα δεις να αποδειχθεί διαμαντακια – όπως η παράσταση του Τζενεράλε.

Τατιάνα Γεωργακοπούλου