Η Κατερίνα Τσιτούρα μάς μιλά για το βιβλίο της «Το πείραμα του κυρίου Βελφ»

Ο Άλκης Ζενέλης με το ανατρεπτικό μυθιστόρημα «Το κλουβί του Τραπεζίτη» γίνεται η φωνή των ανθρώπων. Αγγίζει το συναίσθημά τους και τους υπενθυμίζει πως η ζωή ανήκει στους τολμηρούς. Τους ενθαρρύνει, έτσι, να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι σε όσους τους κατέστησαν μαριονέτες των συμφερόντων τους. Αλλά τους προειδοποιεί πως για να τα καταφέρουν θα χρειαστεί να πραγματοποιήσουν την πιο γενναία εσωτερική βουτιά. Η δύναμη είναι μέσα σας, τους λέει. Διεκδικήστε το δικαίωμά σας στην αξιοπρέπεια, στην ίδια την ελευθερία της ύπαρξης. Ο συγγραφέας, με όχημα το βιβλίο του, λοιπόν, επιτυγχάνει να σηκώσει  τους αναγνώστες του από τον καναπέ τους και, τελικά, καταφέρνει να τους ενώνει. Έχουμε όλοι μια κοινή αποστολή, εξάλλου: Να σώσουμε τον κόσμο. Και για να το επιτύχουμε, χρειάζεται να σώσουμε πρώτα τον εαυτό μας. Είμαστε εμείς ο κόσμος που βουλιάζει, συνεπώς εμείς θα καταστούμε η σανίδα σωτηρίας του. Και τη στιγμή που θα καταλάβουμε πως με την ανοχή μας πνιγόμαστε στη θάλασσα των συμβιβασμών, τότε ακριβώς από ναυαγοί θα χριστούμε καπετάνιοι της ζωής.

Έχουμε όλοι μια κοινή αποστολή: Να σώσουμε τον κόσμο. Και για να το επιτύχουμε, χρειάζεται να σώσουμε πρώτα τον εαυτό μας.

Ο συγγραφέας χάνει εκείνη που αγαπά. Και κάθε φορά που  αποχωριζόμαστε ένα κομμάτι της ταυτότητάς μας, μπροστά μας ορθώνονται δύο επιλογές: Θα βυθιστούμε στη θλίψη ή θα τη μετατρέψουμε σε δύναμη. Aν το σκεφτούμε, οι σοβαρότερες υπερβάσεις μας συντελέστηκαν τις πιο σκληρές στιγμές μας. Ήταν τότε που κληθήκαμε να αντικρίσουμε τον εαυτό μας κατάματα, με όλες τις ελλείψεις του αλλά και το μεγαλειώδες δυναμικό του. Ό,τι μας βολεύει, δεν μας εξελίσσει, αυτή είναι μια διαχρονική αλήθεια. Και η εξαφάνιση της Άρτεμις Κορκοκίου λειτουργεί, τελικά, ως το καταλυτικό γεγονός που κινητοποιεί τον ήρωα, προωθώντας την πλοκή του βιβλίου. Ο Άλκης Ζενέλης καλείται να προχωρήσει, παρέα με τους εσωτερικούς του δαίμονες, σε ένα συναρπαστικό ταξίδι προς την αλήθεια. Η αλήθεια δεν είναι εύκολη, ωστόσο αποτελεί μονόδρομο για την ελευθερία. Και τα τρομαχτικότερα σκοτάδια μας μάς ωθούν πιο επίμονα στην αναζήτηση του φωτός.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που απευθύνεται στον άνθρωπο. Σε εκείνον που έχει τη δύναμη να αναλάβει την ευθύνη του, όμως. Γιατί ξέρετε, η αληθινή επανάσταση δεν ταυτίζεται με τα βαρύγδουπα λόγια και την ανούσια θυματοποίηση. Οι επαναστάτες κρίνονται στο τερέν της ίδια της ζωής. Είναι αυτοί που τολμούν να γνωρίσουν σε βάθος τον εαυτό τους, που συμφιλιώνονται με τις σκιές τους και έπειτα τις κουβαλούν με μια κάποια αξιοπρέπεια. Οι επαναστάτες ουδέποτε κουνούν το δάχτυλο σε όσους δεν εναρμονίζονται με τις πεποιθήσεις τους, αντίθετα εμπνέουν με την ίδια τους τη στάση του. Πιστεύουν στον άνθρωπο. Τον αγαπούν, μάλιστα, τόσο βαθιά που τελικά τον εξελίσσουν. Χειροκροτούν το ταλέντο. Γιατί γνωρίζουν πως αυτό θα σώσει τον κόσμο. Βλέπετε, χρειαζόμαστε οπωσδήποτέ τους ρομαντικούς δημιουργούς, τις όμορφες ψυχές που σφυρίζουν με κέφι κάθε πρωί, τους απόλυτους εραστές της ζωής, που μας μεταδίδουν πηγαία τη μαγεία της. «Το Πείραμα του κύριου Βελφ» αφηγείται μια ιστορία για τη δύναμη του ανθρώπου να ανατρέψει το διεφθαρμένο σύστημα. Και κρίνοντας από αυτή τη βάση, χαρακτηρίζεται πολιτικό. Εντούτοις, τι είναι στα αλήθεια το σύστημα; Πρόκειται, άραγε, για μια αφηρημένη έννοια; Όχι βέβαια! Το σύστημα το οικοδόμησαν ενήλικες. Και αυτοί οι ενήλικες κάποτε υπήρξαν παιδιά. Κάτι πρέπει να πήγε πολύ στραβά στα πρώτα τους χρόνια, προκειμένου αργότερα να αναζήτησαν την επιβεβαίωση μέσα από τον έλεγχο, ακόμη και τον τρόμο. Γιατί δεν γυρίζουμε πίσω λοιπόν; Εκεί που ξεκίνησαν όλα. Έφτασε ο καιρός να αντιληφθούμε πως η αλλαγή δεν ταυτίζεται με ένα θαυματουργό χάπι μα με μια εκ βάθρων θεραπεία όσων δυσλειτουργικών μας στοιχείων μάς οδήγησαν στο σήμερα.

Το «Πείραμα του κύριου Βελφ» αφηγείται μια ιστορία για τη δύναμη του ανθρώπου να ανατρέψει το διεφθαρμένο σύστημα.

Η ελπίδα πως είμαστε κάτι πολύ περισσότερο από υπνωτισμένες ψυχές. Διανύουμε μια σκοτεινή περίοδο, όπου η σκέψη θεωρείται αμάρτημα και η πνευματικότητα χάσιμο χρόνου. Μας σερβίρεται συνεχώς το αρνητικό ως αυτονόητο και εκπαιδευόμαστε να λειτουργούμε υπό το καθεστώς του μόνιμου φόβου. Πάντα κάτι μας απειλεί και αυτό το κάτι καταλήγει τελικά να μας κλέβει τη χαρά. Και εμείς κρυβόμαστε. Από τον ίδιο μας τον εαυτό κυρίως. Νιώθουμε ανίσχυροι και ακριβώς επειδή το νιώθουμε, γινόμαστε. Διατεινόμαστε πως επιθυμούμε την αλλαγή. Πως αύριο κιόλας θα επαναστατήσουμε. Μα την ίδια ακριβώς στιγμή βολευόμαστε σε δυσλειτουργικές σχέσεις και ανέμπνευστες δουλειές. Ο φοβισμένος άνθρωπος, εντούτοις, καταλήγει ο πιο πιστός υπηρέτης του συστήματος. Και δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε τίποτε περισσότερο από αυτό που είμαστε. Ας εξελιχτούμε λοιπόν. Ουσιαστικά και σε βάθος. Ας κατακτήσουμε μια εσωτερική ελευθερία τόσο ακλόνητη που θα γίνει τραγούδι στα χείλη όσων ακούν τη μελωδία της ζωής. «Το Πείραμα του κύριου Βελφ» μοιάζει με ένα κοινωνικοπολιτικό μυθιστόρημα και σε έναν βαθμό είναι. Μα, περισσότερο από όλα, αποτελεί μια ιστορία πνευματικής επανάστασης, που μας υπενθυμίζει πως μαζί μπορούμε, μονάχα όταν μόνοι αφυπνιστούμε.