«Εκάβη»: Η Αγγελική Παπούλια και ο Χρήστος Πασσαλής στο Schauspielhaus Zürich

Μετά από τρεις διακεκριμένες παραγωγές στο Luzerner Theater, η Αγγελική Παπούλια και ο Χρήστος Πασσαλής επιστρέφουν δυναμικά στην καρδιά της ευρωπαϊκής θεατρικής σκηνής. Αυτή τη φορά, ως προσκεκλημένοι του Schauspielhaus Zürich, του ιστορικού θεάτρου της Ζυρίχης, παρουσιάζουν μια ριζοσπαστική θεατρική ανάγνωση της Εκάβης του Ευριπίδη, με ηθοποιούς από το ensemble του θεάτρου.

Οι νέοι καλλιτεχνικοί διευθυντές του Schauspielhaus Zürich, Pınar Karabulut και Rafael Sanchez παρουσίασαν πρόσφατα τα σχέδιά τους για την πρώτη τους σεζόν:
«Το θέατρο του 21ου αιώνα είναι τόσο διαφορετικό όσο ο κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα. Εδώ στη Ζυρίχη, θέλουμε να προσφέρουμε ιστορίες και αισθητική που γοητεύουν με διαφορετικούς τρόπους και που αξίζει να εξερευνήσουμε μαζί. Σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο αποκαρδιωτικός, χρειαζόμαστε το θέατρο ως μέσο γοητείας. Η σκηνή είναι ο τόπος όπου δημιουργούνται εντελώς νέες δυνατότητες και ολόκληροι νέοι κόσμοι».

Το νέο πρόγραμμα του θεάτρου ανοίγει σε νέες διεθνείς συνεργασίες με κοινό γνώμονα την προσέγγιση του θέατρου ως τόπο συνάντησης των ανθρώπων και πεδίο σύγκρουσης και διαπραγμάτευσης με τις προκλήσεις της εποχής.

Για το ντεμπούτο τους στο Schauspielhaus Zürich, η Αγγελική Παπούλια και ο Χρήστος Πασσαλής επικεντρώνονται στην Εκάβη του Ευριπίδη, ένα έργο τόσο ανελέητο που αντικατοπτρίζει την αναλγησία της ευρωπαϊκής μας ταυτότητας και τόσο παράφρον ώστε να συνομιλεί με την παραφροσύνη της εποχής μας. Με τη σκηνογραφική υπογραφή του πολυβραβευμένου Márton Ágh, τα κοστούμια της Katrin Wolferman, την πρωτότυπη μουσική και ηχητικό σχεδιασμό του Nicolas Fehr και τη χορογραφική επιμέλεια της Χαράς Κότσαλη.

Η Τροία βρίσκεται πια σε ερείπια και στάχτες. Μετά από δέκα χρόνια, ο πόλεμος έχει πια τελειώσει. Όμως για τις γυναίκες των ηττημένων, ο εφιάλτης συνεχίζεται: ξεριζωμένες από την πατρίδα τους, θρηνώντας τους νεκρούς, αναγκάζονται να υπηρετήσουν τους Έλληνες ως λάφυρα πολέμου. Ανάμεσά τους και η Εκάβη – άλλοτε περήφανη βασίλισσα, τώρα στο έλεος των κατακτητών της. Όταν της ζητούν τη θυσία της κόρης της για να τιμήσουν τον νεκρό Αχιλλέα, ούτε οι ικεσίες ούτε η διπλωματία μπορούν να τη σώσουν. Η Πολυξένη πρέπει να πεθάνει. Κι ενώ η θυσία μόλις έχει τελεστεί, μια νέα φρίκη αποκαλύπτεται: το σώμα του Πολύδωρου, του μοναδικού γιου της που θεωρούσε ασφαλή, βρίσκεται δολοφονημένο από απληστία. Τα όρια του ανεκτού έχουν πλέον ξεπεραστεί. Η Εκάβη ζητά εκδίκηση, με κάθε κόστος. Μέσα από μια μεταμόρφωση που γεννιέται από τον πόνο, ανακτά τη δύναμή της.

Πες τους ότι είμαι μια γυναίκα που δεν ξέρει πια τι είναι.
Ένα τεράστιο δέντρο κατεβαίνει από τον ουρανό.
Η σκηνή είναι άδεια.
Μόνο ένα σκυλί που γαβγίζει ασταμάτητα.
Η ψυχή μου είναι πλήρης τώρα.

Η Εκάβη είναι ένας λαβύρινθος γεμάτος επαναλήψεις και αδιέξοδα. Ήρωες και θεατές χάνονται μέσα εκεί όπου το πραγματικό και το ονειρικό, το ντοκυμαντέρ και η μυθοπλασία μπλέκονται, όπου η γλώσσα χρησιμοποιείται ως όπλο εξαπάτησης και εξόντωσης. Μπροστά μας ανοίγεται ένα εφιαλτικό πεδίο μάχης όπου ο παραλογισμός του πολέμου και η μανία φτάνουν στο όριο του ανεκτού για ήρωες και θεατές.

Η Εκάβη είναι αιχμάλωτη. Η βία που ασκείται στην οικογένεια, την πόλη και τους ανθρώπους της την μεταμορφώνει, από οικεία γίνεται αγνώριστη. Θα ανακτήσει τη δύναμή της αργά και αόρατα, σαν μια διαβρωτική πολιτική δύναμη, σαν μια δύναμη εκδίκησης που θα διακόψει τη γιορτή των Νικητών. Με μια ανατρεπτική γυναικεία αφήγηση που αρνείται να ξεχάσει τους νεκρούς και το δίκαιο μέχρι την τελική της νίκη: την μεταμόρφωσή της σε σκυλί και την έξοδό της από το ανθρώπινο είδος.

Η παράσταση κάνει πρεμιέρα στις 12 Δεκεμβρίου 2025 και εντάσσεται στο εναλλασσόμενο ρεπερτόριο του Schauspielhaus Zürich για τη θεατρική σεζόν 2025–2026.