Hot or Not #166: Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε πήγαμε θέατρο και σινεμά, ακούσαμε μουσική, κάναμε βόλτες στην πόλη, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και όσα κρατήσαμε θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Credits: EBU \ Sarah Louise Bennett

Μια βδομάδα με πλούσια επικαιρότητα θά ‘’λεγε κανείς και με θεματολογία στην οποία κατά κύριο λόγο η ελληνική πραγματικότητα ‘ξεπερνά’ τα εγχώρια και ‘οδεύει’ σε διεθνή εδάφη. Πριν από αυτά όμως ας ταξιδέψουμε λίγα χιλιόμετρα δίπλα μας, στον Βατικανό και την Καπέλα Σιξτίνα. Ο νέος Πάπας βγαίνει στο μπαλκόνι και χαιρετά τα πλήθη έπειτα από μία σύντομη σχετικά εκλογική διαδικασία. Και αν με ρωτούσατε τι σχέση μπορεί να έχει αυτό για μια ορθόδοξη βαλκανική χώρα, θα σας απαντούσα πως στην εποχή της παγκοσμιοποίησης καθετί που συμβαίνει στον πλανήτη δεν μπορεί παρά να μας ‘αγγίζει’ όλους, είτε λίγο είτε πολύ. Άλλωστε ένας θρησκευτικός ηγέτης τέτοιου βεληνεκούς έχει – θέλοντας και μη – επιρροή σε διεθνές επίπεδο. Ωστόσο έρχομαι να σημειώσω πως ο Πάπας Λέων ο 14ος είναι ο πρώτος Πάπας από τις ΗΠΑ στην ιστορία του αξιώματος και – αν κρίνω από όσα άκουσα στα δελτία ειδήσεων περί ανάδειξης ενός υποψηφίου φιλοευρωπαϊκά διακείμενου – αυτό μόνο θετικό μπορεί να είναι. Η Εκκλησία του Χριστού δεν διακρίνει σύνορα, φυλές, έθνη, πεποιθήσεις ούτε πρέπει φυσικά να γίνεται έρμαιο στο συμφέρον της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Είχαμε τον πρώτο Λατίνο Πάπα, τον Φραγκίσκο, τώρα τον πρώτο Αμερικανό, που εύχομαι ολόψυχα να φανεί αντάξιος του προκατόχου του, και ο επόμενος -γιατί όχι- ας κατάγεται από τα ανατολικότερα μέρη της υφηλίου.

Και…πάμε πίσω στα δικά μας. Βαδίζουμε ολοταχώς προς την εβδομάδα Eurovision και η Κλαυδία είναι έτοιμη να τα δώσει όλα στη σκηνή της Βασιλείας. Και αν ήδη δεν είχαμε αμφιβολίες για μια δυνατή ερμηνεία ενός ιδιαίτερα συγκινητικού τραγουδιού από πλευράς της, η σκηνική παρουσία με τη σειρά της – από όσα τουλάχιστον είδαμε στα πρώτα βίντεο – αύξησε τις προσδοκίες μας για ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Δεκάδα ή όχι, η νομίζω πως η ελληνική αποστολή έχει όλα τα ‘φόντα’ για να διεκδικήσει μια αξιοπρεπής θέση στον μουσικό διαγωνισμό. Όσο για τον αθλητικό χώρο τώρα, εκεί κι αν φουσκώνουμε από υπερηφάνεια. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός πήραν για 6η χρονιά το πολυπόθητο εισιτήριο για το Final Four και τώρα το μόνο που μένει είναι να δούμε τι θα επακολουθήσει. Και όσο κι η καρδιά μου χτυπά στα ‘πράσινα’, δεν έχω παρά να ευχηθώ συνολικά, όπως εξάλλου και κάθε γνήσιος eurofan, «Καλή επιτυχία Ελλάδα!».
Μιλένα Αργυροπούλου

Είναι Απρίλιος του 2018, πηγαίνω ακόμα πρώτη Λυκείου και το Avengers Infinity War έρχεται να απογειώσει μια ήδη μακρόχρονη αφοσίωση στη Marvel. Βλέπω την ταινία στο σινεμά με την παρέα μου, φορώντας ασορτί τυπωμένα μπλουζάκια με το σήμα των Avengers και περιτριγυρισμένοι από πολλά άλλα νερντουλάκια σαν εμάς που φωνάζουν, χειροκροτάνε και κλαίνε κατά τη διάρκεια της ταινίας λες και πρόκειται για τον τελικό του Mundial.

Δυστυχώς τέτοιου είδους hype δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα. Μετά το αρκετά απογοητευτικό Endgame έχω δει ελάχιστες από τις καινούργιες ταινίες της Marvel και καμία από τις σειρές. Και το γεγονός αυτό σίγουρα έπαιξε ρόλο στο πόσο απόλαυσα το Thunderbolts. Γιατί τα πρώτα λεπτά ένιωθα όπως πρέπει να νιώθει η μαμά μου τις λίγες φορές που έχει υποκύψει στις πιέσεις να παρακολουθήσει κάτι παρόμοιο. Έτσι κι εγώ πάσχιζα να βγάλω άκρη. «Αυτή τώρα ποια είναι; Την δίπλα την ξέρουμε από κάπου; Αυτός από πού κι ως πού είναι τώρα βουλευτής;». Ένιωθα να έχω χάσει επεισόδια.

Μπήκα βέβαια γρήγορα στο κλίμα και πάνω που είχα αρχίσει να πορώνομαι με το πολλά υποσχόμενο storyline για τους ηθικά γκρίζους και παρηκμασμένους αντι-ήρωες που γίνονται ομάδα, η ταινία αποφάσισε να επικεντρωθεί σε μια απεικόνιση ζητημάτων ψυχικής υγείας με τον πλέον αμερικάνικο τρόπο, δηλαδή με κλωτσομπουνίδια. Φυσικά και μπορεί να υπάρχει χώρος σε μια ταινία δράσης για να απεικονιστεί η μάχη του ήρωα με την κατάθλιψη και γενικά είναι θεμελιώδες στοιχείο της επιστημονικής φαντασίας να λειτουργεί αλληγορικά για κοινωνικά θέματα αλλά δεν ξέρω αν οι κυριολεκτικές μπουνιές με τον σκοτεινό εαυτό μέσα στο κεφάλι μας είναι ο τρόπος να λειτουργήσει.

Δεν θα έλεγα ότι βρήκα την ταινία κακή, την βρήκα απλά μέτρια. Χλιαρή. Τα αστεία δεν ήταν και τόσο αστεία, η συγκίνηση όχι και τόσο συγκινητική κτλ. Σχεδόν βαρέθηκα να μείνω για τα after credits και όπως σχολίασε και η παρέα «η παρακμή των ηρώων αντανακλούσε πλήρως την παρακμή της Marvel». Κύλησε όμως ευχάριστα, ήταν ένα εύκολο watch που δεν έκανε κοιλιά. Απλά ο λόγος που βγήκα από την αίθουσα συγκινημένη δεν ήταν η ίδια η ταινία αλλά η ανάμνηση εκείνης της βραδιάς εφτά χρόνια πριν που έβγαινα από το ίδιο σινεμά σκουπίζοντας δάκρυα και συζητώντας με τους φίλους μου για το τι θα γίνει στην επόμενη ταινία.
Ιωάννα Λυκουροπούλου

Βαριανασαίνω! Γιατί, αυτή η εβδομάδα ήταν σαν 10 μαζί, καλέ! Νέος Πάπας, MET Gala, μερικά μισογυνιστικά σχόλια που εξευτελίζουν κάθε ίχνος λογικής σκέψης και αξιοπρέπειας να αναμεταδίδονται στην τηλεόραση. Αν και να, αυτό το τελευταίο συμβαίνει και πολύ συχνά, οπότε μάλλον πρέπει να πάψουμε να σοκαριζόμαστε, ε; ΟΧΙ.

Και ναι, φυσικά και μιλάω για την αποψούλα μιας ακόμα πρωινής παρουσιάστριας που μας ενημέρωσε πολύ πολύ απλά πως η γυναίκα μετά την εγκυμοσύνη και τον τοκετό, αν δεν έχει όρεξη για σεξ και δεν μπορεί να “ανταπεξέλθει” στις σεξουαλικές της υποχρεώσεις, πρέπει να δει κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας. Και όσο για τον άντρα, ε, δεν μπορεί να συγκρατηθεί, οπότε ας πάει με μια σεξεργάτρια όσο είναι έγκυος η γυναίκα του και λίγο μετά – είναι πολύ οκ αυτό. Και μετά από αυτό δεν έπεσε κανένα μαύρο. Κανένα ΕΣΡ δεν βγήκε να τους ξεμπροστιάσει ή, ακόμα πιο σωστά, να τους κλείσει!!!

Στην πραγματικότητα, σιχαίνομαι που εμείς όλοι οι υπόλοιποι τούς δίνουμε clout και σημασία – στον κάθε ανίδεο και προβληματικό άνθρωπο εκεί έξω, που καμία σημασία δεν έχει τι απόψεις διαθέτει, γιατί όλα τα κάνει για να αναδημοσιευτεί αυτή η αηδία που θα πει – και εμείς το κάνουμε αυτό, ασχέτως αν το κατακρίνουμε. Αλλά πώς να μην μιλήσεις! Είναι χυδαίο, τουλάχιστον, να εκφράζονται τέτοιες μεσαιωνικές και μισογυνιστικές απόψεις από τον οποιονδήποτε στην τηλεόραση και να καθόμαστε μετά να τις σχολιάζουμε. Όχι, δεν είναι ζήτημα προς συζήτηση. Η σεξουαλική ζωή μιας γυναίκας – και συγκεκριμένα μιας εγκύου ή μιας μητέρας – δεν είναι υπό συζήτηση σε κανένα μέσο. Όσο για το “justified” κέρατο που προτρέπουν να ρίξουν οι άντρες, ενώ φυσικά μέσα σε όλα μίλησε για “ανάγκη” του άντρα για σεξ, η οποία μπορεί να καλυφθεί από ένα ακόμα “αντικείμενο”, μια άλλη γυναίκα…το θεωρώ γελοίο.

Δεν ξέρω αν το έχουν καταλάβει όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κάνουν εκπομπές στην τηλεόραση, αλλά η γνώμη σας δεν μας αφορά! Πολύ καλά κάνετε και την έχετε – και όσο ακόμα έχουμε δημοκρατία, είστε ελεύθερος/η/ο να την εκφράζετε και να τη λέτε όπου θέλετε — απλά ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ. Προσωπικά πιστεύω πως καμία από αυτές τις έξαλλες απόψεις δεν αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο από τον οποίο προτάθηκαν, αλλά πιστεύουν πως έτσι θα κάνουν νούμερα (και το κακό είναι πως κάνουν). Αλλά στην περίπτωση που τους αντιπροσωπεύουν, κρατήστε όσα πιστεύετε για τον εαυτό σας, δεν μας ενδιαφέρει η γνώμη σας, να κάτσετε να τη συζητήσετε με τους φίλους σας, όχι σε prime time ζώνη. Και στο τέλος-τέλος, η σιωπή είναι χρυσός, αγάπες μου – ας μην έχουμε και άποψη για όλα. Πιστεύω τα μηχανάκια της AGB ίσως το εκτιμήσουν και ο κόσμος θα συνεχίσει να γυρίζει.
Μαρία Βαλτζάκη

(+) Μικρές εξομολογήσεις με φόντο έναν αστερισμό

Είχαμε 2023 όταν ο δίσκος «25 τετραγωνικά» της Μαρίνας Σπανού έγινε η συντροφιά μου σε μια αρκετά δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Βρήκα σε αυτόν παρηγοριά, μπόρεσα να επεξεργαστώ έντονα συναισθήματα που εκείνο το διάστημα μου ήταν δύσκολο να βάλω σε μια σειρά και να εξηγήσω. Από το μελαγχολικό «Αερικό» που ένιωθα να αγγίζει την ψυχή απαλά σαν χάδι, μέχρι την «Πάνινη Τσάντα» με τον στίχο να συνηθίσω την πόλη χωρίς να σε σκέφτομαι να μου γρατζουνάει το μέσα και από το «Όσα δεν πρόλαβα να πω» και εκείνο το τελευταίο ποτό που σου είναι τόσο γνώριμο… Κάθε τραγούδι του είχε (και ακόμη έχει) μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου για διαφορετικούς λόγους και σφράγισε μία πολύ συγκεκριμένη περίοδο στη ζωή μου με γεγονότα που με καθόρισαν.

Σήμερα, δύο χρόνια μετά, – κι ενώ μεσολάβησε ένας ακόμη υπέροχος δίσκος με τίτλο «Μια Κασέτα για τον Δρόμο» – η Μαρίνα επέστεψε με έναν ακόμη νέο δίσκο, τη «Μεσαία Άρκτο». Εγώ δεν είμαι σίγουρα το ίδιο κορίτσι που άκουγε το ταξιδιάρικο «Μικρό Μπαλκόνι», τον τρυφερό «Τζέρυ» και τον νοσταλγικό «Αύγουστο» των «25 τετραγωνικών». Ούτε το ίδιο κορίτσι που ταξίδευε με την «Ικαρία», το «Εισιτήριο για Τήνο» και έκλαιγε με την «Πανσέληνο και Τρία Αστέρια» της «Μιας Κασέτας για τον Δρόμο». Η μουσική της Μαρίνας όμως με ακολουθεί σε αυτή τη συνέχειά μου, σε όσα έχω αφήσει πίσω μου, έχω αλλάξει, έχω καταφέρει. Εκείνη παραμένει πιστή σε όσα εξακολουθεί να θέλει να εκφράζει μέσα από τον ήχο της. Μέσα από τον στίχο, τον τόσο δικό της. Η «Μεσαία Άρκτος» έρχεται ως μία συνέχεια αυτής της δικής της συναισθηματικής αναζήτησης που τη χαρακτηρίζει. Η μουσική στη βάση της έχει αυτή την ανεπιτήδευτη μελαγχολία και τρυφερότητα, αυτή τη βαθιά και γεμάτη συναισθηματική ένταση, με την ίδια όμως να εξελίσσεται και να συνεχίζει να εκφράζει την δική της αλήθεια με τον ίδιο ειλικρινή τρόπο. Κάθε τραγούδι μια εξομολόγηση, μια μικρή παραδοχή που κρύβει πίσω της συναισθήματα, στιγμές, αλήθειες – νιώθεις σαν να ξεφυλλίζεις σελίδες ενός ημερολογίου και εύχεσαι να σε ταξιδέψουν μέσα από τις πιο τρυφερές τους αποχρώσεις. Υ.Γ. 7λεπτε «Μικρέ εαυτέ» πιστεύω θα περάσουμε ένα καλοκαίρι αχώριστοι…
Ευδοκία Βαζούκη

(-) Ούτε με τον Light, ούτε με τον Λιάγκα…

Θυμάστε μια εποχή που ο στίχος του Bloody Hawk “με τον Light είμαι, με ποιον να ‘μαι με τον Λιάγκα;” τριγυρνούσε στα στόματα όλων, όσοι έχουμε απηυδήσει με την υποκρισία και την ανθρωποφαγία των μίντια; Εγώ το θυμάμαι και μπορώ να πω ότι μέχρι πρόσφατα την χρησιμοποιούσα – από τηλεκανιβαλισμο, άλλο τίποτα, οι αφορμές ήταν πολλές. Κοίτα όμως που κι αυτό μας το χαλασανε, γιατί ο Light (που δεν τον είχα σε καμία ιδιαίτερη εκτίμηση, γεμάτα σεξισμό ήταν πάντα τα tracks του) είπε κάτι τόσο αισχρό που πλέον είναι στην ίδια κατηγορία με τον κ. Λιάγκα. Δεν θα αναπαράγω τον τραγικό στίχο, αφενός γιατί τον έχουν ακούσει οι πάντες πλέον, αφετέρου γιατί δεν θέλω να αναπαράγω σεξιστικό/μισαναπηρικο λόγο – ήδη βλέπω (ανήλικους) fans του Light να έχουν αναγάγει το verse αυτό στον δικό τους αντί – political correct αντιδραστικό θρύλο. Κι αυτό έρχεται να δείξει στον Light ότι με ένα συγγνώμη δεν διορθώνεις τίποτα, δυστυχώς. Τα ειδικά σχολεία τώρα θα είναι the butt of every joke και οι μαθητές τους φαντάζεστε πώς θα νιώθουν. Ελπίζω αυτό το φτηνό marketing trick για τον νέο δίσκο του να άξιζε, μωρέ. Και κάτι ακόμα: Προφανώς, αυτό δεν σημαίνει οτι “είμαστε με τον Λιάγκα”, προφανώς είναι γελοία και υποκριτικά τα πάνελ που ξαφνικά έγιναν υπέρμαχοι των αναπήρων και των δικαιωμάτων τους. Μην λέμε τα αυτονόητα.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου