Η λογοκρισία, που θεσπίστηκε με νόμο το 1914 στην Ιταλία -και έδιωξε μερικούς γίγαντες του κινηματογράφου από τη μεγάλη οθόνη- αποτελεί πλέον παρελθόν για τη γειτονική χώρα.
«Η λογοκρισία του κινηματογράφου καταργείται» ανακοίνωσε ο Υπουργός Πολιτισμού της Ιταλίας, Ντάριο Φραντσεσκίνι σε μία δήλωση την Δευτέρα 5 Απριλίου. «Το σύστημα ελέγχου και παρεμβάσεων που επιτρέπει ακόμα στο κράτος να παρεμβαίνει στην ελευθερία των καλλιτεχνών έχει σίγουρα τελειώσει» πρόσθεσε.
Έτσι, το κράτος δεν θα μπορεί πλέον να «μπλοκάρει» την πρεμιέρα μίας νέας ταινίας ή να απαιτεί μετατροπές για «ηθικούς και θρησκευτικούς λόγους». Αντιθέτως, οι κινηματογραφιστές θα ταξινομούν οι ίδιοι τις ταινίες τους με βάση την ηλικία του κοινού.
Οι αποφάσεις τους θα επιβεβαιώνονται από μία νέα επιτροπή που θα αποτελείται από 49 μέλη επιλεγμένα από την βιομηχανία του κινηματογράφου, αλλά και ειδικοί στα θέματα της εκπαίδευσης και των δικαιωμάτων ανθρώπων και ζώων.
«Πρόκειται για ένα είδος αυτο-ελέγχου. Είμαστε αρκετά ώριμοι» δήλωσε στην βρετανική εφημερίδα Guardian ο Πούπι Αβάτι, του οποίου η ταινία «Bordella» είχε λογοκριθεί κατά τη δεκαετία του ’70.
Εκατοντάδες ταινίες έχουν λογοκριθεί στην Ιταλία τον περασμένο αιώνα, κυρίως για πολιτικούς, ηθικούς και θρησκευτικούς λόγους.
Η πιο διάσημη από αυτές τις ταινίες ήταν το υποψήφιο για Όσκαρ «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» (1972) του Μπερνάντο Μπερτολούτσι με τον Μάρλον Μπράντο. Όλα τα αντίγραφα της ταινίας καταστράφηκαν, εκτός από τρία που διατηρήθηκαν ως «απόδειξη του εγκλήματος».
Σύμφωνα με έρευνα του Cinecensura, μία online έκθεση που προωθήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού, 274 ιταλικές ταινίες, 130 αμερικανικές και 321 από άλλες χώρες έχουν λογοκριθεί στην Ιταλία από το 1944. Πάνω από 10 χιλιάδες είχαν δεχθεί μετατροπές, μεταξύ αυτών και έργα διάσημων σκηνοθετών, όπως ήταν ο Φεντερίκο Φελίνι.
Η τελευταία μεγάλη λογοκρισία στην Ιταλία έγινε το 1998 στην «βλάσφημη και αποκρουστική» ταινία «Totò Who Lived Twice», που κατηγορήθηκε από τους Καθολικούς.
Με πληροφορίες από την Guardian
