Φίλιππος Πλιάτσικας: Ευτυχώς που ακόμα δεν έχουμε γίνει όλοι αγάλματα

Από τις αρχές των 90’s, που μαζί με τον Μπάμπη Στόκα και τον αείμνηστο Μάνο Ξυδούς μάς σύστησαν τους Πυξ Λαξ, συνεχίζει να υπηρετεί τη μουσική με ασίγαστο πάθος και… εφηβικό έρωτα. Σαν αυτούς τους έρωτες που μας θυμίζουν τα τραγούδια τους κάθε φορά που τ’ ακούμε. Διαχρονικές επιτυχίες που ακροβατούν ανάμεσα στη χαρά και τη λύπη, τον έρωτα και τη μοναξιά, που ξυπνούν αναμνήσεις και μας ταξιδεύουν από τη μια δεκαετία στην άλλη μιλώντας για «παλιές και ανόητες αγάπες».

Αφορμή για τη συνάντησή μας με τον Φίλιππο Πλιάτσικα ήταν οι καλοκαιρινές συναυλίες των Πυξ Λαξ. Όμως η κουβέντα μας διέτρεξε και τις τρεις δεκαετίες της μουσικής του διαδρομής και τα είχε όλα: νοσταλγία, χιούμορ, συγκίνηση. Κυρίως όμως είχε αλήθειες και εκμυστηρεύσεις χωρίς «λόγια ψεύτικα».

Μάλλον φταίει το γεγονός ότι και εμείς έχουμε κολλήσει στην ηλικία της εφηβείας και αρνούμαστε να μεγαλώσουμε και να ωριμάσουμε. Όπως άλλωστε και όλη η χώρα (γέλια)!

Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Τα τραγούδια που έχουμε σκαρώσει είναι βιωματικά, είναι τραγούδια που αφορμούνται από την ίδια τη ζωή, από το σύνολό της και όχι μόνο από έναν τομέα της και προσπαθούν να περιγράψουν αυτό που ζούμε, αυτό που βιώνουμε και αυτό που αισθανόμαστε.

Δε νομίζω ότι λείπει κάτι σήμερα. Θεωρώ ότι όλες οι γενιές μουσικών προσέφεραν θησαυρούς ανεκτίμητης αξίας και βέβαια και η γενιά που τώρα μεγαλώνει κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, ανεξάρτητα με το αν μοιάζει πιο φιμωμένη. Όλες λοιπόν οι γενιές έχουν προσφέρει ανεκτίμητα πράγματα. Είμαστε ένας λαός που βρίθει από ανάγκη για πολιτισμό, για μουσική, για τραγούδι και νομίζω ότι πάντα έτσι θα συμβαίνει γιατί είναι έτσι οι ρίζες μας. Είναι έτσι διαμορφωμένο το DNA μας.

Ασφαλώς και έχει και θα έχει και θα βγάζει πάντα πολύ μεγάλα ταλέντα.

Σε κάθε γενιά υπάρχουν καλλιτέχνες που ξεχωρίζουν. Να σου πω ένα παράδειγμα; Η Μαρίζα Ρίζου, την οποία δεν γνώριζα αλλά την είδα πρόσφατα σε μια τηλεοπτική εκπομπή και ενθουσιάστηκα! Υπάρχουν επίσης αξιόλογα συγκροτήματα, όπως οι VIC (Villagers of Ioannina City), οι Θραξ Πανκc. Είμαι σίγουρος ότι ξεχνάω και πολλούς άλλους ταλαντούχους νέους καλλιτέχνες.

Στη ζωή μου δεν μετανιώνω εύκολα για τα λάθη που έχω κάνει. Αν μιλάμε όμως για την καλλιτεχνική μου πορεία, ναι, υπάρχουν αρκετά πράγματα που δεν θα τα έκανα.

Στη ζωή μου δεν μετανιώνω εύκολα γιατί και τα λάθη που έχω κάνει, ενώ με έχουν ταλαιπωρήσει, τα έχω πληρώσει και είναι πράγματα που με έχουν προχωρήσει και μ’ έχουν εξελίξει. Αν μιλάμε όμως για την καλλιτεχνική μου πορεία, ναι, υπάρχουν αρκετά πράγματα που δεν θα τα έκανα.

Θέλω να πω, υπάρχουν τραγούδια για παράδειγμα που τα ακούω τώρα και λέω «τι μαλακία είναι αυτή. Τι το ‘θελα και το έκανα;».

Για παράδειγμα η διασκευή που έκανα στο “Say something” των James. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να το κάνω. Ήταν ένα ρηχό ποπ τραγουδάκι. Είναι ας πούμε κάτι για το οποίο μετανιώνω. Ενώ αντίθετα, είμαι πολύ περήφανος για την διασκευή σε αυτό το αριστούργημα του Βob Dylan, το “Senior”.

Είμαστε πολύ τυχεροί γιατί έχουμε συγχρωτιστεί με μεγάλους δημιουργούς και υπέροχους ανθρώπους. Και όχι, δεν υπάρχει κανένα απωθημένο. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ αυτοσκοπός να συνεργαστούμε κάποιον καλλιτέχνη συγκεκριμένα. Αλλά θα ήμουν εντελώς αχόρταγος και άπληστος να έλεγα ότι έχω απωθημένο ενώ έχω συνεργαστεί με τον Sting και τον Eric Burdon, τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα, τη Χαρούλα Αλεξίου, τον Rudolf Schenker από τους Scorpions, τη Nina Hagen και τόσους άλλους.

Η Χαρούλα έχει πάντα έναν τρόπο να με κάνει να τη θαυμάζω ακόμη περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς υπήρξα θαυμαστής αυτής της φωνής που βγαίνει από τα βάθη μιας ψυχής που δεν φοβάται να εκτεθεί. Για μια ακόμη φορά, έδειξε πόσο γενναία είναι και πόσο σέβεται τον εαυτό της και το κοινό της.

Είμαστε από τους ευλογημένους που μπορούμε να ζούμε από αυτό που αγαπάμε. Έγινε αυτό που ονειρευτήκαμε. Ήταν ένα ταξίδι «στη χώρα των θαυμάτων».

Ένας καλλιτέχνης, αν μπορεί, αν έχει τη δυνατότητα μέχρι και την τελευταία του πνοή να σέβεται τον εαυτό του και το ακροατήριο, δεν πρέπει να αποχωρήσει ποτέ. Αν όμως κρίνει ο ίδιος με μια σκληρή αυτοκριτική ότι δεν μπορεί να ανταπεξέλθει πια σε αυτή του την υποχρέωση, τότε είναι η στιγμή που θα πρέπει να φεύγει.

Στην αρχή της πορείας μας ζοριστήκαμε πολύ. Ξεκινήσαμε από πολύ δύσκολες αφετηρίες, από φτωχικές οικογένειες και όταν δημιουργήσαμε το συγκρότημα, το βιοποριστικό ήταν κύριο μέλημα μας, δεν έπαψε ποτέ να μας απασχολεί. Αν συνυπολογίσει κανείς ότι στην αρχή οι δίσκοι πήγαιναν… άπατοι και δεν βγάζαμε τίποτα από τη μουσική και εγώ και ο Μπάμπης, ναι, είχαμε σκεφτεί να τα παρατήσουμε.

Κάποια στιγμή, γύρισε ο τροχός και είμαστε από τους ευλογημένους που μπορούμε να ζούμε από αυτό που αγαπάμε. Έγινε αυτό που ονειρευτήκαμε και ενώ πολλές φορές η κούραση στις συναυλίες ήταν μεγάλη, εμείς το ζούσαμε. Ήταν ένα ταξίδι «στη χώρα των θαυμάτων», βιώναμε αυτό που διαβάζαμε στα βιβλία, οπότε ούτε καν το σκεφτήκαμε ξανά.

Ο Μάνος, υπήρξε για εμένα δεύτερος πατέρας μου. Επειδή εκείνος έφυγε νωρίς, ο Μάνος, αναπλήρωσε με κάποιο τρόπο, πολλά από τα κενά που άφησε η απουσία του. Ήταν ένας δημιουργός από τον οποίο έμαθα πάρα πολλά πράγματα, ένας μερακλής, ένας εραστής της ζωής και ένας άνθρωπος που αγαπούσε πολύ τους νέους ανθρώπους και στήριξε πάρα πολύ νέο κόσμο. Απλώς με εμάς δέθηκε πάρα πολύ, γίναμε συγκρότημα από ένα σημείο και μετά, και για εμένα προσωπικά, έπαιξε τον ρόλο του δεύτερου πατέρα μου με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για έναν άνθρωπο.

Την περίοδο που ήμασταν κλεισμένοι μέσα, η ανάγκη για επικοινωνία με οδήγησε στο να “σκαλίσω” διάφορα πράγματα. Κάποια ήταν πιο καινούρια, κάποια παλιότερα. Με τον τρόπο που επέβαλλε η εποχή αυτή και με τον τρόπο που μπορούσα εγώ να ξεφύγω από αυτά που ήθελε η εποχή να επιβάλλει. Και βγήκε το άλμπουμ αυτό με εννιά κομμάτια.

Εγώ είμαι υπέρ στο να προσφέρει κανείς δωρεάν αυτό που θέλει να προσφέρει. Εκεί που είμαι κάθετα αντίθετος, είναι στο να κλέβεται, με το ζόρι «δωρεάν» κάτι.

Για τις παθογένειες στον καλλιτεχνικό χώρο δεν είναι μόνο κρατική η ευθύνη. Φανήκαμε κι εμείς οι καλλιτέχνες κατώτεροι των περιστάσεων.

Αυτό το θέμα με την on line δωρεάν μουσική είναι χρόνιο. Ο κόσμος βέβαια δεν φταίει γιατί δεν είναι ενήμερος. Τη μεγάλη ευθύνη έχουν οι δισκογραφικές εταιρείες οι οποίες ευτέλισαν το προϊόν τους και έτσι το κοινό μπήκε σε μια νοοτροπία τύπου «μουσικούλα είναι, την παίρνουμε και τσάμπα από παντού». Ποιος δεν βρήκε παρηγοριά στη μουσική κατά την περίοδο της καραντίνας; Οι περισσότεροι μουσικοί θέλησαν να κάνουν ένα «δώρο». Τι θα πείραζε ας πούμε αν κάθε χρήστης κινητού έδινε κάποια σεντς που να πήγαιναν σε ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη; Όπως για παράδειγμα, στους ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα όπως εμείς να παίξουν live και να βγάλουν χρήματα, αλλά είναι άνθρωποι που έγραψαν τραγούδια κατά την περίοδο της καραντίνας και μας κράτησαν συντροφιά.

Η μουσική γενικότερα, πάντα θα βρίσκει τρόπους να υπάρχει. Δεν περιμένει από εμάς, είτε ήταν το βινύλιο παλαιότερα, είτε το cd, είτε τώρα τα ηλεκτρονικά μέσα, η μουσική πάντα θα βρίσκει τον τρόπο της. Έχει τη δύναμη, να μην εξαρτάται από την δική μας θέληση και μόνο.

Όντως, οι παθογένειες στο δικό μας χώρο είναι αρκετές γιατί είναι ένας χώρος που ποτέ δεν συσπειρώθηκε, δεν βρήκε έναν τρόπο να γίνει σύνολο, να υπάρξει σαν μια ενιαία φωνή, να διεκδικήσει τα αυτονόητα. Κατά συνέπεια, υπάρχει πολύ ανασφάλιστη εργασία, μαύρα χρήματα, ενώ σε ότι αφορά τα πνευματικά δικαιώματα έγινε μια κολοσσιαία καταστροφή καθώς εμείς οι δημιουργοί δεν καταφέραμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για να μπορέσουμε να προασπίσουμε τα δικαιώματά μας. Δεν ήταν μόνο κρατική η ευθύνη, φανήκαμε κι εμείς κατώτεροι των περιστάσεων.

Για να είμαστε δίκαιοι – και μακριά από εμένα η μικροψυχία- το κράτος σ’ αυτή την περίπτωση έδειξε πολύ καλά στοιχεία που στο παρελθόν δεν τα είχαμε δει. Για τον πολιτισμό θεωρώ ότι υπήρξε η ίδια καλή πρόθεση, όμως στην εφαρμογή υπήρξαν πάρα πολλά λάθη. Έμεινε πάρα πολύς κόσμος έξω αρχικά από το επίδομα, κόσμος που ήταν ενεργός και δούλευε. Έγιναν διορθωτικές κινήσεις στην πορεία, αλλά γενικά στον τομέα του πολιτισμού αισθάνομαι ότι υπάρχει μια τάση κρατισμού. Μια τάση να προσέξουμε λίγο τα… του υπουργείου μας, να προσέξουμε λίγο τα των κρατικών παραγωγών, να προσέξουμε λίγο τα «δικά μας παιδιά».

Δεν υπάρχει στον πολιτισμό ένα άνοιγμα που θα περίμενα να υπάρχει. Ένα άνοιγμα προς την ιδιωτική πρωτοβουλία, προς αυτή που κράτησε ενεργό τον πολιτισμό όλα αυτά τα χρόνια. Ένα άνοιγμα δηλαδή προς τους ιδιώτες, προς αυτούς που θέλουν να ρισκάρουν και να κάνουν παραγωγές, χωρίς να έχουν από πίσω την κρατική βοήθεια. Σε αυτό υπήρξε ολιγωρία. Και ταυτόχρονα μια τάση να προσέξουμε παραπάνω τα μουσεία. Είναι ωραίο να προσέχουμε τα αγάλματα αλλά είναι επίσης ωραίο να προσέχουμε και τον ενεργό πολιτισμό, ευτυχώς δεν έχουμε γίνει όλοι αγάλματα ακόμη!

Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι η τάση που διέκρινα ότι έχουμε σαν κοινωνία: να ζήσουμε μια «αυτοεκπληρούμενη μέθη». Δηλαδή θέλαμε πάρα πολύ να ζήσουμε κι εμείς ένα σημαντικό γεγονός, το οποίο, όπως έλεγε κι ένας Γάλλος φιλόσοφος σ’ ένα άρθρο που έτυχε να διαβάσω «θέλαμε να ζήσουμε πολύ μια εποχή που να χωρίζουμε το πριν από το μετά και να την λέμε», όπως το είπες πριν «μετά- covid εποχή». Κι έτσι χωρίς να υποτιμώ τη σοβαρότητα της κατάστασης που σίγουρα είναι πρωτόγνωρη, θεωρώ ότι η έκταση που πήρε όλο αυτό και η υπερβολή ίσως, οφείλεται στην τάση που έχουμε να μεγαλοποιούμε τόσο τα πράγματα.

Με τον Μπάμπη Στόκα έχουμε μια σχέση ζωής. Είναι κάτι που εύχομαι σε όλους να βιώσουν

Τώρα με βάζεις σε μονοπάτια περίεργα. Είναι το βαθύ μας υπαρξιακό πρόβλημα, είναι από εκεί που κατά τη γνώμη μου πηγάζουν τα πάντα, όλες μας οι ανησυχίες, οι ανασφάλειες, οι λόγοι που ταξιδεύουμε, οι λόγοι που ερωτευόμαστε, οι λόγοι που δεν μπορούμε να κάτσουμε σε ένα μέρος ή που μπορούμε να κάτσουμε σε ένα μέρος ή κλεινόμαστε σε ένα δωμάτιο, είναι το βαθύ μας υπαρξιακό θέμα, χρόνος που τελειώνει.

Με τον Μπάμπη Στόκα έχουμε μια σχέση ζωής. Είναι κάτι που εύχομαι σε όλους να βιώσουν. Μια σχέση δύο φίλων που ξεκίνησαν από πάρα πολύ μικροί μαζί με πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες ο ένας απ’ τον άλλο, γι αυτό άλλωστε κι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Υπάρχει όμως μεταξύ μας σεβασμό; και με μια ξεκάθαρη ματιά στο τι προσφέρει ο ένας και τι ο άλλος στο συγκρότημα. Το ίδιο συνέβαινε και όσο ζούσε ο Μάνος. Δεν υπήρξε φορά που να φέρει  κάποιος ένα τραγούδι που πιστεύει ότι αξίζει και κάποιος από τους υπόλοιπους να διαφωνήσει. Από τότε που ξεκινήσαμε μέχρι και σήμερα, αποφασίσαμε ότι το σπίτι μας είναι οι Πυξ Λαξ, και αυτό το σπίτι πρέπει να είναι πάντα ενεργό. Και είμαστε ξανά εδώ.

Είχαμε την τύχη να παίξουμε δύο φορές στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Το 2011 είχε κόσμο που δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να τον μετρήσει αλλά και το 2018 ήταν κάμποσες δεκάδες χιλιάδες. Τόσο στην περιοδεία του 2011, όσο και σε εκείνη του 2018 αλλά και στην περσινή, βιώσαμε καταστάσεις που βιώναμε τα χρόνια που η μπάντα ήταν απόλυτα ενεργή. Με πιτσιρικάδες, με εκδηλώσεις πολύ έντονες, σαν να υπήρχε ένα «κρυφό σχολειό» όλα αυτά τα χρόνια και είχαν μυηθεί οι μικροί που δεν είχαν ζήσει ποτέ συναυλίες των Πυξ Λαξ από τους παλιούς, πώς να αντιδρούν στα κομμάτια, πώς να τραγουδάνε.

Ήταν πολύ συγκινητικό, δεν μπορείς εύκολα να το περιγράψεις με λόγια. Ήταν η επιβράβευση μιας λαοθάλασσας για τον αγώνα σου, για τα όνειρά σου, για το στομάχι που σε πόνεσε να βγάλεις ένα τραγούδι, για τα ξενύχτια, για τις αϋπνίες σου, για όλα αυτά που αν μη τι άλλο μπορεί και να αξίζουν κάτι… Εμείς οι δύο, ο Μάνος από ψηλά και οι μουσικοί που το ζήσαμε, «ευγνωμονούμε την τύχη» που μας το χάρισε αυτό.

Είναι μια ιδιαίτερη και πρωτόγνωρη συνθήκη για την οποία ξέρουμε πολύ λίγα πράγματα. Ακολουθούμε τους κανόνες και προσπαθούμε να παραμείνουμε ζωντανοί και αισιόδοξοι μέχρι να περάσει αυτός ο εφιάλτης.

Αναφορικά με τα live δεν θα υπάρχει καμία σχέση ούτε στις οικονομικές αποδοχές, ούτε στα υπόλοιπα. Αλλά μόνο και μόνο η ψυχική ανάταση ότι δεν μένουμε σπίτι και θα προσπαθήσουμε να ταξιδέψουμε και πάλι τα τραγούδια μας, νομίζω ότι είναι αρκετή σε αυτή τη φάση. Κάπου όμως υπάρχει και η προσωπική ευθύνη. Αν υπερβάλλεις σε κάτι από όλα αυτά θα πρέπει να υπερβάλλεις σε όλα.

Ο σεβασμός προς τον εαυτό μας, προς την υγεία μας, προς την υγεία των άλλων. Δηλαδή για να μην πάθουν έμφραγμα 40.000 άνθρωποι που πεθαίνουν κάθε χρόνο από καρδιά θα κλειστούμε στο σπίτι και απαγορεύσουμε να τρώμε… προβατίνες για να μην παθαίνουμε χοληστερίνη; Δηλαδή μετά θα αρχίσουμε να μιλάμε κάπως έτσι και ενώ είναι κάτι σοβαρό θα καταντήσει αστείο. Υπάρχει και η ιδιωτική ευθύνη.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ευσεβής πόθος κάποιων οι Πυξ Λαξ να κάνουν την τελευταία συναυλία τους, εμείς πάντως δεν το σκοπεύουμε!

Ξεκινάμε στις 16 Ιουλίου στην Τεχνόπολη. Στις 24 του μήνα θα είμαστε στο Long beach στη Θεσσαλονίκη μαζί με εξαιρετικούς καλεσμένους, εκτός από τα συγκροτήματα που θα μας πλαισιώνουν. Ένας από αυτούς θα είναι ο Στέλιος Διονυσίου που τον ερωτευτήκαμε σ’ ένα live, αγαπήσαμε τον τρόπο που μπαίνει στον ήχο και στα τραγούδια μας. Στις 7 Αυγούστου είναι το Urban Athens Festival στο Terra Vibe ενώ στα πλαίσια του «ΝOSTAΛΓΙΑ ΤOUR», όπως το ονομάσαμε την περιοδεία μας, περιλαμβάνονται σταθμοί όπως η Κέρκυρα, η Μυτιλήνη, η Λευκωσία.

Αυτό που σίγουρα έχω μάθει ότι στη ζωή δεν παλεύεται είναι η μαλακία! Οι Πυξ Λαξ ήταν πάντα μια ενεργή μπάντα. Μια μπάντα που στήθηκε από κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους και έχει χίλιους δυο λόγους να υπάρχει. Κάνοντας ένα διάλειμμα κάποιων ετών, επανήλθε το 2018 και είναι εδώ, είναι παρούσα, είναι το σπίτι μας, είναι το σπίτι που οι ίδιοι έχουμε χτίσει! Είναι σαν να λες σε κάποιον που έχει χτίσει ένα σπίτι για ποιο λόγο μπαίνεις στο σπίτι σου! Οι Πυξ Λαξ σαν συγκρότημα – και γι αυτό μάλλον κι ο κόσμος έχει βρει έναν τρόπο και μας αγαπάει- δεν υπήρξαμε τόσο ασόβαροι όσο αυτό το χωρατό που μέσα στα χρόνια έχει παγώσει. Διότι εμείς όταν είπαμε το 2004 ότι σταματάμε, σταματήσαμε. Πιο πριν που ακουγόταν ότι σταματάμε, το λέγανε άλλοι άνθρωποι για εμάς και κυρίως ακουγόταν από τα media… Προφανώς θα ήταν ευσεβής πόθος των ανθρώπων αυτών, εμείς όμως δεν το είπαμε ποτέ. Το 2011 που μας έφυγε ο Μάνος, κάναμε μια περιοδεία την οποία την ετοίμασε ο ίδιος και την κάναμε ως φόρο τιμής στην μνήμη του και όταν αποφασίσαμε το 2018 να ενεργοποιηθούμε ξανά, το είπαμε και το κάναμε. Άρα λοιπόν, δεν ξέρω κατά πόσο είναι ευσεβής πόθος κάποιων οι Πυξ Λαξ να κάνουν την τελευταία συναυλία τους, εμείς πάντως δεν το σκοπεύουμε!