ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
19
ΑΠΡΙΛΙΟΥ
H Εύη Σούλη κατάγεται από τη Ζάκυνθο. Είναι πτυχιούχος της Ανώτερης σχολής χορού “Ραλλού Μάνου” (2007-2010). Είναι χορογράφος και σκηνοθέτις της ομάδας σύγχρονου χορού “Στέρεο Νερό” όπου έχει ιδρύσει μαζί με την χορεύτρια Κατερίνα Φώτη.
H ομάδα μετράει τέσσερις παραγωγές (άρση-θέση, beyond collapse, dalga, φθογγικά πάθη). Η ομάδα έχει συχνή παρουσία σε φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού καθώς έχει χρηματοδοτηθεί από το Υπουργείο πολιτισμού και από άλλους φορείς. Έχει επιμεληθεί την κίνηση σε ταινίες μικρού μήκους, σε θεατρικές παραστάσεις και μουσικά βίντεο κλιπ. Τέλος, διδάσκει τα τελευταία δέκα χρόνια κλασσικό χορό σε πολλά στούντιο και σχολές χορού, παραδίδει σεμινάρια χορογραφικής σύνθεσης σε εκπαιδευτικούς, εφήβους και ενηλίκους. Έχει υπάρξει σε επιτροπές του ΥΠΠΟ για την καλλιτεχνική εκπαίδευση.
Έχοντας στο νου ότι χορός είναι μία κυρίως σωματική τέχνη και ότι ο σύγχρονος χορός είναι, όπως όλη η σύγχρονη τέχνη μία ιδιαίτερα αναστοχαστική πρακτική, αναρωτιέμαι πως βιώνεις αυτή τη συνθήκη του # μένουμε-σπίτι;
Είναι μια πρωτόγνωρη συνθήκη, άλλη μια κρίση στη σειρά, αυτή την φορά υγειονομική που ξεφεύγει από τα σύνορα της χώρας μας. Σοκαρισμένη όπως όλοι στην αρχή προσπαθούσα να αντιληφθώ το παρόν αλλά και το μέλλον. Ποτέ ξανά ένα κοινό συναίσθημα δεν διαπερνούσε τόσο μεγάλη μερίδα κόσμου. Το βίωμα βέβαια δεν είναι για όλους ακριβώς το ίδιο, άλλοι πλήττονται περισσότερο ενώ άλλοι είναι σε πλεονεκτικότερη θέση. Σε καμιά περίπτωση για μένα όλο αυτό δεν αποτελεί ευκαιρία. Ποτέ δεν ήμουνα υπέρμαχος μιας ασκητικής στάσης ζωής. Η ζωή έχει κίνηση, επαφή, δημιουργία, στόχους, προσπάθεια, αποτυχία. Αυτό που συμβαίνει είναι παύση της ζωής, παύση που έχει επιβληθεί.
Σε καμιά περίπτωση για μένα όλο αυτό δεν αποτελεί ευκαιρία. Ποτέ δεν ήμουνα υπέρμαχος μιας ασκητικής στάσης ζωής. Η ζωή έχει κίνηση, επαφή, δημιουργία, στόχους, προσπάθεια, αποτυχία
Προσπαθούμε να κάνουμε προσομοίωση της ζωής μέσα από το διαδίκτυο αλλά τα χέρια είναι για να αγγίζουν, τα στόματα για να φιλούν και τα σώματα για να διαγράφουν τις ιστορίες στους στον αστικό ιστό. Οι Πόλεις χωρίς ανθρώπους είναι δρόμοι απάτητοι χωρίς προορισμό.
Ονειρεύομαι τους φίλους μου, τους γονείς μου, τα μεγάλα τραπέζια, τις γεμάτες αίθουσες χορού, τις φωνές και τα γέλια και έτσι γεμίζει ξανά το σπίτι. Tα μπαλκόνια έχουν γίνει οι ορίζοντες μας. Αλλά οι αγώνες, οι έρωτες και οι χοροί μας θα βρουν τρόπο να υπάρξουν ξανά όταν υπάρξουμε ξανά μαζί
Το αισθάνομαι σαν μια σειρά από επιβεβλημένες απαγορεύσεις αταίριαστες στη φύση του ανθρώπου. Εδώ και χρόνια δίνουμε αγώνα για να βγούμε από τα σπίτια μας, να γεμίσουμε τους δρόμους και να απαιτήσουμε ένα καλύτερο αύριο και τώρα έρχεται ένας αόρατος, άγνωστος εχθρός και μας λέει “μείνε σπίτι”. Μόνο χαρά δεν μου προκαλεί όλο αυτό. Ακόμα και σε μια Χούντα ήξερες τον εχθρό, ήξερες ποιόν έχεις να αντιμετωπίσεις. Έχουμε να ζήσουμε (και μάλλον τη ζούμε ήδη) μία τρομερή καταπάτηση των επαγγελματικών και των ατομικών μας δικαιωμάτων υπό τον φόβο του ιού.
Η προειδοποίηση ότι η σωματική οικειότητα είναι επικίνδυνη, καθώς και η υποχρέωση να κρατάμε συγκεκριμένες αποστάσεις έχει αλλάξει τους τρόπους που κινούμαστε στο δημόσιο χώρο. Περπατάμε στο δρόμο και αποφεύγουμε να διασταυρωθούμε με αγνώστους, συναντάμε γνωστούς και τους μιλάμε από μακριά. Πως βιώνεις αυτές τις υποχρεωτικές αποστάσεις και τι κατ’ ανάγκη νέες προσωπικές σχέσεις που δημιουργούν;Σ’ αυτή τη συνθήκη καλλιεργείται ένας ιδιότυπος ρατσισμός, αποφασίζεις ποιοι είναι οι άνθρωποι που θα κρατήσεις κοντά ενώ κρατάς τους άλλους μακριά.
Είναι βαθιά ψυχαναγκαστικό να πρέπει να μετράς και να ζυγίζεις την κάθε σου κίνηση. Χάνεται ο αυθορμητισμός, όλα γίνονται συνειδητά και με έλεγχο. Οι Έλληνες είμαστε ένας λαός πολύ εκδηλωτικός και η νοοτροπία της απόστασης δεν μας είναι οικεία, είναι για μας κάτι καινούριο. Καλλιεργείται ένας ιδιότυπος ρατσισμός, αποφασίζεις ποιοι είναι οι άνθρωποι που θα κρατήσεις κοντά ενώ κρατάς τους άλλους μακριά. Κάπως έτσι ίσως το άτομο, καθώς απομονώνεται αποκτά μιαν (ψευδ)αίσθηση συναισθηματικής και πρακτικής αυτάρκειας.
Περνάς αρκετές ώρες συνδεδεμένη/ος στο διαδίκτυο; Τώρα που δεν είναι εύκολο να συναντάς φίλους συμμετέχεις σε περισσότερες ψηφιακές συναντήσεις ; Πως διαχειρίζεσαι αυτές τις άυλες, ασώματες συνευρέσεις;Ο Αντώνης Σαμαράκης στο Ζητείται Ελπίς γράφει ” Ποτέ οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά, όσο σήμερα”. Είναι μια πραγματικότητα και αυτή, το διαδίκτυο δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις δια ζώσης επαφές. Είναι μια κάποια λύση βέβαια καθώς η ενημέρωση, το φλερτ, η διασκέδαση και η επικοινωνία ακόμα και η εργασία γίνονται όλα διαδικτυακά. Προσωπικά δέχομαι όσα θετικά μπορεί να μου παρέχει η τεχνολογία σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και προσωπικής μου ζωής χωρίς όμως να επιθυμώ να αντικαταστήσω την πραγματική επαφή.
Αυτή τη στιγμή το σώμα βρίσκεται σε μια αδράνεια και το πνεύμα προσπαθεί να παραμείνει ενεργό και να συντάξει τις καινούργιες πληροφορίες. Θα έρθει η ώρα για επεξεργασία και παραγωγή ξανά.
Στην αρχή μου φάνηκε καλή ιδέα η ανάρτηση και η διάθεση στο κοινό παλαιότερων έργων. Σκέφτομαι ότι είναι μια συντροφιά όλα αυτά τα καλλιτεχνικά έργα για τους ανθρώπους που μένουν σπίτι ωστόσο ξεκίνησε μία μεγάλη συζήτηση για το οικονομικό κομμάτι. Πρόκειται για έργα όπου μια πληθώρα κόσμου έχει εργαστεί και τις περισσότερες φορές μπορεί να μην έχει αμειφθεί όπως θα έπρεπε. Επίσης επειδή αυτές οι παραστάσεις δεν είναι μαγνητοσκοπημένες για δημόσια προβολή παρά μόνο για αρχειακούς λόγους η ποιότητα είναι πολύ χαμηλότερη. Υπάρχουν δύο σκέλη λοιπόν το ένα είναι η δωρεάν διάθεση της δουλειάς μας και η προώθηση του καλλιτεχνικού μας έργου σε χαμηλή ποιότητα και το δεύτερο είναι η αναγκαιότητα για Τέχνη ως ένα μέσο αφύπνισης, συναισθηματικής και πνευματικής ανάτασης.
Παρόλο που είναι αρκετά πρόσφατη, αυτή η νέα συνθήκη έχει επηρεάσει τις καλλιτεχνικές και προσωπικές σου αναζητήσεις; Συνεχίζεις να δουλεύεις με το υλικό που ερευνούσες πριν ή σ έχει οδηγήσει σε νέες περιοχές ή; Αν ναι σε ποιες;
Ο βασικός άξονας της δουλειάς μου είναι ο άνθρωπος, η κοινωνική μνήμη, η έννοια της συλλογικότητας και η σωματοποίηση μιας βιωμένης κοινωνικής ή προσωπικής εμπειρίας. Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται σε διαπραγμάτευση μέσα μου. Αισθάνομαι ότι θα δοθούν νέες κατευθύνσεις στην ερευνητική μου διαδικασία από την στιγμή που τα δεδομένα έχουν αλλάξει. Το σώμα βρίσκεται σε μια αδράνεια αυτή την στιγμή και το πνεύμα προσπαθεί να παραμείνει ενεργό και να συντάξει τις καινούργιες πληροφορίες. Θα έρθει η ώρα για επεξεργασία και παραγωγή ξανά.
