Μαρίζα Ρίζου: Κάθε χρόνο μού προτείνουν μιούζικαλ και τα βαριέμαι

Δεν μπορείς να μη χαμογελάσεις όταν ακούς τα τραγούδια της, καθώς αποτελεί μοναδική ίσως περίπτωση καλλιτέχνιδας που ξεχειλίζει τόσο από χαρά και αισιοδοξία. Είναι και εξαιρετικά πολυτάλαντη. Γράφει μουσικές για την ίδια, αλλά και για πολλές θεατρικές παραστάσεις -τη φετινή σεζόν συνέθεσε τη μουσική για τη «Μάμα Ρόζα» στο θέατρο Αλίκη και αυτήν την περίοδο γράφει τη μουσική για τη νέα επιθεώρηση που θα ανεβάσει το καλοκαίρι η Δήμητρα Παπαδοπούλου στο θέατρο Αλσος), ενώ την περσινή σεζόν έκανε  ένα εξαιρετικά επιτυχημένο πέρασμα και από το θέατρο, πρωταγωνιστώντας στην «Απλή Μετάβαση» στο Εθνικό Θέατρο.

Η Μαρίζα Ρίζου τις Παρασκευές κάνει στο κοινό της ενέσεις θετικής διάθεσης στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο δελτίο Τύπου -το οποίο σημειώστε έχει γράψει η ίδια, «Δεν πρόκειται να προμοτάρω το λάιβ λέγοντας ότι “θα ναι εμπειρία” και “μια αξέχαστη βραδιά”, 1ον γιατί δε συμπαθώ τις προσδοκίες γενικότερα και 2ον επειδή τα γράφουν σε 8 από τα 10 δελτία τύπου πια και μου φαίνεται αρκετά αστείο. Ας δείξει η πραγματικότητα και η ζωή τι θα είναι αυτό το λάιβ για όλους μας. Ή, φυσικά, τι δεν θα είναι».

Μεγάλωσα στην Αθήνα, στο Νέο Ηράκλειο. Απ’ όσο ξέρω ήμουν αρκετά έντονο παιδί, γλωσσού και δεν τραγουδούσα ποτέ μπροστά στον καθρέφτη.

Α, δε θυμάμαι καθόλου. Θυμάμαι, όμως, το πρώτο τραγούδι που έβγαλα μόνη μου στο πιάνο και ήταν το “Δε θα δακρύσω πια για σένα”.

Δεν έχω αλήθεια ιδέα τι με οδήγησε στη μουσική. Οι γονείς μου δεν έχουν καμία σχέση με οτιδήποτε καλλιτεχνικό, μόνο η αδερφή μου τραγουδάει και παίζει πιάνο. Αρχικά αντέδρασαν άσχημα, είχαν μεγάλη άρνηση. Αργότερα άλλαξαν στάση ευτυχώς. Αλλά και να μην άλλαζαν, νομίζω πως θα συνέχιζα ακάθεκτη.

Είμαι ένας άνθρωπος που έχει όλες τις υφές και τα χρώματα, δεν είμαι μόνο ευχάριστη και χαρούμενη. Είμαι και δυσάρεστη και λυπημένη. Και από όλα. Όπως όλοι.

Όλα. Εξαρτάται τη στιγμή μου και απ’ το πώς τη βιώνω.

Τραγούδια από τους τρεις μέχρι τώρα δίσκους μου, αλλά και διασκευές που αγαπάω πολύ, όλα με την ενορχηστρωτική ματιά τη δική μου, αλλά και των πολύτιμων συνεργατών μου.

Προέκυψε από μια στιγμή μου πολύ σκοτεινή και είναι εντυπωσιακό και βαθιά λυτρωτικό το πόσοι άλλοι άνθρωποι είδαν κι εκείνοι τη ζωή τους σε αυτό το τραγούδι. Είναι ένα πολύ πυρηνικό μου κομμάτι και χαίρομαι τρομερά γι’ αυτήν την αγκαλιά που ήδη νιώθω ότι έχει γύρω του.

Είναι δυνατόν να επέλεξα να το τραγουδήσω και να μην το εννοώ; Ό,τι επιλέγω να τραγουδήσω, το εννοώ. Τουλάχιστον τη στιγμή που το διαλέγω.

Δε με καθόρισε ένας καλλιτέχνης, αλλά αν έπρεπε να διαλέξω ποιου ο κόσμος και ο τρόπος θέασης της ζωής και της μουσικής με αφορά πιο πολύ, θα έλεγα τον Δεληβοριά και τον Κραουνάκη.

Όχι καλή και αν δεν ήταν και δικό μου παιδί η Απλή Μετάβαση και δεν ήμουν στη δημιουργική ομάδα που το έστησε όλο αυτό, πιθανότατα δε θα το έκανα. Κάθε χρόνο μού προτείνουν να κάνω μιούζικαλ και τα βαριέμαι πολύ. Ένα πρωτότυπο ελληνικό μιούζικαλ, όμως, είναι άλλη ιστορία. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό που φτιάξαμε και το αγάπησα πολύ. Αυτό αλλά και τους ανθρώπους με τους οποίους το ζήσαμε παρέα. Ωστόσο ούτε είμαι ηθοποιός, ούτε θέλω να γίνω. Πολύ -πολύ- πολύ δύσκολα θα έκανα κάτι αντίστοιχο. Θα πρέπει να έχει σοβαρό καλλιτεχνικό ενδιαφέρον για μένα.

Η μοναξιά.

Νυχού. Κάνω τέλεια νύχια.

Να είναι ήρεμη η ψυχή μου, υγιές το κορμί μου και να ζω παρέα με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, να είμαστε χαρούμενοι και παρέα όλοι μαζί. Αν τα έχω όλα αυτά, θα ναι ωραίο να πηγαίνει καλά και η δουλειά παράλληλα.