Πάμε σινεμά, Μαρία Φαραντούρη;

«Πάμε σινεμά;» Με αυτή την ερώτηση-πρόσκληση επιστρέφει, για μια ακόμη φορά, στη σκηνή του Ηρωδείου η Μαρία Φαραντούρη, οδηγώντας τους θεατές σε ένα μουσικό ταξίδι στον παγκόσμιο, αλλά και τον ελληνικό κινηματογράφο.

Ένα ταξίδι στους ήχους που δέθηκαν αξεδιάλυτα με τις εικόνες, στα τραγούδια που σημάδεψαν ταινίες θρυλικές, όπως η «Καζαμπλάνκα» ή η «Τζίλντα», αλλά και νεότερες, όπως το «Ταξίδι στα Κύθηρα».

Έχοντας στο πλευρό της εξαίρετους ερμηνευτές, όπως τον Θοδωρή Βουτσικάκη και την Κορίνα Λεγάκη, αλλά και τον ηθοποιό Γιάννη Στάνκογλου, που θα ξετυλίξει το νήμα της αφήγησης που έπλεξε ο κριτικός και ιστορικός της μουσικής Γιώργος Μονεμβασίτης, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Αναστάσιου Συμεωνίδη και σολίστ στο πιάνο τον Χρήστο Παπαγεωργίου, η Μαρία Φαραντούρη θα έχει «καλεσμένους» σε αυτή τη βραδιά μερικούς από τους σημαντικότερους συνθέτες και τραγουδοποιούς του «αιώνα του κινηματογράφου»: Νίνο Ρότα, Μισέλ Λεγκράν, Χένρυ Μαντσίνι, Νικόλα Πιοβάνι, Κάρλος Γκαρντέλ, Λουί Μπονφά, Βίκτωρ Γιάνγκ, Τσάρλυ Τσάπλιν, Άντριου Λόυντ Γουέμπερ, Φρέντι Μέρκιουρυ, Αντέλ, Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζιδάκις, Σταύρος Ξαρχάκος, Μίμης Πλέσσας, Ελένη Καραΐνδρου, Σταμάτης Κραουνάκης…

Με την ευκαιρία αυτής της ξεχωριστής βραδιάς της 10ης Ιουλίου, συζητήσαμε με την διάσημη ερμηνεύτρια για τη σχέση της με τον κινηματογράφο, για το πολιτικό τραγούδι των δεκαετιών του ’60 και του ’70, αλλά και για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι.

Σημασία για μένα είχε ότι το «Ματωμένο φεγγάρι», αφιερωμένο στην Κύπρο, ήταν το πρώτο μου τραγούδι με τον Θεοδωράκη σε στίχους του Νίκου Γκάτσου. Χάρηκα βέβαια ιδιαίτερα που ήταν κεντρικό θέμα της ταινίας «Το νησί της Αφροδίτης». Για μένα, όλα αυτά γίνονταν για πρώτη φορά, γι’ αυτό και τα θυμάμαι με ιδιαίτερη συγκίνηση. Πολλές φορές, ακόμα και σήμερα, το «Ματωμένο φεγγάρι» το συμπεριλαμβάνω στο πρόγραμμα των συναυλιών μου, πάντα μαζί με το «Χρυσοπράσινο φύλλο», στην Κύπρο.

Θα σας πω κάτι που δεν είναι γνωστό. Ως μαθήτρια με κάλεσαν να τραγουδήσω με χορωδία σε μια ελληνική ταινία. Επρόκειτο για τα «Χτυποκάρδια στο θρανίο». Ήμουν δεν ήμουν 15 χρονών. Θυμάμαι που πήγαμε σε ένα σχολείο στο Μαρούσι και στην αυλή του έγιναν τα γυρίσματα. Εκεί είδα από κοντά για πρώτη φορά και την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Τα τραγούδια ήταν του Μάνου Χατζιδάκι. Θυμάμαι, λοιπόν, στη Νέα Ιωνία πηγαίναμε συχνά στα σινεμά της περιοχής. Βλέπαμε ταινίες ελληνικές και ξένες με τους μεγάλους πρωταγωνιστές της εποχής, Γκρέγκορι Πεκ, Ρίτα Χέιγουορθ και τόσους άλλους. Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο ήμουν, θυμάμαι, καταγοητευμένη από τον συνδυασμό εικόνων, μουσικής και τραγουδιών, επέστρεφα λοιπόν στο σπίτι και έφτιαχνα το δικό μου φανταστικό soundtrack. Ήταν μια μαγική εμπειρία, μια ονειροπόληση, έξω από τη ροή της καθημερινότητάς μου.

Τα τραγούδια που θα ακούσετε στο Ηρώδειο, στις 10 Ιουλίου, είναι ένα πανόραμα από διαφορετικά μουσικά ακούσματα, τραγούδια πανέμορφα, διαμάντια, από ταινίες σταθμούς της έβδομης τέχνης, που συνέθεσαν μεγάλοι και σπουδαίοι συνθέτες, ταινίες που αγαπήθηκαν και έλαμψαν στο κινηματογραφικό στερέωμα. Πριν κάποια χρόνια, ξανατραγούδησα στο Μέγαρο Μουσικής, στο αφιέρωμα «Cine Maria», τραγούδια βραβευμένα με Όσκαρ. Δεν είναι η πρώτη φορά δηλαδή που τραγούδησα τραγούδια από το σινεμά. Όσο για τους νέους, πιστεύω ότι γνωρίζουν αρκετά τραγούδια, αλλά θα έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν και τα καινούργια που θα τους τραγουδήσουμε, όπως της Adele, του Freddie Mercury και άλλων.

Tο τραγούδι εξακολουθεί να είναι η ανάσα και η παρηγοριά, η αμεσότερη τέχνη για τους ανθρώπους κι ένας τρόπος έκφρασης για τους νέους

Η πρόθεση μας είναι, μέσα από τα τραγούδια και τα αισθήματα των μουσικών εικόνων, να μεταμορφωθεί η σκηνή του Ηρωδείου σε ένα τεράστιο πλατό, όπου ήρωες, έρωτες και πάθη του σινεμά θα ζωντανέψουν πάλι, με ξεναγό τον σπουδαίο ηθοποιό Γιάννη Στάνκογλου, στο ρόλο του αφηγητή, πάνω στα κείμενα του μουσικού ιστορικού Γιώργου Μονεμβασίτη, και με τις καταπληκτικές ερμηνείες του Θοδωρή Βουτσικάκη και της Κορίνας Λεγάκη, που θα συνοδεύει ο συνθέτης και πιανίστας Χρήστος Παπαγεωργίου.

Πιστεύω πως κάθε γενιά έχει το δικό της σινεφίλ γούστο. Σήμερα τα τραγούδια του σινεμά είναι περισσότερο ποπ, αλλά και ροκ. Οι παλαιότερες μελωδίες, εννοώ του ’60, ’70, ’80, ’90, ήταν εξαιρετικές, παρέμειναν κλασικές, θα έλεγα αθάνατες, γι’ αυτό και άντεξαν τόσα χρόνια.

Έχουν αλλάξει όλα. Σήμερα κυριαρχεί το ίντερνετ. Σχεδόν δεν υπάρχουν δισκάδικα, σχεδόν ούτε καν CD. Έχει αλλάξει επομένως και η προσέγγιση του κόσμου στο τραγούδι. Κυρίως έχει αλλάξει η κοινωνική συλλογικότητα που εκφραζόταν με το τραγούδι. Οι άνθρωποι έχουν κλειστεί περισσότερο στον εαυτό τους και στα προβλήματά τους. Η κρίση από οικονομική έγινε και κρίση αξιών, οι νέοι φεύγουν στο εξωτερικό. Παρόλα αυτά, το τραγούδι εξακολουθεί να είναι η ανάσα και η παρηγοριά, η αμεσότερη τέχνη για τους ανθρώπους κι ένας τρόπος έκφρασης για τους νέους που επιζητούν νέα μουσικά σχήματα και δρόμους. Είμαι αισιόδοξη για μια νέα ανέλιξη του τραγουδιού από τους νέους και με νέους τρόπους, έχει ισχυρές ρίζες και πλατιά παράδοση, γι’ αυτό θα έχει και συνέχεια.

Είναι αλήθεια. Η ECM και ο Manfred Eicher, που κινείται πάντα πρωτοποριακά, έχει κάνει δική της την ιδέα της παγκοσμιοποίησης στην έκφραση του τραγουδιού και της μουσικής. Το «Beyond the Borders» εκπροσωπεί ακριβώς αυτό. Όχι μόνο τα τραγούδια, άλλα και οι ίδιοι οι μουσικοί είναι αποτέλεσμα μιας πολυεθνικής συνεργασίας με βάση την Ελλάδα. Ο Cihan Türkoğlu είναι από την Τουρκία, η Anja Lechner από τη Γερμανία, η Mary Vardanian από την Αρμενία. Είμαι πολύ περήφανη που θα κυκλοφορήσει σε όλο τον κόσμο, αλλά ήδη έχει φτάσει και στην Ελλάδα, και κυκλοφορεί από την AN Music.