Γιάννης Σοφολόγης, ηθοποιός – εκφωνητής

Όταν ήμουν μικρός, στη Θεσσαλονίκη, ο πατέρας μου μας πήγαινε με τον αδερφό μου στο γήπεδο να δούμε κάτι φιλικούς αγώνες του ΠΑΟΚ. Εγώ δεν έδινα καμία σημασία στο γήπεδο αλλά ανέβαινα μόνος μου στην τελευταία κερκίδα, ψηλά, και “έπαιζα” τους διαλόγους που φανταζόμουν να κάνουν οι πεταλούδες με τα μυρμήγκια. Ε, κάπου εκεί κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα.

Μια από τις παραστάσεις που είδα ως έφηβος, ήταν «Το Σώσε» του Μάικλ Φρέιν, στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, με πρωταγωνίστρια την Έφη Σταμούλη ήταν καθοριστική εμπειρία για μένα. Εκεί, μέσα στο θέατρο «Αμαλία», αποφάσισα συνειδητά ότι θέλω να κάνω επάγγελμα αυτό που κάνουν οι ηθοποιοί που έβλεπα επί σκηνής. Θυμάμαι ότι έφυγα από το θέατρο σχεδόν ερωτευμένος. Εκείνον τον πρώτο ενθουσιασμό, τον αναζητώ συνεχώς μέσα στην καθημερινότητα της δουλειάς, και αυτός με κρατάει ζωντανό.

Η κάθοδος μου στην Αθήνα ήταν άμεση και γρήγορη. Δεν το σκέφτηκα σχεδόν καθόλου όταν τελείωσα τη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ – ήταν μια ανάγκη χρόνων για μένα να φύγω. Η προσαρμογή δεν ήταν εύκολη, την έκαναν όμως ευκολότερη οι φίλοι μου, οι οποίοι συνεχίζουν να τα κάνουν όλα, ευκολότερα. Από τη Θεσσαλονίκη μου λείπουν καταστάσεις, η οικογένειά μου, κάποιοι φίλοι, το υπέροχο φαγητό της και η θάλασσα μέσα στην πόλη.

Οι Οικονομικές Επιστήμες ήταν για μένα ένας παρ’ολίγον έρωτας. Δυστυχώς (ή μάλλον ευτυχώς) γι’ αυτές, ήρθε το θέατρο και τελικά η σχέση δεν ευοδώθηκε. Εγώ και οι Οικονομικές Επιστήμες δε θα μπορούσαμε ποτέ να συνυπάρξουμε ξανά. Μένουμε σε άλλες ηπείρους και δεν έχουμε και καλό ίντερνετ για να κρατήσουμε τη φλόγα ζωντανή.

Την πρώτη μου εμφάνιση στο θέατρο δεν τη θυμάμαι ιδιαίτερα, γιατί ήταν στο σχολείο, στην πρώτη Δημοτικού όπου και είχαμε θεατρική ομάδα. Η φορά όμως που θυμάμαι πολύ έντονα, είναι ως έφηβος σε θεατρικό εργαστήρι. Ήμουν γύρω στα 14, κάναμε μια παράσταση, ήρθαν όλοι μου οι συγγενείς και η μικρή μου ξαδερφούλα, η Γεωργία, φώναζε σε όλη τη διάρκεια της παράστασης «Γιάννη;;;» επειδή με έβλεπε πάνω στη σκηνή. Εγώ σαφώς και της απάντησα, ανοίξαμε ένα μικρό διάλογο και έπειτα συνεχίστηκαν όλα κανονικά.

Το παιδικό θέατρο είναι μια περίπλοκη, απαιτητική αλλά και τρομερά απολαυστική διαδικασία. Το να παίζεις πρωί-πρωί σ’ ένα σύνολο ανθρώπων που η ανάγκη τους είναι να φάνε, να τρέξουν, να φωνάξουν, να γελάσουν και να παίξουν και όχι να κάθονται σε μια καρέκλα και να προσπαθείς να συγκεντρώσεις αυτήν τους την ενέργεια προς τη σκηνή, προσπαθώντας να τους ανοίξεις καινούριους κόσμους και να τους πεις μια ωραία ιστορία, μόνο σαν ένα πολύ καλό και σκληρό σχολείο μου φαίνεται για τον ηθοποιό. Στο παιδικό αν δεν είσαι ειλικρινής δεν είναι δεδομένο πως κάποιος θα σε παρακολουθήσει.

Το εύκολο έχει να κάνει με κάτι που έρχεται χωρίς προσπάθεια, κάτι που σου χαρίζεται. Οπότε, με αυτήν τη λογική δε μου έχει έρθει τίποτα εύκολα, όλα έχουν προκύψει από σκληρή δουλειά και καθημερινή μάχη, που νομίζω πως είναι και ο μόνος δρόμος προς την ευτυχία καταρχάς και έπειτα, την επιτυχία.

Η επιτυχία της «Κλοτίλδης», είχε να κάνει πιστεύω με την ειλικρίνεια της παράστασης, αλλά και τη δική μας, τη σκληρή δουλειά πίσω από αυτήν, και τη μεγάλη μας αγάπη για αυτό που κάναμε. Με την Αμαλία Καβάλη δημιουργήσαμε τότε μια παράσταση που προέκυψε από μια βαθιά μας ανάγκη να επικοινωνήσουμε κάτι στον κόσμο. Και αυτό όταν είναι καθαρό και ειλικρινές, ο κόσμος πάντα το λαμβάνει, το εκτιμά και τελικά το απολαμβάνει.

Η σκηνοθεσία είναι ένα πεδίο έρευνας που με διεγείρει, με κρατά ξύπνιο τα βράδια και που θέλω πολύ να συνεχίσω να σκαλίζω. Έχω σκηνοθετήσει δύο παραστάσεις, η πρώτη σε συνεργασία με την Αμαλία Καβάλη, «Το Πεπρωμένο Ονομάζεται Κλοτίλδη» και η δεύτερη φέτος, σε συνεργασία με την Ελένη Ζαραφίδου, το έργο «Σολωμός» στην παιδική σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας. Και θέλω να ευχαριστήσω θερμά την καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ, Βαρβάρα Δούκα, για την εμπιστοσύνη, τη στήριξη και την ευκαιρία που μου έδωσε.

Τα περισσότερα όνειρα που θυμάμαι είναι συνήθως κοντά σε κάποια πρεμιέρα, που βλέπω να βγαίνω στην παράσταση και να μη μπορώ να μιλήσω, να ξεχνάω τα λόγια μου, να φοράω λάθος ρούχα, να πέφτω από τη σκηνή και γενικά να πηγαίνουν όλα λάθος κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Τα όνειρα οφείλουν να είναι τρελά, μόνο τρελά. Αν γειωθούν τα όνειρα τότε γίνονται σαν τους στόχους και τότε όλα θα είναι μόνο στρωτά και συγκεκριμένα. Η δουλειά των ονείρων κατά τη γνώμη μου είναι να μας ξεπερνούν, να μας συναρπάζουν και καμιά φορά να μην τα καταλαβαίνουμε ακριβώς, παρά μόνο από τη θερμότητα και το γαργαλητό στο στομάχι μας.

Η «Αρχή του Αρχιμήδη» είναι ένα τόσο πολύπλοκο και ταυτόχρονα τόσο απλό έργο που μου θυμίζει τη ζωή την ίδια. Μας διδάσκει ότι όλοι μας, αν μας δεις από διαφορετικές σκοπιές είμαστε τελείως διαφορετικοί. Και ταυτόχρονα, όταν εμφανίζεται ο φόβος στις ζωές μας, μας κάνει κοντόφθαλμους και απόλυτους. Είμαι πολύ τυχερός και περήφανος γι’ αυτήν την συνεργασία και ανυπομονώ να αρχίσουμε να μοιραζόμαστε την παράστασή μας με όλον τον κόσμο.

Η αδιαφορία, η ανέχεια, το μίσος και ο φόβος. Αυτά με ανησυχούν στην κοινωνία μας.

Δε θυμάμαι πότε ακριβώς έμαθα να κολυμπάω, από πολύ μικρός όμως είχα τρομερά καλή σχέση με το νερό. Όταν έμπαινα στη θάλασσα, με μπρατσάκια ως παιδάκι, ξεχνούσα να βγω. Η θάλασσα παρόλο που με φόβιζε, με γοήτευε τρομερά. Και τώρα που έβγαλα τα μπρατσάκια κάπως έτσι είναι η σχέση μου μαζί της.

Η μουσική από πάντα έπαιζε τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Ακούω μουσική με το που ξυπνάω, όταν περπατάω, όταν γυμνάζομαι, όταν ερωτεύομαι, όταν πονάω, όταν προσπαθώ να κοιμηθώ και δε μπορώ, καμιά φορά στα διαλείμματα των προβών κλπ. Είναι εκεί σε όλες τις φάσεις της ζωής μου και πάντα έχει και κάτι καινούριο να μου πει.

Το επόμενο dj set μου, πιστεύω θ’ αρχίσει, αλλά και θα τελειώσει με το «The Chain» των Fleetwood Mac γιατί μεταξύ άλλων, λέει:
“…And if, you don’t love me now
You will never love me again
I can still hear you saying
You would never break the chain…”
Και αυτό γιατί όλοι, μα όλοι, κάποια αλυσίδα παλεύουμε να σπάσουμε.