ΤΕΤΤΤΙΞ στη Στέγη

Με αφετηρία τον Giacinto Scelsi, γνωστό για τα έργα του «πάνω σε μία νότα» και τη μυστηριακή τους πνευματικότητα, η παράσταση ακολουθεί μια διαδρομή μουσικής και φωτός για να συναντήσει τον νονό της ambient, Brian Eno.

Κάθε συνθέτης επιστρατεύει διαφορετικά εκφραστικά μέσα: ανεπαίσθητες αλλαγές με πύκνωση και αραίωση του μουσικού υλικού, έμφαση στο ηχόχρωμα ή σε μια συγκεκριμένη περιοχή ενός οργάνου.

Ο Παναγιώτης Τομαράς, εμπνεόμενος από τη μουσική –την ατμόσφαιρά της, τη μινιμαλιστική αισθητική της, την άλλοτε υπνωτική και άλλοτε διεγερτική της επίδραση–, επινοεί ένα παιχνίδι με τις βασικές ιδιότητες του φωτός. Με αντανακλάσεις και αλλαγές στην ένταση και το χρώμα, στήνει μικρές οπτικές «απάτες», δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο περιβάλλον για κάθε έργο.

Έργα

Giacinto Scelsi: “Okanagon” και “Maknongan”
Brian Eno: “Ambient 4 – On Land” (μέρη I, V & VII)
Νίκος Ιωακείμ: “Væsanus!”
Peter Adriaansz: “Fraction”
Μιχάλης Παρασκάκης: «Σκοστόκ»
Ζήσης Σέγκλιας: “Let the Music Go Down”

*Στην παράσταση γίνεται χρήση στροβοσκοπικών φωτισμών (strobe lights).

Λίγα λόγια για τα έργα της παράστασης

Ο Τζιατσίντο Σέλσι, «ο Δάσκαλος της ελάχιστης μετάβασης», με τον διαλογισμό του πάνω στον ήχο, ξεδιπλώνει ένα αρχέγονο δράμα στα έργα “Okanagon” και “Maknongan”. Ο Πέιτερ Άντριαανς ενορχηστρώνει μια τελετουργία βιομηχανικών ήχων στο “Fraction”, οι οποίοι, με τις νωχελικές τους επαναλήψεις, συγχρονίζονται με τυχαίο τρόπο. Ο Νίκος Ιωακείμ εξερευνά στο “Væsanus!” τις δυνατότητες που προσφέρει η περιστροφή γύρω από μία νότα. Στο «Σκοστόκ» του Μιχάλη Παρασκάκη, ένας ακανόνιστος παλμός διαταράσσει τη στατικότητα των κρατημένων ήχων, για να προσδώσει κίνηση στη μουσική δραματουργία. Στο “Let the music go down”, ο Ζήσης Σέγκλιας εξερευνά την τάση της μουσικής να κατευθύνεται προς τα κάτω, από δραματουργική άποψη ― ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό: χαμηλή περιοχή ενός οργάνου, επιβράδυνση του παλμού, αλλαγή ηχοχρώματος και, φυσικά, διάθεσης. Η παράσταση επισφραγίζεται με κομμάτια από το “On Land” του νονού της ambient, Μπράιαν Ίνο, σε μια αναδημιουργία για όργανα από τον Μιχάλη Παρασκάκη.

Λίγα λόγια για το μουσικό σύνολο

Ο ΤETTTIΞ (με τρία ταυ) ξεκινά από μια ομάδα νέων μουσικών που τούς ενώνει η αγάπη για τη σύγχρονη  μουσική και η παλιά τους γνωριμία και συνεργασία. Ένα πρώτο χαρακτηριστικό του συνόλου είναι ότι η πλειοψηφία των μουσικών έχει ζήσει και σπουδάσει στην Ολλανδία, όπου υπάρχει έντονη δραστηριότητα στον χώρο της σύγχρονης μουσικής. Έχοντας γευτεί τον πολυεθνικό χαρακτήρα, την ανοιχτότητα και την ενεργητικότητα της Ολλανδικής σκηνής, ο ΤΕΤΤΤΙΞ θέλει να μεταφέρει αυτή την εμπειρία στην Ελλάδα, τόσο στην Αθήνα όσο και οπουδήποτε αλλού.

Το σύνολο αποτελείται από έναν ιδιαίτερο συνδυασμό οργάνων που αποκλίνει από τους καθιερωμένους σχηματισμούς. Αυτό έχει ως άμεσο αποτέλεσμα να δίνεται έμφαση στη δημιουργία ρεπερτορίου με παραγγελίες σε νέους συνθέτες από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο. Μέλημα του ΤΕΤΤΤΙΞ είναι να συνεχίζεται η ζωή των νέων έργων και μετά την πρώτη τους εκτέλεση. Επίσης, θα επικεντρώνεται στην παρουσίαση σημαντικών έργων των τελευταίων δεκαετιών που παραμένουν άγνωστα στην Ελλάδα, αλλά έχει και σκοπό να αναδείξει ξεχασμένα ή παραμελημένα διαμάντια του 20ού αιώνα. Παράλληλα, ως γνήσιο παιδί της εποχής του, το σύνολο φλερτάρει και με άλλα είδη μουσικής, όπως ποπ, ροκ, ρεμπέτικα ή λαϊκά, τζαζ, παραδοσιακή και άλλα.

Ένα θεμελιώδες γνώρισμα των μελών του συνόλου είναι η επίγνωση ότι η οπτική-σκηνική διάσταση μιας συναυλίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής εμπειρίας. Όλοι οι μουσικοί έχουν εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση στο παρελθόν, γι’ αυτό και αντιμετωπίζουν τις συναυλίες του ΤΕΤΤΤΙΞ ως ενιαία θεάματα, υπό τη σκηνική επιμέλεια καλλιτεχνών από άλλους χώρους, όπως το θέατρο, ο κινηματογράφος, η αρχιτεκτονική, ο χορός και οι εικαστικές τέχνες. Με επίκεντρο τη μουσική και τον ήχο, ο χώρος, η κίνηση, ο φωτισμός και η σκηνική δράση σμίγουν σε ένα απροσδόκητο αμάλγαμα.