Αντώνης Λουδάρος: Δεν κάνω θέατρο για να νιώθω άνετα
Ο Αντώνης Λουδάρος καταπιάνεται με πολλά τη φετινή θεατρική σεζόν: Πρωταγωνιστεί σε δύο έργα το “Deathtrap” στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα και στη μεγάλη παραγωγή “Στέλιος Καζαντζίδης, η ζωή μου όλη” που μέσα στο Δεκέμβριο θα κάνει πρεμιέρα στο Θέατρον του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος. Και δεν σταματάει εδώ, καθως σκηνοθετεί και την κωμωδία του Χάρη Μπόσινα, Δουλειές με φούντες που παρουσιάζεται στη Θεατρική Σκηνή Ζωή Λάσκαρη. O ίδιος δεν ξεχωρίζει κανένα θεατρικό είδος, απλώς αισθάνεται ευλογημένος, που μπορεί και κάνει μια δουλειά που αγαπάει πολύ. Στην συγκεκριμένη συζήτηση αναλαμβάνει να μας μιλήσει για τη “φονική παγίδα” που έχει στήσει στο Αγγέλων Βήμα.
«Deathtrap» λοιπόν, φέτος. Πείτε μας λίγα λόγια για το διάσημο έργο του Ira Levin. Τι σας έκανε ν’ ασχοληθείτε μ’ αυτό;
Το “Deathtrap” ειναι ένα έργο που από την εφηβεία μου ακόμη, γύρω στα 13, με απασχολούσε συνέχεια. Όταν είδα την ταινία την ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Πίστευα πάντα ότι πρέπει να γινει θεατρικό. Αργότερα, όταν ασχολήθηκα με την υποκριτική, έμαθα οτι είναι θεατρικό έργο… πάντα λοιπόν το είχα στο μυαλό μου. Έχει όλα τα στοιχεία που γοητεύουν: χιούμορ στα σωστά σημεία, στέρεη πλοκή, αψεγάδιαστους διαλόγους και ανατριχίλα εκεί που πρέπει. Άρα, μιλάμε για ένα έργο άρτιο.
Ωραία η επιτυχία, όλοι την θέλουμε, αλλά πρέπει να έχουμε στόχους ουσίας
Τι είναι αυτό που κατά την γνώμη σας έχει το Deathtrap, που το έχει κατατάξει στην λίστα με τα πιο πετυχημένα θεατρικά έργα;
Δεν ειναι τυχαίο που το Deathtrap θεωρείται το μακροβιέστερο θρίλερ-κωμωδία στην ιστορία του Broadway. Ολα τα παραπάνω στοιχεία που ανέφερα, του δίνουν μια δύναμη και μια γοητεία, που λίγα θεατρικά έργα διαθέτουν.
Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στο θρίλερ και στην κωμωδία. Εσείς σε ποιο θεατρικό είδος νιώθετε πιο άνετα;
Άνετα δεν ξέρω… με γοητεύει να λέω ιστορίες για την ζωή μέσα απο την θεατρική πράξη. Η 30χρονη πορεία μου μεχρι τωρα με οδηγεί σε μονοπάτια θεατρικής ουσίας. Θεωρώ οτι το “Deathtrap” ειναι η πρώτη παρασταση της δίκης μου υποκριτικής ωριμότητας. Εχω δουλέψει στο θέατρο με μεγάλους δασκάλους δίπλα μου. Έτσι έμαθα να μην ξεχωρίζω τα είδη, κωμωδία, δράμα και όλες τις υποκατηγορίες, τις αγαπώ. Δεν κάνω θέατρο για να νιώθω «άνετα». Νιωθω όμως ευλογημένος που κανω ένα επάγγελμα που το αγαπώ, το πονάω και μου δίνει στιγμές ευτυχίας.
Ο Αντώνης Λουδάρος και η Τζένη Μπότση στην παράσταση Φονική Παγίδα
Ερμηνεύετε το συγγραφέα Sidney Bruhl. Τι σας γοητεύει σ’ αυτό τον ρόλο;
Ερμηνεύοντας τον ρόλο αυτό βρήκα αρκετές δυσκολίες. Δεν ήταν εύκολο. Είχα να διανύσω απόσταση. Δούλεψα σκληρά και επίμονα για να εχει αποτέλεσμα. Δοκίμασα διαφορετικούς δρόμους για να πάω. Ακροβατεί συνέχεια ανάμεσα στον κυνισμό και στην τρυφερότητα. Μέγας ψεύτης της ζωής. Και σε κάνει να σκεφτείς «μέχρι πού μπορώ να φτάσω για να εξασφαλίσω μια πετυχημένη ζωή»… ε, όλο αυτό έχει μεγάλη γοητεία για έναν ηθοποιό.
Το έργο μας μιλάει για την «απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας». Πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η ματαιοδοξία και πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για να την υπηρετήσει;
Μεγάλη κουβέντα ανοίγουμε. Ο ματαιόδοξος έχει καλό τέλος; Δε νομίζω. Δειχνει ίσως πετυχημένος, δεν είναι όμως. Όλοι θελουμε να τα καταφέρουμε στη ζωή. Όλα να πάνε καλά. Είμαστε σ’ αυτό τον κόσμο μ’ ένα σκοπό. Να κάνουμε έργο αγάπης για μας, για τους άλλους, αλλά και πιο συνολικά για την ίδια την ζωή. Όλοι γι’ αυτο πασχίζουμε. Η ματαιοδοξία όμως, μας ακυρώνει την προσπάθεια. Χάνουμε το δρόμο της αποστολής. Ωραία η επιτυχία, όλοι την θέλουμε, αλλά πρέπει να έχουμε στόχους ουσίας. Αλλιώς η ζωή ειναι ρηχή. Και ειναι τόσο μικρή για να ειναι ρηχή.
O Αντώνης Λουδάρος πρωταγωνιστεί στην παράσταση – αφιέρωμα στον Στέλιο Καζατζίδη, «Η ζωή μου όλη»
Το “Deathtrap” είναι η πρώτη παράσταση της δικής μου υποκριτικής ωριμότητας
Τελικά πόσο «εύκολο» είναι για κάποιον να «σκοτώσει για να εξασφαλίσει την επιτυχία; Πόσο κοντά δηλαδή, είναι η υπόθεση του έργου στη σημερινή πραγματικότητα;
Η εποχή και οι άνθρωποι της όλο και μας απομακρύνουν από την ουσία. Προσπαθώντας να τα καταφέρουμε, το Κακό σαν σειρήνα φωνάζει οτι είναι το Καλό και μας παρασύρει. Δείτε αυτό που ζούμε στη χώρα μας. Όλοι μας φωνάζουν ότι για να πάμε στο φως πρέπει να σώσουμε την οικονομία μας και έτσι να βοηθήσουμε και την οικονομία της Ευρώπης. Μόνο που αυτά ειναι νούμερα και οι άνθρωποι για να βγούν στο φώς χάνουν την ίδια τους τη ζωή. Ζούμε μακελειό. Βγάζει αυτός ο δρόμος σε φως; Και αλήθεια, τι φώς ειναι αυτό με τόσο σκοτάδι μέσα; Αν θες να κάνεις την αναγωγή πάντως, τον ίδιο προβληματισμό έχει και το “Deathtrap” που παρουσιάζουμε στο Αγγέλων Βήμα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη. Δε δίνει απαντήσεις, αλλά σίγουρα αν θες να σκεφτείς για τη ζωή… Γενικά το θεατρο δε δίνει απαντήσεις. Σε σκέψεις σε βάζει.
Το κοινό στο τέλος θα δώσει ελαφρυντικά στον πρωταγωνιστή, Sidney, για την εγκληματική πράξη του; Τι γεύση μας αφήνει το έργο στο φινάλε;
Δεν ξέρω να το απαντήσω αυτό. Νομίζω ότι όλοι είμαστε λίγο ή πολύ αυτός ο ρόλος. Ίσως οχι σε πρώτη ανάγνωση. Αν το σκεφτούμε όμως; Σίγουρα κάποιος, που θα έρθει να δει την παράσταση, θα φύγει χαρούμενος γιατί θα έχει δεί κάτι που του λέει κάτι σε προσωπικό επίπεδο. Κάτι αληθινό. Και ό,τι μοιάζει με αλήθεια ξέρουμε να το εκτιμούμε.
