MENU
Κερδίστε Προσκλήσεις
ΠΕΜΠΤΗ
28
ΜΑΡΤΙΟΥ
ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ

Στο μυαλό του «Θείου Βάνια»: Οκτώ φράσεις για το όνειρο της ευτυχίας

Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος – πρωταγωνιστής, σκηνοθέτης και μεταφραστής του «Θείου Βάνια» – επιλέγει μερικές από τις εμβληματικότερες στιγμές του τσεχωφικού αριστουργήματος όπως ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Ανεσις. Φωτογραφίες Πάτροκλος Σκαφιδάς

author-image Στέλλα Χαραμή

Ο μέγας ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, ο συγγραφέας που διείσδυσε όσο κανείς άλλος στην παγκόσμια δραματουργία στο σύμπαν της ματαιωμένης επιθυμίας και των υπαρξιακών αδιεξόδων, ο Αντόν Τσέχωφ εμφανίζει, ίσως, τον πιο πληθωρικό εαυτό του στο «Θείο Βάνια». Έργο γραμμένο το 1896 – σύγχρονο σχεδόν του επίσης αριστουργηματικού «Γλάρου» – προοιωνίζεται τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές (από το πέρασμα της τσαρικής εξουσίας στην Οκτωβριανή Επανάσταση) που θα αναδιαμορφώσουν αμετάκλητα τη ρωσική πραγματικότητα.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον που, από την παρακμή αναζητά τη μετάβαση στη νέα εποχή, ο Τσέχωφ παρατηρεί τον άνθρωπο και τοποθετεί τη ρωσική επαρχία στο κέντρο αυτής της παρατήρησης. Εκεί – σ’ ένα απομακρυσμένο υποστατικό – καταφτάνουν ο συνταξιούχος καθηγητής Σερεμπριακώφ και η νεαρή γυναίκα του Ελένα, σμίγοντας μετά από καιρό με την κόρη του από τον πρώτο γάμο, Σόνια και τον αδελφό της πρώτης του γυναίκας, Βάνια.

Ο ερχομός τους θα διαταράξει τις ισορροπίες της καθημερινότητας και της ανώφελης πλήξης που την επιστεγάζει, τα αισθήματα των ανεκπλήρωτων ερώτων θα ξαναβγούν στην επιφάνεια για να ξαναβουλιάξουν ακυρωμένα στο βυθό της ύπαρξης τους και η συμβίωση τους δεν θα βρει λύτρωση ποτέ προς την ευτυχία – παρότι η ελπίδα της είναι το μοναδικό του αίτημα για να βρουν το νόημα της ζωής τους.

Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος που δοκιμάζει να αναμετρηθεί με αυτό τον κόσμο μέσα από πολλαπλούς ρόλους (σκηνοθετεί, μεταφράζει και ερμηνεύει το θείο Βάνια για λογαριασμό του θεάτρου Ανεσις) αναγνωρίζει στους ήρωες του Τσέχωφ «πρόσωπα κουρασμένα απογοητευμένα. Πλήξη που οδηγεί στο ποτό. Στην υστερία. Στην τρέλα. Πρόσωπα απεγνωσμένα που ζητούν βοήθεια. Που ψάχνουν κάποιον άλλον ν’ ακουμπήσουν. Αλλά αυτός ο “άλλος” είναι πάντα η λάθος επιλογή. Πρόσωπα κωμικοτραγικά. Κλόουν που βρίσκονται μόνοι πάνω στη σκηνή. Μικρά ανθρωπάκια που γυρίζουν συνέχεια πάνω σ’ έναν πλανήτη που καταστρέφεται». Και επιλέγει τις κορυφαίες στιγμές εξομολογήσεων των ηρώων του που προδίδουν αυτήν, ακριβώς, την ανάγκη τους ν’ αποδράσουν από τη σπαταλημένη τους ζωή.

Vanias 4

«Θα ήθελα να μπορούσα να σβήσω το παρελθόν. Να ξυπνήσω ένα πρωί να έχει ήλιο κι ησυχία και ν’ αρχίσω μια καινούργια ζωή. Να μην υπάρχει παρελθόν. Ν’ αρχίσω απ΄ την αρχή. Αλλά πώς ν’ αρχίσω; Με τι ν’ αρχίσω;»
Θείος Βάνιας

«Πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Αλλιώς δεν θα μπορέσεις να ζήσεις».
Ελένα

Vanias 3 

«Όταν φυτεύω ένα δέντρο και το βλέπω να μεγαλώνει, να πρασινίζει, να φουντώνει, νιώθω περήφανος».
Αστρόφ

«Θα ζήσουμε. Θα επιβιώσουμε. Θα δουλέψουμε. Θα δουλέψουμε για τους άλλους. Κι ύστερα θα πεθάνουμε. Ήρεμοι. Ήσυχοι. Ο Θεός θα μας λυπηθεί».
Σόνια

Vanias 5 

«Εγώ μπορεί να μην είμαι ευτυχισμένος αλλά είμαι περήφανος».
Τελιέγκιν

«Η αλήθεια είναι καλύτερη από την αβεβαιότητα».
Ελένα

Vanias2 Bisbikis

«Η ιδιοτροπία είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου»
Αστρόφ

«Θέλω επιτυχία. Φήμη. Δόξα. Θόρυβο».
Σερεμπιάκωφ

Vanias 6 

[iframe width=”560″ height=”315″ src=”https://www.youtube.com/embed/uU29InQMHqQ” frameborder=”0″ gesture=”media” allowfullscreen ]

Περισσότερα από Art & Culture
VIMA_WEB3b