Ορθός λόγος και συνδικαλισμός: έννοιες αντίθετες;
Οταν είδα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο, εν μέσω τριημέρου και θέρους, ανακοίνωση (επισυνάπτεται) από το Εθνικό Θέατρο, ήμουν σίγουρη ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ανοιξα το επισυναπτόμενο κείμενο. Απευθυνόταν προς τους εργαζόμενους του Εθνικού Θεάτρου και το υπέγραφαν ο πρόεδρος του Δ.Σ., Θανάσης Παπαγεωργίου και ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού, Στάθης Λιβαθινός.
Διαβάζω στην ανακοίνωση του προέδρου του Δ.Σ. και του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού τις φράσεις: «Είναι λυπηρό όταν η λογική εκτίμηση της πραγματικότητας δεν αποτελεί το ζητούμενο». «Πιστεύουμε ότι σε κάθε εργαζόμενο του Εθνικού Θεάτρου θα πρυτανεύσει η λογική και το συμφέρον του, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την παραγωγή. Και παραγωγή στο θέατρο είναι η παράσταση και τίποτα άλλο». «Η Διοίκηση του Ε.Θ. δεν προκείνει την εργολαβοποίηση εργασιών…». «Να καταλάβουν ότι όταν ο θεατής φτάσει στο θέατρο και το βρει κλειστό, δεν τιμωρείται κανείς άλλος πέρα από τον ίδιο τον θεατή».
Αυτά σε γενικές γραμμές περιέχονται στην ανακοίνωση, στη διάρκεια της επιχείρησης συνεννόησης για την υπογραφή της Σ.Σ.Ε. Οι πληροφορίες, έγκυρες πληροφορίες, λένε ότι ο ένας από τους λόγους αντίδρασης των εργαζομένων είναι η μη ανανέωση της σύμβασης ΟΡΙΣΜΕΝΟΥ χρόνου σε τρεις εργαζόμενους. Ο άλλος λόγος, όπως έχει ήδη αναφερθεί, είναι η διακοπή διατακτικής από σούπερ μάρκετ, ύψους 50 ευρώ το μήνα ανά εργαζόμενο, από εκείνα που παρέχονταν αφειδώς σε διάφορους κλάδους εργαζομένων, την εποχή των παχιών αγελάδων.
Γιατί στο δικό μου το μυαλό και στη δική κατανόηση της γλώσσας, «ορισμένου χρόνου» σημαίνει ορισμένου χρόνου. Δεν σημαίνει παράθυρο σε μονιμότητα. Ισχυε για χρόνια. Πράγματι. Και οδήγησε δημόσιους οργανισμούς με υπεράριθμο προσωπικό, και με πολλούς εργαζόμενους χωρίς αντικείμενο.
Στο δικό μου το μυαλό, επίσης, όλα αυτά που πιστεύω δεν είναι φιλελεύθερα ούτε νεοφιλελεύθερα. Είναι απλώς ορθός λόγος.
