Status update: Βασίλης Μπισμπίκης, ηθοποιός – σκηνοθέτης

Μπήκα στο θέατρο πολύ μικρός. Στη γειτονιά. Παραστάσεις Καραγκιόζη, ξέρεις. Έκανα το σκηνοθέτη. Συμμετείχα στις παραστάσεις του σχολείου, ύστερα γράφτηκα σ’ ένα πολιτιστικό σύλλογο στο Λουτράκι. Το κομβικό σημείο όμως, ήταν μια παράσταση στην Επίδαυρο με την «Ελένη» του Ευριπίδη, στο πλαίσιο των τιμητικών βραβείων Ροντήρη όπου πήραμε το πρώτο βραβείο αρχαίου δράματος. Εκεί με είδε ο Τάσος Ρούσσος, τότε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και μου πρότεινε να το δω σοβαρά, επαγγελματικά, να σπουδάσω θέατρο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δούλευα κρουπιέρης σε καζίνο αλλά αποφάσισα να κάνω μια στροφή. Ανέβηκα στην Αθήνα κι από τη στιγμή που γράφτηκα στη σχολή, μόνο το θέατρο υπάρχει για μένα.

Πριν από χρόνια, με τον Παναγιώτη Σούλη κάναμε μια πρόταση στο Φεστιβάλ Αθηνών, το «Στριπτίζ» η οποία δεν έγινε δεκτή. Έτσι αρχίσαμε ν’ αναζητούμε χώρους για ν’ ανεβάσουμε την παράσταση. Μας ζητούσαν κάτι απίστευτα ποσά, 7.000-8000 το μήνα ώστε αγανακτισμένοι αποφασίσαμε να φτιάξουμε ένα θέατρο από την αρχή. Ψάξαμε για χώρους βιοτεχνικούς και φτάσαμε σε ένα παλιό μηχανουργείο στον Βοτανικό. Εκεί γεννήθηκε το Cartel. Προφανώς η ανάγκη μας ήταν ανάγκη έκφρασης, θέλαμε να κάνουμε το θέατρο που αγαπάμε χωρίς μεσάζοντες και να φτιαχτεί ένας πυρήνας ανθρώπων που μπορούν να φιλοξενούνται στο χώρο.

Είναι δύσκολο να δικαιωθούν όλοι οι στόχοι ενός θεάτρου. Είναι δύσκολο να φτιαχτεί – πέρα από το στενό πυρήνα – μια ομάδα πολυπρόσωπη, με κοινό κώδικα και κοινό θέλω, να μην υπάρχουν εγωισμοί… Το παλεύουμε αλλά τα εμπόδια είναι πολλά.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμπυκνώνονται τόσες πολλές ιδιότητες μου στο Cartel. Παραγωγός, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής. Το Cartel είναι μια κολεκτίβα – που σημαίνει πως όλοι κάνουμε τα πάντα. Δεν μου είναι ξένο αυτό. Και ο ίδιος ο χώρος ευνοεί τη χειροποίητη δουλειά – άλλωστε “χτίστηκε” από υλικά της ανακύκλωσης – όλοι βοηθάμε για τα φώτα, για τα ηλεκτρικά. Το Cartel είναι ένα σύνολο πραγμάτων.

Αγάπησα τη «Δεσποινίδα Τζούλια» του Στρίντμπεργκ από τα χρόνια της σχολής. Εκείνο που πλέον με ερεθίζει πάρα πολύ στο κείμενο είναι όσα υπενθυμίζει αναφορικά με την κρίση: Η λύσσα με την οποία ξεσκίζουμε τις σάρκες μας, πως γίνονται οι ψυχικοί φόνοι. Πίστευα, ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι άνθρωποι θα έρθουν κοντά ο ένας στον άλλον, θα υπάρξει αλληλεγγύη. Δυστυχώς, επικράτησε μια τρομερή ανθρωποφαγία. Με τρομάζει το μέχρι που είναι πρόθυμος να πατήσει κάποιος για ν’ ανέβει κοινωνικά.

Η παράσταση είναι αφιερωμένη στη μνήμη του Μηνά (Χατζησάββα) γιατί ο Μηνάς ήταν αγαπημένος φίλος. Γνωριστήκαμε στις πρόβες του «Αγαμέμνονα» σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη κι εκεί ξεκίνησε μια φιλία πολύ δυνατή. Την ίδια ώρα, για μένα ο Μηνάς ήταν ένα πολύ ισχυρό καλλιτεχνικό σημείο αναφοράς. Κάναμε άπειρες συζητήσεις για το θέατρο και ήταν ένας από τους ανθρώπους που θα ‘θελα να φτάσω· στον τρόπο που ήταν ανοιχτός στην τέχνη και στο καθετί που ρέει γύρω μας. Ο Μηνάς δεν έκλεισε ποτέ τη σκέψη του σε τίποτα. Χαιρόταν ό,τι έκανε.

Το ταξικό πρόβλημα έχει επανέλθει – με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι το επεξεργάστηκε ο Στρίντμπεργκ. Υπάρχει μια πολύ μεγάλη απόσταση πια. Η μεσαία τάξη εξαφανίζεται, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι και… περισσότεροι. Κι έχω την αίσθηση πως σ’ αυτή την άγρια εποχή, εκείνοι που θέλουν να πλουτίσουν εις βάρος των πολλών θα είναι ακόμα πιο αδυσώπητοι από ότι ήταν παλαιότερα.

_{Στιγμιότυπο από την παράσταση «Δεσποινίς Τζούλια» στο Cartel.} 

Το θέατρο είναι πια για μένα ψυχική ανάγκη. Συμφωνώ πολύ μ’ αυτό που είχε πει ο Κουν πως «θέατρο κάνουμε για την ψυχή μας». Η ανάγκη είναι προσωπική, των ηθοποιών καταρχήν. Λείπω – όπως όλοι όσοι εργάζονται στις μέρες μας – άπειρες ώρες από το σπίτι και την οικογένεια μου, “χώνω” λεφτά από την τηλεόραση στο θέατρο κι ίσως αυτά μπορούν να λογιστούν ως θυσίες. Αλλά από την άλλη, εκείνο που με κάνει ευτυχισμένο και χαρούμενο δεν ξέρω αν μπορώ να το ονομάσω θυσία.

Μπήκα στην τηλεόραση μετά από μεγάλους ρόλους στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Όμως δεν θα πω ψέματα: Η τηλεόραση με βοήθησε πάρα πολύ στην καριέρα μου. Θυμάμαι ένα περιστατικό σε πειραματικό θίασο όπου προτάθηκε το όνομα μου από το σκηνοθέτη μιας τραγωδίας για ένα ρόλο και ο παραγωγός συμφώνησε μόνο όταν έμαθε πως παίζω στην τηλεόραση. Η αναγνωρισιμότητα και η δημοφιλία της τηλεόρασης λοιπόν, με βοήθησε ακόμα και στο κριτήριο για τις μετέπειτα επιλογές μου. Συν το ότι κέρδισα κάποια αξιοπρεπή χρήματα και ζω σαν άνθρωπος.

Μου αρέσει που με χαιρετάει ο κόσμος, που μου δείχνει την αγάπη του. Το χαίρομαι και το χρησιμοποιώ. Εκείνο ωστόσο που είναι το πιο συγκινητικό απ’ όλα είναι να βλέπεις ότι αυτό που κάνεις αφορά και λειτουργεί. Στο σίριαλ «Η λέξη που δεν λες» υποδύομαι τον πατέρα ενός παιδιού με αυτισμό. Έκτοτε με πλησιάζουν δεκάδες γονείς με παρόμοια προβλήματα, μ’ έναν τρόπο απενοχοποιούνται απέναντι μου. Με βοηθάει πολύ να ξέρω πως μια τηλεοπτική παραγωγή συμβάλει, ελάχιστα έστω, για να σπάσει ένα κοινωνικό ταμπού.