Μια συναυλία για τον Θάνο Ανεστόπουλο: “Και η Αγάπη πάλι θα καλεί” -Τεχνόπολις 11/9

Στις συναυλίες πηγαίνω πάντα την πρώτη μέρα, εκτός κι αν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Όπως, τώρα,στη δεύτερη μέρα γα τον Θάνο Ανεστόπουλο. Ήταν η 8η επέτειος του γάμου μου με την Έφη. Και θέλαμε πολύ να το γιορτάσουμε εκεί, στην Τεχνόπολη μαζί με τον Θάνο Ανεστόπουλο και τα Διάφανα Κρίνα. Μια συναυλία – γιορτή.

Το συγκρότημα γιόρταζε μπροστά σε παλιούς και νεώτερους φίλους του την συνεύρεσή των μελών του επί σκηνής μετά 8 χρόνια! Και ο Θάνος Ανεστόπουλος να τα δίνει όλα στη σκηνή επί περίπου τρεις ώρες με το κοινό να τραγουδά ασταμάτητα μαζί του. Από 15χρονα μέχρι 55άρηδες! Διερωτόμουν όλα αυτά τα πιτσιρίκια που ήξεραν απ’ έξω κι ανακατωτά όλα τα τραγούδια, πριν 8 χρόνια που διαλύθηκαν τα Κρίνα θα ήταν σε βρεφική ηλικία. Άρα; Αυτό φανερώνει πόσο επιδραστική περσόνα είναι ο Θάνος Ανεστόπουλος και το συγκρότημά του.

Τα Διάφανα Κρίνα τα πρωτοσύστησα πριν 7 χρόνια στην Έφη μόλις μου ζήτησε να της βάλω κάτι καλό ν’ ακούσουμε από την ελληνική σκηνή που τόσο αγαπώ. «Άκου αυτό» της αποκρίθηκα κι έβαλα τον τελευταίο δίσκο τους, «Κι Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί» (2008). Την άγγιξαν αμέσως τα Διάφανα Κρίνα.

Τους είχα πρωτοδεί στο 2ο Rockwave Festival στο γήπεδο της Ριζούπολης το 1997, όταν πήγα για ρεπορτάζ για τον «Ήχο» κι αμέσως μου έκαναν εντύπωση και με «κέρδισαν». Είχαν ήδη βγάλει ένα σινγκλ το «Λιώνοντας Μόνος / Κάτω απ’ το ηφαίστειο» (1994) και τον πρώτο δίσκο τους «Έγινε η απώλεια συνήθειά μας» (1996). Ήταν η 2η μέρα σ’ εκείνο το Rockwave με gothic χρώμα και γκρουπ όπως οι Sisters of Mercy, New Model Army, Flowers of Romance και Love In Sadness. Μηχανικά άρχισα να φωτογραφίζω συνέχεια τον Θάνο Ανεστόπουλο και τα Κρίνα. Ωραία μπάντα είπα κι έγραψα. Από τότε τους παρακολουθώ.

Τον Ανεστόπουλο τον θυμάμαι αρκετά χρόνια μετά στην πρώτη του σόλο εμφάνιση ένα καταραμένο βράδυ σε μα λογοτεχνική βραδιά στην αίθουσα εκδηλώσεων «Στοά του Βιβλίου» το 2007 που έπαιξε με το τρίγωνο Bob Dylan – Leonard Cohen – Johnny Cash στο μυαλό του, μαζί με δικά του τραγούδια, φανερώνοντας ένα άλλο, εντελώς διαφορετικό εαυτό. Αυτή η συναυλία καταγράφεται έως σήμερα στις τρεις – τέσσερις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου, κι έχω δει χιλιάδες! Έβγαλε τέτοια δυναμική δείχνοντας την νέα πορεία του στην μουσική με τόσο εκφραστικό τρόπο. Θυμάμαι στο τέλος του έδωσα συγχαρητήρια και τον ρώτησα νομίζω για ένα τραγούδι που είπε και μου αποκρίθηκε, «δεν θυμάμαι τίποτα, είμαι λιώμα!».

Μεγάλη μορφή ο Θάνος. Γράφει μουσική, στίχους ζωγραφίζει υπέροχα, έχει κάνει κι εκθέσεις, τραγουδά – απαγγέλλοντας με ένα δικό του χαρακτηριστικό τρόπο. Γι’ αυτό εξ αρχής τα Διάφανα Κρίνα απέκτησαν ένα δικό του πιστό και φανατικό κοινό που του ακολουθούσε παντού και γέμιζε τους χώρους όπου εμφανίζονταν πολύ πριν το καταφέρουν οι Τρύπες και ο Γιάννης Αγγελάκας, που επίσης θαυμάζω κι παρακολουθώ. Ήταν κι εκείνος καλεσμένος του στις δύο αυτές βραδιές στην Τεχνόπολη, αλλά δυστυχώς δεν τον πρόλαβα, ούτε εκείνον ούτε τους Last Drive που άνοιξαν την συναυλία καθότι η μέρα της επετείου μας έκανε να μην τους προλάβουμε. Όμως ήταν κάτι φυσικό για μας καθώς η βραδιά ήταν του Θάνου Ανεστόπουλου και αυτός κυριαρχούσε μέσα μας.

Ο θαυμασμός μου για τον Θάνο, είναι τέτοιος που όταν δούλευα στην εφημερίδα που ήμουν μουσικός συντάκτης επί 17 χρόνια, όταν άλλαξε ο διευθυντής του κυριακάτικου φύλου, η διευθύντρια του καθημερινού για να με συστήσει κατά κάποιον τρόπο διάλεξε να του δείξει την δισέλιδη συνέντευξη που μου είχε δώσει – αντί άλλων πιο «εμπορικών» προσωπικοτήτων από όλο τον καλλιτεχνικό στερέωμα που είχα κάνει – προφανώς να τον προϊδεάσει για τις ροκ καταβολές μου. «Τον ξέρω από το Metropolis, είναι πωλητής, δεν ήξερα ότι τραγουδάει», είπε ξαφνιασμένος ο συντηρητικός νέος διευθυντής. «Είναι πολύ σπουδαίος», του αποκρίθηκα, είναι για μένα ο «Ποιητής της Ροκ, κάτι σαν τον Τζιμ Μόρισον, ας πούμε».

Για μένα ο Ανεστόπουλος είναι Ποιητής της Ροκ, κάτι σαν τον Τζιμ Μόρισον, ας πούμε…

Τώρα στην τρίτη δεκαετία που παρακολουθώ τον Θάνο Ανεστόπουλο, βρέθηκα κοντά του σε μια κατάμεστη Τεχνόπολη αγκαλιά με τη γυναίκα μου σε μια πολύ συγκινητική βραδιά καθώς ο Θάνος αντιμετωπίζει κατάματα τον καρκίνο που τον ταλαιπωρεί εδώ και μερικούς μήνες και τον ξορκίζει από το μικρόφωνο μπροστά στους φίλους του: «Μη φοβάστε τους φόβους τους, ο καρκίνος δεν είναι αρρώστια». Ένα καινούργιο τραγούδι του μας βάζει στον γοητευτικό κόσμο του και δίνει χαρά σε όλους όσους ήμασταν που είμαστε τόσοι πολλοί, ένα κομμάτι της άλλης Ελλάδας, αυτής που δεν υποτάσσεται στο εύπεπτο και κατευθυνόμενο. Είχε την δυναμική αυτή η συναυλία!

«Ζούμε σε μια χώρα που κλωτσά τους πρόσφυγες, τα σκυλιά και τους νεκρούς της…», η συναυλία έχει αρχίσει και ο κόσμος είναι βαθιά μέσα της.

Κάποια στιγμή ανεβαίνει στην σκηνή ο Αλκίνοος Ιωαννίδης με ένα μουσικό όργανο από εκείνα των Jajuka και παίζουν το «Θέμεθλο». Στο δεύτερο κομμάτι, που είπαν μαζί, στο «Βάλτε να πιούμε» άναψε από κάτω το πρώτο καπνογόνο της βραδιάς και κάπου εκεί μέσα στον κόσμο σήκωσαν μαύρο πανό με μα άσπρη νεκροκεφαλή που έγραφε από κάτω Μοσχάτο! «Βαρκάρη δε βιαζόμαστε να φύγουμε…Ζωηηηηηηηηηηηηή» τραγουδούσε με όλη τη δύναμη ο Θάνος και μαζί του ο κόσμος.

«Κλόουν, στις πρώτες εκλογές, στις δεύτερες νεκρός», είπε στο μικρόφωνο και ο πολιτικοποιημένος επίσης τραγουδοποιός περιγράφοντας το σκηνικό μεσούσης της προεκλογικής περιόδου έφτασε την συναυλία στο κορύφωμά της στο κομμάτι «Μπλε Χειμώνας» με τον αυτοσχεδιασμό να δίνει επεκτείνει χρονικά το υπέροχο αυτό τραγούδι και τον Ανεστόπουλο να κάνει μια… βόλτα στην σκηνή παίζοντας πρώτα στα τύμπανα του Τάσου Μαχά κα μετά να παίρνει την ηλεκτρική κιθάρα από τον κιθαρίστα Νίκο Μπαρδή και ο κιθαρίστας να παίρνει τη θέση Κυριάκου Τσουκαλά στα πλήκτρα και ο άλλος στυλοβάτης των Κρίνων ο Παντελής Ροδόστογλου – πολύ παραπάνω από μπασίστας του γκρουπ – να γεμίζει τον ψυχεδελικό αυτοσχεδιαστικό ήχο που ξεσήκωσε τον κόσμο, ενώ μπροστά στην σκηνή πολλοί χόρευαν κουνώντας καπνογόνα… Αυτό ήταν και ήταν πολύ δυνατό και καλό!