Θεατής: «Ρήσος» στο Φεστιβάλ Αθηνών 2015

To Έργο
Ο «Ρήσος», κείμενο με αμφιλεγόμενη πατρότητα, αν και οι μελετητές εικάζουν ότι είναι πιο κοντά στον Ευριπίδη ή το γιο του, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην τραγωδία, την κωμωδία και τη σάτιρα δημιουργώντας προβληματισμό για τον χαρακτηρισμό του. Το κείμενο, με σαφή πυρήνα την ραψωδία Κ της Ιλιάδας, αναφέρεται στη νυκτερινή εισβολή του Οδυσσέα και του Διομήδη στο στρατόπεδο των Τρώων, τις περιπέτειες τους και τη δολοφονία του Δόλωνα και του ηγεμόνα των Θρακών, Ρήσο.

Παράσταση – Ερμηνείες
Η πολυαναμενόμενη παράσταση, μετά τις συνεχείς αναβολές της πρεμιέρας της, έλαβε χώρα στο Λύκειο του Αριστοτέλη, γεγονός που από μόνο του την καθιστούσε ξεχωριστή. Στο πρώτο μέρος, που λειτούργησε ως εισαγωγή στον ομότιτλο μύθο, οι θεατές χωρίστηκαν σε 4 ομάδες και περπάτησαν μέσα στον χώρο -ο συνειρμός με τους Περιπατητές φιλοσόφους είναι αναμενόμενος- παρακολουθώντας τους ηθοποιούς να παρουσιάζουν στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή των αρχαίων. Σταδιακά γινόταν εισχώρηση σε μια διαδικασία ονείρου με οδηγό στην διαδρομή την πραγματεία του Αριστοτέλη «Περί Ενυπνίων». Στόχος ήταν και ο ίδιος ο «Ρήσος» να πάρει τη μορφή ονείρου έχοντας ως υποκείμενο τον βασιλιά των Τρώων, τον Έκτορα, κατά την γεμάτη ένταση νύχτα, μετά τη νίκη του εναντίον των Ελλήνων. Στο όνειρο αυτό οι ήρωες γίνονται παιδιά που παίζουν τον πόλεμο μέσα σε μια αλάνα, χοροπηδούν, αστειεύονται, για να ξυπνήσουν απότομα και να παραδοθούν στον εφιάλτη της βίας και του θανάτου. Η ιδέα του «ονειρικού» Ρήσου και η σύνδεση της με τον Σταγειρίτη φιλόσοφο αν και πρωτότυπη σε πολλά της σημεία δεν φαίνεται να έπεισε, αφήνοντας στην ουσία μετέωρα και ανεξάρτητα τα δύο μέρη.

Κύρια αγωνία της σκηνοθέτιδας (Κατερίνα Ευαγγελάτου) εικάζουμε ότι ήταν η αξιοποίηση του συνόλου του χώρου, που είχε όμως ως αποτέλεσμα αρκετές φορές να χάνονται οι ίδιοι οι ηθοποιοί στην εξαντλητική τους προσπάθεια να τον καλύψουν ολόκληρο. Ερμηνευτικά και κυρίως κινησιολογικά ξεχώρισαν ο Αργύρης Πανταζάρας (Έκτορας) και ο Ορφέας Αυγουστίδης (Ρήσος). Στην εκ πατρότητας διχαστική προσέγγιση η Ευαγγελάτου στάθηκε κυρίως στη δραματική διάσταση με αρκετές κωμικές πινελιές όχι όμως πάντα επιτυχείς (π.χ. γαλλικό αξάν).

Το Σύνολο
Ήταν ένα θέαμα υπερκινητικό που θα μας μείνει στο μυαλό κυρίως για τον ιδιαίτερο -άγνωστο σε πολλούς- χώρο και τις όμορφες εικόνες-στιγμές που ξεδιπλώθηκαν μέσα σε αυτόν. Αρωγός η ζωντανή μουσική κυμβάλων που έδεσε κατάλληλα με το περιβάλλον. Μια ωραία ιδέα, μια ευφάνταστη και ιδιαίτερη σύλληψη που επιδέχεται βελτιώσεις κυρίως ως προς την οριοθέτησή της.