Terminator Genisys: μην ξανάρθεις!

Κι αν για το περήφανο θηλαστικό οι ευσεβείς πόθοι μας το θέλουν σιγά σιγά να ανακάμπτει (αν αφεθεί στην ησυχία του), με τα σενάρια που προανέφερα δε φαίνεται να υπάρχει αντίστοιχη προοπτική. Οι αιτίες για αυτό είναι περισσότερες από μία αλλά μπορούν να συνοψιστούν στο απλούστατο συμπέρασμα ότι οι εχθροί της δημιουργικότητας είναι η ευκολία και η έλλειψη φιλοδοξίας.

Αν αρχίσουμε να κατηγορούμε ατάλαντους σκηνοθέτες, ανέμπνευστους σεναριογράφους και άτολμους παραγωγούς, ναι μεν θα επιβεβαιώσουμε το νεοελληνικό μας DNA αλλά δύσκολα θα βρούμε λύση στο πρόβλημα. Αυτήν την στιγμή το σινεμά, ιδίως το αμερικανικό, βιώνει μια κρίση διαρκείας έχοντας να αντιμετωπίσει μια συνεχή συρρίκνωση του “ενήλικου” κοινού την θέση του οποίου έρχονται να καλύψουν οι ορδές των πιτσιρικάδων από τα multiplex, οι οποίοι διψούν για εκκωφαντικούς “θορύβους” τόσο για τα αυτιά όσο και για τα μάτια. Τα υπόλοιπα είναι να ‘χαμε να λέγαμε.

Κι αφού ελλείψει πρωτοτυπίας όλα τα remakes εξαντλήθηκαν (για την πιστότερη απόδοση της ιστορίας με την βοήθεια της τεχνολογίας φυσικά), το νέο trend είναι το reboot: φανταστείτε κάτι σαν το “ποιος την έχει πιο μεγάλη” α λα κινηματογραφικά. Ή, με άλλα λόγια, ποιος θα πει την ίδια ιστορία καλύτερα. Τα αποτελέσματα ποικίλλουν: από αξιόλογα (Spiderman) μέχρι τραγελαφικά (Godzilla). Δε βαριέσαι, τα δολάρια να είναι μπόλικα κι όλα τα υπόλοιπα είναι άνευ σημασίας.

Τριάντα και κάτι χρόνια πριν, ένας από τους μοντέρνους πιονέρους του σινεμά, και μάλιστα από τους σημαντικότερους, ο James Cameron, μας σύστησε μια από τις φονικότερες μηχανές και παράλληλα χαρακτηριστικότερες φιγούρες από καταβολής κινηματογράφου. Η ιστορία για τον “Εξολοθρευτή” που έρχεται από το μέλλον είναι πασίγνωστη αλλά θεωρώ ότι βλέποντας το τσίρκο που ακολούθησε τις επόμενες δεκαετίες ο οραματιστής δημιουργός θα ήθελε να ταξιδέψει ο ίδιος στον χρόνο για να αποτρέψει τον εαυτό του να γυρίσει την ταινία…
What is done is done που λεν και στο χωριό μου και το γεγονός είναι ότι ο “Εξολοθρευτής” υπήρξε ορόσημο για το είδος του sci-fi horror, απογείωσε την καριέρα του Cameron κι έδωσε την δυνατότητα σε έναν θηριώδη Αυστριακό ονόματι Arnold Schwarzenegger να ξεδιπλώσει την μοναδική (στην κυριολεξία) υποκριτική ικανότητα που του υπαγορεύουν τα πλούσια άρια γονίδια που κουβαλάει: να μιλάει λίγο κοιτώντας υποτιμητικά τους γύρω του.

Στα χρόνια που ακολούθησαν φάνηκε ξεκάθαρα ότι ο συνδυασμός Cameron και Άρνι είναι αντίστοιχος της μαρμελάδας με το βούτυρο. Περίτρανη απόδειξη ο θρίαμβος του 2ου εξολοθρευτή, γνωστού και ως “Judgement Day”, που είναι από τα λίγα σίκουελ στην ιστορία του σινεμά που καταφέρνουν να ξεπεράσουν το πρωτότυπο φιλμ. Με τον μαέστρο Cameron να ενορχηστρώνει ιδανικά το σύνολο και τον Schwarzenegger ως πρώτο βιολί στην καλύτερη του φόρμα ever, ο “Τ2” ήταν αναπόφευκτο να γνωρίσει τεράστια επιτυχία τόσο καλλιτεχνική όσο και εισπρακτική.

Δυστυχώς για τις δύο εξαιρετικές πρώτες ταινίες, η συνέχεια του franchise αποδείχτηκε πιο ξεχειλωμένη κι από στρινγκ της Κιμ Καρντάσιαν. Η αποστασιοποίηση του Cameron από το project είναι εμφανής σε όλες τις επόμενες απόπειρες, είτε μιλήσουμε για την –γελάει ο κόσμος- “Εξέγερση των Μηχανών”, το τελευταίο μέρος της τριλογίας, στο οποίο ακόμα ερευνάται αν υπάρχει καλύτερος λόγος για να το δεις από το τσουπωτό κωλαράκι της Kristanna Loken, είτε για την τηλεοπτική σειρά “The Sarah Connor Chronicles”, το οποίο θα ήταν ανάξιο λόγου αν δεν υπήρχε η “θεά” Lena Headey. Τα προσχήματα δε σώζει ούτε το “Terminator Salvation”, μία προσπάθεια αναβίωσης της κουρασμένης σειράς, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Christian Bale και το γενικότερο φτιασίδωμα από τόνους ψηφιακών εφέ.

Κι επειδή money talks, bullshit walks, τα λυκόρνια της Paramount δε θα μπορούσαν να αφήσουν ανεκμετάλλευτο το όλο “reboot concept”. Έτσι, αντί να σπάνε το κεφάλι τους για να βρουν άλλη μια ιστορία με ήρωα το ταλαίπωρο cyborg, αποφάσισαν να επιστρέψουν στα βασικά, εκεί δηλαδή που ο Cameron είχε μεγαλουργήσει… Αλίμονο όμως, ο σκηνοθέτης Alan Taylor, γνωστός από το Thor II και κάποια επεισόδια του Game of Thrones, δεν είναι τίποτε άλλο από ένας απλός διεκπεραιωτής. Ευθύνες δεν μπορούμε να του ρίξουμε, είναι ο τελευταίος που θα κατηγορούσαμε για αυτό το τουρλουμπούκι με τα ταξίδια στον χρόνο που θα μπέρδευαν ακόμα και τον ίδιο τον Stephen Hawking. Ούτε φυσικά μπορούμε να επιρρίψουμε ευθύνες στον 66άχρονο πλέον Schwarzenegger που με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις να εκλείπουν σιγά σιγά, κάπως πρέπει να συμπληρώσει ένσημα αλλά και να πληρώσει τα γυμναστήρια. Απλά, σκεπτόμενος ότι το “Terminator Genisys” είναι το 1ο μέρος μιας νέας τριλογίας (???), λέω μήπως εκείνο το ρημάδι το “I’ll be back” δεν έπρεπε να το είχε ξεστομίσει…