Γιάννης Αγγελάκας

“Τρύπες [1984]“, “Πάρτυ στο 13ο Όροφο [1987]“, “Τρύπες στον Παράδεισο [1990]“, “Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια [1993]“, “Κράτα το Σώου Μαϊμού [1994]“, “Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι [1996]“, “Μέσα στη Νύχτα των Άλλων [1999]“, “Ένα Ταξίδι Που Ποτέ Δεν Τελειώνει [2003]“. Εφτά δίσκοι σωστές… τρύπες. Φιλταρισμένοι από το ροκ που άφησε πίσω ο Παύλος Σιδηρόπουλος και που συντηρεί σήμερα ο Δημήτρης Πουλικάκος, με την ορμή καποιών τυχάρπαστων πιτσιρικάδων που τεκμηριώνουν τη ρήση πως “όλα για κάποιο λόγο γίνονται”. Και ο λόγος των Τρυπών ήταν σαφής. Το ελληνικό ροκ αναζωπυρώθηκε. 

Το 2000 οι Τρύπες σταματούν. Όσοι “ανήκαν” σε αυτό το συγκρότημα ένιωσαν προδομένοι κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί, οι θρυλικοί εναπομείναντες ροκάδες της χώρας δεν τα βρήκαν μεταξύ τους. “Αυτά που παίζαμε με δυο κιθάρες, μπάσο και τύμπανα, μέχρι να κλείσει το κεφάλαιο “Τρύπες”, είχαν φτάσει σ’ ένα σημείο. Ήθελα να πάω παραπέρα να δοκιμάσω καινούργια πράγματα, να φέρω τη προσωπική μου έμπνευση και δημιουργικότητα σ’ επαφή με τις μνήμες μου, με ό,τι χρειαζόμουν ανά εποχές” μας εξομολογήθηκε σε παλιότερη συνέντευξη, ο Αγγελάκας, ενώ συνέχισε “Εντάξει, οι πιτσιρικάδες οι παλιότεροι μπορεί να νοσταλγούν τις Τρύπες αλλά εγώ δεν προλαβαίνω να νοσταλγήσω”.

Κάπως έτσι λοιπόν οι Τρύπες έκαναν τον κύκλο τους, όπως τελειώνουν οι μεγάλοι έρωτες λέει ο Αγγελάκας: “Και οι πιο μεγάλοι έρωτες κάποτε τελειώνουν. Στη ζωή εννοώ, γιατί στο σινεμά, στα βιβλία και στην καλλιτεχνική φαντασία γενικώς, τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν και καλύτερα. Ο έρωτας με τις Τρύπες κάποτε τέλειωσε και ο καθένας ξέρει πόσο δύσκολο είναι να σαλπάρεις, αφήνοντας πίσω σου το ομορφότερο λιμάνι που έχεις συναντήσει. Να το βλέπεις να χάνεται στις φλόγες. «Η φωτιά στο λιμάνι», που λέει κι ο Παύλος στα Σπαθιά.”

Η συνεργασία του με το Θανάση Παπακωνσταντίνου, μετά τη διάλυση της μπάντας στο δίσκο “Βραχνός προφήτης” ικανοποίησε το θυμικό του προδομένου κοινού που τον λάτρεψε στις Τρύπες. Από τότε μέχρι σήμερα, ο Γιάννης Αγγελάκας πορεύεται μόνος του σε δικές του θάλασσες, με σταθερή του βάση τα παλιά λιμάνια των Τρυπών.

Στην προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων ο δίσκος “Υπέροχο τίποτα” (όπου συνεργάστηκε με τον Γιώργο Καρρά -μέλος του συγκροτήματος Τρύπες- και τον Γιώργο Χριστιανάκη, δίσκος που περιέχει και 4 τραγούδια που έγραψαν οι Τρύπες για την ταινία “Η εποχή των δολοφόνων”) και το “Χώμα & νερό [2000]“, δίσκος που έντυσε μουσικά την ομώνυμη ταινία του 1999, στην οποία ο Αγγελάκας έκανε το υποκριτικό του ντεμπούτο. Από το 2004, την παραγωγή των δίσκων του αναλαμβάνει η δισκογραφική εταιρία “Αlltogethernow”.“Είναι μια εταιρία που δημιουργήσαμε, μαζί με μερικούς φίλους, για να προστατέψουμε το έργο μας και το εσωτερικό μας περιβάλλον”, έχει δηλώσει, αναφερόμενος στα κόλπα των δισκογραφικών και την αναγκαιότητα προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων. Με αυτή τη δομή κυκλοφορεί το δίσκο “Ο χαμένος τα παίρνει όλα [2003]”, όπου πρωταγωνιστεί και δημιουργεί και τη μουσική της ταινίας. Από το 2005 ξεκινάει η συνεργασία του με τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη στο δίσκο “Οι ανάσες των λύκων-Γιάννης Αγγελάκας/Νίκος Βελιώτης [2005]“. Ακολουθούν: “Από ‘δω και πάνω -Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες [2005]“, “Πότε θα φτάσουμε εδώ -Γιάννης Αγγελάκας/Νίκος Βελιώτης [2007]“.

Στα τέλη του 2007 ο Αγγελάκας αναλαμβάνει την επιμέλεια και την παραγωγή του δίσκου του Ψαραντώνη “Να ‘χεν η θάλασσα βουνά”. Με τις μουσικές της Κρήτης ασχολήθηκε και αργότερα με το δίσκο “Οσο κι αν δέρνει ο άνεμος” με τους Ψαρογιώργης,Γ. Χαιρέτης και Ν. Βελιώτης. Το 2009, υπογράφει το soundtrack για την ταινία “Ψυχή βαθιά” του Παντελή Βούλγαρη, ενώ ο τελευταίος του δίσκος τιτλοφορείται “Σαράβαλο / Γελαστή Ανηφόρα”. 

Εκτός από την προσωπική του δισκογραφία, την παραγωγή και τις μουσικές συμμετοχές του σε διάφορους δίσκους, έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Ο λόγος για το “Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι” και “Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;”, οι οποίες συνοδεύονται από δικά του σκίτσα. Το πολυσυζητημένο βιβλίο “Για την καρδιά ενός κτήνους” κυκλοφόρησε το 2000 και συγκέντρωσε όλους τους στίχους και τις συνεντεύξεις του ίδιου από το 1985 έως το 2000.  

Σκοτεινή μορφή. Ερωτεύσιμη. Άτεχνος φωνητικά μα κάθε ερμηνεία σε στοιχειώνει, σα να βγαίνει από σαπισμένη ψυχή που ψάχνει για ανασυγκρότηση, όπως και τα τραγούδια του. Ο Γιάννης Αγγελάκας σε “ζαλίζει” σε ρίχνει και σε σηκώνει. Πολιτικός, ανορθόδοξος, όχι κάτι ιδιαίτερο μουσικά. Μα προς θεού ζυγισμένος σε συναισθήματα, μετρημένος στη σκέψη, τίμιος σε αξία, πιστός στο αναξιόπιστο ελληνικό ροκ.

Μας αρέσει: Γιατί του αξίζει 
Μας έμαθε: Αγάπη ρε μόνο αγάπη
Θέλουμε: Να βρεθούμε μαζί του σε πρόβα ενορχήστρωσης
Μας ενοχλεί: Που τα τελευταία live -στην Αθήνα τουλάχιστον- διαρκούν λιγότερο από δύο ώρες
Ευχόμαστε: Να προσέχει

Έχει δηλώσει:“Είμαι πρώτα άνθρωπος και μετά καλλιτέχνης. Το μεγάλο μου ελάττωμα είναι ότι δεν μπορώ να πω ψέματα. Όχι, η επιτυχία δεν με άλλαξε. Είμαι πάντα ο Γιάννης, ο Γιαννάκης που κάποτε μάζευε σταφύλια για να ζήσει… Θέλετε κι άλλες καλλιτεχνικές απαντήσεις;”

“Η φράση του Χένρι Μίλερ «Δεν πρόκειται ποτέ να μείνω μόνος, στη χειρότερη περίπτωση θα ‘μαι με το Θεό» με σημάδεψε από έφηβο. Πάντα πορεύομαι με φίλους και φίλοι είναι αυτοί που μαζί κοιτάνε στο ίδιο σημείο του ορίζοντα και πηγαίνουν σκουντουφλώντας προς τα κει χαρούμενοι. Ο άντρας που διεγείρει τη δημιουργικότητά μου είναι ο φίλος. Η γυναίκα που διεγείρει τη δημιουργικότητά μου είναι ο έρωτας. Ή μήπως όλα είναι έρωτας; Άντε βγάλε άκρη. Αν αγαπάς τη θάλασσα, δεν έχεις καιρό για νοσταλγία και η μουσική είναι θάλασσα. Πώς να βολευτείς σε έναν καναπέ στη μέση του ωκεανού;”

“Από τον πρώτο δίσκο στις “Τρύπες” μέχρι και σήμερα, δεν μετανιώνω για τίποτα. Τα κοιτώ όλα σαν παλιές φωτογραφίες σ’ ένα άλμπουμ. Ήταν τίμιες φωτογραφήσεις των συναισθημάτων μας και του επίπεδου που βρισκόμασταν κάθε εποχή, των σκέψεων μας και της αισθητικής μας. Ίσα ίσα βλέπω όλη αυτή τη σειρά και νιώθω πως άξιζε το μονοπάτι που περπατούσα.”

“Ο κόσμος δεν αλλάζει μ’ ένα τραγούδι αλλά κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν. Κι αυτό μπορεί να το μεταδώσουν . Κι αν από γενιά σε γενιά μεταφέρεται μια ελπίδα, αυτό είναι κάτι.”

Info:
Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι μουσικοί του Ντίνος Σαδίκης, Τίτος Καργιωτάκης, Στάθης Αραμπατζής, Χρήστος Χαρμπίλας ανεβαίνουν στο Θέατρο Βράχων “Μελίνα Μερκούρη” την Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου για μία μοναδική μουσική συνάντηση στην Αθήνα. Πληροφορίες εδώ. 

ΚΕΡΔΙΣΤΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ